Chapter 15 แบ่งผู้ชายกันใช้

Chapter 15

แบ่งผู้ชายกันใช้

"ยัยไข่ แกโอเครึเปล่า?"

เอมี่ที่นั่งเรียนอยู่ข้างไข่หวานได้เอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อนสาว

เรื่องการล้มละลายของตระกูลภิรมฤกษ์เป็นที่พูดถึงกันไปทั่วในวงสังคมไฮโซ และเอมี่เองก็รู้ข่าวนั้นด้วยเช่นกัน

"อื้ม โอเคแหละ.."

ไข่หวานตอบออกไปแบบนั้น แต่ภายในใจกลับหวั่นไหวมากมาย กลัวว่าเพื่อนที่เคยรักมากอย่างเอมี่จะนึกรังเกียจ

"แกอย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันคงจะดีขึ้น"

เอมี่ไม่คิดอะไรเลยสักนิด เธอเป็นห่วงความรู้สึกของไข่หวานอย่างเดียวเท่านั้น

"แกไม่อยากเลิกคบกับฉันเหรอเอมี่ แวดวงไฮโซเขาคงเม้าส์มอยกันเรื่องบ้านฉันล้มละลาย แกจะกล้าคบกับฉันต่อจริงๆเหรอ?"

ไข่หวานถามออกไปตรงๆ นี่คือความในใจของเธอ

"แล้วทำไมเราจะต้องเลิกคบกันเพราะเรื่องแค่นั้นล่ะ? ความคิดของคนพวกนั้นมันไม่ได้สำคัญสักหน่อยนี่ แกเป็นเพื่อนฉันนะไข่หวาน"

เอมี่เอ่ยปลอบเพื่อนสาว ไม่อยากให้คิดมาก

"แกไม่รังเกียจฉันจริงๆเหรอ ฉันแทบไม่มีสมบัติอะไรเหลืออยู่แล้ว จะไปกินไปเที่ยวกับแกคงลำบาก แค่เงินค่าเทอมจะเรียนยังเหนื่อยที่จะต้องจ่ายเลย"

ไข่หวานบอกตามตรง อยากให้เอมี่พิจารณาถี่ถ้วนให้ดี คบกับเธอไปคงไม่มีผลประโยชน์ในเรื่องของธุรกิจในอนาคตอันใกล้นี้อย่างแน่น

"มันไม่สำคัญหรอก ฉันจะเลี้ยงแกเองยัยไข่"

เอมี่สาวเฉิ่มว่ายิ้มๆ ยังไงไข่หวานก็เป็นเพื่อนรัก ไม่ว่าใครจะว่ายังไงหรือจะพูดยังไงเธอก็คงเลิกคบไม่ได้จริงๆ

"ยัยบ้า ฮึก อย่ามาทำซึ้งนะ ฮึกๆ"

ไข่หวานถึงกับน้ำตาซึม มือเรียวเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกเบาๆ ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้าสอน สองสาวจึงนั่งอาลัยอาวรณ์กันได้

"อย่าร้องไห้ขี้แงสิยัยไข่ แกโตแล้วนะ"

เอมี่เมื่อเห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นก็รีบปลอบ ไม่อยากให้ต้องเสียใจไปมากกว่านี้

"ฮือ ก็แกอ่า...ฉันเตรียมใจมาตั้งนาน ฮึก"

"ยัยเพื่อนบ้า ใครจะไปเลิกคบกันเพราะเรื่องแบบนี้ เรื่องของผู้ใหญ่ก็ส่วนของผู้ใหญ่ เรามันเด็กกว่า อย่าไปฟังคำพูดคนอื่นให้มากเลยนะ"

ไข่หวานซึ้งใจจริงๆที่มีเพื่อนดีๆอย่างเอมี่ ทั้งคู่นั่งเรียนและไปทานอาหารกลางวันกันตามปกติ

ในช่วงพักเที่ยงเอมี่เดินไปซื้อข้าวสเต็กปลาดอลลี่ ส่วนไข่หวานเองก็ซื้อข้าวสเต็กหมูคุโรบุตะ

ทั้งคู่ถือจานข้าวแล้วมาหาที่นั่งว่างๆ

"ไข่ แล้วเรื่องค่าอาหารค่าขนมแกมีใช้รึเปล่า จะเอาของฉันไปก่อนมั้ย"

เอมี่ถามขึ้นมาอย่างเป็นกังวล ไข่หวานไม่เคยต้องลำบากทำงานอะไรเลยตั้งแต่เกิดมาซึ่งก็คล้ายๆกับตัวเอมี่เอง ไม่รู้ว่าถ้าหากต้องไปทำงานพาร์ทไทม์แล้วจะไหวมั้ย

"ไม่เป็นไรแก ฉันมีค่าขนมรายเดือนอยู่"

ไข่หวานว่าพร้อมกับหั่นสเต็กหมูคุโรบุตะ ซึ่งก็ทำให้เอมี่งงอยู่ไม่น้อยว่าเพื่อนรักไปเอาเงินจากไหนมาใช้

"..."

เมื่อเห็นเอมี่เงียบไปบวกกับสีหน้างงๆของเพื่อนรักไข่หวานจึงพูดให้ฟังว่าเพราะอะไรจึงยังมีเงินใช้ไม่ขาดมือแม้ว่าที่บ้านจะล้มละลาย และพ่อกับแม่ก็หนีไปอยู่ต่างประเทศแล้ว

"คือ ฉันย้ายไปอยู่กับพี่กันต์แล้วอะ"

"ฮะ!? อะไรนะ? แล้วพ่อแม่แกยอมเหรอไข่"

พอบอกว่าไปอยู่บ้านมาเฟียใหญ่อย่างโลกันต์ เอมี่ก็ถึงกับหน้าเสีย ชีวิตเพื่อนเธอจะอยู่รอดปลอดภัยมั้ยเนี่ย

"ไม่ยอมก็ต้องยอมแหละแก อยู่ในสภาวะนี้แล้วนี่นา.."

ทางเดียวที่จะมีชีวิตรอดอยู่ได้ก็คือพึ่งใบบุญของโลกันต์ คฤหาสน์นฤบรินทราชนั้นมีสมบัติและเงินมากมาย คงสามาถเลี้ยงเธอให้เรียนจนจบได้ และที่สำคัญถ้าหากเธอได้เป็นนายหญิงของบ้านก็คงจะสบายและไม่ลำบาก

"แต่แก...เขาเจ้าชู้จะตายไป แกยอมเขาไปตั้งหลายรอบแล้ว ถ้าวันไหนเขา เอ่อ เบื่อแกขึ้นมาจะทำยังไง?"

เอมี่ถามอย่างจริงจัง ไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียใจ แต่มองตามความเป็นจริง ผู้ชายเจ้าชู้อย่างโลกันต์จะมาหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนเดียวได้ยังไงกัน

"ก็ไม่รู้สิ...แต่พี่กันต์คงไม่เบื่อฉันง่ายๆหนอกมั้ง"

เสียงหวานเอ่ยตอบไปอ้อมแอ้ม เธอเองก็ไม่มั่นใจในตัวของโลกันต์ขนาดนั้น ช่วงนี้เขาเห่ออาจจะเพราะว่าเธอเป็นของสดใหม่ แต่ถ้าเบื่อขึ้นมาเมื่อไรก็คงพร้อมจะเขี่ยทิ้งทุกเมื่อ

"ไข่ ฉันไม่อยากให้แกอยู่กับคนน่ากลัวแบบนั้นเลย.."

เอมี่เอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วงเพื่อนสาว ใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวแสนเฉิ่มแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไข่หวานเห็นแบบนั้นก็ไม่สบายใจนักที่ทำให้เพื่อนต้องเป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงนะเอมี่ ยังไงฉันก็จะพยายามใช้ชีวิตต่อไปไม่ให้เขาเบื่อ"

"แกต้องอดทนมากเลยนะ ห้ามมีปากมีเสียงกับผู้หญิงของเขา ถ้าเขาคิดจะมีใครใหม่กี่คนแกก็ห้ามไม่ได้...แกพร้อมจริงๆเหรอไข่"

เอมี่รู้จักเพื่อนดี ไข่หวานจะทนขนาดนั้นได้ยังไงกัน

"มันก็ต้องทนแหละเอมี่ ถึงจะยากแค่ไหนก็เถอะ เพื่อปากท้อง...ยังไงก็ต้องพยายามข่มใจไว้ให้ได้"

ไข่หวานตอบออกมาแล้วยิ้มให้เพื่อนประมาณว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง แต่ภายในใจลึกๆแล้วนั้นกลับหวั่นเหลือเกิน...

หลังจากเรียนคาบบ่ายเสร็จคนขับรถของคฤหาสน์นฤบรินทราชก็มารอรับไข่หวานอยู่ที่หน้าตึกคณะ

ไข่หวานขึ้นรถมาก็เจอกับคนขับรถ และสาวใช้คนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าด้วย

"วันนี้ปอขอติดรถมาด้วยนะคะคุณไข่ พอดีว่าออกมาซื้อของที่ตลาดค่ะ"

แมลงปอพูดขึ้นพร้อมกับเอี้ยวตัวหันมาพูดกับหญิงสาวคนพิเศษของคุณผู้ชายเจ้าของคฤหาสน์

"ค่ะ.."

ไข่หวานตอบออกไปแบบไม่ใส่ใจเท่าไรนัก

"ปอ หัดประหยัดซะบ้าง ซื้ออะไรมาเยอะแยะ"

คนขับรถซึ่งมีอายุนิดหน่อยบ่นแมลงปอต่อหลังจากเริ่มขับรถออกมา

"โอ๊ยลุง จะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย ปอก็ยังสาว ยังสวย ก็ต้องแต่งตัวสวยๆงามๆบ้างสิจ๊ะ"

เสียงแจ๋นของสาวใช้ดังขึ้นเรียกความสนใจจากไข่หวานได้ไม่น้อย ในตอนแรกเธอกำลังเหม่อมองวิวข้างทางอยู่

"เธอชื่อปอเหรอ ไปซื้ออะไรมาล่ะ?"

อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนสาวคุยบ้างตอนอยู่คฤหาสน์ ผู้หญิงด้วยกันคงชอบของสวยๆงามๆเหมือนกัน

"ฉันชื่อแมลงปอค่ะคุณไข่หวาน วันนี้ไปซื้อของที่ห้างมาค่ะ นี่ไงคะ"

แมลงปอยกถุงกระดาษสีขาวใบใหญ่ขึ้นให้ไข่หวานได้เห็น และแน่นอนว่าไม่มีทางที่ไข่หวานจะไม่รู้จักแบรนด์นี้ ถุงกระดาษสีขาวสลักตัวอักษรสีทอง

กระเป๋าดิออร์สีขาว รุ่นนี้เหมือนของที่เธอใช้อยู่เป๊ะๆ

"เธอ..เอาเงินจากที่ไหนมาซื้อ?"

ไข่หวานถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สาวใช้ที่ทั้งสาวทั้งสวยแบบนี้ อายุก็ยังน้อยรุ่นๆเธอ ไม่มีทางที่จะเก็บเงินซื้อเองได้แน่ๆ เว้นเสียแต่ว่าจะมีคนให้..

"กระเป๋าดิออร์ราคาแสนปลายๆเองค่ะคุณไข่หวานขาา"

เธอยิ้มเยาะให้กับไข่หวานจนลุงคนขับรถต้องปราม

"นี่นังปอ! ให้มันน้อยๆหน่อย ไม่มีอะไรหรอกครับคุณไข่"

คนขับรถพูดยิ้มๆ ไม่อยากให้ไข่หวานต้องไม่สบายใจ

"ฉันถามว่าเธอเอาเงินจากไหนมาซื้อ?"

ไข่หวานไม่สนใจลุงคนขับรถ เธอย้ำคำเดิมกับแมลงปอ

"แล้วคุณไข่คิดว่าปอเอาเงินจากไหนมาซื้อล่ะคะ?"

สาวใช้หน้าสวยยิ้มเยาะเย้ย น้ำเสียงแสดงถึงความเย้ยหยัน

"อย่าบอกนะว่าเธอนอนกับพี่กันต์น่ะ!?"

ไข่หวานเริ่มแผดเสียงดังขึ้น

"อ๊ะๆ ไม่เอสิคะคุณไข่หวานขา กับท่านน่ะผู้หญิงหน้าไหนก็นอนด้วยได้ค่ะ ท่านไม่จำกัดโควต้าสักหน่อยนี่ว่ามีเมียได้กี่คน"

"ทุเรศ!"

ไข่หวานอดไม่ได้เมื่อเห็นสาวใช้คนนี้พูดออกมาหน้าตาเฉย ก็รู้ทั้งรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับโลกันต์ในตอนนี้

"ทเรศอะไรกันคะ? ฉันมาก่อนคุณอีกนะ เก็บคำนี้ไว้ใช้กับตัวเองเถอะค่ะ"

"นี่!!"

"แมลงปอ!" ลุงคนขับรถปรามหลานสาวขึ้นมาอีกครั้ง

"อย่าโวยวายจะดีกว่านะคะคุณไข่หวาน คุณเองก็คงรู้ว่าท่านไม่ชอบให้จู้จี้จุกจิก ท่านจะรำคาญเอาได้นะ"

ไข่หวานได้ยินแบบนั้นก็นั่งเงียบเก็บอารมณ์ นั่นสินะ เธอต้องใจเย็นมากกว่านี้ ต้องวางตัวให้ดีกว่านี้

เราจะไม่ลดตัวลงไปทะเลาะกับสาวใช้เด็ดขาดไข่หวาน! ใจเย็นไว้

"นั่นสินะ ช่างมันเถอะจ้ะแมลงปอ กระเป๋ามันก็เป็นแค่กระเป๋า แค่นี้น่ะมันเศษเงิน แบ่งๆกันใช้เนาะ"

ได้ยินคำพูดแบบนั้นออกมา แมลงปอก็ถึงกับปรี๊ด แต่ก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเอง..

ไข่หวานเศร้าอยู่ในใจลึกๆ แค่เริ่มต้นยังปวดใจขนาดนี้ หากถลำลึกไปมากกว่านี้แล้วจะช้ำใจเพียงไหนกันนะ...