แอบมอง (2)

​

ราเรซ

ผมกำลังยืนมองดูคู่รักคู่หนึ่ง ซึ่งกำลังพลอดรักกันอยู่ในรถหรูอย่างไม่อายฟ้าอายดิน นี่กลางวันแดดจ้าแบบนี้ก็ยังไม่มีความละอายแก่ใจกันบ้างเลย

ผมเดินกลับเข้าในห้องนอนของโต้ง ก็เจอกับบิ๊กไบค์กำลังนั่งสะบัดหัวไปมาอยู่ที่ปลายเตียง

“ตื่นนานแล้วเหรอ” บิ๊กไบค์ถามผม

“อือ กูจะกลับล่ะ” ผมตอบเพื่อน ซึ่งบิ๊กไบค์ก็พยักหน้าให้อย่างเข้าใจแล้วมันก็ล้มตัวลงนอนต่อ แล้วมันจะตื่นมาเพื่อ...

ผมเดินลงมายังชั้นล่างก็เจอกับมาม๊าของเพื่อน

“สวัสดีครับม๊า”

“อ้าว เมื่อคืนนอนนี้เหรอลูก” มาม๊าถาม พร้อมกับยิ้มให้อย่างใจดี

“ครับ”

“แล้วโต้งล่ะ ตื่นหรือยัง” ม๊าถามต่อ

“ยังครับ นอนอยู่กับบิ๊กไบค์แล้วก็เลโอแหละครับ”

“แล้วเรซจะกลับแล้วเหรอ ทานข้าวเช้าก่อนไหม” ม๊าถามอย่างใจดี

เพราะแบบนี้ไง ถึงบอกว่า...ถ้าได้เป็นลูกเขยบ้านนี้...มันจะดีนะ

“ไม่เป็นไรครับม๊า ขอบคุณครับ”

ผมยกมือไหว้มาม๊าอีกครั้ง แล้วท่านก็ยิ้มให้อย่างใจดีเหมือนเคย

Lay Music

พอผมเดินเข้ามาในตึก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็หันมามองผมเป็นตาเดียว ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา...

“ขอโทษนะคะ น้องมาเทสเสียงเป็นศิลปินใช่ไหม” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผม

“เปล่าครับ”

“งั้นน้องสนใจเป็นดาราไหม เดี๋ยวเอานามบัตรพี่ไปถ้าเกิดน้องสนใจ” ผู้หญิงคนนี้ยังไม่ล่ะความพยายามอีก

“ผมไม่สนอะไรทั้งนั่นแหละครับ ขอตัว..” ผมหันไปตอบอย่างรำคาญ

ผมเดินขึ้นมายังชั้นสองของตึก เดินตรงไปยังห้องสุดท้ายของชั้น ผมเลื่อนประตูกระจกเปิดออกแล้วเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องนี้

“มาหาใครครับ” เสียงผู้ชายวัยสี่สิบ กว่าๆ ผิวขาวหน้าหล่อไม่เสื่อมคลาย สงสัยตอนเป็นหนุ่มสาวๆ คงจะตามกริ๊ดเป็นว่าเล่น

“มาหาพ่อ...ครับ” ผมตอบ แอบกระแทกเสียงนิดหน่อย

“พูดให้มันดีๆ หน่อย เมื่อคืนไปนอนไหนมา แม่แกบอกว่าแกไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้าน”

“ไปผับอาโลโค่มา พึ่งกลับมาเมื่อเช้าแล้วก็ไปนอนที่บ้านไอ้โต้ง”

พ่อเรย์ส่ายหน้าไปมาเหมือนเหนื่อยที่จะคุยกับผม

“แล้วมาหาพ่อมีอะไร ทำไมไม่กลับบ้าน” ปากถามแต่สายตาของพ่อเรย์ยังจ้องอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์อยู่

“อยากได้รถ” ผมตอบพ่อ

“ก็จอดอยู่ที่บ้านไงเยอะแยะ”

“เรซจะซื้อใหม่”

พ่อเรย์หันเก้าอี้กลับมามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

“แกจะเอาไปทำไร ติดหญิงรึไง”

“แค่อยากได้ใหม่” ผมตอบ

“ขึ้นมหาลัยแล้วพ่อจะซื้อให้”

“เรซจะเอาเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ แกยังเรียนไม่จบมอหกเลย” พ่อเรย์เริ่มอารมณ์เสียใส่ผม

“จะให้ไม่ให้” ผมถามกลับ

“ไม่!”

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาแม่ไลลาสุดสวยของผมทันที รอสักพักแม่ไลลาก็กดรับสาย แต่ผมกดปุ่มปิดเสียงสนทนาไว้ไม่ให้แม่ได้ยินสิ่งที่ผมจะพูด

“แม่ครับ เรซมาหาพ่อที่ค่ายเพลง บังเอิญว่า มีสาวๆ มารอจ่ายค่าลิขสิทธิ์เพลงพ่อเรย์เต็มห้องเลยครับ” ผมแสยะยิ้มอย่างเป็นผู้ชนะ

“เฮ้ย! ไอ้ลูกเวร พูดงั้นได้ไงว่ะ!”

พ่อเรย์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มาแย่งโทรศัพท์ไปจากผม แต่มีเหรอที่ผมจะยอมให้แย่งไปได้ง่ายๆ

“ว่าไงพ่อ จะให้ไม่ให้” ผมถามพ่ออีกครั้ง

“เออๆ แต่แกต้องเคลียร์กับแม่แกก่อนนะ”

พ่อเรย์ดูตื่นตกใจมากอ่ะ ผมนี้อยากจะขำให้ฟันร่วง ไม่รู้จะกลัวอะไรขนาดนั้น

คลื่น...... คลื่น...... คลื่น......

แม่ไลลาโทรกลับมาพอดี ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้พ่อเรย์ ซึ่งพ่อก็ทำสีหน้าอย่างไม่เข้าใจ ผมก็เลยกดรับสายให้แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ไปแนบกับหูของพ่อ

“ฮัลโลเรซ เมื่อกี้โทรมาแล้วทำไมไม่พูดล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” (แม่ไลลาพูด) พ่อเรย์หันหน้ามาหาผมพร้อมกับส่งสายตาดุมาให้

ผมนี่ยืนกลั้นขำสุดชีวิต จนท้องผมเริ่มจะแข็งอยู่แล้ว

“ไม่มีไรครับแม่ เรซจะโทรไปบอกว่า เย็นนี้ทำกับข้าวของโปรดให้เรซกับพ่อด้วยนะครับ” ผมดึงโทรศัพท์กลับมาแนบกับหูของตัวเองเพื่อคุยกับแม่ต่อ

“ได้สิ แล้วจะกลับมาตอนไหนล่ะ” (แม่ไลลาพูด)

“หลังจากที่ไปซื้อรถครับ”

“ใครจะซื้อรถ เรซเหรอ ไหนพ่อบอกกับแม่ว่าเข้ามหาลัยก่อนถึงจะซื้อให้ไง” (แม่ไลลาพูด)

“พ่อเปลี่ยนใจแล้วครับ เพราะฉะนั้น วันนี้แม่ช่วยเอาใจพ่อหน่อยแล้วกัน ที่พ่ออุตส่าห์ใจดีกับลูกชายสุดหล่อ”

“พ่อลูกคู่นี่ จริงๆ เลย แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวแม่จะไปตลาดสักหน่อย” (แม่ไลลาพูด)

พูดจบแม่ก็วางสายไปทันที

“พ่อตกลงแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนคำ” ผมหันไปคุยกับพ่ออย่างยิ้มๆ

“เออๆ แกนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ” พ่อเรย์ ส่ายหน้าอย่างยอมแพ้

“ก็ผมลูกพ่อไง..”

ผมนั่งยิ้มอย่างภูมิใจที่สามารถทำให้พ่อยอมซื้อรถให้ผมได้

“อ้าวเรซ มาได้ไง” เสียงน้องชายสุดหล่อของแม่ผมถามขึ้น

“นั่งรถมาครับ”

“ไอ้หลานเวร ตอบได้กวนทีนมาก” น้าไดมอนด์บ่น

“น้าขวัญหวัดดีครับ” ผมหันไปทักทายภรรยาคนสวยของน้าไดมอนด์

“ที่น้ามึงแท้ๆ ไม่ยอมหวัดดี” น้าไดมอนด์บ่น

“น้าขวัญก็น้าเรซเหมือนกันป่ะ เอ๋...หรือว่าไม่ใช่ น้าขวัญครับ ถ้าไม่สนเรื่องอายุละก็..เบื่อน้ามอนด์เมื่อไรเรซยังว่างอยู่นะครับ” พูดจบผมก็ฉีกยิ้มหวานส่งไปให้ภรรยาของน้าไดมอนด์ทันที

“ไอ้เรซ! เดี๋ยวเหอะมึง..”

น้าไดมอนด์ควันออกหูซะแล้ว น้าของขวัญก็ยืนขำอย่างชอบใจ

“หลานใครล่ะ” พ่อเรย์หันไปพูดกับน้าไดมอนด์

“ลูกใครล่ะ” น้าไดมอนด์ก็ถามพ่อเรย์กลับ

“เหมือนน้ามันเลย” พ่อเรย์โบยให้น้าไดมอนด์

“เหมือนพ่อมันนั่นแหละ” น้าไดมอนด์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“หยุดเลยค่ะ เหมือนทั้งคู่แหละ” น้าของขวัญพูดขึ้น

“พี่เรซค่า...” เสียงหวานใสแจ๋วดังมาแต่ไกล

“ไดน่า..” ผมเรียกชื่อเธออย่างดีใจ

ไดน่าคือลูกสาวของน้าไดมอนด์กับน้าของขวัญ เธออายุเจ็ดขวบ อยู่ในวัยกำลังน่ารักน่าชังพูดเก่งเป็นที่หนึ่ง

“ไดน่าคิดถึงพี่เรซจังเลย..”

ไดน่าวิ่งเข้ามากอด ผมอุ้มน้องสาวตัวน้อยมานั่งบนตักพร้อมกับหอมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างคิดถึง...