ตอนที่ : 10 ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน

มหาวิทยาลัย

แพรวาลงมาจากรถของพี่ชายพร้อมกับหันมองซ้ายขวาเพื่อดูว่ากลุ่มเพื่อนของตัวเองนั้นอยู่ตรงไหน

"แพร..." พายุลดกระจกรถลงมา

"คะ?"

"เลิกเรียนกี่โมง"

"อืม น่าจะบ่ายสามมั้งคะ"

"เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่จะส่งข้อความมาบอกนะ ไว้ถ้าพี่เลิกเร็วเราออกไปกินข้าวข้างนอกกัน"

"โอเคเลยค่ะ" แพรวารีบพยักหน้าตอบรับด้วยความยินดี ขอแค่เป็นเรื่องกินไว้ก่อนเธอไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว

หลังจากนั้นร่างเล็กก็ก้าวเดินเข้าไป ขณะที่กำลังเดินสายตาก็สอดส่องมองหากลุ่มเพื่อนของตัวเองด้วย ไม่รู้ว่าเธอมาแต่เช้าด้วยหรือเปล่า มาก่อนเวลาตั้งชั่วโมงนึง เพราะพี่ชายของเธอนั้นต้องมาทำงานเช้าและเธอก็ไม่ได้อยากนั่งรถมาคนเดียวเลยมาพร้อมกับพี่ชาย

หญิงสาวเดินไปนั่งที่เก้าอี้ม้าหินอ่อน เมื่อแน่ใจแล้วว่าตอนนี้พวกเพื่อนๆ ของเธอยังไม่มากัน และในตอนนี้นักศึกษาก็กำลังทยอยมากันด้วย

ในขณะที่กำลังนั่งรออยู่นั้น สายตาของเธอมันก็ดันดีเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตา ถึงขั้นกับมองผ่านไปและต้องกลับมามองอีกรอบนึง เธอเห็นลีวายกำลังยืนอยู่กับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเธอมองจากทางด้านหลังแต่ก็ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่การแต่งตัวก็ไม่ได้ดูเซ็กซี่อะไรเลย ดูจากระยะสายตาจากตรงที่เธอนั่งอยู่แล้วมันไม่สามารถเดาได้ว่าผู้หญิงที่กำลังยืนคุยอยู่กับลีวายเป็นใคร

ทั้งสองดูสนิทสนมกันจนใจเธอหล่นวูบ เธอรู้สึกหวงไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหน

ขณะที่กำลังนั่งมองอยู่นั้นหัวใจของเธอก็เต้นตึกตักผิดจังหวะไปหมด มือทั้งสองข้างที่ดูปกติในตอนแรกอยู่ๆ ก็สั่นเทาจนบอกไม่ถูก

"แพรวา!"

"....."

เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ทำเอาเธอสะดุ้งจนหัวไหล่สั่น เพราะใจของเธอและสมาธิของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังจ้องมองอยู่

"นั่งมองอะไรอยู่ เรียกแค่นี้ทำเป็นสะดุ้ง" เหมียวลี่เดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับโอบกอดหัวไหล่ของแพรวาโยกไหวไปมาราวกับว่านี่เป็นการแกล้งกึ่งโอ๋ด้วย

"ก็เรียกดังซะขนาดนั้น ฉันกำลังนั่งเพลินๆ ไม่ตกใจก็ให้มันรู้ไปสิ"

"เหรอ? ฉันนึกว่ากำลังนั่งมองหนุ่มอยู่"

"หนุ่มที่ไหนกันเล่า!"

"แน่ะ! ทำเป็นเสียงดังกลบเกลื่อน มีพิรุธนะเนี่ย"

"....." แพรวาเลือกที่จะไม่ตอบเพราะกลัวเพื่อนจะจับผิด และด้วยความที่เธอมัวแต่สนใจอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เข้ามาหาเลยทำให้ไม่ทันได้มองลีวายอีก และในขณะเดียวกันเองมุกนิลก็กำลังเดินมาจากทางที่เธอจ้องมองอยู่ในตอนแรก

"มุก..."

"หวัดดีทุกคน"

"....." แพรวาดูสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่กล้าจะฟันธง เพราะมุกนิลดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลย แต่ก็ยอมรับว่าพอได้เห็นมุกนิลเดินมาแล้วนึกถึงผู้หญิงที่กำลังยืนคุยอยู่กับลีวายก็เห็นว่ามันคล้ายกับเพื่อนสนิทของเธอมาก

แต่ก็คงไม่ใช่หรอกเพราะทั้งมหาวิทยาลัยคนก็ใส่ชุดแบบเดียวกันหมด อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ก็ปล่อยผมนี่นาแต่มุกนิลมัดผมรวบเป็นหางม้าและสะพายกระเป๋า ดูไม่เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเลยสักนิด

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยจ้องฉันทำไม?"

"เอ่อ...เปล่าน่ะ แต่วันนี้เธอดูแปลกนะ ดูแต่งหน้าแต่งตาปกติไม่เห็นแต่ง" เพราะเห็นเพื่อนสนิทดูแปลกตาไป แพรวาเลยจ้องนานกว่าปกติ ไม่ใช่ว่ามุกนิลไม่ใช่คนสวยนะ แต่เธอไม่ค่อยแต่งตัวสักเท่าไหร่ด้วยไง พอทาปากปัดแก้มเขียนคิ้วเขียนตาขึ้นหน่อยก็เลยดูดีขึ้นมาไม่น้อยเลย

"อื้ม มีคนบอกว่าให้ฉันลองแต่งหน้าบ้าง เติมนิดเติมหน่อยให้หน้ามันไม่ดูซีดมันจะน่ารักขึ้น"

"ใครกันพี่เป็นคนบอก ผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"ผู้ชาย.." เธอพูดอย่างเขินๆ

"เฮ้ย นี่เธอจะมีแฟนก่อนเพื่อนๆ เลยเหรอ แล้วนี่มีแล้วทำไมถึงไม่พามาแนะนำให้เพื่อนรู้จักล่ะ" เหมียวลี่เอ่ยขึ้น

"ยังไม่ใช่แฟนหรอก แต่เขาก็แค่มาจีบๆฉันน่ะ เอาไว้ถ้าคบกันเมื่อไหร่แล้วจะพามาเปิดตัวก็แล้วกัน"

"เชรด รอเลยก็แล้วกัน อยากรู้จริงๆ ว่าใครจะได้เป็นคนครอบครองคุณมุกแสนสวยคนนี้"

"....." แพรวาได้แต่นั่งฟังนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้อยู่รู้สึกยินดีอะไรหรอกนะ แต่เพราะในหัวของเธอมันกำลังคิดถึงเรื่องที่เพิ่งจะเห็นมาต่างหาก อยากรู้ว่าคนที่ลีวายกำลังยืนคุยด้วยอยู่คือใคร แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ในเมื่อเขาเองก็เรียนจบไปตั้งนานแล้ว จะว่ามาหาเพื่อนก็ไม่ใช่

แต่เธอจะไปหวงหรือทำอะไรเขาไม่ได้หรอก เพราะในเมื่อความสัมพันธ์ของเธอและเขามันไม่ได้ชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้คบกันอย่างเปิดเผย ไม่มีใครรู้ถึงเรื่องความสัมพันธ์แม้กระทั่งเพื่อนของเธอที่สนิทมากที่สุด

เวลาต่อมา

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> พี่พายุ

"ค่ะพี่ยุ"

( เลิกเรียนเดี๋ยวพี่แวะไปรับนะ พี่จองร้านอาหารร้านโปรดของเราไว้แล้ว )

"ค่ะ"

เธอตอบรับเพียงเท่านี้และกดวางสายจากพี่ชายในทันที เวลาผ่านไปจนกระทั่งพายุมารับเธอที่มหาวิทยาลัย

"หน้าไม่ค่อยดีเลยนะเรา ไม่สบายเหรอ"

"เปล่าค่ะ"

"แต่ปกติเราไม่ได้ทำหน้าแบบนี้นะ"

"....." แพรวานั่งนิ่ง สาเหตุที่ทำให้เธอหน้าบูดอยู่ตอนนี้ก็เพราะเธอส่งข้อความไปหาลีวายแล้วแต่เขาไม่ยอมตอบกลับมาเลย ทั้งที่ปกติเขาจะตอบกลับเธอมาแบบทันท่วงที โดยที่ไม่รอให้เธอคอยนานเลย

จะว่าไปตอนนี้ความสัมพันธ์มันก็ค่อนข้างจะฝืดเคืองซะด้วยสิ ทั้งสองไม่ค่อยได้ติดต่อกันเพราะต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง มีบ้างที่ติดต่อหากันแต่ก็นานๆ ครั้ง

"แพร...มีอะไรพูดกับพี่ได้นะ"

"มีเรื่องให้เครียดน่ะแต่ไม่เป็นอะไรหรอกแพรไม่อยากให้พี่เครียดไปด้วย"

"เรื่องเรียนเหรอ?"

"ค่ะ"

"เครียดแค่เรื่องเรียนหรือว่ามีเรื่องอื่นให้เครียดด้วย"

"มันหลายเรื่องค่ะ แพรไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดีเหมือนกัน ไม่รู้จะพูดยังไงด้วย พี่ก็รู้นี่ว่าแพรเป็นคนไม่ค่อยพูดเวลามีปัญหา"

"งั้นพี่ก็จะไม่ถามอีก ถ้าเราอยากเล่าเมื่อไหร่ก็มาเล่าให้พี่ฟัง"

"ขอบคุณมากนะคะพี่ยุ"

"ครับ"

ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกอะไรใครจริงๆ แต่มันก็ต้องมีสักวันแหละที่เธอพร้อม ต้องมีสักวันที่เธอต้องบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับลีวายกับทุกคน เพราะความลับมันไม่มีอยู่ในโลกอยู่แล้ว