ตอนที่ 03 รัท NC20+

ซ่า ซ่า ซ่า 

เมืองรามเปิดฝักบัวให้น้ำรดลงมาตั้งแต่หัวจรดเท้ามาได้สักพักแล้ว จนป่านนี้เขาก็ยังไม่ยอมออกไปจากห้องน้ำเลย ร่างกายมันกลับมีความร้อนรุ่มแปลกๆ เป็นร้อนที่ไม่ได้เกิดจากอากาศ แต่มันเป็นอาการร้อนที่เกิดจากในร่างกายออกมามากกว่า เขาไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ออกมาจากห้องของใบบุญได้ไม่นานเขาก็เกิดอาการแบบนี้ เป็นอาการที่คล้ายกับใบบุญไม่มีผิด 

"เชี่ยแม่ง!!" คนตัวสูงสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะอากาศร้อนรุ่มจากภายในแบบนี้มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ตรงส่วนนั้นรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาแถมยังขยายใหญ่ขึ้นมากกว่าเดิมอีกต่างหาก 

"อึกอ่า..." มือหยาบจับแก่นกายลำยาวของตนเองชักรูดเข้าออกไปมา เพราะคิดว่าถ้าได้รีดน้ำออกมาจากตรงส่วนนี้มันคงจะทำให้เขาคล้ายจะอาการนี้ลงได้บ้าง 

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะมือเร่งเร็วขึ้นตามอารมณ์ของตัวเอง จนเกิดเสียงกระทบระหว่างฝ่ามือและหน้าขาของเขาดัังถี่ๆ 

"อึกกก...แม่งเอ้ย!" เมืองรามรู้สึกมีอารมณ์ก็จริงแต่ตอนนี้เขาต้องการอย่างอื่นมาช่วยปลดปล่อยมากกว่าการใช้มือแบบนี้ แต่เขาจะออกไปหาใครได้ล่ะ 

ร่างหนารีบคว้าผ้าขนหนูห่อพันช่วงล่างแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป  เขาเดินตรงไปยังตู้เย็นก่อนจะเปิดและหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากระดกใส่ปากราวๆ ครึ่งขวดได้ 

"อึก..." 

"เมืองราม..." ใบบุญที่ออกมาหาน้ำเย็นๆ ดับกระหายก็ได้เจอกับเมืองรามกำลังกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่พอดี พอเขาหันกลับมาใบบุญก็ได้เห็นตรงส่วนนั้นของเมืองรามมันกำลังแข็งมากจริงๆ และใบบุญก็นึกถึงคำที่ผู้เป็นแม่บอกเอาไว้ในทันที 

ต้องมีอัลฟ่าที่เกิดอาการรัทอยู่ใกล้ๆ เลยทำให้อาการฮีตของใบบุญมันหนักขึ้นจนยาระงับขั้นรุนแรงยังเอาไม่อยู่ 

"มึงหายร้อนยัง?" 

"อะ อือ...ก็ดีขึ้นแล้ว" ใบบุญตอบเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับรีบหลบสายตาของเมืองรามเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าความจริงแล้วตนเองนั้นยังไม่ได้หายจากอาการนี้ 

"อะ แดกนี่เข้าไปเดี๋ยวก็ดีขึ้น" เมืองรามยื่นขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มเข้าไปให้กับใบบุญ ถึงจะรู้ดีว่าใบบุญเป็นคนที่ไม่ดื่มของพวกนี้แต่ถ้าได้กินเข้าไปก็อาจจะทำให้ดีขึ้นบ้างก็ได้ 

"ไม่เป็นไรกูกินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย"

"ตามใจแต่ถ้าอยากจะมาแดกก็อยู่ในตู้นะ" 

"...." ตรงส่วนนั้นของเมืองรามมันใหญ่จนใบบุญถึงกับนึกขนาดของเขาเลย ใครที่โดนเข้าไปคงจะนอนจุกไปหลายวัน 

ตึก! 

"อึก อึก อึก แค่กๆๆๆ" เพราะคิดมากเกี่ยวกับตรงส่วนนั้นของเมืองรามทำให้ใบบุญถึงกับต้องรีบคว้าขวดแอลกอฮอล์ในตู้เย็นมากระดกเพื่อที่จะให้ตัวเองเมา บางทีถ้าเมาแล้วก็อาจจะทำให้ตัวเขานั้นหลับไปและไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้ 

ก่อนหน้านี้แสดงว่าเมืองรามก็กำลังเกิดอาการรัทจริงๆ สินะเขาถึงได้ออกมาหาของดื่มเพื่อให้นอนหลับได้แบบนั้น

ผ่านไปสักพัก 

ใบบุญมีอาการเวียนหัวจริงๆ หลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มไปไม่กี่อึก คงอาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยดื่มของพวกนี้เลยและนี่ก็เป็นการดื่มครั้งแรก ก็เลยทำให้ใบบุญรู้สึกคออ่อนเมาง่ายขนาดนี้ 

กลางดึก 

ฟึบ~

"อือ...ฮะ เฮ้ย ถอยออกไปนะ!!" ใบบุญรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ตอนนี้มีร่างของผู้ชายตัวใหญ่กำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของใบบุญ ไม่ว่าเขาจะพยายามดิ้นหรือผลักให้คนคนนั้นออกไปมากเท่าไหร่แต่เพราะเขาคนนั้นตัวใหญ่กว่ามากแรงของใบบุญแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย 

"กลิ่นฟีโรโมนแรงขนาดนี้ นี่มึง..." เขานอนไม่หลับเลยตั้งแต่ที่ดื่มไป อีกทั้งยังได้กลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าคละคลุ้งกระจายอยู่ในห้องอีกต่างหาก และเขาก็ตามกลิ่นนั้นมาจนเจอ ซึ่งกลิ่นนี้มันก็เป็นกลิ่นที่มาจากตัวของใบบุญ เขาได้กลิ่นแล้วแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย 

"เมืองราม!"

"กูนอนไม่หลับเพราะกลิ่นฟีโรโมนของมึง ทำไมถึงแรงขนาดนี้วะ แม่ง!!"

"ละ ลุกออกไปสิ กูอึดอัดนะ" 

"มึงบอกกูมาตามตรงมึงเป็นอะไร" 

"พูดอะไรของมึง?" 

"มึงโกหกกู! มึงไม่ใช่อัลฟ่า แต่มึงคือโอเมก้า!" เมืองรามข่มเสียงพูดก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างของใบบุญขึ้นไว้เหนือศีรษะ อีกทั้งยังใช้แรงทั้งหมดที่มีกดข้อมือของใบบุญเอาไว้ไม่ให้เจ้าตัวดิ้น 

"มึงจะทำอะไรปล่อยกูนะ!" 

"โอเมก้าที่กำลังฮีตกับอัลฟ่าที่กำลังรัดมึงคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นวะ?" 

"มะ ไม่นะ อึก...." ใบบุญอยากจะขัดขืนแต่ก็หมดเรี่ยวแรงเพราะกลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าตรงหน้า เขากำลังใช้ฟีโรโมนของตัวเองข่มใบบุญ 

"อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้กูโมโห!" 

"อึก...มะ เมืองราม" ขนาดเขาไม่โมโหยังขนาดนี้ เขาโมโหหนักจริงๆใบบุญจะต้องเจอขนาดไหน "มันต้องไม่เป็นแบบนี้ดิวะ ตั้งสติก่อนไอ้ราม" 

"อืม..." เมืองรามกำลังกลายเป็นหมาป่าที่กำลังขย้ำกระต่ายน้อยตรงหน้าโดยไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของกระต่ายเลยสักนิด เสื้อผ้าชุดนอนของใบบุญถูกดึงกระชากจนขาดลุ่ยในตอนนี้ร่างกายของใบบุญไม่เหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวแล้ว 

"อึกเมืองราม...ปล่อยกูนะมันต้องไม่เป็นแบบนี้ดิวะ เราเป็นเพื่อนกันนะ!"

"...." เมืองรามไม่ได้สนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา เขารีบผละตัวออกไปและดึงผ้าขนหนูที่เขาสวมใส่อยู่ออกในทันที ก่อนจะขยับขึ้นไปตรงด้านหน้าของใบบุญ จับแก่นกายลำยาวใหญ่ของตนเองใส่เข้าไปในปากของอีกฝ่าย พร้อมกับใช้มือประคองศีรษะของใบบุญเอาไว้แล้วโยกเข้าออกตามความต้องการของตนเอง ซึ่งใบบุญก็ได้แต่นอนน้ำตาไหลเพราะไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย 

"อึก...อ่าา..." น้ำสีขาวขุ่นจำนวนมากถูกปลดปล่อยออกมาจากปลายหัวแก่นกายลำยาว ไหลเข้าไปในลำคอของใบบุญจนแทบจะสำลักออกมาให้ได้ 

"อึก...พะ พอได้แล้ว" 

"...." เมืองรามจ้องเขม็งไปที่คนตรงหน้าก่อนที่เขาจะแกะพันธนาการที่ข้อมือของใบบุญออกและจับคนตัวเล็กนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง ใช้มือกดลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้ให้อยู่กับเตียงส่วนอีกมือนึงก็ลูบไล้เล่นไปตามบั้นท้ายขาวเนียนของใบบุญ 

เพี๊ยะ! 

"อึกอ๊า!!" 

เพี๊ยะ! 

"อ๊าเจ็บ!" 

เพี๊ยะ!!

"อึก พะ พอแล้ว เจ็บ!" 

เมืองรามฟาดมือลงบนก้นของใบบุญอย่างไม่ยั้ง ทำให้บั้นท้ายขาวเนียนแดงเป็นปื้นรอยมือ จนใบบุญรู้สึกแสบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 

สวบ!!

"อ๊าาา!!" รูแคบที่ไม่เคยมีใครได้รุกล้ำเข้าไป ตอนนี้ถูกนิ้วของเมืองรามสอดแทรกเข้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบบุญนอนดิ้นเพราะตรงส่วนนั้นไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน มันรู้สึกแปลกมากๆ ที่มีสิ่งของเข้าไปอยู่ในที่แบบนั้น 

"รูนี่สินะที่กูต้องกระแทกเข้าไป เล็กไปหน่อยนะ สงสัยต้องทำให้เยิ้มกว่านี้" 

"อึก..." ใบบุญเบิกตากว้างเมื่อนิ้วของเมืองรามสอดแทรกเข้าไปในรูแคบทางด้านหลัง พร้อมกับชักรูดดึงเข้าออกจนมีบางอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไปโดยเฉพาะทางด้านอารมณ์ มันรู้สึกดีขึ้นมาอย่างแปลกๆ และต้องการของที่มากกว่านี้ใส่เข้าไป ของที่ใหญ่กว่านิ้ว "อึกอือ...มะ เมืองราม"

"แหย่เข้าไปแค่นี้เยิ้มเชียวนะมึง" เมืองรามดึงนิ้วของตัวเองออกมามองดูน้ำสีใสที่ติดนิ้วของเขาอยู่ ดูก็รู้ว่าใบบุญพร้อมมากแค่ไหนแล้ว 

"อึก...พะ พอได้..แล้ว" ถึงแม้สติจะเตลิดไปไกลแล้ว แต่ใบบุญก็ไม่อยากให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นโดยเฉพาะกับเพื่อนของตัวเอง ทั้งสองครอบครัวรู้จักกันเป็นอย่างดี ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไม่รู้ว่าผู้ใหญ่จะมองหน้ากันติดอีกหรือเปล่า 

"มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่คนที่จะพออะไรง่ายๆ" เมืองรามพูดเสียงกระเส่า มือหยาบจับแก่นกายที่กำลังแข็งตัวของตนเองชักรูดไปมาจนมันแข็งมากขึ้นไปอีก 

"...." ใบบุญหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน เพราะโดนตัวของเมืองรามกดทับ ไหนจะกลิ่นฟีโรโมนที่เมืองรามปลดปล่อยออกมาอีก 

"แม่ง...ทำไมใส่ไม่เข้าวะ" คนตัวโตเริ่มหงุดหงิด เมื่อเขาไม่สามารถใส่ลูกชายเข้าไปในรูแคบทางด้านหลังของใบบุญได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาก็ใช้นิ้วเบิกทางไปมากพอสมควรแล้วแท้ๆ ไหนจะน้ำหล่อลื่นที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาอีก แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พออยู่ดี 

"มะ เมืองรามหยุดเถอะ"

"หุบปาก!" ร่างหนาตะคอกเสียงแข็ง ก่อนที่เขาจะสอดนิ้วเข้าไปในรูแคบทีละนิ้วจนครบสาม หลังจากนั้นก็ขยับเข้าออกเพื่อให้รูแคบขยายใหญ่มากพอที่เขาจะใส่ลูกชายขนาดเท่าท่อนแขนเข้าไปได้ "อึก...มึงจะเกร็งทำไมวะ!?" 

"มันเจ็บ..." 

"อ่า...ถ้ามึงเอาแต่เกร็งแบบนี้ แล้วเจ็บตัวจะมาโทษกูไม่ได้หรอกนะ" 

"...." ใบบุญเม้มปากแน่น เขาพยายามผ่อนคลายไม่ให้ตัวเองเกร็ง ถึงแม้มันจะมีความรู้สึกเจ็บแต่เพราะความร้อนในร่างกายที่เหมือนกับคนกำลังเป็นไข้ 

"อึกแม่ง...ฟู่ววว.." เมืองรามพ่นลมหายใจที่ร้อนระอุรินรดต้นคอของใบบุญ ร่างกายของเขามันเริ่มร้อนมากขึ้น และในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่กำลังเป็นไข้สูงเลย เขาเริ่มไม่มีสติทุกๆ อย่างเลือนลาง การกระทำทุกอย่างเป็นไปเองเพราะอาการรัท 

เขาแทบจะไม่มีสติเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขารุนแรงกับอีกฝ่ายไปมากแค่ไหนแล้ว รู้เพียงอย่างเดียวว่าโอเมก้าที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาในตอนนี้ เขาอยากจับกระแทกให้จมเตียงไปเลย 

สวบ! สวบ! สวบ! 

นิ้วใหญ่ชักเข้าออกภายในรูแคบที่เต็มไปด้วยน้ำเยิ้มจนเกิดเสียง ซึ่งในตอนนี้ช่องทางรักก็ผ่อนคลายมากพอที่เขาจะสามารถใส่ความเป็นชายที่ใหญ่โตเข้าไปได้แล้ว 

"ถ้ามึงเกร็งแล้วเจ็บกูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอกนะ" 

"อือ..." สติของใบบุญก็เลือนลางไปไม่ต่างกันทั้งๆ ที่มันไม่ควรเกิดขึ้นแท้ๆ แต่ในตอนนี้ใบบุญกลับไม่ขัดขืนอะไรเลย คิดเพียงว่าเมืองรามคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถทำให้ใบบุญหายจากอาการนี้ได้ 

อาการฮีตอย่างรุนแรงของโอเมก้ายีนเด่น ไปกระตุ้นให้อัลฟ่ายีนเด่นอย่างเมืองรามเกิดอาการรัทขึ้นมา 

กึึึด~~

"อึก...แม่งทำไมยังเข้ายากอีกวะ!" ชายหนุ่มเริ่มสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ทั้งๆ ที่เขาเองก็เตรียมพร้อมให้กับทางด้านหลังของใบบุญมากแล้วแท้ๆ แต่พอเขาสอดใส่ความเป็นชายของตัวเองเข้าไปมันกลับยังเข้ายากเหมือนเดิม "ซี๊ดแม่ง!" 

สวบ!!

"อึกอ๊าา!!"