Chapter 20 เด็กหนีเที่ยว

Chapter 20

เด็กหนีเที่ยว

ไข่หวานเดินทางกลับมายังประเทศไทย นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้วนับตั้งแต่ที่กลับมา ไม่รู้ว่าน้องสาวของเธอที่อยู่กับภูติรจะเป็นอย่างไรบ้าง ส่วนโลกันต์ก็ยังยุ่งอยู่กับงานจึงยังไม่ได้จัดการเรื่องของขนมให้

“เฮ้อ”

“เป็นอะไรไปยัยไข่ ดูกลุ้มอกกลุ้มใจแต่เช้าเชียว”

เอมี่เพื่อนรักหน้าเฉิ่มเอ่ยทักทายเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูไม่สดชื่นเลยวันนี้

“ก็มีหลายๆเรื่องให้คิดนะเอมี่”

“อายุเราก็แค่นี้ อย่าเครียดกับชีวิตนักเลยน่า”

เอมี่ตบไหล่ไข่หวานเบาๆเพื่อเป็นกำลังใจให้ เธอรู้ว่าเพื่อนรักกำลังเผชิญกับปัญหาหลายๆอย่างที่ยากจะบรรจบได้

“ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเครียดหรอกยัยเอมี่เอ๊ย”

ไข่หวานได้แต่บ่นอุบอิบ คิ้วสวยขมวดมุ่นเป็นปม

“งั้นคืนนี้เราไปเที่ยวกันหน่อยมั้ยล่ะ ใช้ชีวิตวัยรุ่นกันสักหน่อย”

เอมี่เอ่ยออกมาเพราะเห็นว่าช่วงนี้ไข่หวานดูเครียดมาก และท่าทางคงจะไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่หลังจากเรียนจบเพราะสถานะทางบ้านที่ไม่เหมือนเดิม

“หืม เที่ยวที่ไหนเหรอ?”

“ร้านเหล้ามั้ยล่ะ ลองใช้ชีวิตวัยรุ่นกันดูสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร”

“คิดยังไงชวนไปร้านเหล้าเนี่ย”

ไข่หวานขำนิดๆ ไม่รู้ว่าเพื่อนรักแสนเฉิ่มตรงหน้ากำลังคิดอะไร

“เห็นว่าพวกเรายังไม่เคยไปเลย ไปรอบที่แล้วแกก็ทิ้งฉันนั่งเกร็งกับหนุ่มๆ”

“แหะๆ ก็ตอนนั้นมันมีเหตุฉุกเฉินนี่นา”

เหตุฉุกเฉินที่ว่าก็คือเธอไปแอบทำอะไรลับๆกับโลกันต์อยู่ต่างหาก

“ไม่รู้ล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อยากจะลองไปเที่ยวดูสักครั้ง เป็นฟีลเพื่อนสาวนะจ๊ะ ไม่เอาหนุ่มๆไปด้วยนะ”

“ก็อยากไปอยู่หรอก แต่ไม่รู้พี่กันต์จะว่าอะไรรึเปล่า…”

สถานะตอนนี้เธอก็เป็นเหมือนกับเมียเขาแล้ว จะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกเขาก่อน

“ก็โทรไปบอกเขาสิ ไปเที่ยวร้านเหล้าแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ”

“แล้วจะบอกที่บ้านแกว่าไงยัยเอมี่ แม่แกจะให้ไปเหรอ?”

“เดี๋ยวบอกว่าไปทำงานบ้านเพื่อน”

“แน่ะ เดี๋ยวนี้หัดโกหกเหรอ”

“เปล่าสักหน่อย..”

เอมี่ยิ้มขำๆ บางทีการออกนอกกรอบบ้างมันก็สนุกดี

“อื้ม! ไปก็ไป! เดี๋ยวยังไงก็ต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนใช่มั้ย”

“ไม่ได้สิแก ขืนกลับไปเปลี่ยนชุดแม่ฉันก็รู้กันพอดี”

“อ้าว งั้นเราจะใส่ชุดนักศึกษาเข้าร้านเหล้ารึไง ตลกแย่เลย”

การ์ดหน้าร้านคงจะไม่ให้พวกเธอเข้าเป็นแน่

“ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เลยดีกว่าจะต้องวนกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน”

เอมี่เสนอ

“เอางั้นเลยเหรอ?”

“เอางั้นเลยแหละ”

เอมี่เสนอออกมาแบบนั้น ไข่หวานเองก็ไม่อยากจะปฏิเสธเพราะนานๆทีเพื่อนจะเสนอแบบนี้ออกมา

“เอาก็เอา งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนขอโทรบอกพี่กันต์ก่อนนะ”

“โอเค”

สองสาวตกลงกันเสร็จสรรพ

หลังจากเลิกเรียนไข่หวานก็เดินเลี่ยงออกไปเพื่อจะโทรหาโลกันต์

แต่โทรไปแล้วหลายสายก็ยังไร้ซึ่งการตอบรับ ไม่รู้ว่าโลกันต์มัวแต่ทำอะไรอยู่

“พี่กันต์ไม่รับโทรศัพท์เลยอะเอมี่”

“เขาคงยุ่งๆล่ะมั้ง เราไปเดินห้างรอฆ่าเวลาก่อนก็ได้ จะได้ไปดูชุดด้วย พอเริ่มมืดๆค่อยไปร้านเหล้า”

เอมี่เสนอออกมาแบบนั้น ไข่หวานพยักหน้างึกงักเห็นด้วย

สองสาวพากันเดินเที่ยวห้างจนเริ่มค่ำ แต่โลกันต์ก็ยังไม่โทรกลับมาสักที

“แปลกจริง ไม่เห็นโทรกลับมาหาเลย มัวแต่ยุ่งอยู่รึเปล่านะ”

ไข่หวานบ่นอุบเมื่อยังไม่มีสายโทรศัพท์เข้ามาหาเลยสักสาย

“คงจะยุ่งๆอยู่กับการทำงานนั่นแหละ”

เอมี่เองก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไร มาเฟียอย่างโลกันต์ก็คงจะยุ่งอยู่กับงานบ่อน พนัน ไม่ก็ยาเสพติดต่างๆนั่นแหละ แต่ไม่อยากพูดออกไปให้เพื่อนรู้สึกเสียใจ

แม้จะไม่อยากให้เพื่อนต้องตกไปอยู่กับมาเฟียร้ายนั่นแต่ก็ไม่อาจห้ามได้ เพื่อนรักของเธอมีใจให้เขา และที่สำคัญไข่หวานในตอนนี้ก็ไม่มีที่พึ่งอื่น

เวลา 21.00 นาฬิกา

สองสาวเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าและแต่งหน้าจนสวยเสร็จเรียบร้อย

ทั้งสองพากันเข้ามาภายในร้านเหล้าสุดหรู เป็นร้านเหล้ากึ่งผับ

“คนเยอะมากจริงๆ”

เอมี่บ่นเมื่อคนเยอะเบียดเสียดไปมา แต่ผับนี้วัยรุ่นเยอะใช้ได้ มันไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยของพวกเธอมากนัก ร้านเหล้าแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยเหล่าบรรดานักศึกษาและวัยรุ่น

“อืม นั่นสิ คนเยอะเกินไปรึเปล่าเนี่ย”

ทั้งสองได้โต๊ะกลางๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลเวทีจนเกินไป

“เอ๋ พาน้องๆขึ้นไปรับรองลูกค้าที่ชั้นวีไอพีได้เลย”

“เอาเด็กกี่คนคะพี่โต้ง”

“สักสองคนพอ เอายัยฝนกับยัยฟ้าไป วันนี้คุณโลกันต์มากับคุณโยคิน”

“ได้ค่ะ”

คำว่าคุณโลกันต์นั้นชัดแจ้งอยู่ในหูของไข่หวาน เขามาทำอะไรที่นี่? แถมยังจะเอาเด็กอีก โทรหาก็ไม่รับ

“เป็นอะไรไปยัยไข่ ทำหน้าตึงเชียว”

เอมี่หันมาหาเพื่อนที่นั่งทำสีหน้าไม่ดีนัก

“ได้ยินพนักงานบอกว่าจะเอาผู้หญิงขึ้นไปรับรองลูกค้าวีไอพีชั้นบน”

“หืม แล้วทำไมล่ะ?”

เอมี่ไม่เข้าใจนัก เพราะร้านเหล้าร้านนี้เป็นคนละร้านกับที่เคยไปพบโลกันต์เมื่อครั้งก่อน

“ก็เขาบอกว่ามีแขกที่ชื่อโลกันต์อยู่ด้านบน”

ไข่หวานบอกตามตรงว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก แม้จะรู้ว่าตัวเองอยู่กับเขาในสถานะนางบำเรอ ไม่ควรจะก้าวก่ายและทำให้เขารำคาญใจ

“อาจจะคนละโลกันต์กันก็ได้นะ”

เอมี่พยายามปลอบใจ กลัวว่าเพื่อนรักจะคิดมาก

“คนชื่อแบบนี้มันคงมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละเอมี่”

ไม่น่าจะมีใครสรรหาตั้งชื่อลูกแบบนี้มากนักหรอก ไข่หวานคิดในใจ

“แล้วจะทำยังไงล่ะ จะไปมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขาได้”

เอมี่เอ่ยออกมาตามความจริง ใครๆก็รู้ว่าโลกันต์ นฤบรินทราชเป็นคนยังไง

“เอมี่ ฉันอยากขึ้นไปชั้นบน”

“ไข่หวาน…เราไม่ใช่ลูกค้าวีไอพีนะ”

“ในเมื่อเราไม่ใช่ เราก็แค่แอบขึ้นไป..”

“แต่…”

“แกรออยู่นี่ก็ได้เอมี่ ฉันอยากขึ้นไปดูข้างบนจริงๆ”

“เฮ้อ เอาก็เอา! ไป! เดี๋ยวฉันจะไปเป็นเพื่อนแกเอง!”

เอมี่ฮึดใจสู้ ไม่อยากปล่อยเพื่อนให้เสี่ยงอันตรายขึ้นไปคนเดียว ขืนพนักงานรู้จะได้จับสองสาวเหวี่ยงโยนออกไปนอกร้าน ที่สำคัญหากโลกันต์รู้ว่าไข่หวานจุ้นจ้านแบบนี้อาจจะไล่ออกจากบ้านเลยก็ได้

นี่คือสิ่งที่เอมี่กังวล เธอกลัวว่าไข่หวานจะตกที่นั่งลำบากซะเอง แต่ในเมื่อเพื่อนยืนยันอยากจะขึ้นไปชั้นสองให้เห็นกับตาเธอก็จะยอมไปเป็นเพื่อน

เป็นไงก็เป็นกัน ให้เห็นชัดๆคาตาไปเลยไข่หวาน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด! ไข่หวานคิดฮึดสู้ในใจเงียบๆคนเดียว