ตอนที่ 4 คุณหนูลลิตา

ฉันนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ประมาณชั่วโมง รถของเฮียกันต์แล่นมาจอดตรงป้ายรถเมล์ ตอนนี้ที่ป้ายรถเมล์เริ่มมีคนมารอรถ แต่ก็ไม่เยอะมากนัก

เฮียกันต์ไม่ได้มาคนเดียว มีลูกน้องติดตามมานับสิบ รถจอดเฮียกันต์รีบลงจากรถไม่รีรอให้ลูกน้องมาเปิดประตูให้

ฉันลุกขึ้นยืนมองไปที่เฮีย เฮียสบตาฉัน เฮียพุ่งตัวมาสวมกอดฉันทันที

เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย สามารถปกป้องเราได้ น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปไม่นานก็ไหลรินอีกครั้ง

"กลับบ้านเรานะ เฮียจะไม่ให้ใครมาทำร้ายหมวยเล็กของเฮียได้อีก" เฮียจูบลงที่หน้าผากของฉัน จากสภาพฉันเฮียคงดูออกแล้วว่าฉันเจออะไรมา

"..." ฉันทำได้เพียงพยักหน้ารับ เฮียอุ้มฉันและพาเดินมาที่รถ

"หมวยเล็กจะกลับบ้านเลยไหม แต่ถ้ายังไม่พร้อม กลัวป๊าจะรู้ไปอยู่คอนโดก่อนเอาไหม" ระหว่างทางเฮียเอ่ยถาม

"หมวยจะกลับบ้านเลย หมดเวลาของพริตาแล้ว" ฉันพูดขณะที่สายตามองออกไปตามถนนหนทาง

"...ถ้ากลับบ้านสภาพแบบนี้ป๊าต้องถามอยู่แล้ว หมวยเล็กต้องเล่าทุกอย่างให้ป๊าฟังนะ ไหวเหรอ" เฮียกันต์กำลังเป็นห่วง

"ไหวสิเฮีย หมวยต้องไหว หลบหน้าป๊าไม่ใช่เรื่องดี ต่อไปนี้คนที่มันทำให้หมวยเป็นแบบนี้มันต้องได้รับรางวัลตอบแทนที่สาสม หมวยไม่ปล่อยให้มันมีความสุขหรอก" ฉันหันมองเฮียด้วยหัวใจที่แหลกสลาย แต่ว่าฉันจะไม่ยอมแพ้

"เดี๋ยวไปคุยที่บ้าน ใครที่มันทำหมวยเฮียไม่คิดจะปล่อยมันไว้อยู่แล้ว" เฮียดึงฉันไปซบที่อกแล้วลูบหัวเบา ๆ

ถึงครอบครัวของฉันจะเป็นมาเฟียมีทั้งธุรกิจสีขาวสีเทา มีความน่าเกรงขาม แต่ความรัก ความอบอุ่นมีให้ครอบครัวเสมอ ป๊าบอกเสมอว่าครอบครัวคือหัวใจของป๊า

เวลาผ่านไปไม่นานรถที่ฉันนั่งก็จอดที่บ้านหลังใหญ่ บ้านที่ฉันเคยอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต

ป๊ากับเเม่ใหญ่น่าจะตื่นแล้วเพราะเฮียโทรบอกว่าฉันจะกลับมาบ้าน เฮียกันต์พยุงฉันเข้ามาในบ้าน ฉันเห็นป๊ากับแม่ใหญ่นั่งอยู่ที่โซฟาห้องโถงใหญ่ แม่ใหญ่หันมาเห็นก็รีบลุกมาสวมกอดฉันทันที

"กันต์ใครทำน้องแบบนี้" สายตาแม่ใหญ่น่ากลัว

"กันต์ก็ยังไม่รู้ครับแม่ น้องยังไม่ได้เล่าให้ฟัง" เฮียทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา

"ใครมันกล้า ใคร ใครมันทำดวงใจของป๊าให้เป็นแบบนี้ เล่ามาให้ป๊าฟังทั้งหมดนะหมวยเล็ก" น้ำเสียงกับสีหน้าโหดเหี้ยมของป๊าทำฉันตกใจมาก

"คุณจะเสียงดังทำไม แค่นี้ลูกก็ขวัญเสียหมดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณโมโห แต่ค่อยพูดค่อยจาสิอย่าทำลูกกลัว" แม่ใหญ่หันไปเอ็ดป๊าก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ไปนั่งนะลูก แล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้แม่กับป๊าฟังให้หมด อย่าคิดปิดแม่เด็ดขาด"

ฉันพยักหน้า เดินมานั่งลงที่โซฟาพร้อมแม่ใหญ่ จากนั้นก็นั่งก้มหน้าแล้วก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "หมวยโดนข่มขืน"

ใบหน้าของป๊าเหมือนกำลังระงับอารมณ์โกรธอยู่

ฉันเล่าเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ครอบครัวฟังทั้งน้ำตา พูดจบฉันเดินไปหาป๊า นั่งลงที่พื้นก้มกราบลงที่เท้าของป๊า ป๊าลูบที่หัวของฉัน จับตัวฉันให้ลุกขึ้นนั่งลงที่โซฟาข้างป๊า ป๊าสวมกอดฉัน มืออีกข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของฉัน

ฉันรู้ว่าป๊าเสียใจมากที่เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นกับฉัน เมื่อมองไปที่แม่ใหญ่ แม่ใหญ่นั่งร้องไห้ข้างกายมีเฮียกันต์คอยปลอบ ฉันทำแม่ใหญ่ร้องไห้อีกแล้ว

"หมวยขอโทษ ถ้าหมวยไม่ดันทุรังจะไปใช้ชีวิตข้างนอก ถ้าหมวยไม่มีความคิดอยากจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปเรื่องนี้มันคงไม่เกิด หมวยเสียใจที่ทำให้ทุกคนเครียดกันหมด หมวยมันโง่ที่เชื่อคนง่าย หมวยมันอ่อนต่อโลกจนโดนหลอก หมวยขอโทษ"

"หมวยไม่ผิดสักนิด อย่าคิดโทษตัวเอง หมวยของป๊าแค่เป็นคนดีเกินไป ต่อไปนี้เปลี่ยนตัวเองนะลูก อย่าให้ใครมาย่ำยีเราได้ หมวยอย่าลืมว่าหมวยคือลูกสาวมาเฟีย หมวยมีความเข้มแข็งอยู่ในตัว หมวยมีเลือดของป๊า ถึงเวลาแล้วที่หมวยจะต้องดึงด้านมืดที่อยู่ในตัวออกมาใช้ เปลี่ยนแปลงตัวเองซะ ส่วนไอ้สวะพวกที่มันทำให้หมวยเป็นแบบนี้ป๊าจะจัดการเอง " แววตาจริงจังของป๊าจ้องมาที่ฉัน

"ไม่ หมวยขอนะป๊า"

"นี่หมวยเล็กยังจะปกป้องเพื่อนเลว ๆ อีกเหรอ" ป๊ามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ

"เปล่าป๊า ไม่ใช่แบบนั้น หนึ่งเดือน หนึ่งเดือนเท่านั้น หมวยจะให้พวกมันมีความสุขอีกเเค่หนึ่งเดือน ให้พวกมันเสพสุขชีวิตบนโลกให้พอ แล้วหลังจากนั้นหมวยจะพิพากษามันเอง"

"ตามใจ แต่ถ้ามันไม่ตายป๊าจะลงมือเอง"

"ขอบคุณค่ะป๊า หมวยรักป๊า" ฉันสวมกอดป๊า

"แล้วไอ้คนที่มันลงมือกับหมวยเล็กจะเอายังไง" เฮียกันต์เอ่ย

"หมวยไม่รู้ว่ามันเป็นใคร แต่หมวยจำหน้ามันได้ดีและจะไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด เพราะมันคือคนที่หมวยเกลียด" นึกถึงไอ้สารเลวนั่นก็เกิดความโมโห โมโหที่ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากยินยอมเพราะกลัวไม่มีชีวิตรอด

"เอาละพอ ๆ เลิกคุย ยิ่งคุย ยิ่งมีแต่คนนักเลงทั้งนั้นบ้านนี้ ลูกหว้าไปพักเถอะลูก หน้าหนูดูเหนื่อย ๆ ซีดเซียวไปหมดแล้ว พักผ่อนนะคนเก่ง"

"ค่ะ แม่ใหญ่"

ฉันเข้าห้องนอนตามที่แม่ใหญ่ต้องการ จากนั้นเดินมายืนหน้ากระจก ภาพสะท้อนให้เห็นว่าร่างกายของฉันมีแต่รอยจ้ำ รอยแดง รอยเขี้ยว รอยฟันของไอ้คนสารเลว

เกลียด ฉันเกลียดมัน

หลังจากวันนั้นฉันพยายามเปลี่ยนตัวเอง ฝึกศิลปะการต่อสู้ ทำตัวเองให้เข้มแข็ง ซึ่งมันคงเหมือนที่ป๊าบอกว่าฉันเป็นลูกสาวมาเฟีย มีด้านมืดอยู่ในตัวอยู่แล้ว สิ่งที่ฉันฝึกฝนมันไม่ยากเกินความสามารถฉัน

ความรักที่เปลี่ยนเป็นความเสียใจ ความเสียใจที่ผันตัวเป็นความแค้นผลักดันดึงดูดด้านเลวร้ายในตัวของฉันออกมา

รอฉันอีกนิดนะเพื่อนรักของฉัน อีกไม่นานเราจะได้พบกัน