ตอนที่ 01 เพื่อนสนิท

university ชื่อดังแห่งหนึ่งในต่างประเทศ 

ใบบุญ น้องคนเล็กและลูกคนเล็กที่พี่ๆ และพ่อๆ ต่างพากันหวงแหนมากๆ เนื่องจากใบบุญหน้าตาคล้ายคลึงไปทางแม่หมดเลยแถมยังตัวเล็กน่ารัก ที่สำคัญได้ยีนเด่นโอเมก้าจากแม่ไปเต็มๆ เลยด้วย 

ทว่าใบบุญกับร้องขอให้ทุกคนปกปิดเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ เพราะใบบุญมีเพื่อนอยู่เพียงคนเดียวนั่นก็คือเมืองราม รายนั้นไม่ถูกกับโอเมก้าเลย เพราะอดีตของเขามันไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไร 

เมืองรามถูกแม่ที่เป็นโอเมก้าทิ้งให้อยู่กับพ่อตามลำพัง ถึงแม้ครอบครัวของเขาจะมีเงินมีทุกอย่าง ในชีวิตของเด็กคนนึงก็ยังต้องการความรักความสมบูรณ์แบบของครอบครัวอยู่ดี ขอคิดแบบนั้นแล้วเงินที่พวกเขามีมันก็ไม่ได้แปลว่าจะซื้อทุกอย่างได้โดยเฉพาะความสุข 

"เฮ้ไอ้ราม!" คนตัวเล็กทำท่าโบกไม้โบกมือ เพื่อให้คนที่ตัวเองกำลังเรียกนั้นรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น 

"อืม ไหนบอกว่าจะรอกูไง" เมืองรามเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบเฉย 

"ก็นึกว่าวันนี้ไม่มาเรียนก็เลยไม่ได้รอ ส่งไลน์ไปถามแล้วก็ไม่เห็นตอบนี่" ใบบุญตอบ 

"เออ สงสัยไม่ได้เปิดโทรศัพท์" 

"เข้าไปเรียนกันเถอะ" 

"อืม แล้วนี่ยืนรอใครอยู่?"

"ไม่ได้รอใครหรอก ก็เพิ่งจะมาถึงกำลังจะเข้าไปเรียนนั่นแหละเห็นมึงเดินมาพอดีก็เลยเรียก"

"อ่อ..." 

เมืองรามเป็นคนที่นิ่งๆ เยือกเย็น เฉยชาเอามากๆ ที่ไม่ค่อยมีใครคบค้าสมาคมด้วยไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นคนนิสัยไม่ดี แต่เป็นเพราะเขาเองที่ไม่อยากเป็นเพื่อนกับใคร จนกระทั่งได้มาเจอกับใบบุญที่พยายามตื๊อเขาเพราะอยากจะเป็นเพื่อน และสุดท้ายเมืองรามก็เปิดใจให้กับใบบุญ ยอมมีเพื่อนหลังจากที่ปิดกั้นตัวเองมานาน แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเพื่อนทุกคนจะสามารถมาพูดคุยหรือพูดจาหยอกล้อกับเขาได้เหมือนกับใบบุญ เพราะตอนนี้ทั้งสองสนิทกันจนแทบจะเรียกว่ารู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว 

"กลางวันนี้กินอะไรดี"

"ทุกวันนี้ชีวิตมึงกะจะหาแต่ของกินหรือไง" ใบบุญเป็นคนที่กินเก่งและกินได้ทุกอย่าง กินจนเมืองรามแอบคิดไปว่า ทั้งๆ ที่กินเก่งขนาดนี้ทำไมถึงไม่ตัวอ้วนใหญ่กับเขาบ้างแต่นี่ตัวเล็กร่างเพรียวเอวคอดกิ่วอย่างกับพวกนางแบบ 

"ก็ไม่ได้จะหาแต่ของกินหรอก ก็แค่ถามว่ากินอะไรดี แต่ถ้ามึงไม่อยากกินก็ตามใจ"

"เออ จะไปไหนก็ไปเถอะ" เขาไม่ค่อยได้คิดอะไรอยู่แล้ว ใบบุญชวนไปไหนก็ไป อย่างน้อยมีเจ้านี่อยู่ด้วยแล้วก็ไม่รู้สึกเหงา เพราะใบบุญชอบชวนคุยหรือไม่ก็ชอบพูดมากๆ จนบางครั้งเขาก็รู้สึกรำคาญ แต่ถ้าวันไหนจะต้องไปคนเดียวเขากลับรู้สึกว่ามันว้าเหว่รู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตนั้นขาดอะไรไปสักอย่าง 

เวลาต่อมา 

หมับ! 

"อือ....อะไรของมึง" ใบบุญเหลียวกลับไปมองทางด้านหลังเพราะถูกเมืองรามกระโดดกอดคอจากด้านหลัง ซึ่งตัวเขาเองนั้นก็เป็นคนที่ตัวเล็กอยู่แล้ว แค่โดนเมืองรามผลักเบาๆ เท่านั้นก็แทบจะปลิวแล้ว 

"ทำไมเดินไม่รอ?"

"ก็เห็นมึงอยู่กับพวกเบต้า กูก็เลยไม่อยากยุ่ง"

"เป็นห่าอะไรวะ เป็นอัลฟ่าซะอย่างแต่ไปกลัวเบต้า"

"...." ใบบุญไม่ได้กลัวที่พวกนั้นเป็นเบต้า แต่กลัวว่าคนพวกนั้นจะรู้ต่างหากว่าแท้จริงแล้วใบบุญไม่ใช่อัลฟ่าแต่เป็นโอเมก้ายีนเด่นที่ได้มาจากผู้เป็นแม่เต็มๆ  

อีกไม่กี่เดือนก็จะคบกำหนดที่ใบบุญจะอายุครบ 21 ปีแล้ว แน่นอนว่าฟีโรโมนของโอเมก้ายีนเด่นอย่างใบบุญจะต้องแรงมากแน่ๆ ซึ่งใบบุญก็ต้องไปเอายาระงับอาการฮีตมาเตรียมเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นแน่ๆ 

"ไปผับกัน เดี๋ยวเลี้ยงเอง" 

"ทำไมมึงถึงชอบไปคลับจังวะ มันไม่เห็นจะมีอะไรน่าดูเลย หรือว่ามึงดันไปถูกใจใครเข้าล่ะ" ใบบุญหันไปบ่นใส่ ถึงทั้งสองจะอายุครบ 20 ตามกำหนดที่จะเที่ยวตามคลับหรือสถานที่บันเทิงต่างๆ ได้แล้ว แต่ใบบุญก็ยังไม่ชอบเที่ยวสถานที่แบบนั้นอยู่ดีเพราะมันน่าเบื่อ และก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าตื่นเต้นเลยนอกจากเสียงเพลงดังๆ พูดคุยกันแทบไม่รู้เรื่องไหนจากเครื่องดื่มมึนเมาที่ดื่มไปแล้วแทบจะไม่ได้สติอีกเลย 

"เปล่า ก็แค่เหงาไม่รู้จะอยู่ห้องไปทำไม" 

"อาจารย์ก็สั่งงานมาอยู่นะ"

"เดี๋ยวค่อยทำก็ได้"

"...."

"ไปเหอะ ไปเป็นเพื่อนหน่อย ต่อจากนี้ไปมึงอยากทำอะไรไปที่ไหนกูจะไม่ห้ามเลยจะไปเป็นเพื่อนมึงด้วย" 

"...." ใบบุญเหลือบมองเล็กน้อยเพราะข้อเสนอของเมืองรามค่อนข้างน่าสนใจ ใบบุญชอบออกไปเที่ยวตามร้านอาหารแต่นั่นไม่ใช่เพราะความอยากเที่ยวแต่เป็นเพราะใบบุญชอบหาของกินต่างหาก ร้านไหนที่ว่าอร่อยร้านไหนที่ว่าน่ากินใบบุญไม่เคยพลาด และคนที่จะต้องไปเป็นเพื่อนทุกครั้งก็คือเมืองราม 

"เร็วๆ ดิอย่าคิดเยอะ"

"มึงแน่ใจนะว่าจะยอมไปกับกูทุกที่" 

"เออ ปกติกูก็เป็นคนพามึงไปที่โน่นที่นี่อยู่แล้วนี่" 

"ไม่มีอะไรที่พอจะเป็นข้อตกลงที่ดีกว่านี้หรอ?" 

"แล้วมึงจะให้กูทำอะไร" 

"อืม...ขอคิดดูก่อนได้หรือเปล่า"

"ตามใจ ตกลงมึึงไปนะ" 

"เออ" 

ตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่ต่างประเทศ ด้วยฐานะทางครอบครัวของทั้งสองไม่ต่างกันสักเท่าไหร่นักจึงทำให้ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรกัน แต่ก็ยังไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวของใบบุญเอง เพราะใบบุญได้รับการตรวจเพศรองตั้งแต่เด็กๆ แล้ว  

เวลาต่อมา 

"โอ๊ย เสียงเพลงดังจริงๆ" ใบบุญได้แต่อึมอำอยู่ในลำคอ ในขณะที่กำลังเดินเข้าไปด้านในผับพร้อมกับเมืองราม ซึ่งเขารู้จักกับเจ้าของที่นี่เพราะพ่อของเขาค่อนข้างเป็นคนที่มีอิทธิพลพอสมควรทั้งในและนอกประเทศ การเข้าสถานที่แบบนี้จึงไม่ค่อยเป็นอุปสรรคเท่าไรสำหรับเมืองราม 

"วุ่นวายเหมือนกันนะ" 

"เออน่า อยากกินอะไรสั่งเลย" 

"ไม่เอาอะ" 

"มาทั้งทีไม่แดกเหล้าเลย เหมือนมาไม่ถึงนะ"

"หึไม่เอา" 

"ตามใจ"

เมืองรามนั่งดื่มอยู่คนเดียวเพราะใบบุญไม่ยอมดื่มด้วย เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีโอเมก้าคนนึงเดินมานั่งข้างๆ กับเมืองราม พร้อมกับกลิ่นฟีโรโมนที่ปล่อยออกมาจนคละคลุ้ง ซึ่งใบบุญเองก็แอบได้กลิ่นจนรู้สึกปวดหัวเหมือนกัน เพิ่งจะรู้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าด้วยกันมันเป็นแบบนี้ 

มีไม่มากนักที่โอเมก้าจะได้กลิ่นของโอเมก้าด้วยกัน นั่นอาจจะเป็นเพราะใบบุญเป็นโอเมก้ายีนเด่นจึงสามารถรับรู้กลิ่นจากโอเมก้าคนอื่นๆ ได้ 

"หนุ่มหล่อมาเที่ยวคนเดียวหรอครับ สนใจไปต่อด้วยกันไหม" โอเมก้าหน้าสวยกำลังใช้ร่างกายยั่วยวนคนข้างๆ ถ้าไม่ใช่การขายตัวก็คงจะเป็นการหาอัลฟ่าเพื่อเก็บแต้มให้กับตัวเอง 

"หลีกไปฉันไม่ชอบพวกโอเมก้า!"

"แหม...ไม่ลองแล้วจะรู้หรอ ตรงนั้นของฉันมันอยากให้นายเอาแท่งนี้ใส่เข้าไปนะ มันจะบีบรัดจนนายต้องจับฉันกระแทกแรงๆ เลย"

"...." ใบบุญอยากจะเข้าไปห้ามเมื่อเห็นว่าเมืองรามเริ่มแสดงท่าทางที่ไม่คอยพอใจแล้ว เพราะรู้ดีว่าเมืองรามเป็นคนที่โมโหร้ายมากแค่ไหน คนคนนี้อาจจะกระดูกหักหรือไม่ก็อาจจะต้องนอนโรงพยาบาลไปเป็นอาทิตย์เลยก็ได้ 

ใบบุญเคยเห็นคนเข้ามาหาเรื่องเมืองราม และเขาก็จัดการกับคนพวกนั้นจนต้องไปนอนหยอดข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาลแรมเดือน จึงได้รู้ว่าเมืองรามเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย และก็ไม่ชอบให้ใครมาหาเรื่อง 

"กูบอกให้หลีกไป!!" เมืองรามตวาดเสียงดัง พร้อมกับผลักโอเมก้าที่มานั่งอยู่ข้างๆ เขาจนตกลงไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น 

"โอ๊ะอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องรุนแรงด้วยฉันทำอะไรผิด?" 

"หลีกไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!" เมืองรามพูดย้ำขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใช้น้ำเสียงที่ดุดันมากขึ้นกว่าเดิม 

"ไม่อยากได้ก็บอกกันดีๆ สิ เหอะ! เป็นอัลฟ่าแต่ไม่ชอบโอเมก้าซะได้" 

"บอกให้ออกไป!" 

"จิ๊!!" 

โอเมก้าคนนั้นยอมเดินออกไปแต่ก็เดินออกไปด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่เหมือนกัน 

"ใจเย็นๆ ดิวะ ไหนบอกว่าจะมานั่งดื่มไงอารมณ์เสียซะได้นี่" 

"แม่ง! พวกชอบวุ่นวายน่าเบื่อชิบหาย!" 

"...." เพราะแบบนี้ใบบุญถึงให้เมืองรามรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร แต่ก็ไม่รู้ว่าความลับนี้จะเก็บไปได้อีกนานเท่าไร ถ้าเมืองรามรู้ว่าแท้จริงแล้วใบบุญเป็นโอเมก้าที่เขาเกลียดมากๆ เมืองรามก็คงจะทำกับเขาไม่ต่างอะไรจากโอเมก้าคนก่อนหน้านี้ 

"เป็นอะไร?" 

"อยากรู้จริงๆทำไมมึงถึงได้เกลียดพวกโอเมก้านัก" 

"ก็เกลียดไงไม่เห็นต้องมีเหตุผลเลย" 

"คนเราจะเกลียดใครหรือจะชอบใครหรือว่าจะคิดอะไรกับใครมันก็ต้องมีเหตุผลมีที่มาที่ไปไม่ใช่หรอ ดูมึงจะเกลียดโอเมก้าขนาดนี้แสดงว่ามึงก็ต้อง...."

"....." 

"ช่างแม่งเหอะกูไม่อยากรู้หรอกว่ามึงจะเกลียดโอเมก้าเพราะอะไร แต่กูไม่อยากให้มึงอารมณ์ร้อนหัวร้อนใส่ใครต่อหน้าพื้นที่สาธารณะแบบนี้ อย่าลืมว่ามึงเป็นใครแล้วพ่อมึงเป็นใคร ถ้ามีข่าวอะไรที่ไม่ดีขึ้นมามันก็ส่งผลกระทบไปที่พ่อของมึงด้วยทำอะไรก็คิดให้มันเยอะๆ" 

"เออๆ กูรู้แล้วน่าบ่นเป็นพ่อกูอีกคนนึงเลย" 

"...." 

เมืองรามเป็นคนใจร้อนหัวร้อนกับอะไรง่ายๆ ยกเว้นกับใบบุญคนเดียวเท่านั้น ที่เขาจะไม่ใจร้อนใส่หรือพูดจาไม่ดีใส่ อาจจะเป็นเพราะใบบุญเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของเขาที่รู้ใจเขาเป็นอย่างดี รู้ว่าเขาต้องการอะไรรู้ว่าเขาไม่ต้องการอะไร ซึ่งน้อยนักที่คนจะมาใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยของคนอื่นแบบนี้ 

"อย่ากินให้มันเมามากนักล่ะเดี๋ยวไม่มีคนขับรถกลับ"

"เออรู้แล้วน่า" 

เมืองรามเป็นคนที่ขับรถเป็น ต่างจากใบบุญที่ทำอะไรเกี่ยวกับผู้ชายแทบจะไม่เป็นเลย แต่ดันไปชอบทำงานบ้านมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร เก็บกวาดหรือแม้กระทั่งซักผ้า ซึ่งเมืองรามก็ได้ใบบุญคอยเข้ามาช่วยเหลือตรงนี้ เพราะงั้นงานบ้านของเขาจึงไม่ต้องทำ ห้องหับก็เรียบร้อยเพราะมีใบบุญคอยเก็บกวาดทำความสะอาดให้ 

ส่วนพ่อของเมืองรามนั้นก็สบายใจที่เมืองรามมีใบบุญเป็นเพื่อนสนิท เนื่องจากพ่อของเมืองรามเองก็รู้จักมักคุ้นกับพ่อและแม่ของใบบุญเป็นอย่างดี ทั้งสองจึงไม่มีอุปสรรคอะไรในการเป็นเพื่อนกัน