CHAPTER 00 / 1

“เสร็จแล้วครับ”

เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างหูเมื่อเขาถักผมแกะทั้งสองข้างให้ฉันเรียบร้อยแล้ว

“ไปแอบให้กิ๊กที่ไหนสอนมาคะ”

ฉันแซวแบบไม่ได้จริงจังพร้อมเอียงซ้ายเอียงขวาดูผมเปียที่ถักไม่ค่อยเป็นระเบียบจากฝีมือผู้ชายตัวโตผมสีน้ำตาลเข้มที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง

“กิ๊กในยูทูบ”

เฮียมาคัสสวมกอดเอวฉันเบา ๆ เกยคางลงบนไหล่บางเอ่ยบอก

“เดี๋ยวนี้หัดมีกิ๊กนะเรา”

ยกมือไปบีบจมูกคมสันนั้นเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“ไปทำงานเถอะ” เจ้าของอ้อมกอดเอ่ยบอกหลังจากกอดดมกลิ่นกายฉันจนหนำใจแล้ว

“ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงเลย” เริ่มงอแงเพราะไม่อยากตัวห่างกันกับเขาเลย

ไม่อยากบอกว่าเฮียมาคัสที่เป็นแฟนสุดที่รักฉันเนี่ยเขาเป็นผู้ชายที่ร่างกายโคตรอบอุ่น เวลาสวมกอดฉันแต่ละทีถ้าเป็นหน้าหนาวนี่คือไม่ต้องห่มผ้าอะ

จริงนะ ไม่ได้พูดโอเวอร์แต่อย่างใด แต่ไม่ท้าให้มาลองสัมผัสหรอกนะเพราะคนนี้ฉันหวง

“รีบทำงานรีบเสร็จ คืนนี้เฮียพาไปดินเนอร์”

ดวงตาฉันลุกวาวเมื่อสุดที่รักเอ่ยบอก

“จริงนะคะ” ยิ้มจนตาหยีมองอีกคนผ่านกระจกเงาตรงหน้า

“เฮียเคยโกหกเราด้วย?”

นั่นสิ! ตั้งแต่คบกันมาเกือบจะหกเดือน เฮียมาคัสไม่เคยพูดคำไหนไม่จริงสักคำ เขาบอกจะพาไปไหนคือพาไปจริง ๆ

“งั้นวันนี้เฮียไปส่งน้ำหน่อยนะ” อ้อนเบา ๆ ด้วยการยกมือลูบสันกรามที่เริ่มมีไรเคราอ่อน ๆ ขึ้นทิ่มมือให้รู้สึกระคายผิวเล็กน้อย

“ได้ครับ ไปกัน”

มือหนาที่แสนอบอุ่นกุมมือฉันไว้แล้วจูงออกจากคอนโดของฉันเพื่อไปขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดรออยู่ด้านหน้าคอนโด

“มินโทร. มาค่ะ”

รถเลี้ยวออกจากคอนโดฉันได้ไม่ถึงสิบนาที มินตราเพื่อนรักเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมัธยมก็โทร. มาหา ฉันรีบกดรับสายเพื่อนทันที

“ว่าไงแก” กรอกเสียงใสลงไปตามปกติ

[แก! รถฉันพังอะ]

ดูอารมณ์เธอหงุดหงิดเล็กน้อย

“แล้วแกอยู่ที่ไหน”

วันนี้ฉันมีถ่ายแบบชุดแฟชั่นจากแบรนด์หนึ่งของเมืองนอกที่สตูดิโอในเมืองทอง ส่วนมินตราถ้าจำไม่ผิดเธอก็รับงานถ่ายแบบเหมือนกันแต่เหมือนจะออกนอกเมืองน่ะ

[จะออกชาญเมืองอยู่แล้วแก แต่แถวนี้โคตรเปลี่ยวฉันรอรถผ่านมาสิบกว่านาทีแล้วยังไม่มีสักคัน แถมโทร. หาช่างมาดูให้ก็บอกต้องรอเป็นชั่วโมง เซ็งว่ะ!]

เออ ถ้าฉันเป็นยัยมินตราเจอแบบนี้ก็อารมณ์เสียเหมือนกัน

“มีไรเหรอ”

“ยัยมินรถเสียค่ะ”

“อ้าว แล้วแถวนั้นไม่มีอู่เหรอ”

ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะคุยกับเพื่อนที่ถือสายรอต่อ

“แถวนั้นมีบ้านคนไหมแก”

[มีแต่ไร่มันสำปะหลังน่ะสิ]

นี่ไปที่ไหนของเพื่อนฉันเนี่ย ทำไมถึงได้ดูกันดารขนาดนั้น

“เอาไงดี ตอนนี้ฉันกำลังจะถึงเมืองทองแล้วอะ”

[คงต้องรอช่างหรือไม่ก็เสี่ยงดวงเผื่อมีคนผ่านมาแหละแก]

ยกมือดูเวลา ตอนนี้บ่ายสามแล้ว ถ้าเกิดเพื่อนฉันรอช่างไปถึงก็ประมาณสี่โมงเย็น ดูจากสภาพแวดล้อมที่นางเล่าก็เปลี่ยวเอาการอยู่นะ

“แกถือสายรอฉันแป๊บนึงนะ”

บอกเพื่อนเสร็จรถก็เลี้ยวเขาเขตสถานที่ทำงานฉันพอดี

“วันนี้เฮียมาคส์มีธุระด่วนที่ไหนต่อไหมคะ”

คนถูกถามหันมาสบตาเล็กน้อยก่อนกลับไปมองทางต่อ ปากหนาขยับตอบสั้น ๆ อย่างน่ารัก

“ไม่ครับ วันนี้ว่างเป็นบอดี้การ์ดให้คุณแฟนทั้งวัน”

เนี่ย ชอบหยอดให้เขินตลอดเลย

ไม่ใช่ ๆ นี่ไม่ใช่เวลามาสวีตกันนะยัยน้ำแข็ง

“งั้นเฮียช่วยไปรับยัยมินให้หน่อยได้ไหมคะ ถ้าเฮียซิ่งไปน่าจะถึงไวอยู่”

ข้อเสียอย่างหนึ่งของคุณแฟนฉันคือเขาเป็นคนขับรถเร็วมาก ยกเว้นเวลาอยู่กับฉันเขาจะขับพอประมาณเพื่อความปลอดภัย

“ไม่มีปัญหาครับ ให้มินแชร์โลเคชั่นมาได้เลย”

“น่ารักที่สุด แฟนใครเนี่ย”

“ถ้าน่ารักคืนนี้เฮียขอรางวัลด้วยนะ”

รีบยกมือปิดไมค์โทรศัพท์ทันทีที่อีกคนก้มลงมากระซิบเกือบชิดริมฝีปากฉัน

หวังว่ายัยมินตราคงไม่ได้ยินหรอกนะ

[ช่วยแคร์เพื่อนบ้างเถอะ ตอนนี้เพื่อนเดือดร้อนนะยะ เลิกสวีตกันให้ได้ยินได้ป้ะ]

ฮือ ๆ เธอได้ยินจริง ๆ ด้วย ฉันเลยลงโทษคนต้นเรื่องด้วยการขึงตาดุใส่เขาพร้อมขยับปากแบบไม่มีเสียงให้อีกคนอ่านปากว่า

‘ยัยมินได้ยินหมดเลย’

ทว่าอีกคนกลับไม่เดือดไม่ร้อน มีหน้ามาขำใส่ฉันอีก

“แกช่วยแชร์โลแคชั่นเข้าเครื่องเฮียมาคส์ที่นะ”

[อือ]

ติ๊ง!

ไม่นานเสียงข้อความเครื่องเฮียมาคัสก็ดังขึ้น คงเป็นยัยมินตราส่งโลเคชั่นที่นางรถเสียอยู่มาให้

“งั้นน้ำไปทำงานแล้วนะคะ ฝากดูแลเพื่อนน้ำให้ดี ๆ ด้วยนะ”

“...” อีกคนพยักหน้าให้

ฉันกำลังจะเปิดประตูรถลงไปทว่ากลับถูกรั้งแขนไว้ด้วยฝ่ามือหนา ตามมาด้วยใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้เพื่อขโมยหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

“นี่มัดจำ คืนนี้ต้องได้รางวัลใหญ่เป็นค่าเหนื่อยนะครับ”

ใบหน้าฉันแดงระเรื่อ

ถึงจะคบกันมาครึ่งปี ทว่าความหวานเลี่ยนของเฮียมาคัสไม่เคยแผ่วลงเลยสักวันเดียว

ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างกินดุด้วยนะ

อืม...แล้วฉันจะบอกความลับเขาทำไมเนี่ย เดี๋ยวมีคนอิจฉามาแย่งแฟนสุดที่รักฉันไปพอดี

“น้ำไปก่อนนะคะ ขับรถดี ๆ นะ อย่าซิ่งมาก”

ไม่ได้ให้คำตอบว่าคืนนี้จะมีรางวัลให้เขาไหม แต่เชื่อเถอะ!

ถ้าเขา ‘อยากได้’ อะไร ฉันก็ไม่เคยขัดเขาได้สักที