ตอนที่ 3 ขอโทษ

คนที่ผลักเธอเข้ามาในรถไม่ได้สนใจว่าเธอจะเซจนไปกระแทกใครอีกคนที่นั่งอยู่เบาะด้านหลัง พอขยับตัวในท่าที่ถนัดจึงได้สำรวจคนทั้งสี่ก็ตอนนี้ เพราะเมื่อครู่ที่ถูกจู่โจมอยู่หน้าตึกก็มัวแต่ตกใจกลัวจนแทบจะไม่ได้สนใจใบหน้าหล่อๆ ของสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

คนที่เธอเผชิญหน้าด้วยพี่ชายยายอรปรียานั่นว่าหล่อจัดแล้วก็ยังไม่เท่าไอ้คนที่ลากเธอเข้ามาในรถ หรืออาจจะหล่อคนละแบบ ไอ้เถื่อนที่ลากเธอเข้ามาออกจะหล่อแบบหนุ่มลูกครึ่งแต่ใบหน้านั้นก็คล้ายจะมีเชื้อสายไทยเยอะกว่าสักหน่อย อีกคนที่เธอกระแทกเข้าใส่เมื่อครู่หล่อแบบไทยๆ ดูผิวจะเข้มกว่าทุกคน และอีกคนที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้าหันมามองเธอด้วยความสนใจไม่น้อยนายคนนั้นใส่แว่นหน้าออกจะตี๋ๆ และคนที่ถูกเรียกว่าอาร์ตพี่ชายอรปรียาก็เดินตามขึ้นรถมาประจำตำแหน่งคนขับ

"พวกพี่จะพาหนูไปไหนคะ"

"ไปขอโทษคนที่เธอสาดน้ำซุปใส่เขานั่นไง" ไอ้หนุ่มลูกครึ่งเป็นคนตอบ

"อรปรียาเป็นคนมาหาเรื่องหนูก่อนนะ และหนูก็ยังโดนน้ำซุปลวกมือด้วยเหมือนกัน" เธอชูมือที่ยังแดงอยู่ให้ดู

รอยจ้ำสีแดงตัดกับผิวขาวผ่องที่หลังมือ ออกจะพองนิดๆ โชคดีที่เธอยังเหลือหลักฐานอยู่ ไอ้หนุ่มลูกครึ่งจับข้อมือเธออย่างแรงเอาเข้าไปดูใกล้ๆ

"ไม่ใช่ตอนที่เธอสาดไปแล้วโดนตัวเองหรอกนะ"

"พี่จะลองไหมละคะ หนูจะสาดให้ดูอีกรอบ ว่ามันจะโดนมือตัวเองไหม ถ้าไม่ใช่เพราะยายอรปรียานั่นเดินมาชน แล้วกระชากมือหนูก่อน มันก็คงไม่ลวกหนูหรอก แล้วตอนที่มันลวกหนู มันร้อนกว่าตอนที่ลวกยายนั่นแน่" เธออธิบายเสียยืดยาว ไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะฟังเหตุผลของเธอหรือไม่

"เดี๋ยวไปถึงก็รู้"

"ไปไหนคะ"

ไม่มีใครตอบคำถามเธอบรรยากาศมาคุในรถ ชวนให้ทุกคนเงียบปาก แม้จะกลัวอยู่ไม่น้อยแต่ก็ทำใจดีสู้เสือเพราะคงหนีไปทางไหนไม่ได้ จนรถมาจอดที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัย

พวกเขาพาเธอเดินมาที่ซุ้มไม้ข้างอาคารที่คนไม่ค่อยพลุกพล่านดูเหมาะแก่การเจรจาเป็นอย่างดี และเธอก็เห็นอรปรียากับเพื่อนอีกสองคนนั่งอยู่ที่ซุ้มตรงนั้น

"ขอโทษน้องสาวฉันซะ แล้วเธอก็กลับไปได้" พี่ชายยายนั่นเอ่ยเสียงเข้มตอนที่พาเธอเดินมาถึง

"พี่อาร์ตแค่นี้เองหรือคะ อรแสบไปทั้งหน้าอก"

"แล้วเธอจะทำอะไรอีก"

"สาดมันกลับบ้าง"

"แต่เธอไปกระชากเขาก่อนนะ"

"เอ่อ...แต่มันทำอรเจ็บกว่านะคะ"

"ให้เขาขอโทษที่ทำเกินกว่าเหตุ นอกนั้นให้แล้วกันไป จบแค่นี้"

"แล้วถ้าหนูไม่ขอโทษล่ะ" เมื่อเห็นพี่น้องเถียงกับเสร็จเธอจึงได้เอ่ยแทรกขึ้นมาบ้าง

"มันจะมีผลกับทุนการศึกษาของเธอนะ ถ้าเรื่องถึงอธิการ" หนุ่มตี๋เอ่ยบอกพร้อมกับมือที่ดันแว่นขึ้น

ยอมรับว่าตอนนี้เธอลังเลไม่น้อย เรื่องที่จะไม่ได้รับทุนมาถึงตอนนี้เธอไม่กลัวหรอกถ้าจะถูกยกเลิก แต่มันต้องไม่ใช่เหตุผลน่ารังเกียจจากคนพวกนี้ที่พยายามกลั่นแกล้ง ใบหน้าของท่านประธานใจดีผุดขึ้นมาในความคิดเธอทันที ท่านคงจะเสียใจไม่น้อยที่ทุนการศึกษาสี่ปีเกือบหนึ่งล้านบาทจะต้องสูญเปล่าไปอย่างนี้

"ถ้าหนูขอโทษจะจบแค่นี้ใช่ไหม" เธอเค้นเสียงถาม

"ใช่ จบแค่นี้"

"และหวังว่าน้องพี่จะไม่มายุ่งกับหนูอีก เพราะหนูไม่เคยไปยุ่งกับอรปรียา"

"แน่นอน น้องฉันจะไม่ไปยุ่งกับเธออีก"

"ก็ได้ค่ะ" เธอนิ่งเงียบไปครู่กลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกอยู่ในลำคอลงไปอย่างยากเย็นก่อนที่จะเอ่ย

"ฉันขอโทษที่สาดน้ำซุปใส่เธอ อรปรียา"

พูดจบเธอเห็นทุกคนยังเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมา จึงได้หมุนตัวจะกลับอย่างที่เขาบอกว่าจบแค่นี้ให้กลับได้ แต่แค่เท้าเธอก้าวออกมาได้เพียงหนึ่งก้าว แขนข้างที่เจ็บก็ถูกกระชากอย่างแรงรอยแดงที่หลังมือเสียดสีไปกับมือคนจับอย่างช่วยไม่ได้ เพราะมัวแต่สนใจแผลที่มือจึงไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฝ่ามือของอรปรียากระทบข้างแก้มอย่างจัง เสียงดังก้องแก้วหู ใบหน้าชาวาบก่อนจะเจ็บ เหมือนรู้สึกมีของเหลวบางอย่างไหลอยู่ที่มุมปากทำให้เธอยกมือขึ้นปาดหงายฝ่ามือมาดูถึงได้เห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมา