เดิมพัน (3)

หลังจากที่วัดตัวเป็นแบบเสื้อให้พี่มิรินเรียบร้อยแล้ว พวกผมทั้งสี่คนก็เดินเล่นอยู่ในห้างสักพัก ไอ้โต้งเดินเข้าไปยังร้านรองเท้ากีฬาพวกผมก็เดินตามเข้าไป จังหวะนั้นสายตาของผมก็มองไปเห็นใบหน้าหวานขาวหมวย กำลังยิ้มแย้มหัวเหราะชอบใจอยู่กับเพื่อนของเธอ ผมเผลอยืนมองอย่างลืมตัว แต่สักพักก็มีไอ้หน้าตี๋ที่ไหนไม่รู้มายืนบังต้าหนิงซะมิดเลย ดูจากสถานการณ์แล้ว เซ้นของผมบอกว่า...มันมาจีบต้าหนิง

“45”

ผมเดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์ของไอ้หน้าตี๋จากมือของมันก่อนที่ต้าหนิงจะรับไป

ต้าหนิงหันมามองหน้าผมอย่าง งงๆ

“อะไรของมึงวะ” ไอ้หน้าตี๋หันมาถามผมอย่างหงุดหงิด

พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของมันคืน

“ก็เบอร์ไง” ผมยืนล้วงกระเป๋ากางเกงตอบอย่างกวนๆ

“เบอร์ไรของมึง” ไอ้หน้าตี๋ถามผม หน้าของมันตอนนี้ตลกฉิบหายอย่างกับคนโดนเอ๋อแดก

“เบอร์รองเท้ากูเนี้ย”

“ไอ้สัสนี่ กวนเหรอ!”

ทันทีที่ผมตอบก็โดนไอ้หน้าตี๋ผลักอกอย่างแรง แต่ก็แค่เซเท่านั้นแหละ แรงแค่นี้คิดว่าจะทำอะไรผมได้เหรอ

“อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ” เสียงต้าหนิงร้องห้าม

“นี่แฟนน้องต้าหนิงเหรอ” ไอ้หน้าตี๋หันไปถามต้าหนิง

เธอหันมองหน้าผมแวบหนึ่ง ผมส่งสายตาดุไปให้ หวังว่าเธอจะกลัวแล้วตอบว่า ใช่ ไอ้หน้าตี๋จะได้ไม่มายุ่งกับเธออีก แต่ผมคิดผิด...

“เปล่าค่ะ” ต้าหนิงตอบ

“แล้วมึงหวง ทำไมว่ะ” ไอ้หน้าตี๋หันมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

“เรื่องของกู”

ผมต้องกลัวไหม ไม่เห็นจะรู้สึกอย่างนั้นเลย ผมจ้องหน้ามันกลับอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกัน

“ไอ้เรซ! เดินไม่รอกูเลยไอ้นี่”

เสียงไอ้โต้งตะโกนมาแต่ไกล

“เฮียโต้ง..” ต้าหนิงเอ่ยชื่อพี่ชายตัวเอง

แล้วเลโอกับบิ๊กไบค์ก็เดิมตามหลังไอ้โต้งมา

“อ้าว...ทำไมมาอยู่นี้ล่ะ แล้วไอ้หมอนี่ใคร” ไอ้โต้งหันไปคุยกับน้องสาวตัวเอง แล้วก็หันมามองหน้าไอ้หน้าตี๋ที่กำลังยืนจ้องหน้ากับผมอยู่

“มันขอเบอร์ต้าหนิง”

ผมบอกเพื่อนโดยที่ยังไม่ล่ะสายตาจากไอ้หน้าตี๋นี่

“มึงจีบน้องกูเหรอ” ไอ้โต้งถามขึ้นอย่างหงุดหงิด

“เฮีย.. พอได้แล้วน่า จะหวงไรนักหนา ไม่มีใครกล้ามาจีบต้าแล้วเนี้ย”

“นี่ไอ้ต้า พูดงี้แกอยากมีแฟนรึไง ห๊ะ! พึงจะขึ้น ม.4 ริอาจมีแฟนเหรอ เดี๋ยวเหอะ!”

แล้วต้าหนิงก็โดนไอ้โต้งบ่นเป็นชุด ไม่รู้มันติดนิสัยขึ้บ่นมาจากไหน

“ใช่! ต้าอยากมีแฟน จบไหม!”

คำตอบของต้าหนิงทำให้ไอ้โต้งยิ่งโมโหขึ้นไปอีก และก็ไม่ใช่แค่ไอ้โต้ง ผมเองก็รู้สึกโมโหเหมือนกัน อย่างไม่รู้สาเหตุว่าทำไม...

ต้าหนิงคงจะชอบไอ้หน้าตี๋นี่จริงๆสินะ เธอถึงได้ทะเลาะกับไอ้โต้งแบบนั้น และเธอก็ไม่ได้โกรธแค่ไอ้โต้ง แต่เธอโกรธผมด้วย...

“เฮ้ย! ต้าหนิง! มาคุยกับเฮียให้รู้เรื่องก่อน!”

ไอ้โต้งตะโกนเรียกต้าหนิงเสียงดังลั่น จนคนที่เดินไปเดินมาในห้างต่างก็หันมามองพวกผมเป็นตาเดียว

“ไอ้โต้ง กูว่าเรากลับกันเถอะ” บิ๊กไบค์เดินมาตบบ่าไอ้โต้งสองที หวังให้เพื่อนใจเย็น

“น้องกูไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเว้ย ไม่เคยเถียงกูด้วยซ้ำ” ไอ้โต้งหันไปพูดกับบิ๊กไบค์

“น้องมึงก็โตแล้วป่ะ ไม่ใช่เด็กๆ มึงก็อย่าไปจู้จี้กับน้องมากดิวะ” เลโอบอกเพื่อน

“มึง ไอ้หน้าตี๋ อย่ามายุ่งกับน้องกูอีก” ไอ้โต้งชี้หน้าอย่างคาดโทษ

“ไปไอ้เรซ กลับ” ไอ้โต้งเดินเข้ามากอดคอผมให้เดินออกมาจากร้านบิงซูพร้อมกัน

พวกผมนั่งรถประจำทางมายังบ้านของไอ้โต้ง ที่จริงจะไปรถส่วนตัวก็ได้นะแต่ว่าบรรดาพ่อๆ แม่ๆ ทั้งหลายยังไม่อยากให้พวกผมเอารถส่วนตัวมาโรงเรียนเพราะยังเรียนมัธยมกันอยู่

“เฮ้ย! มาได้ไงวะ ตามน้องกูมาเหรอ” เสียงไอ้โต้งพูดขึ้นทำให้ผมต้องหันหน้าไปมอง

มันมาได้ไงวะ หรือว่ามันตามต้าหนิงมา

“เสียงดังอะไรขนาดนั้นโต้ง” เสียงแม่ของไอ้โต้งพูดขึ้น เมื่อท่านเดินออกมาจากหลังร้าน

“ไอ้หมอนี่มันตามต้ามา ม๊า...”

“ไร้สาระน่าโต้ง นี่ลูกค้ารายเดือนของป๊านะ”

“เดี๋ยวม๊าไปดูสนามให้นะ” แม่ของโต้งหันไปพูดกับพวกไอ้หน้าตี๋อย่างใจดี เห็นแล้วขัดหูขัดตาชะมัด

“มึงคิดว่ามึงแน่นักเหรอ” โต้งเริ่มหาเรื่องไอ้หน้าตี๋อีกครั้ง

“ลองสักเกมไหมล่ะ”

“เอาดิ ทีมล่ะสี่ไม่ต้องมีโกลด้วย”

“ถ้าพวกกูชนะ มึงต้องยอมให้กูจีบน้องต้าหนิงนะ”

ทำไมต้องเอาต้าหนิงเป็นเดิมพันด้วยวะ ไม่มีปัญญาจีบเองรึไง

“แล้วถ้ามึงแพ้ล่ะ” โต้งถาม

“กูก็จะเลิกยุ่งกับต้าหนิงแล้วก็จะไม่มาที่นี่อีก”

“ข้อเสนอ น่าสน มึงเตรียมตัวไส่หัวไปได้เลย”

“เอาเป็นว่าตกลงนะ” ไอ้หน้าตี๋พูดสรุป พร้อมกับจ้องหน้าไอ้โต้งแล้วก็ผม

ห้องอาบน้ำของสนามสาม....

“เฮีย ทำไมไปรับคำท้าเขาแบบนั้น”

ผมกำลังเปลี่ยนชุดอยู่ในห้องน้ำ ได้ยินเสียงของต้าหนิงพูดคุยอยู่กับพี่ชายของเธอและเพื่อนของผม

“แกไม่ต้องกลัวหรอกต้า เฮียจะไม่รุนแรงกับมัน โอเคร..”

“เครบ้าไรล่ะเฮีย ถ้าเฮียแพ้ล่ะ”

“เชื่อมือพวกพี่เถอะ ต้าหนิง” เสียงบิ๊กไบค์บอกกับต้าหนิง

“พวกพี่ไม่ใช่ไก่อ่อนให้พวกมันเชือดเล่นนะครับ” เลโอพูดขึ้นบ้าง

มันก็จริงอย่างที่ไอ้เลโอพูด ถึงพวกผมจะไม่ได้เล่นเก่งถึงขั้นทีมชาติ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกผมจะแพ้ได้ง่ายๆ

“ค่ะ ต้ารู้ว่าพวกพี่นะเก่ง แต่เฮียรู้อะไรไหม เพื่อนพี่ไผ่สามคนนั้นนะ เขาเป็นนักกีฬาระดับทีมชาติรุ่นเยาวชนเลยนะ”

“ห๊ะ! ห๊ะ! ห๊ะ!”

“แล้วไง พวกพี่ต้องกลัวเหรอ”

เป็นทีมชาติแล้วไงล่ะ ต้องกลัวพวกมันด้วยเหรอ

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ใส่เสื้อ

“ก็แค่บอกไว้ค่ะ จะกลัวหรือไม่ก็เรื่องของพวกพี่”

ต้าหนิงหันมาตอบผม แต่พอเห็นผมไม่ใส่เสื้อเธอก็เบือนหน้าหนีทันที หึ..รู้อยู่หรอก ว่าแอบมองหน้าท้องผม

“เอาน่า มันจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว” บิ๊กไบค์พูด

แล้วเลโอ บิ๊กไบค์กับโต้งก็เดินออกไปยังสนามเพื่อวอมร่างกาย

ต้าหนิงกำลังจะเดินตามพวกนั้นออกไป ผมยื่นมือไปรั้งข้อมือบางไว้ก่อน

“เดี๋ยว..”

“อะไรคะ”

ต้าหนิงหันกลับมาทำหน้าดุใส่ผม

“ชอบมันรึเปล่า”

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ เพื่อหาคำตอบ

“ถามทำไม” ต้าหนิงก็จ้องตาผมกลับเหมือนกัน เหมือนเธอกำลังมองหาอะไรบางอย่างจากนัยต์ของผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอต้องการหาอะไร..

“ถ้าชอบ...ก็จะทำให้สมหวัง”

ผมพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกไปยังสนาม เพื่อเตรียมตัวในการแข่งขันกับไอ้หน้าตี๋นั่น