Chapter 18 ผู้หญิงของกูมึงอย่าแตะ

Chapter 18

ผู้หญิงของกูมึงอย่าแตะ

พวกของภูติณพากันมาที่โรงแรมชื่อดังซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่ภูติณพักอาศัยอยู่ พวกเขาได้รับมอบหมายภารกิจให้มานำตัวของไข่หวานไปให้เจ้านาย

“คนนี้นะเว้ย พวกมึงอย่าผิดตัว”

มังกรพูดพร้อมกับส่งรูปให้ลูกน้องที่นำมาประมาณหกคน ทั้งศิลปะการต่อสู้ การใช้ปืน การหลบหลีก นับว่าได้ฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยมแล้วทุกคน แต่จะสู้กำลังคนของโลกันต์ได้มั้ยนั่นก็อีกเรื่องนึง

ไข่หวานพักอยู่ที่โรงแรมโดยมีชายชุดดำสองคนยืนคุ้มกันอยู่หน้าห้อง ที่โรงแรมแห่งนี้โลกันต์ได้ทำการเหมาชั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

พวกของภูติณลักลอบเข้ามาแล้วจัดการทำร้ายชายชุดดำทั้งสองคน ด้วยกำลังคนที่มีมากกว่าจึงทำให้ชนะได้ไม่ยาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“หืม พี่กันต์กลับมาแล้วงั้นเหรอ”

แอ๊ดดดด!

ไข่หวานเปิดประตูออกอย่างไม่คิดอะไรมากเพราะไม่คิดว่าจะมีอันตราย ก็โลกันต์อุตส่าห์ให้ชายชุดดำตั้งสองคนทำการเฝ้าหน้าห้องไว้

“อ๊ะ กรี๊ดด อุ๊บบ”

ไข่หวานกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเจอชายชุดดำที่ไม่ใช่ลูกน้องของโลกันต์พุ่งเข้ามาแล้วจัดการรัดผ้าปิดปากเธอเอาไว้ ส่วนอีกคนก็มัดแขนของเธอด้วยผ้าสีดำ

“เอาตัวไป!”

มังกรตะโกนบอกลูกน้อง ลูกน้องสองคนช่วยกันอุ้มไข่หวานมาขึ้นรถตู้สีเทาแล้วขับแล่นออมาจากโรงแรมในทันที

พวกมันนำตัวไข่หวานมาหาภูติณถึงห้องนอนในโรงแรมหรู

โรงแรมสุดหรูที่เหมาชั้นเอาไว้อีกแห่งหนึ่งซึ่งเป็นคนละโรงแรมกับโลกันต์ แน่นอนว่าแทบไม่มีใครรู้ว่าไข่หวานหายตัวไปไหน

“โอ๊ยย!”

ไข่หวานถึงกับร้องโอดโอยเมื่อลูกน้องของภูติณแกะเศษผ้าที่มัดปากเธอเอาไว้และผ้าที่มัดแขนเอาไว้ออกก่อนจะผลักร่างบางอย่างเต็มแรงจนเซล้ม

“เบาๆสิวะพวกมึง เดี๋ยวของก็ช้ำหมด”

ภูติณที่นั่งแผ่อยู่บนเตียงตะโกนด่าลูกน้อง เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของทางโรงแรมเอาไว้

เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาสาวน้อยที่นั่งล้มพับเพียบอยู่ที่พื้น

มือหนาเชยคางของหญิงสาวเพื่อสำรวจใบหน้าสวยหวานแล้วนั่งยองยองลงเพื่อให้เห็นได้ชัดเจน

“สวยไร้ที่ติจริงๆ ถึงว่าไอ้โลกันต์มันติดใจนักหนา”

ใบหน้าหล่อของหนุ่มแขกตุรกีเหยียดยิ้มร้ายขึ้นมา ไข่หวานมีความละม้ายคล้ายคลึงขนมไข่อยู่มากทีเดียว แต่ขนมไข่เด็กกว่า สดใหม่กว่า แต่ก็ไม่เป็นไร…ได้ลองน้องสาวแล้ว เขาก็อยากจะลองพี่สาวด้วย

“ฮึกๆ ฮืออ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ปล่อยฉันไปนะ”

ไข่หวานยกมือขึ้นไหว้ภูติณ เขาดูน่ากลัวมากๆในตอนนี้

“หึ ทำไม? ฉันมันน่ากลัวนักรึไง!”

เมื่อเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเนื้อตัวสั่นเทานั่นก็ยั่วโมโหภูติณอยู่ไม่น้อย

“มะ ไม่ใช่นะคะ ฮึกๆ เพียงแต่ว่า…ฉันเป็นผู้หญิงมีตำหนิ เป็นผู้หญิงของโลกันต์ ไม่คู่ควรกับคุณหรอกค่ะ ฮึกๆ”

ไข่หวานชักแม่น้ำทั้งห้าออกมา เธอไม่ต้องการตกเป็นของภูติณ

“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ถือ :)”

ใบหน้าหล่อยังคงเหยียดยิ้มแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“ฮึกๆ ฮืออ”

“จะบอกอะไรให้นะสาวน้อย ฉันน่ะเด็ดกว่ามันเยอะ ได้ลองสักรอบสองรอบเธอจะติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยล่ะ”

“ฮึกๆ ไม่นะคะ ฮืออ”

ไข่หวานไม่อยากตกเป็นของเขา ใจทั้งใจเธอมีเพียงโลกันต์คนเดียวเท่านั้น การบังคับให้เธอต้องตกเป็นผู้หญิงของภูติณมันโหดร้ายเกินไป

“อย่ามัวรอช้าอยู่เลย รีบทำก่อนที่มันจะมาตามตัวเธอกลับไปดีกว่า”

เขาเหยียดยิ้มร้ายแล้วอุ้มเรือนร่างเล็กไปที่เตียงนอนขนาดคิงไซส์ ไข่หวานพยายามดิ้นแล้วทุบเข้าที่แผงอกกำยำ ยังไงเธอก็จะไม่ยอมตกเป็นเมียของภูติณเด็ดขาด!

แอ๊ดดด!

“ท่านคะ!!!”

ขนมไข่เปิดประตูเข้ามา เธอหวาดกลัวเขามากและรู้ดีว่าการที่เข้ามาขัดจังหวะแบบนี้จะต้องเจอกับอะไร แต่เธอทนไม่ได้จริงๆที่เห็นไข่หวานต้องทุกข์ทรมานใจ ยังไงไข่หวานก็คือพี่สาว เป็นพี่น้องพ่อเดียวกัน ขนมไข่จะไม่ยอมปล่อยให้พี่สาวต้องถูกทำร้ายจิตใจ

“ฮึกๆ ฮือออ ขนมไข่..”

ไข่หวานเรียกชื่อน้องสาวอย่างแผ่วเบาสลับกับเสียงครวญครางร้องไห้ ต้องขอบคุณขนมไข่จริงๆที่มาขัดจังหวะ ไม่เช่นนั้นเธอคงต้องตกกลายเป็นของภูติณ และไข่หวานคงไม่มีหน้ากลับไปเจอโลกันต์อีก

“ขนมไข่!! เข้ามาได้ยังไง!?”

ภูติณโยนไข่หวานลงบนเตียงแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาขนมไข่ก่อนจะกระชากข้อมือเล็กขึ้นมา

มาเฟียหนุ่มหน้าโหดในตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่โดนขัดจังหวะจากนางบำเรอตัวแทน ที่เป็นเพียงตัวสำรองและไร้ค่าสำหรับเขา

“ท่านคะ อย่าทำอะไรพี่ไข่หวานเลยนะคะ พี่เขามีคนรักอยู่แล้ว”

ขนมไข่ตาแดงก่ำด้วยความหวาดกลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมา เธอรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีความสำคัญ

“กล้ามากนะขนมไข่! กล้ามากที่มาขัดจังหวะฉันแบบนี้ รู้มั้ยว่ากำลังเล่นกับอะไร?”

เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆที่ฟังดูน่ากลัวเหลือเกิน ขนมไข่ไม่รู้ว่าจะยื้อเวลาได้มากน้อยแค่ไหนกว่าโลกันต์จะมาช่วยไข่หวาน

“ฮึกๆ ขนมไข่ ฮึกๆ อย่าทำอะไรน้องสาวฉันเลยนะคะ”

ไข่หวานรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของขนมไข่ รู้ดีว่าน้องสาวคงทรมานใจมากจริงๆที่ต้องมาแทนเธอ เพียงแค่อยู่กับภูติณนิดเดียวไข่หวานยังรู้สึกทรมานใจ

ทั้งชอบบังคับ กดดัน ฝืนใจ ท็อคซิคจริงๆถ้าหากเทียบกับโลกันต์แล้ว แม้โลกันต์จะเจ้าชู้บ้างตามประสาผู้ชาย แต่โดยรวมแล้วเขาก็มีความรักและความเอ็นดูไข่หวานไม่น้อย ทั้งยังตามใจอีกต่างหาก

คิดได้แบบนั้นไข่หวานก็รู้สึกผิดเหลือเกินที่ส่งตัวของขนมไข่ให้มาอยู่กับภูติณแทนตัวเอง

“ทำไม? เกิดรักกันซาบซึ้งขึ้นมางั้นเหรอ”

“…ท่านอย่าทำอะไรพี่ไข่หวานเลยนะคะ”

ขนมไข่ทำใจดีสู้เสือพูดขึ้นมา

“อย่าโง่ไปหน่อยเลยขนมไข่ จะปกป้องอีนี่ไปทำไม ถ้ามันรักเธอแบบที่เธอรักมัน มันคงไม่ปล่อยให้พ่อมันเอาเธอมาเป็นนางบำเรอตัวแทนแบบนี้หรอก”

“…”

ขนมไข่พูดไม่ออก เพราะมันคือความจริง

“คนพวกนี้มันเห็นแก่ตัว เธอไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยพวกมันเลยสักนิด”

ภูติณพูดออกมาด้วยความคิดจริงๆ ใจลึกๆแอบสงสารขนมไข่ที่กลายเป็นเครื่องมือของพ่อ แม่เลี้ยง และพี่สาวต่างมารดา ทุกคนใจร้ายกับขนมไข่

“ฮึกๆ มะ ไม่จริงนะขนมไข่ อย่าไปฟังพวกมัน ฮึก”

ไข่หวานทรมานใจ เธอเองก็ไม่ได้อยากให้ขนมไข่มาแทนที่เธอแบบนี้ มันเป็นความคิดของแม่ที่แค้นเรื่องเมียน้อยโดยที่ไข่หวานไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย

“จะยังไงก็แล้วแต่ ท่านปล่อยพี่ของขนมไปเถอะนะคะ อย่าทรมานจิตใจเธอเลย”

ขนมไข่ไม่ฟังคำยุยงของภูติณ เธอเชื่อในตัวเอง

“เธออยากเป็นอิสระมั้ยล่ะ? ถ้าฉันได้พี่สาวเธอ เธอจะไปไหนก็ไป จะเรียนต่อก็ได้ ฉันจะให้เงินไปตั้งต้นชีวิตใหม่ เธอจะหลุดออกจากบ่วงนางบำเรอนี้ สนใจมั้ยขนม?”

เขายื่นข้อเสนอให้เด็กสาววัยสิบแปด ขนมไข่ใจสั่นไหว

ที่อยู่กันมาเขาไม่รักเธอเลยสักนิด ไม่สนใจเลยว่าจะรู้สึกยังไง เขาแค่อยากได้ไข่หวานพี่สาวของเธอเท่านั้นเองสินะ

“ขนมไม่ต้องการแบบนั้นค่ะ สิ่งที่ขนมต้องการคือท่านต้องปล่อยพี่ไข่หวานไปซะ”

“ขนม!!!”

ดวงตากร้าวกราดของหนุ่มมาเฟียหน้าโหดมองตรงมาที่ขนมไข่จนเธอรู้สึกกลัว

แรงจากมือหนานั้นบีบข้อมือเล็กของเธอแรงขึ้นจนเกิดรอยฟกช้ำแดง

“ท่านคะ…ขนมเจ็บ”

ขนมไข่ก้มมองแขนตัวเองที่เขาบีบอย่างแรง มันเริ่มจะห้อเลือด

“เจ็บก็หัดจำใส่สมองไว้บ้าง ว่าอะไรสมควร อะไรไม่สมควร!”

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

สิ้นเสียงของภูติณ เสียงภายนอกก็ดังระห่ำ

“แม่งเอ๊ย เกิดอะไรขึ้นวะ”

ไม่รอช้า ภูติณรีบเดินออกไปดูภายนอกว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาเปิดประตูออกไปก็เจอกับมังกรที่กำลังวิ่งมาทางนี้พอดี

“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้มังกร”

“นายครับ พวกไอ้โลกันต์มันบุกมาที่นี่ครับ!”

“หึ กล้ามาทลายรังกูถึงที่นี่เลยนะ”

ภูติณไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่ห้องเก็บอาวุธแล้วชักปืนพกส่วนตัว

“มันมากันเยอะมั้ย?”

“เยอะครับนาย ไม่รู้ว่ากำลังคนเราจะต้านมันไหวรึเปล่า”

“ไอ้ภูติณ!”

ดูเหมือนว่าพวกของภูติณจะต้านกำลังเอาไว้ไม่ไหวเมื่อโลกันต์พากันเข้ามาถึงด้านในได้

“หึ มาหากูถึงที่นี่มีอะไรไม่ทราบ?”

ภูติณแสยะยิ้มถามโลกันต์ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกนับสิบชีวิต

“มึงเอาตัวผู้หญิงของกูคืนมา!”

โลกันต์ไม่พอใจที่ภูติณไปเหยียบจมูกเสือถึงที่ แต่มันเป็นหมาลอบกัดเพราะไปตอนที่เขาออกไปคุยงานแล้วทิ้งไข่หวานไว้ที่โรงแรมกับลูกน้องเพียงสองคน

“ผู้หญิงของมึง หึ ตอนนี้อีนั่นมันเป็นผู้หญิงของกูแล้ว มันจะอยู่ที่นี่กับกู”

ภูติณยั่วอารมณ์โมโหของโลกันต์ได้เป็นอย่างดี โลกันต์ยกปืนขึ้นมาหาเขา

“มึงอย่ามาเล่นลิ้น”

“พี่กันต์!!”

ไข่หวานรีบวิ่งออกมาแล้วไปหลบที่ด้านหลังของโลกันต์

“ฮึกๆ ช่วยไข่ด้วยค่ะพี่กันต์ “

ขนมไข่เองก็วิ่งออกมา แต่เธอเลือกที่จะยืนนิ่งๆอยู่ด้านหลังภูติณ เธอตกเป็นของภูติณแล้วจึงไม่อยากไปอยู่ฝ่ายตรงข้าม

“เป็นอะไรรึเปล่าไข่หวาน เจ็บตรงไหนมั้ย?”

เขารีบถามด้วยความห่วงใยแล้วดูรอบๆตัวหญิงสาวว่ามีริ้วรอยการทำร้ายร่างกายหรือไม่

“ไม่เป็นอะไรค่ะ เขายังไม่ทันได้ทำอะไรหนู”

ไข่หวานโล่งใจที่รุ่นพี่มาเฟียมาตามหาตัวเธอได้ทันเวลา ต้องขอบคุณขนมไข่ที่มาถ่วงเวลาให้จริงๆ

“ปล่อยพวกกูไปซะ ที่กูมาวันนี้แค่ต้องการมาตามตัวไข่หวานกลับไป ไข่หวานเป็นผู้หญิงของกู!”

“ผู้หญิงของมึง? ตอนนี้กูได้แล้วก็ต้องเป็นผู้หญิงของกูดิ:)”

ใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มหน้าแขกตุรกียิ้มเจ้าเล่ห์ ไข่หวานถึงกับรับไม่ได้

“หยุดพูดจาทุเรศๆแบบนั้นนะคะ ฉันยังไม่ได้เป็นของคุณ! ขนมไข่มาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา!”

“ไข่หวานคือผู้หญิงของกู มึงอย่าแตะ”

น้ำเสียงเย็นนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว ตั้งแต่ปะทะกันมาเขาไม่เคยเห็นโลกันต์โกรธขนาดนี้มาก่อน

“หึ ก็ได้ กูจะปล่อยผู้หญิงของมึงไป แต่มึงห้ามทำร้ายคนของกู!”

ภูติณยื่นข้อเสนอเพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเสียเปรียบ ไว้แก้แค้นคืนวันหน้าก็ยังไม่สาย แต่ตอนนี้ต้องรักษากำลังส่วนรวมก่อน

“ไปกันเถอะไข่หวาน”

โลกันต์ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

“พะ พี่กันต์คะ…นั่นขนมไข่ น้องสาวของหนู พาน้องกลับไปด้วยกันได้มั้ยคะ?”

โลกันต์ขมวดคิ้วมุ่นแล้วหันไปมองเด็กสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลังของภูติณ

“นั่นน้องเธอเหรอ เธอมีน้องสาวด้วยรึไง?”

“น้องสาวต่างแม่ค่ะ เป็นลูกสาวเมียอีกคนของคุณพ่อ”

“เห็นทีกูคงให้ผู้หญิงคนนี้ไปไม่ได้หรอกนะไอ้กันต์ นี่มันผู้หญิงของกู”

ภูติณไม่ยอมเรื่องนี้ ยังไงขนมไข่ก็จะต้องอยู่รับใช้เขาที่นี่ นายอภิวัฒน์เป็นหนี้เขาตั้งมากมาย

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกไข่หวาน กลับกันเถอะ”

โลกันต์เองก็ไม่ได้อยากมีปัญหา

“ตะ แต่ว่า…”

พูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกลากออกไปจากโรงแรมแห่งนี้ ส่วนขนมไข่นั้นยืนมองห่างๆ

“ส่วนเธอ มานี่!!”

ภูติณหันหลังมากระชากแขนเรียวเล็กของสาววัยสิบแปด ขนมไข่ถึงกับน้ำตาซึมอ้อนวอนขอร้อง

“อย่าทำอะไรขนมเลยนะคะ ฮึกๆ”

“เธอต้องโดนลงโทษ ฐานที่มาขัดจังหวะ!”

“ฮึกๆ”

“เตรียมอ้าขาได้เลย ฉันจะเอาทั้งคืน ไม่ให้เธอพัก!”