Chapter 8 ออรัลที่แสนพิเศษ

Chapter 8

ออรัลที่แสนพิเศษ

ป้องพาสองสาวเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของผับ ระหว่างทางมีป้ายบอกชี้บ่งบอกให้รู้ว่าทางที่พวกเธอกำลังจะขึ้นไปเป็นโซนของสมาชิกผับระดับวีวีไอพีเท่านั้น

ชั้น 3 VVIP

“อ้าว นั่นป้องไปหิ้วเด็กที่ไหนมาให้เราวะ”

ที่โต๊ะโซนวีวีไอพีซึ่งแยกห่างๆกัน มีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้นในชั้นนี้

มีผู้ชายนั่งอย่ด้วยกันทั้งหมดสี่คน และหนึ่งในนั้นก็คือโลกันต์ ส่วนคนที่พูดขึ้นมาคือผู้ชายหน้าหล่อ จมูกคมเป็นสัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวสีขาวผมสีดำยิ่งขลับกันให้ดูดี และเขาคนนี้มีชื่อว่าอาคเนย์ วิวัติขจร

"หึ นั่นเด็กข้างบ้านกูเอง น้องมันคงจะอยากมาเที่ยวล่ะมั้ง"

โลกันต์ไม่ได้ว่าอะไรที่ป้องพาเธอขึ้นมาบนนี้ เพราะเขารู้ดีว่ายังไงไข่หวานก็ไม่มีทางกลับไปง่ายๆ

"อย่างมึงนี่มีคนคบด้วยเหรอวะไอ้กันต์"

โยคิน บูรณะคีรี หนึ่งในแก๊งของโลกันต์พูดขึ้น เขาเป็นไฮโซหนุ่มคาสโนว่าเนื้อหอม

"ก็พวกมึงไงเพื่อนกู ไอ้วิน ไอ้คิน ไอ้เนย์"

ราวิน นฤภูวนิล นั่งนิ่งๆแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบ เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนใดเป็นพิเศษเพราะว่ามีคู่ควงที่ถูกหมายมั่นปั้นมือเอาไว้อยู่แล้ว และที่สำคัญ เขามีอดีตรักที่ฝังใจ

"สวัสดีค่ะพี่ หนูชื่อไข่หวานนะคะ เป็นน้องสาวพี่กันต์"

ไข่หวานรีบเอ่ยทักทายทั้งสามหนุ่มที่เป็นเพื่อนของโลกันต์ ส่วนเอมี่ได้แต่ยืนเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มทั้งสี่ตรงหน้าเธอนั้นหล่อเสียยิ่งกว่าอะไร เคยได้ยินแต่พ่อกับแม่พูดเรื่องในงานสังคม คิดว่าโลกันต์จะต้องหน้าโหดมากๆ หนวดเฟิ้มๆ ไม่ก็แก่ๆพุงย้อยๆ แต่ที่ไหนได้ ทั้งหล่อ ทั้งหนุ่ม ทั้งแน่น ที่สำคัญคือหล่อทุกคน!

ถึงว่าทำไมยัยไข่หวานถึงติดนักติดหนา เอมี่คิดในใจ

"สวัสดีครับ พี่ชื่ออาคเนย์นะ"

อาคเนย์ยิ้มทักทาย

"พี่โยคิน เรียกพี่คินก็ได้นะครับ"

โยคินขยิบตาให้สองสาว เรื่องความเจ้าชู้นี่ต้องยกให้เขาเลยล่ะ

"สวัสดี พี่ราวินนะ"

ราวินเอ่ยนิ่งๆอย่างไม่ได้สนใจอะไรนัก เขาไม่ค่อยได้สนใจเรื่องผู้หญิงสักเท่าไร

"แล้วนั่นพาใครมาด้วย"

โลกันต์มองไปที่เอมี่ แต่งตัวซะดูแรง แต่ดูไม่ค่อยมั่นใจ เหมือนพึ่งจะเคยหัดแต่งตัวอย่างไรอย่างนั้น

"นี่เพื่อนสนิทไข่เองค่ะ ชื่อเอมี่"

"เอ่อ สวัสดีพี่ๆนะคะ คือ คือหนูมาเป็นเพื่อนไข่หวานน่ะค่ะ"

เอมี่ตอบเขินๆ

"งั้นน้องเอมี่มานั่งตรงนี้กับเพื่อนๆพี่ก่อนนะ พี่ขอตัวออกไปเคลียร์กับไข่หวานสักครู่นึง"

โลกันต์ลุกขึ้นจากที่นั่งโซฟาตัวหรูสีแดงสดแล้วลุกขึ้นมาหาไข่หวานก่อนจะผายมือเชิญให้เอมี่ไปนั่งแทนที่เขาซึ่งอยู่ใกล้ๆกับอาคเนย์

"เอ่อ คือ..."

เอมี่ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปนั่งเพราะพึ่งรู้จักกับผู้ชายกลุ่มนี้ได้ไม่นาน เธอเองก็ไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้ แถมไข่หวานก็จะไม่อยู่ตรงนี้อีก

"ไม่ต้องกลัวหรอกน่าน้องเอมี่ พวกพี่ไม่ทำอะไรหรอกครับ"

โยคินยิ้มเอ็นดู ถึงเขาจะไม่เคยขาดเรื่องผู้หญิง แต่ก็รู้ดีว่าอะไรสมควรไม่สมควร ดูท่าแล้วคงจะเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวคนพิเศษของโลกันต์ พวกเขาไม่ยุ่งและล้ำเส้นไปมีความสัมพันธ์ด้วยหรอก

"เอ่อ ไข่หวาน..."

เอมี่จะหันไปกระซิบกระซาบไข่หวาน

"ไม่เป็นไรนะเอมี่ รอฉันตรงนี้แปปนึง เดี๋ยวจะรีบกลับมานะ"

ไข่หวานพยายามพูดให้เพื่อนเบาใจ เธอนั้นมั่นใจว่าผู้ชายพวกนี้ไม่มีทางทำอะไรเอมี่แน่ๆ ถึงทรงจะดูเลว แต่ก็คงเลวแบบมีจรรยาบรรณ ขนาดพี่กันต์ยังไม่เคยล่วงเกินเธอเลย มีแต่เธอที่เข้าไปอ่อยเขาก่อน

"นั่งรอตรงนี้เถอะ พี่รับประกันความปลอดภัย ไม่มีใครชั่วกว่าพี่แล้วล่ะในแก๊งนี้"

โลกันต์พูดแล้วยิ้มเย็นยะเยือก เอมี่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับผวา แต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันแบบนั้นเราเอมี่ก็เบาใจว่าคงจะไม่มีใครทำอะไรเธอจริงๆ

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ รีบกลับมานะไข่หวาน"

เอมี่หันไปบอกเพื่อนก่อนจะก้มหัวนิดนึงเพื่อผ่านหน้าโลกันต์เข้ามานั่งข้างๆอาคเนย์

"ส่วนเธอ ไปกับพี่"

โลกันต์หันมาพูดกับไข่หวานก่อนจะดึงข้อมือเล็กขึ้นมาให้เดินตามไป

ทั้งคู่พากันมาที่ชั้นสี่ของผับ มันจะมีห้องพิเศษอยู่ด้านบนเป็นเสมือนโรงแรม

"พี่กันต์ เรามาทำอะไรที่นี่คะ?"

ร่างเล็กถูกผลักเข้ามาในห้องซึ่งมีเตียงอยู่ตรงกลาง มีห้องน้ำ และชั้นวางทีวีพร้อมกับทีวีจอแบนขนาดใหญ่ ไข่หวานสับสนเล็กน้อยว่ามันมีโรงแรมอยู่ในผับด้วยเหรอ

"แล้วมาหาพี่ถึงที่นี่...เธออยากจะได้อะไรล่ะ หืม?"

โลกันต์ต้อนไข่หวานเข้ามาเรื่อยๆจนร่างบางล้มตัวลงไปบนเตียงขนาดคิงไซส์หนานุ่ม

"เราจะจัดกันที่นี่เลยเหรอคะ?"

ไข่หวานย้ำทวนอีกครั้ง พวกเพื่อนๆของพี่กันต์ก็อยู่ด้านนอก ขืนทำกันไปแล้วกินเวลานานคนข้างนอกได้รู้กันพอดี

"หึ ทำไมล่ะ กลัวพวกข้างนอกจะรู้เหรอว่าเรามาทำอะไรกัน"

โลกันต์กระโดดขึ้นมาคร่อมร่างบางแล้วมองดวงหน้าสวยหวาน เดรสสีขาวที่แหวกอกจนแทบจะเห็นไส้เห็นพุงยิ่งยั่วอารมณ์ทางเพศของโลกันต์มากยิ่งขึ้นกว่าเดิมไปอีก

"ยังไงสักวันเพื่อนๆพี่กันต์ก็ต้องรู้อยู่ดีนี่คะว่าไข่เป็นเมียพี่กันต์"

ดวงหน้าสวยเงยขึ้นสบตากับหนุ่มหน้าฝรั่ง

"มั่นใจจังเลยนะเด็กน้อย ทำไมถึงคิดว่าจะได้เป็นเมียพี่ล่ะ ไม่กลัวเหรอว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานะนางบำเรอแบบผู้หญิงคนอื่นๆ"

โลกันต์อดไม่ได้ที่จะแค่นขำออกมาเมื่อคนตัวเล็กมั่นอกมั่นใจเสียขนาดนั้น ตำแหน่งนายหญิงของตระกูลนฤบรินทราชใช่ว่าจะได้กันมาง่ายๆ

"ไม่ค่ะ ไข่มั่นใจว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นๆ"

แขนเรียวเล็กไล้ขึ้นไปโน้มคอแกร่งของหนุ่มรุ่นพี่ให้แนบชิดเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยมากขึ้น ดวงตาคมจ้องมองดวงหน้าสวยแล้วเลื่อนลงมามองเนินอกขาวๆที่แทบจะโผล่พ้นออกมาจนหมดเต้า

"ใส่ชุดโป๊แหวกอกมาขนาดนี้จะมาอ่อยใคร รู้ทั้งรู้ว่ามาผับก็ต้องเจอผู้ชายเยอะ"

เขามองนวลอกอวบที่โผล่พ้นออกมาแทบจะทั้งเต้านั้นอย่างไม่พอใจ

"คนอื่นก็ใส่กันเยอะแยะค่ะ ไม่มีใครมาสนใจหรอกน่า"

"ไม่จริง จะไม่สนใจได้ยังไง ทั้งใหญ่ทั้งขาวขนาดนี้ อย่างกับหัวเด็กสามขวบ"

เขาอดไม่ได้ที่จะหยอก

ไข่หวานพลิกตัวขึ้นแล้วผลักให้โลกันต์เป็นฝ่ายล้มตัวไปอยู่ข้างล่างแทน

"ไข่อยากจะมอบความสุขให้พี่ อยากให้พี่กันต์ได้รู้เอาไว้ว่าไข่รักพี่แค่ไหน"

มือเรียวยกขึ้นแล้วไล้กรอบหน้าคมไปมา แท่งลำร้อนใหญ่เริ่มดุนดันกางเกงสแล็คสีดำจนปูดโปด

มือเรียวเล็กเลื่อนลงมาลูบเป้ากางเกงของหนุ่มรุ่นพี่หน้าฝรั่งสุดหล่อไปมาเบาๆเพื่อเป็นการกระตุ้น

"ทั้งแข็งทั้งใหญ่แบบนี้ คงอยากจะให้ไข่อมเต็มทีแล้วมั้งคะ"

ไข่หวานก้มหน้าลงไปแล้วจัดการปลดกระดุมรูดซิปกางเกงสแล็คนั้นลงช้าๆ

แท่งลำร้อนโดดเด้งออกมาปะทะกับดวงหน้าสวย

"อดใจไม่ไหวแล้ว ขอไข่ลิ้มชิมรสนะคะ"

ปากอวบอิ่มอดแท่งลำร้อนนั้นเข้าไปอย่างเต็มรัก คนตัวใหญ่ที่นอนราบลงกับเตียงอยู่ภายใต้พันธนาการของเธอถึงกับต้องร้องซี้ดออกมา

"อ่า ซี้ด ไข่จ๋า"

ไม่คิดเลยว่าเด็กสาววัยเพียงยี่สิบปีจะมอบความสุขสุดหฤหรรษ์ให้เขาได้มากขนาดนี้

"อื้มม ม้วบ"

ลิ้นร้อนเลียวนหัดเห็ดสีแดงก่อนจะอมมันเข้าไปจนมิดลำ ลำเอ็นร้อนขยายแผ่อาณาเขตจนคับแน่นปากอวบอิ่ม

ไข่หวานเขยิบหัวขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเพื่อกระตุ้นอารมณ์สวาทในตัวของโลกันต์

และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อโลกันต์เอื้อมมื้อทั้งสองข้างลงมากดหัวของไข่หวานให้แนบชิดลำเอ็นร้อนมากยิ่งขึ้น

"ซี้ดด ไข่จ๋า อ่า พี่จะไม่ไหวอยู่แล้วนะ อยากจะใส่เข้าไป อ่าา"

ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวข้างบ้านจะทำหน้าที่นี้ได้ดีเสียยิ่งกว่าหญิงบริการที่เขาเคยซื้อมาเสียอีก

"อื้มม อ่า อยากให้ไข่ใส่มันเข้าไปรึยังคะพี่กันต์ขาา"

"อือ เธอจะขึ้นให้พี่เลยเหรอ"

"เดี๋ยวไข่ขึ้นเองค่ะ จะบดจนแตกคารูเลยดีมั้ยคะ"

ดวงหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แม้ทางปฏิบัติจะไม่ชำนาญ แต่ทฤษฎีนั้นเต็มร้อยยิ่งกว่าใคร