ตอนที่ 5 ฝนตก

"กุลๆ มีลูกค้าฝากทิปมาให้น่ะ"

พี่เต้ผู้จัดการร้านเอ่ยเรียกเธอ ตอนที่เธอกำลังสแกนนิ้วลงเวลาเลิกงาน เธอมองแบงก์สีเทาสองใบนั้นแล้วก็แอบทำตาโต

"โห ได้เยอะขนาดนี้เลยหรือคะ"

"อืม ลูกค้าพอใจน่ะ"

"ขอบคุณมากนะคะ พี่เต้"

เธอไม่เซ้าซี้ถามต่อว่าเป็นของโต๊ะไหน แม้อยากจะไปขอบคุณเขาสักครั้งก็ตาม แต่การที่เขาฝากผู้จัดการร้านมาให้แบบนี้แสดงว่าเขาคงไม่อยากแสดงตัวจะด้วยเหตุผลอะไรเธอก็ไม่ควรไปวุ่นวายกับลูกค้าอีก เธอรับเงินนั้นแล้วก็เดินกลับออกมาทางหลังร้าน อ้อมมาด้านหน้าของผับระหว่างที่ออกมาก็ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ศาลพระภูมิหน้าร้าน เพราะตอนที่เข้ามาเธอยังแอบขอพรท่านวันนี้ขอให้ได้ทิปเยอะๆ

กุลจิรานั่งรอรถประจำทางหวังว่าจะทันเที่ยวสุดท้ายของคืนนี้ เพราะถ้าเธอพลาดเที่ยวนี้นั่นหมายความว่าเธอจะต้องนั่งอีกสายเพื่อไปต่อรถให้ถึงอะพาร์ตเมนต์ตัวเอง ไม่อย่างนั้นก็จะต้องนั่งแท็กซี่หรืออาจจะเป็นวินมอเตอร์ไซค์

ล่วงเลยเวลาปกติที่รถเมล์จะถึงตรงนี้มาเกือบยี่สิบนาที รถอีกสายก็ยังไม่เห็นวี่แวว ท้องฟ้าสีดำสนิทเริ่มมีแสงแวบๆ ออกมา ตามด้วยเสียงคำรามหนักๆ แม้ตรงนี้จะเป็นป้ายรถเมล์แต่เธอก็หวังว่าฝนที่ตั้งเค้าอยู่บนท้องฟ้าสีนิลจนมองแทบไม่ออกหวังว่ามันจะไม่รีบตกลงมา

และวันนี้คงจะเป็นวันแห่งความซวยของเธอ เมื่ออยู่ๆ ฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดง่ายๆ ตัดสินใจจะเรียกแท็กซี่แต่ก็ไม่เห็นคันที่มีป้ายไฟสีเขียววิ่งผ่านสักคัน ลมเริ่มจะแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอขยับมายืนตรงที่ฝนสาดน้อยที่สุดแต่ก็แทบจะไม่ช่วยอะไรสักนิด

"ขึ้นมา"

รถสปอร์ตคันหรูมาจอดที่หน้าป้ายรถเมล์ เธอแค่มองว่ารถสวยดีในตอนแรก แล้วก็หันสายตาไปมองถนนจับจ้องแต่รถแท็กซี่ที่จะว่างรับคนได้ ไม่ทันได้มองรถคันหรูที่เปิดกระจกลง แล้วจึงตามมาด้วยเสียงตะโกน

เธอหันไปมองตามเสียง มองไม่เห็นในรถว่าเป็นใคร เพ่งอยู่ครู่จึงได้รู้ว่าเขาคือไอ้หนุ่มลูกครึ่งเพื่อนของพี่ชายอรปรียา

"ขึ้นมา ไม่มีรถหรอก" เสียงสั่งเร่งเธออีกครั้ง

กุลจิรายกข้อมือดูเวลาเกือบจะตีหนึ่งอยู่แล้วจึงได้ตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนไปที่รถคันหรู

"ขอบคุณนะคะ"

ขึ้นมาถึงเธอก็รีบขอบคุณ เนื้อตัวที่เปียกกลัวจะทำให้เบาะรถเขาเปื้อนไปด้วย จนแทบจะไม่กล้านั่งเต็มก้น

"นั่งดีๆ คาดเข็มขัดด้วย"

เธอเอื้อมมือไปดึงสายเข็มขัดด้านข้างรถ แต่มันดึงไม่ออกยื้อมันอยู่ครู่ จนเขาเอี้ยวตัวมารั้งไปคาดให้ จังหวะที่เขาเอื้อมมือผ่านหน้าเธอไปกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กรุ่นจมูกอย่างช่วยไม่ได้ เธอแทบจะเอนตัวหลบจนจมเบาะ แต่เขาก็เพียงรั้งมาแล้วคาดให้

"หนาวหรือ" เขาถามขึ้นอย่างคนที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ พร้อมกับเบาแอร์ภายในรถ เอื้อมมือไปที่เบาะด้านหลังหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ส่งให้เธอ

"สะอาดยังไม่ได้ใช้"

ไม่ทันได้เอ่ยปฏิเสธเขาก็โยนผ้าขนหนูผืนใหญ่ลงมาให้ที่ตัก เธอจึงใช้มันเช็ดหน้าเช็ดผมพอแค่ลูบๆ ไม่ให้น้ำที่เปียกผมหยดใส่เบาะรถ แล้วจึงได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวและขนาดที่ว่าเขาปรับแอร์ให้อุ่นขึ้นมันก็ยังรู้สึกหนาวอยู่ดี จึงได้ใช้ผ้าคลุมตัวไว้

"ให้ไปส่งที่ไหน" เมื่อเห็นว่าเธอเลิกวุ่นวายกับตัวเอง เขาจึงได้เอ่ยถาม

"พี่จะไปทางไหนคะ"

"ไปได้หมดแหละ เธอแค่บอกว่าจะไปที่ไหน" เธอจึงได้บอกชื่อซอยที่อยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก

"แผลเธอเป็นอะไรเยอะหรือเปล่า" เขาเอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ จนเธอแอบหันไปมอง ใบหน้าหล่อคมเข้มอย่างหนุ่มลูกครึ่งสันจมูกโด่งรับกับสันกรามคมยิ่งส่งให้ใบหน้านั้นหล่อเหล่าแม้จะมองในมุมมืดเช่นนี้

"ไม่ค่ะ"

"เรื่องวันนี้ฉันขอโทษก็แล้วกัน"

"ขอโทษเรื่องอะไรคะ"

"เรื่องที่อรตบเธอน่ะ"

"ก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่นี่"

"แต่ฉันอยู่ในเหตุการณ์แทนที่จะห้ามได้ ไม่คิดว่าเขาจะตบเธอ"

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เขาจึงได้ถามต่อ

"มีเรื่องอะไรกันมาหรือ"

"ฝากพี่ถามให้ด้วยแล้วกันค่ะ ว่าที่เขาไม่ชอบหนูมันเรื่องอะไร หนูก็อยากรู้เหมือนกัน"

"เรื่องผู้ชายหรือเปล่า ไอ้ซีนั่นแฟนเธอหรือ"

"ไม่ใช่ค่ะ"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องผู้ชายแล้วเรื่องอะไร"

"หนูก็ไม่ทราบค่ะ"

"แล้วมาเที่ยวหรือไง" เขาเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว เธอหันไปมองหน้าเขาก่อนจะตอบ

"มาทำงานค่ะ" ตอบไปแล้วก็นึกสงสัยไปถึงเงินสองพันที่ได้รับมาทันที

"อ๋อ"

"แล้วพี่มาเที่ยวหรือคะ หนูไม่เห็นเจอ"

"เที่ยวที่ไหน ผับนั่นนะหรือ"

"ค่ะ"

"ไม่ใช่ ฉันแค่ผ่านมาพอดีเห็นที่แปะแก้มเธอสะดุดตาน่ะ" คำตอบของเขาทำเธอเผลอยกมือขึ้นลูบมัน

"พักอยู่บ้านเหรอ หรือคอนโด" เขาเอ่ยถามเมื่อรถแล่นเกือบจะถึงซอยที่เธอว่า ฝนก็ยังตกแม้จะไม่แรงเท่าเมื่อครู่

"อะพาร์ตเมนต์น่ะค่ะ" เธอไม่อายที่จะบอกเขาแบบนั้น พอรถเลี้ยวเข้าซอยมาได้นิดหนึ่ง เธอก็ชี้บอกให้เขาจอดที่หน้าตึกสูงห้าชั้นตรงหน้า สภาพตึกบ่งบอกว่าสร้างมาไม่น้อยกว่าสิบปี

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ เอ่อ..ผ้า เดี๋ยวหนูซักเสร็จแล้วจะเอาไปคืนให้ค่ะ" ไม่รอให้เขาตอบ พอพูดจบเธอก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกลงจากรถเขามาทันที รีบวิ่งเข้าอาคารอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะเปียกฝนอีกรอบ