Chapter 21 ไม่เคยรักเธอเลย

Chapter 21

ไม่เคยรักเธอเลย

สาวน้อยร่างบางทั้งสองพากันย่องขึ้นมาบนชั้นสอง ซึ่งจะมีเพียงแขกระดับวีไอพีเท่านั้นที่ขึ้นมาได้

“เดี๋ยวครับ!”

ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเมื่อพนักงานชายคนหนึ่งเห็นทั้งสองคนกำลังทำลับๆล่อๆ

ไข่หวานและเอมี่รีบหันไปมอง เอมี่ด้วยความขี้ตกใจจึงสะดุ้งโหยงตัวโยน ส่วนไข่หวานนั้นพยายามเก็บอาการ

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างมาดมั่นแล้วเอ่ยถามออกไป พนักงานชายเองก็ลังเลที่จะถามขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางที่ดูมั่นใจ ติดก็แต่เพื่อนของสาวสวยสุดมั่นที่ทำท่าทางหงอๆดูกลัวๆ ทำให้ดูน่าสงสัย

“ชั้นสองเป็นที่สำหรับรองรับแขกวีไอพีเท่านั้นนะครับ ไม่ทราบว่าคุณทั้งคู่มีบัตรรึเปล่า”

แน่นอนว่าเขาเป็นพนักงานที่ประจำอยู่ชั้นนี้และไม่เคยเห็นหญิงสาวทั้งสองมาก่อนเลย

“ไม่มีค่ะ และไม่จำเป็นต้องมีด้วย”

ไข่หวานเลือกที่จะกลั้นใจตอบออกไปแบบนั้น เพราะขืนโกหกไปก็โดนจับได้อยู่ดี

“งั้นคงเข้าไปข้างในไม่ได้นะครับ ภายในเรานี้จะต้องเป็นสมาชิกวีไอพีเท่านั้น”

“พอดีว่าฉันนัดกับแขกที่อยู่ในนั้นไว้ค่ะ”

“ไม่เห็นมีแขกด้านในแจ้งนะครับว่าจะมีเพื่อนหรือผู้หญิงเข้ามาหา”

เมื่อมั่นใจว่าสองสาวไม่ใช่แขกวีไอพีที่จะต้องดูแลแล้ว พนักงานชายจึงกล้าที่จะต่อปากต่อคำด้วย

“ฉันเป็นผู้หญิงของคุณโลกันต์ ส่วนนี่ก็เพื่อนฉัน เป็นผู้หญิงของคุณโยคิน”

ไข่หวานจำต้องโกหกเพื่อให้แนบเนียน

“คุณโลกันต์..”

พนักงานชายถึงกับอุทานชื่อออกมา ใครก็รู้ว่าเขาเป็นแขกคนสำคัญขนาดไหนของผับแห่งนี้ หากใครทำให้ไม่พอใจเข้าจะโดนเล่นงานได้

“ใช่! ทีนี้จะให้เข้าไปได้รึยังคะ? คนอย่างคุณโลกันต์ถ้าปล่อยให้เขาโมโหรอนาน คุณคงรู้จุดจบของตัวเองนะว่าจะเป็นยังไง”

เอมี่ได้แต่มองเพื่อนรักด้วยสีหน้าทึ่งๆ ไม่รู้ว่าไปเรียนรู้สกิลการขู่คนแบบนี้มาจากไหน สมแล้วจริงๆที่เป็นเมียมาเฟีย หล่อ ร้าย เลว อย่างโลกันต์

“ครับๆ เชิญพวกคุณทั้งคู่ขึ้นมาได้ครับ”

เขาจำใจต้องปล่อยให้สองสาวขึ้นมาเมื่อได้ยินคำขู่ที่แสนจะสยองนั่น ใครๆต่างก็รู้ว่าโลกันต์นั้นน่ากลัวเพียงใด ไม่มีใครอยากจะยุ่งเรื่องของเขา

“นี่ ไปโกหกแบบนั้นจะไม่เป็นอะไรเหรอยัยไข่”

เมื่อเข้ามาภายในชั้นสองได้ เอมี่ก็กระซิบกระซาบถามไข่หวาน ตัวเธอนั้นกังวลอยู่ไม่น้อย กลัวว่าโลกันต์จะทำอะไรไข่หวาน

“ไม่เป็นไรหรอกน่าเอมี่ อย่ากลัวไปหน่อยเลย แค่นี้มันเรื่องเล็ก”

เพราะเรื่องที่จะเกิดขึ้นอาจจะใหญ่กว่า ใครๆก็รู้ว่าโลกันต์ไม่ชอบให้จู้จี้จุกจิก แต่เธอทนไม่ได้จริงๆ ทนไม่ได้ที่เขาจะมีคนอื่น แม้ว่าจะรู้สถานะตัวเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ตามที

เอมี่เอื้อมมือมาบีบมือของไข่หวานเพื่อนรักเพื่อเป็นกำลังใจให้เบาๆ

“ไม่เป็นไรนะยัยไข่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเองนะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นไข่หวานก็รู้สึกอบอุ่นใจ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนรักคนนี้อยู่เคียงข้าง

ทั้งคู่พากันเดินเข้ามาจนในที่สุดก็พบกับโต๊ะวีไอพีของโลกันต์และโยคิน ทั้งคู่นั่งคุยกันหัวเราะสนุกสนานโดยมีสาวข้างกายอยู่ทั้งคู่

“ไข่ แกใจเย็นๆนะ..”

เอมี่บีบไหล่เพื่อนเบาๆ ไข่หวานพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินเข้าไปหาโลกันต์

โลกันต์เมื่อเห็นหน้าไข่หวานก็ชักสีหน้าไม่พอใจ

“มาที่นี่ได้ยังไงไข่หวาน?”

“แล้วพี่ล่ะคะ มาที่นี่ได้ยังไง?”

ไข่หวานย้อนถามกลับ โยคินเริ่มเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงบอกให้สาวๆทั้งสองคนออกไปจากตรงนี้ก่อน

“แล้วทำไมพี่จะมาไม่ได้ นี่มันชีวิตพี่”

โลกันต์ตอบกลับมาแบบนั้นก็ทำเอาไข่หวานอึ้ง นี่ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยนึกรักเธอเลยสินะ

“พี่กันต์ พี่อยู่กับหนูแล้วมันยังไม่พออีกเหรอคะ หนูพยายามจะทำให้พี่ประทับใจ พยายามจะเติมเต็มให้พี่มาโดยตลอด..”

“ไข่หวาน ก่อนพี่จะมีเธอพี่ก็มีคนอื่นมาก่อน”

“….”

“ในเมื่อเลือกที่จะเข้ามาเป็นผู้หญิงของพี่แล้ว เธอต้องรับเงื่อนไขพวกนี้ให้ได้”

“…”

“ถ้ารับไม่ได้ ก็คงต้องทางใครทางมัน”

“พี่กันต์….”

ไข่หวานถึงกับน้ำตาซึม ไม่คิดว่าชายคนที่เธอแอบรักมานานจะพูดแบบนี้ แม้จะรู้ว่าเขาร้าย เขาเลวแค่ไหน แต่กับเธอเขาแสนดีมาโดยตลอด ไม่คิดจริงๆว่าตัวเองจะเจอคำพูดทำร้ายจิตใจแบบนี้

“เฮ้ย ใจเย็นดิวะกันต์”

โยคินเองก็พยายามบอกให้เพื่อนใจเย็นๆ

“พี่กันต์เคยรักไข่บ้างมั้ยคะ”

ไข่หวานเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้จะพยายามควบคุมแล้วแต่มันก็ยากเหลือเกิน ยากที่จะคุมไม่ให้มันสั่น

“รักงั้นเหรอ…”

“…”

“คนอย่างโลกันต์จะไม่มีคำนั้นให้กับใคร”

ถ้าหากคนอย่างเขาจิตใจอ่อนโยน มีจุดอ่อนคือเมียหรือหญิงอันเป็นที่รัก หน้าที่การงานของเขาคงไม่ราบรื่นเป็นแน่ มาเฟียร้ายอย่างเขาไม่เหมาะกับการมีรัก ไม่สมควรรักกับใครทั้งนั้น

“…พี่กันต์ แต่ไข่รักพี่ รักพี่มาโดยตลอด”

“ถ้างั้นก็โปรดเข้าใจด้วย ว่าพี่ไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรักเลย”

โลกันต์ตอบออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ความหวัง เขาเองก็ไม่รู้หัวใจตัวเอง แค่รู้สึกว่าไข่หวานนั้นพิเศษกว่าคนอื่นๆ

“ฮึกๆ”

หญิงสาวร่างเล็กถึงกับตัวสั่นสะท้าน เอมี่ที่อดทนดูเพื่อนยืนร้องไห้ไม่ไหวจึงรีบเข้ามาพยุงเพื่อนที่กำลังจะยืนไม่ไหว

“ใจเย็นๆก่อนนะไข่”

“พี่คงให้สถานะเธอได้แค่นี้ แต่ถ้าเธอยังมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของพี่ล่ะก็…เราคงต้องแยกทางกัน”

โลกันต์พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ไข่หวานยืนร้องไห้ออกมาคนเดียวเหมือนคนบ้า เอมี่พยายามจะปลอบใจและพยุงเพื่อน

โยคินมองตามหลังโลกันต์สลับกับสองสาว

“เอ่อ ทั้งสองคนไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”

เขาเองก็สงสารไข่หวาน แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง โลกันต์เป็นแบบนี้มาโดยตลอด ไม่สนใจ ไม่แคร์ใคร และไม่เคยรักใครจริง

“ฮึกๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้อะเอมี่ พี่กันต์ไม่เคยรักฉันเลย ฮืออ”

ไข่หวานร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่นึกอายใคร

“ใจเย็นก่อนนะแก พี่เขาอาจจะอารมณ์ไม่ดี”

เอมี่ทำอะไรไม่ถูกจึงรีบปลอบใจเพื่อน ก่อนจะหันไปคุยกับโยคิน

“ขอบคุณนะคะพี่โยคิน ช่วยพาเราสองคนไปส่งหน่อยนะคะ”

จากตอนแรกจะโบกแท็กซี่กลับ แต่สภาพเพื่อนคงไม่ไหวแล้วในตอนนี้ ที่สำคัญโยคินน่าจะพาไข่หวานไปส่งบ้านของโลกันต์ได้ เอมี่เองก็ไม่กล้าที่จะเหยียบเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ของมาเฟียเถื่อนอย่างเช่นโลกันต์…

ทั้งโยคินและเอมี่ต่างก็มองไข่หวานด้วยความสงสาร แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้