Chapter 6 จัดบนรถก่อนเข้าเรียน

Chapter 6

จัดบนรถก่อนเข้าเรียน

ร่างสวยของไข่หวานนอนอยู่บนเตียงหนาหนุ่มภายในห้องนอนสุดหรูหราที่ถูกตกแต่งสไตล์หลุยส์โบราณ โลกันต์ไม่ได้เข้ามาภายในห้องอีกเลยตั้งแต่ทำภารกิจเสร็จสิ้นไป...

เช้าวันต่อมา

"คุณคะ เช้าแล้วค่ะ คุณกันต์ให้ดิฉันเข้ามาปลุกค่ะ"

เสียงของแม่บ้านวัยกลางคนมาปลุกไข่หวานที่ยังคงนอนคุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

เธอลืมตาขึ้นแล้วพยายามมองว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

"อ๊ะ จริงสิ...เราอยู่บ้านพี่กันต์นี่"

เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่ง

"เสื้อผ้าของคุณแม่บ้านเอาไปซักอบรีดให้แล้วนะคะ คุณกันต์ให้มาเชิญคุณลงไปทานข้าวเช้าด้วยกันแล้วเดี๋ยวจะพาไปส่งที่มหาวิทยาลัยค่ะ"

"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"

ไข่หวานยิ้มๆ เสื้อผ้าถูกนำมาแขวนไว้ภายในห้องแต่งตัวที่เป็นแบบวอล์กอินโคลเซ็ต เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัว นอกจากจะมีเสื้อผ้าที่ทำการซักรีดเอาไว้ให้แล้วยังมีเครื่องสำอางและสกินแคร์ที่ถูกจัดเข้ามาให้อีก

"เป็นงานเป็นการเลยนะคะเนี่ยพี่กันต์ ไหนบอกไม่เคยเอาใครมาค้างคืนด้วยไง"

ไข่หวานพูดพึมพำแล้วทำหน้ามุ่ยๆก่อนจะจัดการแต่งองค์ทรงเครื่อง ม้วนผมที่ชี้ฟูให้เป็นลอนสวยๆ แต่งแต้มเครื่องสำอางให้หน้าดูมีสีสันต์สำหรับการเข้าไปเรียน

หลังจากทำอะไรเสร็จแล้วเธอก็ลงมาจากชั้นสอง แน่นอนว่าคนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจะเป็นใครไปไม่ได้นิกจากโลกันต์

"รีบมากินข้าวสิ เดี๋ยวจะวนไปส่งที่มหาวิทยาลัย"

คนตัวสูงรีบพูดขึ้น มีไม่มากนักหรอกที่เขาจะพาผู้หญิงไปส่งเรียนแบบนี้ ส่วนใหญ่เอาเสร็จจ่ายจบและให้ลูกน้องพาออกไปส่ง แต่นี่เห็นไข่หวานเป็นน้องเป็นนุ่งคนหนึ่งเลยค่อนข้างเป็นห่วง

"ขอบคุณนะคะพี่กันต์ขา"

ไข่หวานเดินเข้าไปหาเขาที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ร่างเล็กในชุดนักศึกษารัดติ้วนั่งลงบนตักแกร่งแล้วซบหน้าเข้าหาแผงอกอุ่น

"ทำอะไร"

เสียงทุ้มเอ่ยถามแล้วหรี่ตาลงมองเด็กสาวที่ซบแผงอกเขาเอาไว้

"ก็อยากอ้อนนี่คะ เมื่อคืนก็ไม่ยอมเข้าไปนอนกับไข่"

"บอกแล้วไง ว่าไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหน"

เขาตอบเสียงเข้ม แม้ว่าจะอ้อนแค่ไหนแต่คนอย่างโลกันต์ก็ไม่สะทกสะเทือนใดๆ

"แม้แต่ไข่ก็ด้วยเหรอ ว้า ใจร้ายจังเลยอะ"

คนตัวเล็กยังคงพูดจาน่ารักแล้วซบอกกว้างกำยำ ถึงเขาจะเย็นชาไปสักนิด...แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ใจมันรักไปแล้ว

"รีบไปนั่งแล้วกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปเรียนสาย"

"ไข่มีเรียนบ่าย"

ใบหน้าสวยของสาวรุ่นน้องยังคงมองตาเขา โลกันต์รู้สึกว่าไข่หวานนี่ตื๊อจริงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดรำคาญแต่อย่างใด อาจจะเพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เธอคือสาวรุ่นน้องที่สนิทกันในตอนเด็ก

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีสัมพันธ์เกินเลยกันมากไปกว่าคำว่าพี่น้องก็ตามที

"งั้นเดี๋ยวให้ลูกน้องไปส่ง พี่ต้องออกไปทำงานแล้ว"

"ไม่เอาๆ ให้พี่กันต์ไปส่งนั่นแหละ เดี๋ยวไข่ไปนั่งรอที่ห้องสมุดค่อยเข้าเรียนก็ได้ค่ะ"

เสียงเล็กเอ่ยบอกไปแบบนั้นก่อนจะรีบลุกออกจากตักแกร่งแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งด้านซ้ายของโลกันต์แทน

อาหารเช้าในวันนี้คือข้าวต้มหมูร้อนๆ คฤหาสน์นฤบรินทราชนั้นแสนจะกว้างใหญ่และมีแม่บ้านรวมถึงคนรับใช้มากมาย มากเสียยิ่งกว่าบ้านของไข่หวานที่เป็นผู้ดีเก่าซะอีก

คนในวงการทำงานต่างก็รู้ว่าเส้นทางการเงินของบ้านนฤบรินทราชนั้นไม่โปร่งใสนัก แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้

หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยไข่หวานก็เดินตามโลกันต์ออกมาแล้วขึ้นรถยุโรปคันหรูสีดำ

"นายครับ จะไม่ให้พวกผมขับรถไปให้จริงๆเหรอครับ"

ดินและป้องที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยถามเจ้านายที่นั่งอยู่ฝั่งเบาะคนขับ พวกเขากลัวว่าจะมีพวกคู่แข่งทางธุรกิจลอบทำร้าย

"ไม่ต้อง เดี๋ยววันนี้กูไปเอง พวกมึงรอสักพักค่อยตามไปที่บริษัท"

เมื่อโลกันต์สั่งออกมาแบบนั้นทั้งสองคนก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง ทำได้เพียงก้มหัวให้ผู้เป็นนาย

"ลูกน้องพี่กันต์นี่ดูหน้าโหดกันจังเลยนะคะ ทำไมถึงต้องจ้างพวกบอร์ดี้การ์ดมาคุ้มกันคฤหาสน์ด้วยล่ะ"

ไข่หวานเอ่ยถามออกมาอย่างใสซื่อ ดวงตาเล็กจับจ้องไปยังกลุ่มชายชุดดำหลายคนที่เฝ้าหน้าประตูคฤหาสน์ ทั้งยาม ไหนจะกล้องวงจรปิดที่มีอยู่ทุกจุด

"เอาไว้ป้องกันความปลอดภัยไง เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าบ้านพี่ทำธุรกิจอะไร"

รอยยิ้มร้ายเหยียดขึ้นบนใบหน้าหล่อ พ่อของเขาเป็นผู้ชักนำเข้าสู่วงการมืด ทั้งเปิดบ่อนการพนัน คาสิโน เว็บพนัน เรียกได้ว่าผิดกฎหมายทุกกระเบียดนิ้ว แต่ที่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้เพราะเส้นใหญ่ แบล็คหนา และหากมีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆเขาก็พร้อมจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ

เงินที่มีมันล้นเหลือจนเกินจะใช้หมด โลกันต์เองก็ไม่ได้อยากทำธุรกิจนี้นัก แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อมันคือช่องทางการเงินชั้นดี เรียกได้ว่าตัวเขาเองก็เป็นเสมือนหุ่นเชิดของพ่ออีกที

"มะ ไม่จริงหรอกน่า...คงไม่ใช่แบบที่เอมี่เล่าหรอกมั้ง"

น้ำเสียงหวานพึมพำอยู่กับตัวเอง แต่ต่อให้เขาจะทำอะไรแล้วมันยังไงล่ะ...ก็เผลอรักไปแล้ว แถมยังมอบครั้งแรกให้แล้วอีก

"หึ ทำไม? มีอีกาคาบข่าวไปเล่าให้ฟังรึไง"

โลกันต์ที่ขับรถอยู่ถึงกับแค่นขำออกมา ยังไงในวงสนทนาของพวกลูกท่านหลานเธอ วงการผู้ดี นักธุรกิจหน้าเก่าและใหม่ทั้งหลายก็คงจะรู้กันและเม้าส์กันสนุกปากเรื่องตระกูลนฤบรินทราช ตระกูลไฮโซเก่าแก่ที่ร่ำรวยมาจากการขายจิวเวลลี่ ปัจจุบันหันมาทำธุรกิจมืด

"ก็เปล่าหรอกค่ะ แค่ได้ยินมาน่ะ"

ดวงหน้าสวยมองตรงไปข้างหนาถนน มันมีความกังวลปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ รู้อาชีพพี่แล้วรู้สึกรังเกียจขึ้นมารึยังไง"

เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยขึ้นมา นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่คิดจะรักใคร ผู้หญิงดีๆที่รักเขาจริงนั้นไม่มีหรอก พวกที่เข้าหาและยอมหลับนอนด้วยก็เพราะเงินของเขาทั้งนั้น

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือ..ไข่แค่กลัว"

เสียงเล็กเอ่ยตอบทำเอาโลกันต์ถึงกับชะงัก

"กลัวอะไร กลัวพี่เหรอ?"

มันก็ปวดใจอยู่เหมือนกันนะ คนที่เป็นเสมือนน้องสาว เขารักและเอ็นดูมาโดยตลอด เธอเองก็ดูจะรักเขาโดยไม่ได้หวังเรื่องเงินทอง แต่มาในวันนี้กลับพูดว่ากลัวเขาซะงั้น

"ไม่ได้กลัวพี่หรอกค่ะ ไข่กลัวพี่จะโดนตำรวจจับ"

เมื่อได้ยินคนตัวเล็กกังวลถึงเรื่องนั้นเขาก็เก็บทรงไม่อยู่ขำก๊ากออกมาในทันที คนอย่างโลกันต์ นฤบรินทราชเนี่ยนะจะโดนจับ

"หึ"

"พี่กันต์ขำอะไร ไข่ซีเรียสนะคะ"

คนตัวเล็กยังคงทำหน้ามุ่ยปากขมุบขมิบแล้วมองมาที่เขา

"ก็ขำเธอไง คิดอะไรเป็นเด็กๆ"

โลกันต์อดขำไม่ได้จริงๆ

"ทำไมล่ะคะ!? ทำผิดก็ต้องโดนจับสิ!"

"เอ๊ เธอนี่ยังไง เอะอะก็จะให้ตำรวจจับพี่อยู่ได้ นี่รักพี่จริงๆปะวะ?"

เขาหันมามองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

"ก็รักน่ะสิถึงห่วง!"

ไข่หวานโวยวายแล้วหันหน้ากลับมามองทางที่ถนนพร้อมกับกอดอกทำหน้างอนตุ๊บป่อง

"ถ้าจะห่วงเรี่องนั้นเอาเวลาไปห่วงเรื่องเรียนของตัวเองดีกว่า ยังเรียนไม่จบริอาจมายั่วผู้ชายจนโดนเอา ถ้าพ่อเธอรู้จะว่ายังไง"

โลกันต์ทำน้ำเสียงยียวนเปลี่ยนเรื่องคุย เขาไม่อยากลงรายละเอียดเรื่องงานกับยัยเด็กไร้เดียงสาคนนี้อีก

"พะ พี่กันต์ อย่าบอกพ่อไข่นะคะ ถ้าที่บ้านรู้ไข่โดนเอาตายแน่ๆเลย"

ไข่หวานเป็นกังวล รีบจับเข้าที่แขนแกร่งแล้วเขย่าเบาๆ

"ทำไมล่ะ กลัวที่บ้านจะเอาตาย ไม่กลัวพี่เอาตายบ้างเหรอ?"

"ถ้าเป็นพี่กันต์เอาอะไข่ยอมค่ะ อยากโดนอยู่แล้ว"

ไข่หวานเริงร่าเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนั้น

"งั้นวันนี้ในชุดนักศึกษา เราจัดบนรถก่อนส่งเธอเข้าเรียนดีมั้ย?"

"ถ้าพี่อยาก...ไข่ก็พร้อมจะสนองค่ะ"

ไข่หวานขยิบตาหนึ่งที เห็นแบบนั้นโลกันต์ก็ผุดยิ้มแล้วเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งแทนที่จะตรงไปถนนเส้นหลักเพื่อส่งเธอเรียนที่มหาวิทยาลัย

เมื่อรถจอดสนิทโลกันต์ก็เอื้อมไปปรับเบาะของไข่หวานให้ถอยจนสุดแล้วเอนลงราบก่อนจะผลักตัวเธอให้นอนลงไป

เขาข้ามมาที่เบาะของเธอแล้วนั่งยองลงข้างล่าง

"ไหนดูสิ จะชิมหน่อยว่าของนองนักศึกษามันมีดียังไงคนถึงได้ติดใจกันนัก"

มือหนาจับขาของเธอชันขึ้นไปบนเบาะ กระโปรงทรงเอล่นขึ้นไปตามแรงขาที่แหกออก นิ้วเรียวเกี่ยวแพนตี้สีขาวเบี่ยงขวาก่อนจะลงลิ้นร้อนๆบนร่องสวาทสีหวานฉ่ำ

"อู้ยย พี่กันต์ขาา น้องไข่เสียว"

เสียงหวานครางออกมาแล้วใช้มือเรียวกดเข้าที่หัวของโลกันต์ให้แนบชิดสนิทเข้าหาร่องสวาทของเธอมากยิ่งขึ้น

ลิ้นร้อนแหวกขึ้นลงแล้วกระแทกสอดลิ้นเข้าไปในรูสีสวย น้ำหวานสีใสไหลลงออกมาไม่หยุดเมื่อได้รับการกระตุ้น

กลีบผกาลู่ไปมาตามแรงลิ้นที่ลงน้ำหนัก ทั้งโลมเลียจากล่างขึ้นบน จากบนลงล่าง เม้มติ่งเสียวเอาไว้แล้วคลายออก สอดลิ้นทะลวงลึกรูสีหวาน โลกันต์ทำหน้าที่นี้ได้ดีจนไข่หวานแทบจะทนไม่ไหว

ขาเรียวเล็กสั่นระริก

"อ๊า อู้ย เสียวปิ๊ค่ะพี่กันต์ขา"

"อื้ม ม้วบ แผล่บ"

ลิ้นร้อนชอนไชร่องสวาทอยู่ไม่หยุด เขาทั้งเลียทั้งดุนลิ้นแทรกเข้าลีบดอกไม้งาม ปากหนาไล้เลียดื่มกินน้ำคาวสวาทสีหวานใสอย่างไม่นึกรังเกียจ

น้ำหนืดใสไหลลงคอมาเฟียหนุ่มเข้าอย่างเต็มรัก

"อึ่ก ม้วบบ"

มือหนาเลื่อนลงมาแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดติ่งเสียวเพิ่มความสยิว ขาเรียวเล็กแหกออกกว้างมากกว่าเดิมเพื่อให้ลิ้นร้อนสากได้เข้าไปทำงานอย่างเต็มที่

"อู้ย พี่กันต์ขา น้องไข่เสียวรูจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ใส่เข้ามาเถอะนะคะ ซี้ดด"

เสียงหวานร้องครวญครางแดดิ้นไปมา โลกันต์เงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าสวยที่ทนไม่ไหวกับสัมผัสที่เขาได้มอบให้

เขาเลื่อนตัวขึ้นมาแล้วปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจนนวลเนื้อนมในบราสีดำโดดเด้งออกมา บางทีก็นึกสงสารเสื้อที่รัดปริอยู่ตลอดเวลา กระดุมพร้อมจะดีดออกแล้วเด้งเข้าตาของผู้ที่มองจับจ้อง

"แฟชั่นนักศึกษาสมัยนี้นี่มันยังไงกันนะ รัดปลิ้นจนกระดุมจะหลุด กระโปรงก็สั้นเสมอขอบกางเกงใน"

โลกันต์พูดหยอกล้อแล้วดันบราเซียสีดำขึ้นไปเหนือเนินอก เผยให้เต้าอวบพร้อมกับยอดปทุมถันดีดเด้งออกมาโชว์สายตาหื่นของมาเฟียหนุ่มรุ่นพี่

"แล้วพี่กันต์ชอบมั้ยล่ะคะ? ชอบให้ไข่ใส่มายั่วแบบนี้มั้ย"

เสียงหวานเอ่ยถาม เธออ้าขาเรียวออกกว้างแล้วใช้นิ้วมือถูติ่งสวาทโชว์

ดวงตาเหี้ยมโหดจ้องมองการกระทำนั้นอย่างไม่วางตา

มังกรใหญ่ผงาดค้ำขึ้นมาดันจนเป้ากางเกงรู้สึกเจ็บปวด

"มายั่วแบบนี้ ระวังชะตาจิ๋มขาดพี่ไม่รู้ด้วยนะ"

พูดจบโลกันต์ก็รูดซิปลงแล้วปลดกระดุมกางเกงสแล็คของตัวเองออก มังกรลำโตโดดเด้งโชว์ผง่าค้ำจุนโลก

ไข่หวานจ้องมองแบบไม่วางตา นี่แหละคือสิ่งที่เธอรัก นี่สินะคือสิ่งที่เธอใฝ่ฝัน การเป็นเมียของโลกันต์ มาเฟียหนุ่มหน้าร้ายที่กระเด้าเก่งเกินต้าน จังหวะรักของเขาช่างแสนร้อนแรง...รวมไปถึงขนาดตรงส่วนนั้นด้วย

"ใหญ่ขนาดนี้ ร่องแหกไข่ก็ยอมค่ะ"

ดวงหน้าสวยขึ้นเป็นริ้วแดงระเรื่อด้วยอารมณ์ความเสี้ยน อยากจะโดนของใหญ่เข้ามาเติมเต็มเต็มทีแล้ว

"จ้องไว้ก็แล้วกัน เอ็นใหญ่ๆลำนี้แหละจะเข้าไปทะลวงร่องน้องไข่หวาน"

เพียงพูดจบประโยค แท่งลำร้อนใหญ่ก็ทะลวงเข้าไปภายในร่องสวาทฉ่ำแฉะ

"อ๊าา ซี้ดดด"

เสียงหวานร้องครวญครางเมื่อลำเอ็นแท่งใหญ่คับแน่นอยู่ภายในกลีบสวาทหวานแสนสวย

"โอ้ว อ่า ทั้งแฉะทั้งนิ่ม อ่า ไข่หวาน...เธอแม่งโคตรสุด ไม่คิดว่าร่องนักศึกษาจะแน่นขนาดนี้"

มันดีกว่าที่คิด มันดีกว่าที่เคยสัมผัส ปกติเคยทำกับพวกผู้หญิงรุ่นๆเดียวกันไม่ก็เด็กกว่าไม่กี่ปี และเขายังไม่เคยเจอใครสดซิงแบบนี้ บอกตามตรงว่าชักติดใจแม่สาวสวยนามว่าไข่หวานคนนี้ซะแล้วล่ะ

โลกันต์แหกขาของเธออกจนสุด เขากระเด้งเด้าเข้าออกรูนิ่มอุ่นนี้อย่างไม่รู้จักเบื่อ น้ำสีใสไหลซึมลงมาจนเปื้อนเปรอะเบาะรถยุโรปคันหรู แต่โลกันต์ก็หาแคร์ไม่ ยิ่งมันไหลออกมาเยอะเขาก็ยิ่งรู้สึกดี รู้สึกมีอารมณ์ร่วม

"อู้ย ซี้ด พี่กันต์ขา อ๊า แรงเกินไปแล้วนะ ซี้ดด"

ไข่หวานร้องโอดโอย ทั้งเสียวทั้งเจ็บ มันแน่นจุกคับอกคับใจไปหมด เนื้อนมนวลเด้งไปมาตามแรงกระแทกจากเบื้องล่าง

"ซ๊้ดอ่า ไข่จ๋า เสียวเหลือเกิน เป็นเด็กเป็นรักทำไมเอามันส์จัง ซี้ดด"

เสียงทุ้มเองก็ครวญครางออกมาเมื่อโดนกลีบสวาทบีบรัดแน่นจนแทบจะถอดถอนออกไปไม่ได้

"ซี้ด เสียวค่ะพี่ขาา ไข่ชอบจัง ชอบให้พี่กระแทกเข้ามาในร่องไข่แรงๆ"

ไข่หวานซี้ดซ้าดแล้วแอ่นโหนกอวบอูมเข้าใกล้ลำเอ็นมากขึ้น

รถคันหรูสั่นคลอนไปทั่วทั้งคันจากแรงขย่มของมาเฟียหนุ่มและสาวนักศึกษารุ่นน้องแสนสวยแถมยังหวานสมชื่อ

โชคดีที่ไม่มีใครผ่านไปผ่านมา

"ซี้ด อ๊า ขะ ไข่จะไม่ไหวอยู่แล้วนะคะ"

มือของเธอกำเข้าหากันแน่น มันเสียวจนแทบจะทนไม่ไหว ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อเป็นสัญญาณว่าเตรียมจะเข้าใกล้ถึงฝั่งฝัน

"อ่า โอ้ว ซี้ดดด"

เขาชักทำลำร้อนออกมาแล้วตีเข้าที่โหนกอวบสองสามทีก่อนจะพ่นพิษร้ายเลอะเทอะหน้าท้องเรียบขาวเนียนของไข่หวาน

"อ่าาา"

เสียงหวานร้องออกมาเสียงหลง กลีบสวาทขมิบตอดไปมา น้ำหวานสีใสไหลเยิ้มเลอะง่ามขาจนเปรอะเปื้อน

โลกันต์มองภาพนั้นด้วยความหลงใหล เขาชอบมองเหลือเกินตอนที่ไข่หวานเสร็จถึงฝั่งฝัน

"หึ เป็นเด็กเป็นเล็กแต่เสี้ยนเก่งจริงนะ"

เขาแสยะยิ้มมองร่างบางที่นอนหมดสภาพอยู่บนเบาะ

"อื้อ พี่กันต์อ่า...ก็เสี้ยนแค่กับพี่นี่แหละค่ะ"

ไข่หวานพูดเบาๆด้วยความเขินอาย

"งั้นเหรอ"

เขามองเธอขำๆ

สักพักทั้งคู่ก็แต่งเนื้อแต่งตัวและใช้กระดาษเช็ดทำความสะอาดจนเรียบร้อย

โลกันต์ขับรถคันหรูมาส่งไข่หวานที่มหาวิทยาลัย

เธอเดินลงมาจากรถ โลกันต์เลื่อนกระจกฝั่งข้างคนขับลงแล้วตะโกนคุยกับเธอที่ยืนอยู่ข้างล่าง

"เรียนเสร็จแล้วกลับบ้านเลยนะ ไม่ต้องมาหาพี่อีกล่ะ"

"ไม่ค่ะ! ไข่จะไปหาพี่กันต์"

ไข่หวานเถียง เขาจะมาตัดความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ได้! เธอเป็นเมียเขาแล้ว

"หึ ก็แล้วแต่เธอ"

โลกันต์ปิดกระจกรถแล้วขับออกไปในทันที ทิ้งไข่หวานให้ยืนหน้านิ่วทำปากขมุบขมิบอยู่เพียงคนเดียว

หากคิดว่าจะหาพี่เจอก็ตามใจเธอแล้วกันนะไข่หวาน โลกันต์คิดในใจแล้วแค่นยิ้มออกมา วันหนึ่งเขาต้องไปหลายที่ หลายร้อยเรื่องราวที่พูดกับใครไม่ได้

เมื่อวานเป็นเพียงโชคดีที่เขาอยู่บ้านและเธอมาถูกจังหวะจึงได้เจอ หลังจากนี้จะได้เจอหรือไม่ก็คงตอบได้ยาก...