หวงของ (1)

“เป็นไงบ้านแก” แก้มใสถามขึ้น เมื่อฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“ขอน้ำหน่อย” ฉันยื่นมือไปขอน้ำหวานจากแก้วของเพื่อน

พอได้ดื่มน้ำแล้วค่อยยังชั่วหน่อย

“ได้คุยกับพี่เขารึเปล่า” แก้มใสถามต่อ

“อื้ม..ได้คุย แต่พี่ฝ้ายดันมาเห็นพอดี ก็เลยรีบชิ่งมาก่อน”

“เหรอ แกจะโดนพี่ฝ้ายเล่นงานไหม” แก้มใสถามอย่างป็นห่วง

“ไม่รู้ดิ”

ที่แก้มใสถามอย่างนั้นก็เพราะเวลามีผู้หญิงคนไหนไปยุ่งกับพี่ราเรซก็จะโดนพี่ฝ้ายกลั่นแกล้ง จนไม่กล้าไปยุ่งกับพี่ราเรซอีกเลย ล่าสุดก็เพื่อนร่วมห้องของฉันเอง นางก็แค่ทำขนมไปให้พี่ราเรซเฉยๆ พอพี่ฝ้ายรู้ก็ตามมาด่านางถึงในห้องเรียน พร้อมกับถุงขนมที่ทำไปให้พี่ราเรซ พี่ฝ้ายเอามาระเรงเต็มหน้าเต็มผมเพื่อนร่วมห้องคนนั้นอย่างซะใจ ทำให้เพื่อนร่วมห้องของฉันอับอายจนไม่กล้ามาโรงเรียนหลายวัน

“แต่แกมีเฮียโต้งอยู่ ไม่ต้องกลัวไปหรอก” แก้มใสบอก

“ต้าไม่ได้กลัวหรอกนะ ต้ากำลังสงสัยพี่ราเรซอยู่”

เรื่องพี่ฝ้ายจะมาหาเรื่องฉันหรือเปล่านั้น ไม่ได้คิดมากเลย

“สงสัยอะไร” แก้มใสถามอย่างใคร่รู้

“ก็ตอนที่บอกเรื่องแฟนของพี่เขาไป พี่ราเรซกลับทำเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่โกรธ ไม่หึง แถมยังยิ้มหน้าระรื่นอีก” นั่นแฟนเขานะ ไม่หึงไม่หวงเลยรึไง

“พี่ราเรซอาจจะไม่เชื่อแกมั้งต้า เขาอาจจะเชื่อใจแฟนเขามาก”

ที่แก้มใสพูดมาก็น่าคิด แต่ทำไมความรู้สึกฉันมันไม่คิดตามแก้มใสนะ

“ชั่งเหอะ ไม่อยากสนใจล่ะ”

คิดไปปวดหัวเรื่องของเขาเหอะ เห็นว่าเป็นเพื่อนรักของเฮียโต้งหรอกถึงได้บอก แต่ถ้าเขาเข้าใจกันดีเราก็ไม่ควรไปยุ่งด้วย

“ระวังตัวให้ดีเหอะ”

ฉันหันไปมองตามเสียงนั่น เพื่อนของพี่ฝ้ายเดินโฉบมาแล้วพูดขึ้น พร้อมกับสายตาจิกกัด งานเข้าแล้วล่ะ..ต้าหนิง

ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียนของเฮียโต้ง ถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันก็จะไม่ขึ้นมาตึกนี้หรอก ที่โรงเรียนนี้เขาแบ่งตึกเรียนของแต่ล่ะช่วงชั้นไว้อย่างจัดเจน ตึกของ ม.4 ก็จะมีแค่เด็กมอสี่ ตึก ม.6 ก็จะมีแค่พี่มอหกทั้งตึก

ตลอดทางที่เดินขึ้นมาก็เจอกับสายตาของพี่มอหก ถ้าเป็นผู้ชายก็ส่งยิ้มหวานหรือไม่ก็ผิวปาก เรียกแซว ส่วนผู้หญิงก็ส่งสายตาจิกกัดซะส่วนใหญ่

“ต้าหนิง มาทำไร” เสียงเฮียโต้งพูดอย่างหงุดหงิด

“คือว่าต้าจะมาบอกเฮีย ว่าวันนี้ไม่ต้องรอต้า เพราะต้าจะไปซื้อของกับเพื่อนมาทำงานกลุ่ม”

“แล้วไปกันกี่คน กลับกี่โมง มีผู้ชายด้วยหรือเปล่าเพื่อนในกลุ่มนะ”

เฮียฉันนี่ ขี้บ่นจริง ไม่รู้จะหวงไรฉันนักหนา แค่นี้ก็ไม่มีใครกล้ามาจีบฉันแล้ว เพราะพากันกลัวเฮียโต้งกันหมด

“มีแต่ผู้หญิงค่ะ กลับไม่เกินหกโมง” ฉันตอบเฮีย

“หกโมงปุ๊บ ต้องให้เฮียเห็นเราหน้าที่บ้านนะ”

เผด็จการจังเลย พี่ชายเราเนี้ย

“รู้แล้วน๊า อย่าบ่นนักเลย ต้าไม่เถรไถลหรอก ไปนะ”

ฉันยกมือบ๊ายบายให้พี่ชาย แต่พี่เลโอกับพี่บิ๊กไบค์บ๊ายบายตอบกลับมา พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ แล้วสายตาของฉันก็ไปสบเข้ากับสายตาของพี่ราเรซ ฉันหลบตาพี่เขาทันที รีบไปดีกว่า...

ฉันกับเพื่อนมาซื้อของเพื่อไปทำงานกลุ่มที่ร้านเครื่องเขียนในห้าง เมื่อได้ของครบตามรายการที่จดมาแล้ว เราก็แวะรับประทานบิงซูแก้เหนื่อยกันหน่อย

ฉันมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาสองคน คือ น้ำกับแพรว

“นี่ๆ ๆ ต้าหนิง พี่โต้งของแกอ่ะ เขามีแฟนหรือยัง” น้ำถามขึ้น

“ต้าก็ไม่เห็นเฮียเขาจะคุยกับใครนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าช่วงที่ต้าไม่เห็นนี่มีคุยหรือเปล่า”

จะว่าไปฉันก็ยังไม่เห็นเฮียจะคุยกับใครจริงๆ จังๆ ถึงขั้นเรียกแฟนเลยสักคน

“แพรวอ่ะ เสียดายความหล่อของพี่ราเรซจัง” แพรวพูดขึ้น พร้อมกับตักของหวานเข้าปาก

“ทำไมอ่ะ” แก้มใสถามแพรว

“คนหล่อ มักจะโดนสวมเขานะสิ” แพรวตอบ

“นั่นไง นางมากับผู้ใหม่อีกแล้วจ้า” พวกเราหันไปตามสายตาของน้ำ

พี่ฝ้าย.. เดินค้วงแขนมากับผู้ชายที่ใส่ชุดนักศึกษาของมหาลัยแห่งหนึ่ง เดินหยอกล้อกันหัวเราะคิกคักเหมือนเป็นคู่รักกันเลย แล้วพี่เราเรซล่ะ พี่ฝ้ายเอาพี่ราเรซไปไว้ไหน

“ฉันอยากดามใจพี่ราเรซจัง” แพรวพูด

“ดามหุ่นตัวเองก่อนไหมเพื่อน นี่มันถ้วยของฉัน!” น้ำพูดแขวะแพรว เพราะโดนแพรวทำเนียนตักบิงซูผิดถ้วย แล้วเราทั้งสี่คนก็หัวเราะกันยกใหญ่

“เออ..ขอโทษนะ พี่ชื่อไผ่นะครับ น้องชื่ออะไร” ฉันหันไปมองผู้ชายที่เดินมายืนอยู่ข้างฉัน เขาหล่อและดูดีมากเลย ดูจากสัญญาลักษณ์จากปกคอเสื้อนักเรียนที่เขาใส่อยู่ เขาน่าจะอยู่มอหกเหมือนเฮียโต้ง

“ต้าหนิงค่ะ” ฉันตอบ เมื่อพี่เขายิ้มหวานมาให้

“ขอเบอร์ได้ไหม อยากทักไปคุยด้วย” พี่ไผ่บอก พร้อมกับยื่นโทรศัพท์พี่เขามาให้

“ถ้าแกช้าระวังไอ้แพรวง้าบเอานะ” น้ำพูดติดตลก

“ใช่..เฮ้ย! ไม่ใช่สิ คนนะไม่ใช่ปลาทอง คริๆ ”

เพื่อนฉันนี่ อารมณ์ขันกันดีจริง

ฉันกำลังจะยื่นมือไปรับโทรศัพท์พี่ไผ่เพื่อกดเบอร์โทรของตัวเองให้ ก็มีมือปริศนามาแย่งโทรศัพท์ไปซะก่อน

“45”

พี่ไผ่