Chapter 19 ใช้แก้ขัดไปก่อน

Chapter 19

ใช้แก้ขัดไปก่อน

“เตรียมอ้าขาได้เลย ฉันจะเอาทั้งคืน ไม่ให้เธอพัก!”

ภูติณลากกึ่งกระชากคนตัวเล็กให้เคลื่อนไหวตามเขามาจนถึงภายในห้องนอน

“โอ๊ย ขนมเจ็บนะคะท่าน ฮืออ..”

ขนมไข่ครวญครางออกมาอย่างน่าสงสารเมื่อเขาผลักเธอลงบนเตียงอย่างแรง

“แค่นี้บ่นเจ็บ คืนนี้จะไม่ช้ำในตายเลยรึไง! บอกเลยว่าอย่าหวังจะได้พัก!”

ภูติณมองเรือนร่างอวบอัดนั้นด้วยความหื่นกาม เขาตั้งใจจะระบายความกำหนัดลงกับไข่หวานแท้ๆ

แบบนี้จะมาโทษเขาไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อเธอเอาตัวเองมาขวางไว้

“ทะ ท่านคะ คือ ขนม..”

ขนมไข่พยายามจะหาหนทางเอาตัวรอด เขาโกรธเธอมากขนาดนี้ คืนนี้คงจะไม่ให้เธอพักเป็นแน่

“นางบำเรออย่างเธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ!”

เขากระชากชุดเดรสสีขาวของขนมไข่ออกจนมันหลุดลุ่ย ร่างบางเนื้อตัวสั่นระริก กลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรง

“แบบนี้ก็พอได้ แก้ขัดไปก่อน วันหลังค่อยว่ากัน”

ถ้อยคำใจร้ายออกมาจากปากของคนตัวใหญ่ ขนมไข่หลุบตาต่ำอย่างเศร้าใจ ไม่อยากให้เขาเห็นแววตาเศร้าๆนั้น

“…”

ขนมไข่พูดอะไรไม่ออกเมื่อเขาเอ่ยวาจาแบบนั้นออกมา ทำได้เพียงนอนนิ่งให้เขาเชยชมในเรือนร่างอวบอัด

ใบหน้าคมคร้ามไล่พรมจูบไปทั่วซอกคอขาวเนียน คนตัวใหญ่กำลังคร่อมร่างบางเอาไว้

นางบำเรอสาววัยสิบแปดปีสวมชุดชั้นในสีดำแบบที่เขาชอบเอาไว้ แม่บ้านเป็นคนจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้ทั้งหมด

แต่แล้วมือหนาก็กระชากมันทิ้งออกไปทั้งบราเซียตัวจ้อยและแพนตี้ตัวน้อย

“ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ต้องการมากกว่านี้”

เขาเลื่อนตัวโลมเลียลงมาเรื่อยๆ ลิ้นร้อนลากตั้งแต่กลางอกลงมาถึงสะดือ เขาไล้ลิ้นลงมาเรื่อยๆจนถึงที่กลีบสวาทสีหวาน

“อ๊า”

เสียงหวานถึงกับครางระส่ำออกมาเมื่อลิ้นร้อนกรีดกรายลงบนกลีบหวานช้าๆ

ลิ้นร้อนปะทะเข้ากับนวลเนื้อสีหวาน

“ซี้ด ท่านขา..”

ขนมไข่แทบไม่อาจทานทนเอาไว้ได้

“อื้อ ท่านขา ขนมเสียวจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”

“อื้ม แล้วต้องการอะไรงั้นเหรอ หืม? อยากให้ฉันทำอะไรเธอ?”

“ขนมต้องการท่านค่ะ อ๊า”

ขนมไข่ร้องครวญครางเสียงหวาน เมื่อภูติณได้ยินและเห็นท่าทางที่แสนจะเร่าร้อนของหญิงสาววัยสิบแปดก็ไม่รอช้า

แท่งลำร้อนถูกชักขึ้นลงสักสองสามทีลู่เข้าออกหัวเห็ดสีแดง

แท่งลำร้อนใหญ่ค่อยๆสอดแทรกเข้าสู่กลีบสวาทสีหวานช้าๆ

“อ๊า…”

ขนมไข่ครางเสียงหลงเมื่อโดนแท่งลำร้อนกระแทกกระทั้นเข้ามา

“ท่านขา อื้ออ มันใหญ่เกินไปแล้ว”

“ชอบมั้ยแบบนี้ หืม? ชอบของใหญ่ๆแบบนี้รึเปล่า อ่า…”

แท่งลำร้อนกระแทกเข้าออกจากช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้น รัวขึ้น ร่างเล็กของขนมไข่สั่นคลอนไปตามแรง

“อ๊า”

นวลเนื้อนมเปร่งขยับขึ้นลงเด้งไปมาตามจังหวะกระแทก

“ซี้ด อ่า โอ้ว ของเธอนี่มันแน่นดีจริงเลยนะขนม”

รสรักของเด็กสาววัยสิบแปดปีไม่เคยทำให้ภูติณรู้สึกเบื่อเลยสักครั้ง เขารู้สึกเสียวซ่านซะยิ่งกว่ากับใครๆเมื่อได้เอากับขนมไข่

“อู้ย ท่านขา ขนมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว มันคับแน่นจนเกินไป”

“อ่า ขนมจ๋า มันรัดแน่นไปหมด”

“อื้อ อ๊า”

ขนมไข่เปร่งเสียงครางหวานๆออกมา

แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่ถึงใจสำหรับภูติณ มือหนาจับร่างบางพลิกตัวขึ้นแล้วโก่งตัวหันหลังให้เขา

“อ๊ะ ท่านขา”

ขนมไข่ถูกจับให้เปลี่ยนท่าทาง เธอนอนโก่งตัวท่าหมาให้เขา ภูติณกระแทกลำเอ็นร้อนเข้าไปในร่องสวาท มือหนาจับเข้าที่เอวคอดของเธอ

ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!

จังหวะรักรุนแรงมากยิ่งขึ้น ร่องสวาทสีหวานฉ่ำตอดลำเอ็นของมาเฟียหนุ่มเอาไว้แน่น

เนื้อนมเด้งไปมาตามจังหวะกระแทก

“ซี้ด ท่านขา ขนมจะไม่ไหว…”

มือหนาเลื่อนขึ้นไปขยำเต้านมอวบอย่างเป็นจังหวะ

“อ่า ขนมจ๋า ซี้ดด อ่า…”

สุดท้ายแล้วด้วยแรงตอดรัดของร่องสวาทเด็กสาวก็ทำให้ภูติณไม่อาจต้านทานไหวอีกต่อไป

ธารธารารักลาวาสีขาวขุ่นพ้นทะลักเข้าร่องสาวเต็มๆแรง

“โอ้ว ซี้ดด”

“อ๊า”

ภูติณถึงกับล้มตัวหมดแรงนอนข้างๆกายของขนมไข่

ขนมไข่ทรุดตัวลงคว่ำหน้าเข้ากับหมอนอย่างหมดเรี่ยวแรง

ร่องสวาทสีฉ่ำหวานตอดตุ๊บๆ

“อ่า แฮ่กๆ…อย่าหวังว่าจะได้พักเชียวนะขนมไข่”

“อื้อ ขนมไม่ไหวแล้วค่ะท่าน…ขนมเพลียเหลือเกิน”

ขนมไข่ครวญออกมา

“บอกแล้วไงว่าอย่าหวังว่าจะได้พัก!”

“…”

“ในเมื่อเอาตัวเข้ามาแก้ขัดแทนไข่หวานแล้ว เธอก็ต้องทำหน้าที่นี้ ทั้งคืน!”

เพียงพูดจบประโยคนั้นภูติณก็จับตัวของขนมไข่ให้พลิกมาหาเขาในทันที

.ตลอดทั้งคืนทั้งคู่ทำกิจกรรมเข้าจังหวะการจนไม่ได้พัก เรียกได้ว่าขนมไข่นั้นโดนลงโทษเล่นงานทั้งคืนกันเลยจริงๆ

หลังจากกลับมาที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่งโลกันต์ก็สั่งให้คนเก็บข้าวของออกจากโรงแรมในทันที

เขาคิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับไข่หวานอีกต่อไปเพราะมีไอ้ภูติณ มันต้องการตัวเธอ

“พี่กันต์คะ…ทำไมเราต้องกลับกันเร็วนักล่ะคะ”

“ไม่เห็นรึไงว่าไอ้ภูติณมันอยากได้ตัวเธอแค่ไหน ไปเอากระเป๋าสะพายใส่ของส่วนตัวมาได้แล้ว คืนนี้เราจะขึ้นเครื่องกลับไทยทันที”

“แล้วงานพี่กันต์เสร็จแล้วเหรอคะ..”

“อืม พี่จะกลับคืนนี้”

โลกันต์มองหน้าไข่หวาน เขารู้ว่าเธอมีอะไรในใจที่อยากจะขอร้อง

“มีอะไรก็พูดกับพี่มาตรงๆเลยดีกว่าไข่หวาน อยากจะได้อะไร?”

“คือ…พี่กันต์ขา ไข่อยากให้พี่กันต์พาขนมไข่กลับไทยไปกับเราด้วย”

“ไข่หวาน ผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้เป็นผู้หญิงของภูติณ พี่คงไม่อาจเอาเธอคนนั้นออกมาได้”

ที่เขาไม่อยากยุ่งเพราะรู้ว่าหากไปทำอะไรขนมไข่เข้า ภูติณคงจะแก้แค้นด้วยการลักพาตัวไข่หวาน ซึ่งเขาคงไม่อาจทำใจได้ เขาจะไม่ยอมเสียไข่หวานไป…

“แต่ที่ขนมไข่ต้องไปอยู่กับภูติณก็เพราะว่าถูกส่งไปเป็นตัวแทนของไข่นะคะพี่กันต์”

ไข่หวานจำใจต้องบอกความจริงกับเขา เธอสงสารขนมไข่ผู้เป็นน้องสาวซะเหลือเกิน

“หมายความว่ายังไง?”

โลกันต์ถามเสียงเข้ม

“พ่อของไข่เป็นหนี้ภูติณ เขาอยากได้ตัวไข่หวานเพราะรู้ว่าไข่เป็นผู้หญิงของพี่กันต์”

“…”

“เพราะงั้น พวกเราเลยส่งตัวขนมไข่ไปแทน..”

“นี่มันกล้าขนาดนั้นเลยเหรอ”

โลกันต์โกรธมากเมื่อรู้ว่าภูติณวางแผนอยากจะได้ไข่หวานไปตั้งแต่แรก มันตั้งใจจะลูบคมเสือชัดๆแบบนี้

“ไข่รู้สึกผิดมากค่ะพี่กันต์ อยากจะพาขนมไข่กลับมาอยู่ด้วย..”

“เราต้องกลับไทยกันก่อนคืนนี้ ไว้พี่จะมาคุยกับมัน”

โลกันต์บอกแบบนั้นเพื่อให้ไข่หวานสบายใจแล้วยอมกลับ ส่วนเรื่องขนมไข่เขาตั้งใจจะเอาเรื่องเงินเข้าไปเสนอให้ภูติณ หวังว่ามันจะยอมรับไป

“ก็ได้ค่ะ...”

ไข่หวานจำใจต้องยอมเพราเถียงไปก็คงไม่ได้อะไร ได้แต่หวังว่าโลกันต์คงจะจัดการให้ในเร็ววัน คนอย่างเขาพูดคำไหนคำนั้น

สักวันน้องจะได้กลับไทยมาอยู่กับพี่นะ พี่ขอ

โทษจริงๆนะขนมไข่ ไข่หวานคิดในใจ เธอรู้สึกผิดจริงๆกับเรื่องนี้ ขนมไข่ควรจะมีอนาคตในมหาลัยที่แสนสดใส ไม่ใช่ต้องตกกลายไปเป็นนางบำเรอของมาเฟียหน้าโหดนั่น