ตอนที่ : 09 สงสัย

หลายวันผ่านไป

"ช่วงนี้เราอยู่ไม่ค่อยติดบ้านเลยนะแพรออกเที่ยวบ่อยนะเรา"

"....." ฉันได้ยินเสียงนี้ก็ถึงกับสะดุ้งขณะที่กำลังยืนใส่รองเท้าอยู่ วันนี้เป็นวันหยุดพี่พายุไม่ได้ออกไปทำงานส่วนฉันก็ออกเที่ยวอีกตามเคยแหละ

"อย่ากลับให้มันค่ำนักล่ะมันอันตราย"

"โอเคค่า คุณพ่อ" ฉันเดินไปหอมแก้มพี่พายุ เขากำลังนั่งไขว่ห้างดูงานใน laptop ของเขาอยู่ เขาใส่แว่นตาที่เป็นกรอบเล็กๆ สี่เหลี่ยม มองเผินๆ แล้วเหมือนพ่อไม่มีผิดเลยอ่ะ

ฉันเดินออกไปขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้าบ้านเหมือนเดิม จากนั้นก็นั่งรถแท็กซี่ต่อไปลงที่คอนโดของพี่ลีวาย เราสองคนไม่ค่อยได้ออกเที่ยวกันสักเท่าไรคงเพราะฉันกลัวใครมาเห็นด้วยมั้ง แต่ปกติก็ไม่ใช่คนเที่ยวอะไรขนาดนั้นอยู่แล้ว

ติ๊ด~

"ฮายพี่ลีวาย"

"คิดถึงจังมากอดหน่อย"

"...." ฉันเดินเข้าไปหาพี่ลีวาย เขากำลังนั่งทำงานอยู่ ลักษณะท่าทางการทำงานไม่ต่างอะไรจากที่พายุเลย สมแล้วล่ะที่เป็นเพื่อนสนิทกัน อะไรๆ ก็เหมือนกันขนาดนี้ ต่างแค่อย่างเดียวพี่พายุไม่มีท่าทีสนใจผู้หญิงคนไหนแค่นั้นเอง

"ทำไมมาไม่บอกก่อน?"

"ถ้าบอกก่อนมันจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์ไหมล่ะคะ?" ฉันย้อนถามกลับ

"เรานี่นะแพร..."

"พี่ทำอะไรเหรอ?"

"ทำงานน่ะ"

"ขยันจัง"

"คงไม่เท่าพี่ชายเราหรอก ป่านนี้มันก็คงนั่งทำงานอยู่ใช่ไหมล่ะ"

"แน่ะ! พูดอย่างกับตาเห็น ใช่ค่ะพี่พายุกำลังนั่งทำงานอยู่ แล้วก็ใส่แว่นเหมือนพ่อด้วย"

"หึหึ ไปหาล้อมัน เดี๋ยวมันก็ไม่ให้เงินเดือนหรอก"

"พี่พายุไม่กล้าหรอกค่ะ ถึงกล้าแพรก็ยังมีเงินจากพี่อยู่ไง อย่าลืมสิคะว่าพี่ให้บัตรเครดิตแพรเอาไว้"

"นั่นสินะ แต่พี่ยังไม่เห็นเราใช้อะไรเลยนะ"

"ก็พี่บอกให้แพรเอามาเก็บไว้นี่คะ แพรก็บอกแล้วนี่ว่าแพรไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร"

"รู้จักใช้เงินนะเรา"

"พี่อยู่คนเดียวพี่ไม่เหงาเหรอ ทำไมถึงไม่เอาแมวหรือหมามาเลี้ยงไว้บ้างล่ะ คอนโดใหญ่แบบนี้เขาไม่น่าห้ามนะ อีกอย่างก็มีพื้นที่ให้เลี้ยงตั้งมากมายด้วย"

"พี่ไม่ค่อยชอบสัตว์สักเท่าไหร่น่ะ"

"....." เหมือนกับพี่พายุเลยแฮะ รายนั้นก็ไม่ค่อยชอบสัตว์สักเท่าไรยิ่งเป็นสัตว์ขนยิ่งไม่ชอบเลย ถ้าฉันเอาแมวมาเลี้ยงในบ้านรับรองได้ว่าฉันโดนพี่พายุเตะออกจากบ้านแน่ "แล้วพี่ไม่เหงาเหรอ?"

"ถ้าให้พี่เลือกพี่ชอบอยู่แบบเงียบๆมากกว่า อยู่คนเดียวไม่ต้องวุ่นวายกับใครแม้กระทั่งแมว"

"....." ฉันทำหน้าบู้บี้ใส่เขาก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงของพี่ลีวาย

"อยากเลี้ยงแมวเหรอ?"

"ไม่หรอกค่ะ"

"พี่ไม่ค่อยได้อยู่ห้องพี่ต้องเดินทางทำงาน พี่ไม่มีเวลาดูแลมันหรอก"

"ก็จริงของพี่"

ระหว่างที่พี่ลีวายกำลังทำงานฉันก็นอนเล่นอยู่บนเตียงของเขาไปเรื่อยจนกระทั่งผล็อยหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกหนักอยู่บนตัวแล้ว

"พี่ลีวาย...อือ...ขึ้นมาทำไมคะกี่โมงแล้วเนี่ย"

"จะค่ำแล้ว"

"ตายจริง!"

ปึก!

จังหวะที่ฉันผุดลุกขึ้นนั่งเพราะตกใจ หัวของฉันก็ไปกระแทกเข้าตรงหน้าของพี่ลีวายพอดี

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะแพรไม่ได้ตั้งใจ ไหนแพรขอดูหน่อย"

"ซี๊ด!"

"อ๊ะ! พี่ลีวาย!" ฉันถูกพี่ลีวายผลักให้นอนลงมาตามเดิม โดยที่มือของเขาจับข้อมือของฉันเอาไว้แน่น

"เราทำให้พี่เจ็บต้องรับผิดชอบนะรู้ไหม ต้องถูกลงโทษข้อหาที่ทำให้พี่เจ็บ"

"....." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อพี่ลีวายก็ทำแบบนั้นกับฉัน เวลาผ่านไปเนิ่นนานพอสมควร ฉันถึงได้รับอิสระอีกครั้ง แต่ขาก็เริ่มสั่นแล้วล่ะเพราะพี่ลีวายมักจะรุนแรงทุกครั้งที่เราได้มีเซ็กซ์กันราวกับว่านี่คือตัวตนของเขา

"นี่ก็ค่ำแล้วนะ ไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆ เหรอ"

"แพรกลัวว่าพี่พายุจะมายืนรอที่หน้าบ้านน่ะสิ ไม่เป็นอะไรค่ะแพรกับเองดีกว่า ไว้แพรจะส่งข้อความหานะคะ"

"ครับ"

หลังจากนั้นฉันก็รีบลงมาโบกรถแท็กซี่นั่งกลับบ้าน วันนี้ฉันกลับบ้านค่ำกว่าวันไหนๆ เลย ไม่นานก็มาถึงบ้านของตัวเอง

"พี่ยุ"

"หายไปไหนมาทั้งวันเลยแพร" พี่พายุชำเลืองตาขึ้นมองฉันเล็กน้อย ไอ้สายตาแบบนี้แหละสายตาพิฆาตเลย

"แหมพี่ยุก็ ให้แพรเที่ยวกับเพื่อนๆ บ้างสิคะ"

"เราไปกับเพื่อนคนไหน พี่โทรไปถามเพื่อนของเราที่ชื่อมุกมาแล้ว เขาบอกว่าเราไม่ได้ไปหา"

"โทรถามใครไม่โทร ไอ้มุกมันเคยเที่ยวกับแพรซะที่ไหน ชวนไปไหนมันก็ไม่ไป พี่โทรถามผิดคนแล้ว"

"อ่าว แล้วเราไปเที่ยวกับใครมาล่ะ"

"ก็กลุ่มเพื่อนที่มหาวิทยาลัยแหละ"

"อ๋อ.."

"พี่ยุจ๋า อย่าโกรธแพรเลยนะ พี่ก็รู้ว่าแพรไม่เคยเที่ยว พอได้เจออะไรมันแปลกใหม่แปลกตาแพรก็เลยชอบ แพรโตแล้วนะแพรขอเที่ยวไม่ได้เหรอ"

"พี่ไม่ได้ว่านะแพรถ้าเราจะเที่ยว แต่เราสัญญากับพี่ว่าจะกลับตอนไหน เรากลับไม่ตรงเวลาแบบนี้พี่ก็เป็นห่วง"

"แหะๆ ขอโทษค่ะแพรปิดเสียงโทรศัพท์ไว้" ปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ก็ส่วนนึงแหละ อีกส่วนหนึ่งคือฉันนั้นดันหลับเพลิน แล้วก็เพิ่งจะทำเรื่องแบบนั้นกับพี่ลีวายมาด้วย มันเลยกินเวลาไปอีก

"....."

"พี่ยุโกรธแพรเหรอ แพรไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะแพรขอโทษครั้งหน้าแพรจะระวังให้มากกว่านี้ ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"

"เอาล่ะ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน"

"โอเคฮะ"

ฉันรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็รีบเดินลงมาเพราะพี่พายุทำกับข้าวเอาไว้ให้กินแล้ว

"คราวหน้าถ้าจะเลทเวลาขนาดนั้นบอกพี่เอาไว้ก่อนนะ พี่จะได้ไม่ต้องคอยเป็นห่วง"

"โอเคค่ะ แพรจะบอก"

"พรุ่งนี้มีเรียนตอนไหน"

"เช้าทั้งอาทิตย์เลย"

"รีบกินแล้วก็รีบขึ้นไปพักผ่อน เดี๋ยวพี่จะไปส่งที่มหาลัยเอง ตอนเย็นเราก็กลับเหมือนเดิมนั่นแหละ หรือจะไปรอพี่ที่บริษัทก็ตามใจ"

"ค่ะ"

น้อยครั้งนะที่ฉันจะไปบริษัทของพี่พายุ ไม่ใช่อะไรหรอกมันไม่มีอะไรให้ทำ ฉันต้องไปนั่งรอเฉยๆ แล้วห้องพี่พายุก็ทั้งเย็นทั้งเงียบ เหมาะสมกับคนสุขุมอย่างเขาจริงๆ

"คิดไว้หรือยังว่าจะไปฝึกงานที่ไหน"

"หืม พี่ล็อคตัวแพรไว้ซะขนาดนี้ไม่น่าถามแล้วมั้ง"

"เราไม่ชอบหรอมาทำงานกับพี่เนี่ย"

"ชอบค่ะ"

"ดื้อจริงๆ"