คนมีเจ้าของ (1)

“พี่ราเรซค่ะ หน้าตาพี่ก็ดีแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แต่ทำไมเรื่องผู้หญิงพี่ถึงได้โง่จัง”

เสียงเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพูดขึ้น

“พี่โง่ยังไง” ผมยกคิ้วขมวดเป็นปมอย่างสงสัย

“แฟนพี่เขานอกใจ แต่พี่ก็ยังคบกับเขาอยู่อีก ไม่ให้เรียกว่าโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ”

สิ่งที่เด็กนี้พูดมา ไม่ได้ทำให้ผมโกรธเธอเลยสักนิดแล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย เพราะผมรู้อยู่แล้ว

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปถาม

เธอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวและก็ถอยได้แค่นั้นแหละ เพราะด้านหลังมันคือกำแพง

“ก็...ไม่รู้สิ คิดเอาเอง” พูดจบ เธอก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี

ผมรีบยกแขนยาวสองข้างกักตัวเธอไว้ที่กำแพง

“ถ้าต้าหนิงบอก พี่จะทำตามทุกอย่างเลย” ตากลมโตจ้องมองหน้าผมอย่าง งงๆ

ผมยกยิ้มแสนกระชากใจส่งไปให้เธอ แล้วก็ได้เห็นแก้มเนียนๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“คือ...ต้า...” เธอยืนพูดอ้ำอึ้ง

ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้อีก มือเล็กรีบยกขึ้นมาดันอกแกร่งของผมไว้

“พี่ฟังอยู่” ผมก้มหน้าลงสบตากับดวงตากลมโตของเธอที่ห่างกันไม่ถึงเซนต์

“ราเรซ!” เสียงเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมากดังขัดขึ้นซะก่อน

“ทำอะไรกัน” เธอเดินเข้ามาควงแขนผมอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

“พี่ฝ้าย” ต้าหนิงเอ่ยชื่อเธอ

“มีธุระอะไรกับแฟนพี่เหรอ ต้าหนิง” ฝ้ายมองหน้าต้าหนิงอย่างเอาเรื่อง

“เปล่าคะ ขอตัวนะคะ”

เธอรีบวิ่งหนีไปทันทีที่ผมปล่อยแขนออกจากการกักตัวเธอ

“คุยอะไรกัน” ฝ้ายหันมาจ้องตาผมเขม็ง

“ไม่มีอะไร” ผมชำเลืองมองเธอนิดหน่อย

“แล้วเมื่อกี้มันอะไร ถ้าฝ้ายมาไม่ทันเห็น..” ฝ้ายจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

“นี่ อย่ามาเยอะกับฉัน ทีเธอจะไปไหน ทำอะไรกับใคร ฉันยังไม่เคยยุ่งเลย”

ผมจ้องหน้าเธอกลับ และก็เป็นเธอที่หลบตาผม

“ยัยเด็กนั้นมาใส่ร้ายอะไรฝ้ายอีกล่ะ” เธอพูดอ่อนลง พร้อมกับค้องแขนอย่างออดอ้อน

“ไปนะ” ผมไม่สนใจที่จะตอบคำถามเธอ

ผมแกะมือเธอออกจากแขนหนาแล้วเดินหนีไปทันที

ผมชื่อ ราเรซ ครับ ลูกชายสุดหล่อของพ่อเรย์กับแม่ไลลา ผมอายุ 18 ปี กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6

ผู้หญิงที่ชื่อฝ้ายเธอคือแฟนผมเอง เราเริ่มคบกันเมื่อสามปีที่แล้วตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้น ม.4 เธอเป็นคนเข้ามาจีบผมก่อน

สามปีที่แล้ว....

“หวัดดี เราชื่อฝ้ายนะ ขอนั่งด้วยคน” เธอเดินเข้ามาทัก

ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างๆ อาคารเรียน

“อยากนั่งก็นั่งสิ” ผมปรายตาไปมองเธอแวบหนึ่ง

ในตอนนั้นฝ้ายถือว่าเป็นสาวฮอตของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าใครก็อยากจะคุยกับเธอ รวมทั้งเพื่อนในกลุ่มของผมด้วย พวกมันชอบพูดถึงเธอบ่อยๆ

“เธอเป็นเกย์เหรอ”

ผมหันขวับไปมองหน้าเธออย่างตกใจ

“ก็เธอนะ ไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้นิ ใครๆ เขาก็เลยคิดว่าเธอเป็นเกย์” ฝ้ายอธิบาย พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้

“ฉันแค่รำคาญ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” ผมค่อนข้างรักสงบ

“ให้ฝ้ายช่วยไหม” เธอยื่นข้อเสนอ

ผมวางหนังสือการ์ตูนลงแล้วหันมาจ้องหน้าเธอ

“ยังไง”

“คบกับฝ้ายสิ รับรองไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามายุ่งกับราเรซอีกแน่”

ข้อเสนอเธอมันก็น่าสนใจดีนะ ถ้าเธอทำได้จริงๆ อีกอย่างเธอก็เป็นสาวฮอตของโรงเรียนด้วย แล้วหนุ่มหล่ออย่างผมจะปฏิเสธคนสวยลงได้อย่างไร ที่จริงก็ปฏิเสธไปเยอะแล้วล่ะ แต่ผมกลับสนใจเธอมากกว่าคนอื่นๆ ซะงั้น

“แล้ว...” ผมถามฝ้ายต่อ

เธอหันไปส่งยิ้มให้กับเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังผม

“เอาโทรศัพท์มาสิ”

ผมยื่นโทรศัพท์ตัวเองไปให้ตามที่เธอบอก แล้วเธอก็กดยุคหยิกไปมาจากนั้นก็ส่งให้ผมคืน

“เดี๋ยวทักไปนะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนของเธอที่โต๊ะ

ติ่ง!

เสียงเฟซบุคของผมแจ้งเตือน ผมรีบเปิดดูทันที

----Beauti Fai---- ได้ตอบรับคำขอของคุณ

----LaRac กำลังคบกับ Beauti Fai----

ผมหันไปยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของเธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน

“ไอ้เชี้ยเรซ!” เสียงเพื่อนผมเองแหละ เลโอ

มันวิ่งตาตั้งมาหาผมพร้อมกับ บิ๊กไบค์ แล้วก็โต้ง

“มึงทำงี้ได้ไงว่ะ อุตส่าห์กูแอบมองตั้งนาน ตัดหน้ากูไปเฉยเลย” เลโอวิ่งมาถึงก็โวยใส่ผมทันที

“ได้ไงวะ” บิ๊กไบค์ถามแบบยิ้มๆ

“ไอ้นี่มันร้ายจริงๆ” โต้งเดินมาตบบ่าผม เหมือนชื่นชม

“เขามาหากูเอง” ผมหันไปตอบไอ้เลโอ

“เชอะ! กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงมันเจ้าเล่ห์ ต้องไปล่อลวงเขามาแน่ๆ เลย” เลโอพูด

ไปแล้วสมอง.. เพื่อนผม

“มึงดูหน้ามันดิ หล่อขนาดนี้ใครบ้างไม่สน” บิ๊กไบค์ตบหัวเลโอไปหนึ่งที ทันจะได้เลิกคิดฟุ้งซ่าน