ตอนที่ 02 มันคือรอบฮีท

หลายเดือนผ่านไป 

ใบบุญกะระยะเวลารอบที่ตัวเองจะเกิดอาการฮีตไว้เป็นอย่างดี แถมยังเตรียมยาเอาไว้มากพอที่จะรับมือกับอาการฮีตของตัวเองได้ เพราะไม่รู้ว่าจะหนักหรือเปล่า ยิ่งตัวเองเป็นโอเมก้ายีนเด่นแบบนี้ด้วย อาการมันคงจะรุนแรงน่าดูเลย ซึ่งแน่นอนว่าในระยะนี้จะเข้าใกล้เมืองรามไม่ได้เด็ดขาด หากเขาได้กลิ่นฟีโรโมนจากโอเมก้ายีนเด่นอาจจะเกิดอาการรัทได้ เนื่องจากเป็นอัลฟ่ายีนเด่นเช่นกัน 

ก๊อกๆๆ 

"อะไร?" ใบบุญเปิดประตูออกไปถามด้วยความงัวเงีย เพราะเมื่อคืนถูกเมืองรามลากออกไปเที่ยวที่คลับด้วย ถึงจะไม่ได้ดื่มแต่ก็นั่งเฝ้าเมืองรามจนเหนื่อยเลยเหมือนกัน 

"ไม่กินข้าวหรือไง?" 

"หึ ไม่อะ"

"มากินข้าวก่อนดิกูซื้อมาแล้ว จะทิ้งก็เสียดาย"

"ทำแบบนี้ทำไม?"

"กูก็แค่อยากจะ..."

"อยากจะ..?"

"อยากจะง้อมึงไง ขอโทษที่เมื่อคืนลากมึงไปด้วย ก็กูไม่อยากไปคนเดียวนี่หว่า กูมีมึงเป็นเพื่อนคนเดียวนะ" เมืองรามเริ่มออดอ้อนเพราะรู้สึกผิดที่พาใบบุญไปอดหลับอดนอนอยู่กับเขาด้วย รายนี้ไม่ชอบเที่ยวสถานบันเทิงเอาซะเลย และนั่นก็เป็นเวลานอนของใบบุญด้วย ซึ่งทำให้เจ้าตัวรู้สึกหงุดหงิดเพราะมันถึงเวลานอนแล้วแต่กลับไม่ได้นอน 

ถึงจะเป็นเมืองรามที่ใครต่อใครต่างก็เกรงกลัวเกรงใจก็เถอะ แต่ใบบุญก็หงุดหงิดใส่ได้เหมือนกัน เพราะสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูก 

"มาเถอะน้า กูสัญญาว่ากูจะหยุดเที่ยวจนกว่าจะสอบเสร็จ"

"ไม่เอา"

"ใบบุญ...เลิกงอนเถอะว่ะ ทำตัวเป็นพวกโอเมก้าได้นี่"

"...." ใบบุญตกใจจนหน้าเสีย ดวงตากลมโตเริ่มสั่นระริก เพราะทำตัวไม่ถูก กลัวว่าเมืองรามจะจับได้ยังไงก็ไม่รู้  

"มาเร็วเดี๋ยวกับข้าวมันจะเย็นซะก่อน" 

เมืองรามดึงแขนใบบุญที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องให้เดินตามเขาออกไป เพราะใบบุญเป็นคนตัวเล็กและสูงเพียงหน้าอกของเมืองรามเท่านั้น ก็ไม่แปลกที่ถูกดึงออกไปแบบนั้นตัวแทบจะปลิวเลย 

"กินเยอะๆ นะ พ่อกูสั่งมาให้ดูแลมึงดีๆ"

"เหรอ?" ใบบุญรู้ดีว่ามันไม่ใช่คำสั่งของพ่อเมืองรามหรอก เพียงแต่เขาเอาชื่อพ่อของตัวเองมาเป็นข้ออ้างมากกว่า เนื่องด้วยตัวเองเป็นคนปากแข็งไม่ค่อยกล้ายอมรับอะไรไม่ค่อยกล้าพูด ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเลย และมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยด้วยซ้ำ 

"เออ ช่วงนี้มึงผอมลงเยอะเลยกินให้มันเยอะๆ หน่อย" 

"อืม..."

"วันนี้ไม่ต้องทำงานบ้านหรอกเดี๋ยวกูจัดการให้เองกินอิ่มแล้วมึงก็ไปนอนต่อเถอะ" 

"อืม..." 

ใบบุญได้แต่ตอบอึมอำในลำคอ อาหารที่เมืองรามซื้อมาให้นั้นก็กินได้เพียงเล็กน้อยเพราะตัวเองยังรู้สึกไม่ค่อยหิว รู้สึกว่าร่างกายมันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ และตัวเองนั้นก็ยังรู้สึกหวั่นใจกับอาการอีตที่จะต้องเกิดขึ้น 

ใบบุญได้โทรปรึกษากับแม่ของตัวเองแล้ว ซึ่งรอบฮีตของตัวเองมันอาจจะเกิดขึ้นก่อนหรือหลังวันเกิดของตัวเองก็ได้ ซึ่งในระยะเวลาใกล้ๆนี้ใบบุญจะต้องคอยดูแลตัวเองเป็นอย่างดี รวมถึงเตรียมยาเอาไว้ให้พร้อมด้วย 

กริ๊ง~ๆๆ 

"ใครมา?" 

"มึงสั่งของอีกหรอ" ใบบุญถาม 

"หึไม่นะ มาส่งพัสดุหรือเปล่า" เมืองรามรีบส่ายหัว เพราะตัวเองไม่ได้สั่งพัสดุหรือว่าสั่งอาหารมาอีก ที่สำคัญไม่ใช่พัสดุของเขาแน่ๆ 

พรึบ!!

"มึงไม่ต้องไปเดี๋ยวกูไปดูเองกินข้าวไปเหอะ" เมืองรามรีบดันตัวของใบบุญนั่งลงแล้วเดินออกไปดูเองว่าใครเป็นคนมากดกริ่งเรียก ทั้งๆ ที่หากใครมากดกริ่งหรือใครมาส่งของใบบุญจะเป็นคนออกไปรับเอง เขาจะไม่ค่อยสนใจอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก 

แกร้ก!

"เอาพัสดุมาส่งครับ" 

"ของใครครับ?"

"ของคนชื่อใบบุญครับ"

"อ๋อ ของเพื่อนผมเองครับเดี๋ยวผมรับให้เองมันกินข้าวอยู่"

"นี่ครับ"

"ขอบคุณครับ" 

ปึง! 

พอรับพัสดุเสร็จเมืองรามก็รีบปิดประตูหนีทันที ก่อนจะเดินถือกล่องขนาดเท่าฝ่ามือเดินเข้ามาแล้ววางลงตรงหน้าของใบบุญ 

"ของมึงอ่ะ" 

"ของ?" ใบบุญขมวดคิ้วก่อนจะหยิบกล่องที่เมืองรามเอาวางไว้ให้ตรงหน้าขึ้นมาดู พอได้เห็นว่าของส่งมาจากไหนเท่านั้นแหละใบบุญรีบถือกลับเข้าไปในห้องเลยไม่สนใจอาหารตรงหน้าอีกเลย นั่นจึงทำให้เมืองรามสงสัยเอามากๆ ใครส่งอะไรมาทำไมใบบุญถึงได้ดูร้อนรนขนาดนั้น 

"เฮ้ยเป็นอะไรวะใครส่งอะไรมาทำไมตกใจขนาดนั้น!" เมืองรามตะโกนถามออกไป 

"ไม่มีอะไร แม่ส่งของมาให้น่ะ"

"...." 

ใบบุญรีบแกะกล่องที่แม่ของตัวเองส่งมาให้ ก่อนจะเอาซองยาพวกนั้นไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าของตัวเอง ถึงจะอยู่คนละห้องไม่ได้นอนห้องเดียวกันกับเมืองรามแต่ก็กลัวรายนั้นจะเข้ามาเจอ 

นี่เป็นยาระงับอาการฮีตอย่างรุนแรง เพราะใบบุญเป็นโอเมก้ายีนเด่นแน่นอนว่าระดับอาการฮีตจะต้องรุนแรงอย่างแน่นอน ซึ่งอาจจะทำให้อัลฟ่าที่ไม่ปกติหรือฮอร์โมนไม่คงที่กลับมาเป็นปกติได้เลย และอาจจะทำให้พวกอัลฟ่าคลั่งจนเกิดอาการรัทได้เลยด้วย 

ใบบุญต้องใช้ยาระดับนี้เท่านั้นถึงจะควบคุมอาการฮีตของตัวเองได้ หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องมีอะไรกับพวกอัลฟ่าเท่านั้นถึงจะหายจากอาการนี้ได้ และอาจจะทำให้เกิดการผูกพันธะสัญญากับอัลฟ่าที่มีความสัมพันธ์ด้วยได้เลย 

แต่ใบบุญไม่คิดถึงเรื่องนั้น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ โอกาสที่โอเมก้าจะท้องก็มี 95% เลย ถ้าไม่ใส่ถุงยางแน่นอนว่าใบบุญจะต้องมีลูกอย่างแน่นอน ซึ่งมันก็ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่ใบบุญจะต้องมานั่งเลี้ยงลูกเลย ถึงอายุจะครบบริบูรณ์แล้วแต่ก็ไม่ได้แปลว่าโอเมก้าทุกคนจะอยากมีลูก 

เวลาผ่านไป 

ก๊อกๆๆ 

"จะออกมากินข้าวอีกไหมเนี่ยกูจะได้เก็บ"

"ไม่อะมึงเก็บไปเลย"

"เออๆ" 

เพราะอยากให้ใบบุญหายโกรธเมืองรามจึงจำเป็นต้องทำงานบ้านทุกอย่างเก็บกวาดทำความสะอาดทุกอย่างภายในห้องให้สะอาดเรียบร้อย เพราะหน้าที่นี้เป็นหน้าที่ของใบบุญจะต้องทำในช่วงวันหยุด แต่เขาดันลากใบบุญไปเที่ยวด้วยจนเจ้าตัวแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอน เขาก็เลยต้องมานั่งทำงานบ้านงกๆ แทน 

เวลาผ่านไป 

"อึกอือ..." คนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเริ่มมีการเคลื่อนไหว ร่างกายผิดแปลกไป ใบหน้าและช่วงลำคอเต็มไปด้วยเหงื่อ อีกทั้งยังส่งเสียงครางผ่านลำคอออกมาเบาๆ อีกด้วย 

"ไอ้ใบบุญ มึงเป็นอะไรวะ เฮ้ยๆ ตั้งสติก่อนได้ยินกูหรือเปล่า!" 

"อือ...ร้อน...ร้อนจัง" คนตัวเล็กพึมพำออกมาเบาๆ ทำให้เมืองรามต้องเอียงคอเข้าไปเพื่อฟังว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังพูดอะไรออกมาทำไมเสียงมันถึงแผ่วเบาแทบจะเป็นเสียงลมแบบนี้ 

"ร้อน? แอร์ก็เปิดทำไมยังร้อนอีกวะ?" เมืองรามได้แต่สงสัย ทั้งๆ ที่ในห้องของใบบุญก็เปิดแอร์จนเย็นเฉียบขนาดนี้ทำไมเจ้าตัวถึงยังรู้สึกร้อนได้ "หรือว่ามึงเป็นไข้?" 

ว่าแล้วเมืองรามก็เอาฝ่ามือทาบลงที่หน้าผากของใบบุญ 

"ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า" 

"อึก..." 

"ใบบุญ เฮ้ เฮ้ เป็นอะไรหรือเปล่าตื่นขึ้นมาก่อน ใบบุญ!!" 

"...." ใบบุญค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และก็ได้พบว่าเมืองรามกำลังยืนทำสีหน้าแปลกๆ อยู่ตรงหน้าของเขา ทว่าพอได้เห็นเมืองรามอยู่ในห้องของตัวเองใบบุญก็รีบลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยความตกใจ "มะ เมืองราม?"

"เออดิ เป็นห่าอะไรวะ ดูดิ๊เหงื่อเต็มหน้าเลย กูจับตัวมึงแล้วตัวมึงก็ไม่ได้ร้อน" 

"มึงเข้ามาได้ยังไง?"

"ก็ไม่เห็นมึงออกไปกูก็เลยเข้ามาดูว่ามึงเป็นอะไร"

"ก็กูนอน"

"นอนข้ามวันไปอีกครึ่งคืนเลยเนี่ยนะ ไม่แดกข้าวหรือไง"

"ห๊ะ? กูนอนนานขนาดนั้นเลยหรอ?" 

"เออดิ" 

"....."

"แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย หน้าก็ซีดเหงื่อก็เต็มตัว นอนหลับอยู่ก็บ่นพึมพำว่าร้อนอะไรก็ไม่รู้ของมึง" 

"เอ่อ..." ใบบุญเริ่มนึกประมวลผลเรียงลำดับเหตุการณ์ แม่ของเขาเคยบอกเอาไว้ว่ารอบฮีตมันอาจจะมาก่อนหรือหลังวันเกิดของเขาก็ได้ ซึ่งอีกไม่เท่าไหร่ก็จะถึงวันเกิดของเขาแล้ว 

หรือว่านี่มันจะเป็นรอบฮีตของเขาเอง 

"เฮ้ย!!" เมืองรามเขย่าตัวใบบุญอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวนิ่งไป 

ทว่าใบบุญรีบผลักอีกฝ่ายให้ออกไปห่างๆ ฝ่ามือของเมืองรามที่สัมผัสมาบนผิวของเขามันมีความรู้สึกบางอย่างที่บ่งบอกว่า ตอนนี้เขาจะอยู่ใกล้เมืองรามไม่ได้อีกเด็ดขาด 

"ออกไปก่อน" 

"ห๊ะ!?"

"ออกไปก่อน!"

"อะไรของมึงอีกเนี่ย" 

"กูบอกให้ออกไปไงเร็วๆ" 

ใบบุญรีบลงจากเตียงแล้วผลักเมืองรามให้ออกไปจากห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะรีบไปควานหายาที่ผู้เป็นแม่ส่งมาให้ซึ่งอยู่ในตู้เสื้อผ้า 

ผ่านไปสักพัก 

อาการมันเหมือนจะเริ่มดีขึ้นแท้ๆ แต่ทำไมถึงกลับมาเป็นแบบเดิมอีกได้ และดูเหมือนจะรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่แม่ของเขาก็ส่งยาที่ระงับอาการฮีตแบบรุนแรงมาให้แท้ๆ แต่ทำไมดูเหมือนยานี่จะไม่ได้ผลกับตัวของเขาเลย 

"อึก..." 

ตู๊ด ตู๊ด 

( ว่าไงลูก )

"แม่ครับ ทำไมยาของแม่ถึงไม่ได้ผลกับร่างกายของผมเลยล่ะครับ" 

( เกิดอะไรขึ้นลูก )

"ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นรอบฮีตครับ มันร้อนเหงื่อตกไปหมดเลย แถมใจก็ยังเต้นเร็วอีกต่างหาก ผมกินยาที่แม่เอามาให้แล้ว ช่วงแรกมันเหมือนจะดีแต่ทำไมถึงกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะครับ" 

( ..... )

"แม่ครับผมต้องทำยังไงดี" 

( ใบบุญอยู่ใกล้กับอัลฟ่าที่มีอาการรัทหรือเปล่าลูก ) 

"อะไรนะครับ หมายความว่ายังไงครับแม่" 

( หากโอเมก้าที่อยู่ในรอบฮีตได้อยู่ใกล้กับอัลฟ่าที่มีรอบรัท ยาที่แม่ส่งไปให้ก็อาจจะไม่ได้ผลอะไรเลยนะลูก นั่นเป็นเพราะฟีโรโมนของอัลฟ่าที่ปลดปล่อยออกมา ทำให้อาการฮีตของโอเมก้ามันรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว ) 

"แล้วผมต้องทำยังไงดีครับแม่" 

( อดทนหน่อยนะลูกเดี๋ยวมันก็หาย )

"ครับแม่"

( ยาที่แม่ให้ไปก็กินไปก่อนถึงอาจจะไม่ช่วยให้หายได้อย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาลงไปได้บ้างถึงจะไม่เท่าไหร่ก็เถอะ ) 

"ครับแม่" 

( ดูแลตัวเองด้วยนะใบบุญ ถ้าไม่ไหวแม่จะให้คนของแม่ไปรับ )

"ผมทนได้ครับ เอาไว้จะโทรหาแม่อีกครั้งนะครับ สวัสดีครับแม่" 

( ครับ )  

ใบบุญกดวางสายจากผู้เป็นแม่ก่อนจะหยิบยาขึ้นมากินอีกเม็ดนึง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหยิบผ้าขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้ ทว่านานเข้าร่างกายมันก็ยังไม่หายร้อน มันไม่ได้เกิดจากอาการร้อนที่มาจากอากาศแต่มันเกิดจากอาการร้อนที่มาจากร่างกายมากกว่า ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย 

"อัลฟ่าที่เกิดอาการรัทงั้นหรอ...อึก"  

"เมืองรามกำลังรัท!"