Chapter 7 บุคคลอันตราย

Chapter 7

บุคคลอันตราย

"ยัยไข่! เมื่อกี้แกลงมาจากรถใครน่ะ"

เอมี่ที่เดินเตรียมจะเข้าไปเรียนชะงักลงเมื่อเห็นไข่หวานเดินลงมาจากรถยุโรปคันหรู แต่ไม่ใช่รถของที่บ้านที่มาส่งเธอเป็นประจำ

"ผู้ชายมาส่งจ้ะ!"

ไข่หวานยิ้มยียวนแล้วเดินบิดสะโพกกลมกลึงสวยเดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในตึกเรียน เอมี่เหวอเล็กน้อยแล้วทวนคำ

"ผะ ผู้ชายงั้นเหรอ"

เมื่อตั้งสติได้เอมี่ในชุดนิสิตหญิงกระโปรงยาวเกือบเท้า ใส่แว่นหนาเตอะและมัดขมวดผมขึ้นไปเป็นมวยก็รีบวิ่งตามเพื่อนสาวสุดแซ่บอย่างไข่หวานเข้าไปในห้องเรียน

"เดี๋ยวสิยัยไข่! ไหนมาเล่าให้ฟังหน่อย เป็นมายังไง ผู้ชายคนนั้นคือใคร"

เอมี่รีบวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างเพื่อนรักอย่างไข่หวาน

"ก็น้า...คนที่ฉันแอบชอบมานานแหละเอมี่"

ยิ่งพูดเอมี่ก็ยิ่งงง ตั้งแต่รู้จักกันมาตอนปีหนึ่งไข่หวานก็ไม่ยักจะสนใจผู้ชายคนไหน แม้ว่าจะมีลูกผู้รากมากดีเข้ามาตามจีบก็ตาม

ไข่หวานทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ ต่างจากเอมี่ที่เป็นสาวเฉิ่ม แม้บ้านจะรวยแต่เธอก็ได้หาสนใจเรื่องความสวยงามพวกนี้ไม่

"ใครกัน ยิ่งพูดแบบนี้ฉันยิ่งอยากรู้"

เอมี่ข้องใจ ใครกันนะจะเป็นชายหนุ่มผู้โชคดีที่ไข่หวานคนสวยมีใจให้

"รู้แล้วอย่าบอกใครเชียวนะ"

"อื้มๆ ไม่บอกหรอก"

ไข่หวานโน้มตัวเข้ามาแล้วกระซิบลงที่ข้างหูของเอมี่

"พี่โลกันต์ นฤบรินทราช"

เพียงได้ยินชื่อนั้น ชื่อแห่งความโหดเหี้ยม อำมหิต ดิบเถื่อน เอมี่ก็ถึงกับต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"ฮะ! อะไรนะ!? แกไปรู้จักบุคคลอันตรายแบบนั้นได้ยังไงกัน!"

"ชู่วๆ เบาๆสิยัยเอมี่ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก แกจะแหกปากทำไมเนี่ย"

ไข่หวานรีบยกมือขึ้นมาอุดปากเพื่อนสาวจอมเฉิ่มนามว่าเอมี่

"ฮืออ ขอโทษ ก็ฉันตกใจนี่นา แกเข้าไปยุ่งกับเขาทำไม ฉันก็พึ่งจะเล่าให้ฟังไปแท้ๆว่าเขาน่ากลัวขนาดไหน เจ้าพ่อมาเฟียเปิดบ่อนคาสิโนเลยนะไข่หวาน!"

เอมี่พยายามเตือนสติเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนรักเข้าไปยุ่งกับวงการพวกนี้ แม้เธอจะเฉิ่มจะซื่อบื้อแต่ก็รู้ว่าอะไรดีไม่ดี

"ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่กันต์ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ เขาเป็นพี่ชายข้างบ้านฉันเอง ตอนนั้นเราสนิทกันมากเลยนะ"

ไข่หวานพูดยิ้มๆ นั่นยิ่งทำให้เอมี่ขมวดคิ้วมุ่นไปกันใหญ่

"ก็แค่เคยสนิท แล้วทุกวันนี้ล่ะ ยังสนิทอยู่มั้ย?"

เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นจากเพื่อนสาวไข่หวานก็ถึงกับชะงัก นั่นสินะ...สถานะปัจจุบันคืออะไร เธอพยายามจะเข้าหาตลอด แต่เขาก็กีดกันเธอออก แต่คนอย่างไข่หวานมีหรือจะยอม ทำใจดีสู้เสือสิคะรออะไร!

"ก็นะ...ที่จริงก็ห่างกันมาสักพักใหญ่ๆแล้วล่ะ"

"นั่นไง ฉันว่าแล้ว ยังไงคุณลุงคุณป้าก็ต้องรู้เรื่องตระกูลนฤบรินทราชและกีดกันให้แกเลิกยุ่งกับคนในตระกูลนั้น มันน่ากลัวมากนะไข่ แกอย่าเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเขาเลยนะ"

เอมี่พยายามห้ามเพื่อนอย่างสุดหัวใจ จะว่าเธอขี้กลัวหรืองี่เง่าก็ได้ แต่คนอย่าง โลกันต์ นฤบรินทราช เราไม่ควรเข้าไปพัวพันด้วย

"จะไม่ให้ยุ่งได้ไงล่ะเอมี่ ฉันเป็นเมียเขาแล้ว..."

ไข่หวานตอบออกไปพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ใครจะว่ายังไงเธอไม่สนใจ

"ฮ้า! ไข่หวาน! แกยอมเขาง่ายๆแบบนั้นได้ยังไง"

เอมี่เอ่ยดุเพื่อน จะว่าเธอหัวโบราณรึก็ไม่เชิง แต่จะให้ยอมพลีกายให้ผู้ชายเชยชมนี่ก็ถือว่ากล้ามากแล้ว แต่นี่คนที่ไข่หวานยอมคือโลกันต์ เขาเป็นถึงมาเฟียใหญ่แถมยังทำธุรกิจมืด เพียงแค่คิดลมก็แทบจับ

"ก็ฉันรักพี่กันต์นี่นา แอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆแล้วด้วย"

ไข่หวานบ่นอุบอิบ

"แล้วเขารักแกด้วยรึเปล่า?"

เอมี่เอ่ยถาม หวังว่าอย่างน้อยถ้าผู้ชายรักเพื่อนเธอบ้างก็คงไม่เป็นอะไร คงจะไม่เสียใจฟรี

"ดูทรงแล้วก็คงไม่อะ เขาไม่ได้สนใจฉันเลยแหะๆ"

ไข่หวานหัวเราะแห้งๆ เอมี่ได้ยินแบบนั้นหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ยิ่งซีดเข้าไปกันใหญ่

"ตายๆ ถ้าคุณลุงคุณป้ารู้ขึ้นมาแกโดนเอาตายแน่ๆยัยไข่เอ๊ย"

"แกอย่าบอกพ่อกับแม่ฉันนะเอมี่ ที่ฉันเล่าให้แกฟังเพราะแกเป็นเพื่อนรักฉันเลยนะ"

ไข่หวานโอดครวญ กลัวว่าเพื่อนรักที่แสนดีอย่างเอมี่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่ เพราะกลัวว่าโลกันต์จะทำอะไรไม่ดีใส่เธอ

"เฮ้อ ไข่เอ๊ย แม้ว่าฉันจะอยากบอกแค่ไหนแต่ฉันก็ทำใจบอกไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้จะพูดออกไปยังไง ขืนพูดไปบ้านแกระเบิดแน่ๆ"

เอมี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ในเมื่อถลำลึกลงไปแล้วเธอคงทำได้แค่เตือนอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ดูสภาพแล้วไข่หวานก็คงไม่ฟังคำเตือนหรอก ไม่งั้นคงไม่ดื้อดึงไปหาคนอันตรายแบบนั้น

"ขอบใจนะจ๊ะเพื่อนรัก เอ้อ แกพอจะรู้มั้ยว่าปกติพี่กันต์เขาชอบไปอยู่ที่ไหน"

"ก็เคยได้ยินมาว่าชอบไปผับนะ แก๊งเพื่อนเขาเป็นนักธุรกิจกันก็หลายคน"

"ผับงั้นเหรอ ผับอะไรอะ"

"ผับเอสเจมั้ง เป็นผับหรูชื่อดังเลยนะ รับแต่ลูกค้าระดับไฮโซ"

เอมี่แม้จะเฉิ่มเบ๊อะ แต่ถ้าเรื่องชาวบ้านนี่เธอถนัดนักเชียว พ่อแม่เธอเป็นนักสังคมตัวยง ชอบเข้าสังคมเป็นที่สุด เธอจึงได้สกิลรับรู้เรื่องชาวบ้านมาจากพ่อและแม่ด้วย

"งั้นเหรอ ดีเลย! คืนนี้แกไปผับเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิเอมี่"

"ม่ายยยย! ไม่ๆๆ ฉันไม่ไปเด็ดขาด ขืนที่บ้านรู้นะเอาฉันตายแน่ๆยัยไข่"

เอมี่ปฏิเสธเสียงเข้ม ยังไงเธอก็จะไม่มีวันไปเที่ยวกลางคืนโดยไร้พ่อแม่เด็ดขาด เด็กดีแสนใสซื่อและอยู่ในกรอบแบบเอมี่เนี่ยนะจะยอม

"โถ่ เอมี่จ๋า ไปเป็นเพื่อนหน่อยเถอะนะ แกอยากเห็นฉันเดินปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเข้าไปคนเดียวรึไง ก็รู้ทั้งรู้ว่าฉันเองก็ไม่เคยเข้าผับมาก่อน"

ไข่หวานพยายามอ้อน เอมี่ชั่งใจแล้วชั่งใจอีก ใจนึงก็ห่วงเพื่อน อีกใจก็กล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าเข้าไปในสถานที่แบบนั้น

"แล้วจะให้ฉันบอกพ่อแม่ว่าอะไร"

"บอกไปว่ามาค้างบ้านน้องไข่สุดสวย ทำรายงานอะไรแบบเนี้ย"

ไข่หวานพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ ดีใจที่เพื่อนยอมตามใจหนึ่งวัน

"อื้อๆ ก็ได้ๆ แต่ไปแปปเดียวนะ ถึงไปก็ไม่รู้จะเจอรึเปล่า"

เอมี่ตอบไปแบบนั้น เธอเองก็ได้ยินมาอีกที ไม่ได้แน่ใจนักว่าโลกันต์จะอยู่ที่ผับเอสเจ บางทีอาจจะเข้าบ่อนคาสิโนของเขาเองก็ได้

ณ ผับเอสเจสุดหรูใจกลางทองหล่อ

"ฮืออ ยัยไข่ แกแน่ใจนะว่าจะให้ฉันใส่ชุดนี้อะ"

เอมี่เบะปากเหมือนจะร้องไห้ แม้ว่าจะโตจนอายุยี่สิบปีบริบูรณ์แล้วแต่ก็ไม่เคยแต่งตัววับๆแวมๆแบบนี้มาก่อนในชีวิต

"ทำไมล่ะ สวยจะตายเอมี่ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ"

ไข่หวานหันมามองชุดของเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า ออกจะสวยหยด เธอปรับลุคของเอมี่จนแทบไม่เหลือลุคสาวเฉิ่มคนเดิม กลายเป็นสาวสวยผมตรงเงายาวสลวยพร้อมกับสวมชุดเดรสสีดำเกาะอกรัดรูปกระโปรงยาวเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบ โชว์ทั้งบนทั้งล่างกันไปเลยทีเดียว ไหนจะเมคอัพเข้มๆสไตล์สาวเที่ยวกลางคืนที่ไข่หวานจัดให้อีก

"มันแปลกๆ หนักหน้ายังไงชอบกล"

เอมี่ยกนิ้วขึ้นมาจิ้มๆที่แก้มเนียนนุ่มของตัวเองซึ่งตอนนี้หนาไปด้วยแป้งที่โดนไข่หวานโบกเข้ามาอย่างเต็มที่

"เอาน่า อย่าไปจับมันเยอะสิเดี๋ยวก็ลอกหรอก"

ไข่หวานดุแล้วดึงมือเพื่อนรักลงก่อนจะจูงเดินเข้าไปภายในผับ

ไข่หวานอยู่ในชุดเดรสสีขาวแสนสวยแหวกกลางส่วนด้านหลังยาวลงไปเลยเข่าเล็กน้อย อกก็แหวกจนนวลเนื้อเต้าทะลักทะล้น เนื้อผ้าซาตินลื่นๆพริ้วๆยิ่งเสริมให้ดูสวยเมื่อใส่คู่กับรองเท้าส้นแหลมสีขาวติดเพชรประดับ ผมตรงยาวสีน้ำตาลอ่อนยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์และเพิ่มความสวยเข้าไปอีก

"นี่เอมี่ ปกติพวกพี่กันต์จะกินกันอยู่แถวไหนเหรอ"

ไข่หวานจับมือเอมี่เอาไว้แล้วพยายามสอดส่องสายตาไปทั่วๆแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว โซนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่นมายืนเต้นกัน

"เฮ้น้องสาว มาเต้นกับพี่หน่อยมั้ย"

ผู้ชายคนนึงดูท่าจะเมาดึงแขนของเอมี่ให้หันไปหา เอมี่รีบจับมือของไข่หวานเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว

"ฮืออ ไข่ มันจับมือฉันอะ"

ไข่หวานเห็นแบบนั้นก็รีบดึงมือเพื่อนรักออกจากมือของผู้ชายคนนั้นทันที

"นี่ไอ้บ้า! อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวเพื่อนฉันนะยะ"

ไข่หวานหันไปวีนใส่ไอ้หนุ่มหน้ามึนคนนั้น เมื่อได้ยินว่ามีผู้หญิงมายืนด่าแบบนี้เพื่อนของมันก็รีบเข้ามากอดคอไอ้หน้ามึนเอาไว้

"เฮ้ยน้อง! พูดกับเพื่อนพี่ดีๆสิครับ ก็แค่ชวนมาสนุกด้วยกันจะเป็นอะไรไป"

"ว๊าย!"

ไข่หวานร้องขึ้นเมื่อเพื่อนของไอ้หน้ามึนยื่นมือหมายจะมาจับเข้าที่สะโพกอวบ โชคดีที่เธอปลีกตัวกระโดดหลบทัน

"ฮืออ น่ากลัวอะไข่ ไปทางนั้นกันเถอะ"

เอมี่รีบดังตัวเพื่อนสาวหวังจะให้เดินไปด้านหน้าที่ใกล้เวทีมากขึ้นด้วยกันแต่ไอ้หน้ามึนคนนั้นก็กระชากข้อมือเล็กของเอมี่เอาไว้ไม่ยอมให้ไป

"เฮ้ๆ มาด่ากันแบบนี้แล้วจะหนีไปง่ายๆเหรอ"

"กรุณาปล่อยตัวผู้หญิงสองคนนี้ด้วยครับ"

ผู้ชายใส่สูทสีดำคนหนึ่งแทรกตัวเข้ามา

"มึงเป็นใครวะ!"

ไอ้หน้ามึนทำท่าจะเอาเรื่องชายหนุ่มคนใหม่ที่เข้ามา

"เฮ้ยไอ้มิน อย่าไปยุ่งเลยว่ะ นั่นมันคนของโลกันต์นะเฮ้ย"

เพื่อนของไอ้หน้ามึนกระซิบกระซาบ แต่ไข่หวานและเอมี่ได้ยิน

"เออๆ กูไปละ ฝากไว้ก่อนเถอะนะพวกมึงสองตัว"

ไอ้หน้ามึนชี้หน้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

"เชิญคุณสองคนตามผมมาครับ ผมจะพาไปส่งบ้านเอง"

ป้อง ลูกน้องคนสนิทของโลกันต์จะเดินนำพาสองสาวออกไปส่งอย่างปลอดภัย แต่ไข่หวานก็รีบแย้งขึ้นมา

"ไม่ค่ะ! ไข่จะไปหาพี่กันต์ ช่วยพาฉันไปหาพี่กันต์ทีนะคะ"

"ด้วยสถานะอะไรล่ะครับ? เจ้านายไม่ได้สั่งให้ผมพาคุณไปพบสักหน่อย"

"กะ ก็ เอ่อ คือ ฉันเป็นเมียพี่กันต์ยังไงล่ะ!"

ไข่หวานดื้อดึงพูดออกไปแบบนั้นแม้ว่าจะอายในสิ่งที่ตนพูดออกไปก็ตาม ป้องถึงกับเลิกคิ้วมองเธออีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้ากับโลกันต์ได้มากถึงเพียงนี้

"เดี๋ยวผมขอถามนายก่อน"

ป้องทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ไข่หวานก็ขัด

"ไม่ต้องถงต้องถามแล้ว บอกให้พาไปก็พาไปสิ! เดี๋ยวถ้าฉันได้เป็นนายหญิงของบ้านนฤบรินทราชขึ้นมาเมื่อไรฉันจะไล่นายออกเป็นคนแรกเลยนะถ้าหากไม่พาฉันไปหาพี่กันต์วันนี้น่ะ"

ไข่หวานขู่ฟ่อๆ ป้องแสยะยิ้มเล็กๆขึ้นมา น่าสนใจดีนะผู้หญิงคนนี้ ถึงว่า...ดูจะพิเศษซะยิ่งกว่าคนไหนๆของโลกันต์

"ก็ได้ครับ ผมจะพาคุณไปพบเจ้านาย"