บทที่ 4 แสร้งเป็นแฟน (2)

บทที่ 4

แสร้งเป็นแฟน (2)

“นิ่งทำไม ทีเมื่อกี้ยังเล่นละครเป็นฉาก ๆ” ชายหนุ่มเปิดประเด็นขึ้นทำลายความเงียบขณะที่สายตายังคงจดจ้องกับหนทางตรงหน้า

“มีนช่วยพี่ต่างหาก” มีนากอดอกมอง หากเธอไม่เข้าไปช่วยเขาก็คงถูกแฟนเก่าตามตื๊อไม่เลิก

“ช่วย? หึ แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่าช่วย”

“อย่างน้อยก็ทำให้ผู้หญิงคนนั้นหน้าหงายแล้วกัน” ถึงจะช่วยได้ไม่มากแต่เธอมั่นใจว่าอีกฝ่ายคงต้องมีอาการ ‘เงิบ’ กับคำพูดของเธอแน่นอน

พีทแค่นเสียงหัวเราะแต่ยังคงให้ความสนใจกับการขับรถ จนกระทั่งรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถฝั่งตรงข้ามกับตึกคณะบริหารธุรกิจ ใบหน้าหวานหันมองคนข้าง ๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะชะเง้อมองโดยรอบว่ามีใครอยู่บริเวณนั้นหรือไม่

หากมีคนเห็นว่าเธอเดินลงมาจากรถของเขาคงถูกเอาไปพูดเป็นแน่!

“ทำไมพี่ถึงมาจอดตรงนี้ล่ะคะ”

“ทำไม?” พีทเลิกคิ้วมองเป็นเชิงคำถาม ทั้งที่ปกติแล้วเขาก็จอดในที่ตรงนี้อยู่ทุกวันเพราะลานจอดรถที่ตึกคณะนิติศาสตร์รถค่อนข้างเยอะ จึงทำให้เขาเลือกที่จะมาจอดบริเวณนี้เสียส่วนใหญ่

“เดี๋ยวเพื่อนพี่ก็เห็นหรอก” มีนาเอ่ยพลางมองไปยังรอบ ๆ เขาก็รู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาเรียนอยู่คณะเดียวกันกับเธอ หากเดินลงไปแล้วเป็นจังหวะที่เพื่อนของเขาเห็นพอดีมีหวังโดนล้อไม่เลิกแน่

พีทส่ายหน้าก่อนจะเดินลงจากรถทำให้หญิงสาวรีบเดินตามลงไปในที่สุด

แต่ทว่า...

“ฮั่นแน่! เห็นนะ! กูเห็นนะโว้ย”

ฝีเท้าเล็กชะงักตามเรียกเสียง หันไปก็เห็นรุ่นพี่ในคณะที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินซึ่งก็คือเพื่อนสนิทของเขาที่เธอกลัวมาเห็นนั่นแหละ

“ร้ายนักนะมึง เห็นเงียบ ๆ แต่ฟาด...”

“หุบปากมึงไปทัพพี” พีทชี้หน้าพร้อมกับส่งสายตาดุไปให้เพื่อนสนิทที่รู้ว่าจะพูดอะไร

“กูชื่อจอมทัพไม่ใช่ทัพพี!”

“เปลี่ยนเรื่องนะมึง ยังไงครับทำไมถึงมาด้วยกันได้” อีกเสียงหนึ่งพูดขึ้นและมองทั้งสองคนด้วยสายตาจับผิด

“มีนแค่บังเอิญเจอพี่เขาน่ะค่ะเลยหน้าด้านขอติดรถมาด้วย” เป็นมีนาที่ให้คำตอบเพื่อไม่ให้คนอื่นคิดไปไกลมากกว่านี้

“จริงหรือเปล่า ฮั่นแน่...แอบไปกิ๊กกันตอนไหนบอกมาซะดี ๆ”

“น่ารำคาญ” พีทถอนหายใจเฮือกใหญ่และกลอกตาไปมา เขาทิ้งท้ายคำพูดไว้เท่านั้นแล้วเดินไปยังตึกคณะของตัวเอง โดยไม่สนใจเสียงของเพื่อนสนิทที่เอ่ยแซวและตะโกนไล่หลังตามมาแม้แต่น้อย

“ไอ้เพื่อนเวร คิดจะไปก็ไป”

“นั่งด่วนเลยน้อง เล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น”

มีนาส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้กับรุ่นพี่หนุ่ม เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไรเพราะเรื่องทั้งหมดมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้นจริง ๆ

สุดท้ายมีนาก็ตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เห็นตั้งแต่ต้นให้อีกฝ่ายฟังและพยายามอธิบายถึงเรื่องของตัวเองกับรุ่นพี่ต่างคณะว่าไม่ได้มีอะไรเกินเลย มันเป็นเรื่องบังเอิญและความหน้าด้านหน้ามึนที่เข้าไปแสดงตัวเล่นละครฉากหน้าหมั่นไส้ว่าเป็นแฟนของเขาต่อหน้าอดีตคนรักเท่านั้น

“กูไม่เข้าใจว่าจะเอมกลับมาทำไม”

“เออ! เลือกมันแล้วจะกลับมาหาไอ้พีททำไมวะ”

มีนามองหน้ารุ่นพี่สองคนสลับไปมาอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรมากมายแต่สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือช่วยเหลือเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

“มีนก็ไม่รู้เหมือนกันพี่ แต่เพื่อนพี่เขาไม่กลับไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกเชื่อเถอะ” พอได้ยินคำปฏิเสธของพีทเธอก็มั่นใจว่าเขาไม่มีทางกลับไปหาคนที่ทรยศกันแน่นอน

“รู้ได้ไง ถึงมันจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่ลึก ๆ มันก็ยังคิดถึง ถ้าเอมมาหามันบ่อย ๆ พี่เชื่อว่าไอ้พีทมันต้องใจอ่อนแน่”

หญิงสาวคิดตามคำพูดของคนตรงหน้า ความผูกพันและความรักมันตัดขาดกันได้ยาก ต่อให้เก่งกาจแค่ไหนก็ใช่ว่าจะไม่พ่ายแพ้ให้กับความหวั่นไหว

“น้องจีบเพื่อนพี่ดิ”

“ฮะ?” มีนาถึงกับร้องเสียงหลง

“เพื่อนพี่มันหล่อนะ รวยด้วย เรียนก็เก่ง มีความรับผิดชอบ ตรงต่อเวลา ครบจบ แม่ง...เพอร์เฟคที่สุดแล้วเพื่อนกู!”

“แต่ติดอย่างเดียวเพื่อนพี่นิสัยไม่ดี” จอมทัพพูเอ่ยเสริมต่อจากโอ๊ตที่งัดทุกสรรพคุณของเพื่อนมาเสนอ หากพูดถึงข้อดีแล้วก็ต้องพูดถึงข้อเสียตัวโต ๆ ของเพื่อนด้วยเช่นกัน

“จริง! เพื่อนพี่โคตรขี้เก๊กเลย” มีนาตบโต๊ะฉาดใหญ่ เธอเห็นด้วยกับเรื่องนี้ นิสัยไม่ดีแถมยังขี้เก๊กอีกต่างหาก พอนึกถึงวันแรกที่เจอเธอยังจำได้ดีว่าเกือบเริ่มสงครามประสาทกันแต่โชคดีที่มีคนห้ามไว้

“แต่ข้อดีมันก็มีนะน้อง ไอ้ทัพพี ไอ้เพื่อนเวรมึงอย่าแทรกดิวะ กูกำลังหาแฟนให้ไอ้พีทอยู่เนี่ย มึงไม่อยากให้มันลืมเอมหรือไงวะ”

“อยากดิวะ แต่คนที่จะรับนิสัยไอ้พีทได้น่ะยากนะเว้ย มึงก็รู้ว่ามันไม่เหมือนใคร”

“แต่มีนชอบนะพี่” อยู่ ๆ เสียงเล็กก็โพล่งขึ้นมาทำเองชายหนุ่มทั้งสองหันขวับมองหน้ากัน

“น้องว่าไงนะ?”

“มีนชอบนิสัยเพื่อนพี่ ท้าทายดี” มีนายักคิ้วกวน ๆ แอบนึกถึงนิสัยของพีทแล้วก็รู้สึกน่าค้นหาอย่างบอกไม่ถูก ถึงในตอนแรกเธอจะเกลียดจนไม่อยากมองหน้าเขาก็เถอะ

“ถ้าน้องแค่อยากเล่นสนุกพี่ว่าอย่าดีกว่า”

“แต่พวกพี่ก็เห็นมีนเป็นแค่คนคั่นเวลาไม่ใช่เหรอ ความจริงแล้วพวกพี่แค่อยากให้เพื่อนลืมแฟนเก่าเท่านั้นแหละ เลยเอามีนเป็นตัวล่อ”

ถึงเธอจะเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกท้าทายแต่ก็ไม่ได้คิดจะเล่นกับหัวใจของใคร ลึก ๆ เธอก็เห็นมุมมองดี ๆ ของรุ่นพี่คนนั้นอยู่บ้าง ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แล้วก็มั่นใจว่าสามารถพิชิตใจเขาได้แน่

ชักสนุกแล้วสิ...

มีนาตัวแสบคนนี้จะต้องเอาชนะใจคนเย่อหยิ่งอย่างเขาให้ได้!