ตอนที่ 4 งานพิเศษ 2

งานพิเศษคือการเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ที่ผับแห่งหนึ่ง ดูจะห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร เพราะไม่อยากเจอคนรู้จัก ซึ่งในเวลาทำงานของเธอจะเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน เพราะต้องเผื่อเวลาเดินทางกลับหอพักและเวลาพักผ่อน จะมีก็แต่วันศุกร์กับวันเสาร์ที่เธอจะทำเต็มเวลา รายได้ในแต่ละเดือนก็พอจ่ายค่าห้องกับค่ากินได้ตลอดทั้งเดือน ถ้าเดือนไหนที่ถูกแม่ขอนั่นหมายความว่าเธอจะต้องประหยัด

หลังจากเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ไม่ได้กลับไปทำงานพิเศษที่โรงงานนั้นอีก เพราะค่อนข้างที่จะไกลจากที่นี่พอสมควร เธอจึงได้แต่หางานทำใกล้ๆ หอพัก

"ไงวะไอ้พวกหมาหมู่รุมรังแกผู้หญิง"

ซีเอ่ยทักทายไอ้สี่คนที่นั่งกันอยู่ซุ้มไม้ที่เดิม เพราะเดินมาจากอีกฝั่งไอ้พวกนั้นเลยไม่ทันได้เห็น

"เหี้ยอะไรสัส" ออสตินหันหน้าไปทางต้นเสียงสวนกลับทันควัน

"พวกมึงรังแกกุลทำไม น้องเขาไปทำอะไรให้ เพราะเรื่องที่น้องมึงโดนสาดน้ำซุปหรือไอ้อาร์ต" ซีหันหน้าไปถามไอ้อาร์ตอย่างไม่นึกเกรงใจ เดินเข้ามาถึงในซุ้มไม้ที่พวกนั้นนั่งอยู่

"เกี่ยวอะไรกับมึง" อาร์ตถามเสียงเข้ม

"ก็ไม่เกี่ยวกับกูหรอก แต่เห็นที่พวกมึงทำแล้ว..." ซีไม่พูดต่อ ได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ สายตาเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

"มึงไปไกลๆ ส้นตีนกูเลยไอ้สัส ถ้าไม่อยากโดน" ออสตินเอ่ยไล่ โกรธไม่น้อยที่ถูกหยามแบบนั้น และยิ่งเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ผิดสักนิดที่คนจะมองแบบนั้นก็ยิ่งนึกโมโหตัวเอง จึงได้พลอยโมโหไอ้คนที่กำลังยั่วโมโหอยู่ตรงหน้านี่ด้วย

"โดนก็ได้นะ แต่อย่าหมาหมู่กับกูล่ะ" ซีตอบออสติน เน้นเสียงในประโยคสุดท้ายจนออสตินเตรียมจะพุ่งตัวหามัน ถ้าไม่ถูกไอ้เบสจับไว้เท้าที่กำลังยกถีบมันคงไม่ใช่แค่ลอยหวืออยู่ในอากาศ

"เรื่องน้องคนนั้น เดี๋ยวกูจะไปขอโทษเขาเอง พอใจมึงหรือยัง" อาร์ตเอ่ยออกมา ซีมองหน้ามันก็แล้วยกยิ้มมุมปาก

"กูจะรอดู" พูดจบซีก็เดินกลับออกมา

"เฮ้ย มึงจะทำงั้นจริงหรือ" จีนถามอย่างไม่อยากเชื่อ

"จริง"

บรรยากาศภายในผับหรูแห่งหนึ่ง วันนี้พวกเขาเลือกร้านที่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร เพราะอยากนั่งดื่มกันอย่างสงบๆ ไม่อยากเจอใครมาทักทาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือรุ่นน้องหลายๆ คน และแน่นอนการรวมตัวของพวกเขามันออกจะสะดุดสายตาของคนทั้งมหาวิทยาลัย ทั้งในเรื่องความหล่อ และชาติตระกูลที่ไม่ธรรมดาของแต่ละคน ทำให้ดูเป็นที่สนใจของใครหลายๆ คน

ผู้คนในร้านตอนนี้ดูจะสนุกสนานกับเสียงเพลงจังหวะหนักๆ ไม่น้อย แต่โต๊ะวีไอพีชั้นสองด้านในสุดของคนทั้งสี่ดูไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมกับบรรยากาศภายในร้านสักนิด

อาร์ตลุกไปสูบบุหรี่หลังร้านเป็นรอบที่สามของคืนนี้ในระยะเวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมง และครั้งนี้ออสตินลุกตามไปด้วย

"ไม่ต้องเครียดหรอกว่ะ เรื่องแค่นี้" ออสตินเอ่ยบอกเพื่อนอีกมือก็ตบไหล่เพื่อน อีกมือก็คีบบุหรี่เข้าปาก

"กูอดสงสารน้องคนนั้นไม่ได้ว่ะ กูไม่น่าตามใจยายอรเกินไปเลย"

ทั้งสองคนยังไม่ทันจะได้คุยกันต่อ เมื่อได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์อยู่อีกมุมของร้านที่ดังมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงที่ได้ยินออกจะคุ้นหูไม่น้อยจนทั้งสองคนถึงกับมองหน้ากันและหยุดเรื่องที่กำลังคุยอยู่ตอนนี้

"แม่หนูไม่พอโอนให้แล้ว เหลือเงินอยู่แปดร้อยกว่าบาทต้องใช้ให้ถึงสิ้นเดือนเลยนะ"

"ดูก่อนสิ้นเดือนหนูจะเหลือกี่บาท คงช่วยได้ไม่เยอะหรอก แล้วลุงเขายังไม่ทำงานอีกหรือไง"

"แค่นี้ก่อนนะแม่หนูต้องทำงาน"

รอจนเสียงคุยโทรศัพท์เงียบไปแล้ว ออสตินกับอาร์ตจึงได้เดินมาดูอีกมุมเมื่อครู่ที่ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์เห็นประตูเข้าออกด้านหลังสำหรับพนักงาน ทั้งสองจึงเดินตามเข้าไปด้านในและทันได้เห็นด้านหลังของยายเด็กที่โดนอรปรียาตบเมื่อช่วงบ่าย มองแค่ด้านหลังก็ว่าไม่ผิดตัวแต่พอเธอคนนั้นหันข้างมาเพียงนิดจึงได้เห็นแผ่นแปะแก้ปวดที่แก้ม อาร์ตจึงดึงให้ออสตินกลับออกมา

และตอนที่กำลังจะเดินกลับโต๊ะ อาร์ตเจอผู้จัดการร้านที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เพราะผับที่นี่เป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักกัน

อาร์ตรีบหยิบธนบัตรสีเทาออกมาสองใบทันที

"คุณเต้ ผมฝากให้ทิปเด็ก..เอ่อ..ที่ชื่อกุลหน่อยครับ"

"น้องกุลนะครับ แต่วันนี้น้องเขาอยู่ข้างล่าง ให้ไปดูแลด้านบนดีไหมครับ"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอกนะว่าใครให้"

"อ๋อ ได้ครับ" ผู้จัดการรับเงินไปแล้ว ทั้งสองคนก็เดินกลับขึ้นไปที่โซนวีไอพีชั้นสอง

และในหลายๆ ครั้ง ที่อาร์ตได้แต่มองตามคนตัวเล็กที่เดินวุ่นอยู่ด้านล่าง