คนมีเจ้าของ (2)

จากนั้นผมก็คบกับฝ้ายมาเรื่อยๆ จนถึง ม.5 เธอก็เริ่มเบื่อผม เพราะผมไม่ค่อยสนใจเธอ เรียนเสร็จผมก็ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนซะส่วนใหญ่ หลังๆ ก็เริ่มมีข่าวมาเข้าหูผมว่าฝ้ายไปกับผู้ชายคนนั้นคนนี้อยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหวงเธอเลยสักนิด

“ถ้าเธออยากเลิก ก็ได้นะ”

ผมพูดกับฝ้าย เมื่อเห็นเธอไปกินข้าวกับรุ่นพี่คนหนึ่ง

“ก็ราเรซไม่ยอมไปไหนกับฝ้ายเลยอ่ะ ฝ้ายก็แค่เหงา คุยเล่นๆไปงั้นเอง ไม่ได้ชอบสักนิด” ฝ้ายตอบ

“งั้นก็แล้วแต่เธอแล้วกัน”

ผมก็รู้สึกเฉยๆนะ การที่คบกับเธอมันทำให้ไม่มีผู้หญิงมาวุ่นวายกับผมดี

ผมรู้ตัวเองดีว่าผมทำให้เธอมีความสุขไม่ได้หรอก เธออยากจะไปไหนกับใครมันก็เรื่องของเธอ

“ไปเตะบอลบ้านไอ้โต้งกัน” ธามพูดขึ้น เมื่อได้เวลาเลิกเรียน

ที่บ้านของโต้งมีสนามหญ้าเทียมให้เช่าเล่นฟุตบอลครบวงจร ซึ่งก็ใหญ่โตพอสมควร เพราะมันมีตั้งห้าสนาม แล้วที่บ้านมันยังทำธรุกิจขายส่งอุปกรณ์กีฬาอีกด้วย

“ฟรีไหมว่ะ” เลโอถามขึ้น

“มึงไปคุยกับป๊ากูเองก็แล้วกัน” โต้งตอบ

ทีทีคลับ

บ้านของโต้งเป็นตึกคูหาสามชั้น ซึ่งก็ตั้งติดกับสนามฟุตบอล ด้านหน้าตึกเป็นร้านกาแฟและอาหาร ห้องอาบน้ำก็ทำซะหรูหราแทบไม่กล้าอาบกันเลยทีเดียว

เมื่อพวกผมทั้งสี่คนก้าวเข้ามาในร้านอาหาร สายตาของสาวๆ ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่ต่างก็หันมามองพวกผมเป็นตาเดียว ที่จริงเข้าหลังบ้านก็ได้ แต่วันนี้ไอ้โต้งพาเดินเข้าทางด้านหน้า ผมรู้ทันมันอยู่หรอก.. เพราะมันชอบเช็กเรทติ่งตัวเอง ต่างจากผมที่ค่อนข้างจะรำคาญเวลาถูกคนมองเยอะๆ

“ป๊าหวัดดีครับ” พวกผมยกมือไหว้พ่อของโต้ง

ท่านกำลังยุ่งอยู่กับการคิดเลขก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พวกผม

“ไอ้ต้ามายังป๊า วันนี้วันศุกร์แล้วนิ” โต้งถามหา ต้าหนิง น้องสาวคนสวยมัน

“เห็นโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้วล่ะ” พ่อของโต้งตอบ

น้องสาวของไอ้โต้งเรียนอยู่โรงเรียนประจำ ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน โต้งมันหวงน้องสาวมันมาก ถึงขั้นประกาศบอกเพื่อนในกลุ่มห้ามใครจีบน้องมันเด็ดขาด ไม่งั้น..โดนตีนมันแน่

“อ่ะ ไหนมึงจะขอไรป๊ากู” ไอ้โต้งหันมาถามไอ้เลโอ

“ป๊าครับ ไอ้โต้งมันให้พวกผมเล่นฟรีหนึ่งเกมครับ”

ป๊าบ!

ไม่ต้องแปลกใจ เสียงฝ่ามือที่กระทบหัวไอ้เลโอ คือฝีมือไอ้โต้งเอง

“ฮ่าๆ ๆ ไปๆ จะไปเล่นก็ไปเปลี่ยนชุด” พ่อของโต้งพูดพร้อมกันขำ

และท่านก็ใจดีตลอดแหละ ถ้าได้เป็นลูกเขยบ้านนี้...มันจะดีนะ..

พวกผมมาเปลี่ยนชุดกันที่ห้องนอนของโต้ง เพราะขี้เกี้ยจลงไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำของสนาม

“พวกมึงนี่ อภิสิทธิ์เกินไปล่ะ ห้องนอนกู ชุดกู รองเท้ากู ไอ้เพื่อนเหี้ย” แล้วพวกผมก็โดนไอ้โต้งบ่นเหมือนตาแก่เลย

“เอาน่า..” บิ๊กไบค์เดินไปตบบ่าโต้งหนึ่งที เมื่อมันเปลี่ยนชุดเสร็จ

“แล้วไอ้คุณชายเรซ เมื่อไรมึงจะเปลี่ยนชุดครับ นั่งทำหน้าหล่ออยู่ได้ ไอ้ห่านี่..”

แล้วไอ้โต้งก็หันมาบ่นผมแทน

“มึงเป็นเมียกูเหรอไอ้โต้ง ขี้บ่นจัง” ผมเลยแขวะให้

“มึงสนป่ะล่ะ เดี๋ยวกูจัดให้”

ไอ้โต้งไม่พูดเปล่า พร้อมกับตั้งท่าจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายผม แขนยามรีบคว้าเอาชุดกีฬาแต่ก็ได้มาแค่กางเกง ผมรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันที

“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ”

แล้วพวกมันทั้งสามก็หัวเราะกันยกใหญ่

“พวกกูลงไปก่อนนะ ไอ้เรซ” เสียงไอ้บิ็กไบค์ตะโกนบอก

“เออๆ ไปก่อนเลย”

ผมใส่แต่กางเกงกีฬาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ได้ใส่เสื้อ เพราะเสื้ออยู่บนเตียงนอนคว้ามาไม่หมด มัวแต่รีบวิ่งหนีไอ้โต้ง ผมเดินมาค้นตู้เสื้อผ้าหาไม้แขวนเสื้อ เพื่อแขวนเสื้อนักเรียนไว้

“เฮีย! คิดถึงจังเลย”

หมับ!

เรียวแขนเล็กๆ โอบกอดจากด้านหลัง ผมยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเป็นหิน เมื่อแผ่นหลังกว้างสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่กำลังถูไถอยู่กลางหลัง แล้วไหนจะเรียวแขนเล็กนี้อีก ที่รัดเอวหนาไว้แน่น

“อะ..เออ..คือ..” ผมยืนอ้ำอึ้งพูดไม่ออกซะงั้น

“เฮียเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ หอมกว่าเดิมอีก”

แขนเล็กยังกอดเอวผมไว้แน่น พร้อมกับถูจมูกไปมาที่กลางหลัง

ผมนี่ ขนลุกไปทั้งตัวเลย แล้วก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่ช่วงล่างของตัวเอง

“ต้าหนิง นี่พี่ราเรซเอง ไม่ใช่ไอ้โต้ง”

พอได้ยินดังนั้น ร่างบางก็ผละถอยออกไปทันที จังหวะที่ผมหันตัวกลับมาร่างบางก็ถอยไปชนกับขอบเตียง

“ระวัง!”

ผมตั้งใจจะดึงตัวต้าหนิงไว้ แต่กลับล้มลงไปพร้อมกับเธอ

จุ๊บ...

ริมฝีปากของเราแตะกันพอดี ตากลมโตจ้องมองผมอย่างตลึงงั่น

ผมรีบผละตัวลุกขึ้นทันที

“พี่ขอโทษ คือ..กะว่าจะดึงตัวเราไว้ แต่มัน...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ต้าไม่ระวังเอง” ต้าหนิงยังดูอึ้งไม่หาย

“โต้งมันอยู่สนามบอลนะ”

ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันได้แต่ยืนเกาหัวแก้เก้อไปพลางๆ

“งั้นต้าไปหาเฮียโต้งก่อนนะ”

พูดจบ ร่างบางก็วิ่งออกจากห้องไปทันที

เมื่อกี้มันอะไรวะ... จูบเหรอ นิ่มจัง... ^_^