ตอนที่ : 04 สบตา

มหาวิทยาลัย

"ขอบคุณมากนะคะ"

"แล้วนี่เลิกเรียนกี่โมง"

"เวลาเดิมค่ะ"

"โอเค"

"พี่ยุไม่ต้องมารับแพรหรอก เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวแพรนั่งรถแท็กซี่กลับเอง"

"ครับ"

ฉันเดินเข้าไปเรียนหลังจากที่ลงมาจากรถของพี่พายุแล้ว จากนั้นก็เข้าไปทักทายกลุ่มของเพื่อนๆ โดยเฉพาะมุกนิล เพื่อนสนิทของฉันและเราก็รู้จักกันตั้งแต่รับน้องแล้ว ถามว่าเป็นเพื่อนสนิทมากแค่ไหนก็น่าจะสนิทมากแหละเพราะฉันไม่สนิทกับใครเลยนอกจากมุกนิล แต่ก็ไม่ได้สนิทถึงขั้นจะคุยเรื่องส่วนตัวได้ทุกเรื่อง คนที่ฉันกล้าคุยเรื่องส่วนตัวได้ทุกเรื่องก็มีแค่พี่พายุคนเดียว

"พี่พายุมาส่งเหรอ?"

"อื้อ มาส่งแล้วก็ไปทำงานแล้วล่ะ"

"เข้าห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์ก็จะเข้าแล้ว"

"อื้ม.."

ฉันเข้าห้องไปเรียนพร้อมกับมุกนิล หลังจากที่นั่งเรียนไปได้ครึ่งวัน อาจารย์ที่สอนคาบบ่ายก็ขอยกเลิกคลาส ฉันก็เลยไม่รู้จักทำอะไรไปที่ไหนนอกจากมานั่งเล่นอยู่ที่หน้าตึกคณะของตัวเอง

"แล้วนี่เธอจะไปไหนต่อเหรอ ไปหาพี่ชายของเธอเหรอ?"

"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่รู้จะไปที่ไหนเลย กลับบ้านฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากนอนเฉยๆ มันน่าเบื่ออ่ะ"

"งั้นเราไปเที่ยวห้างกันไหม"

"เอาสิ"

หลังจากนั้นฉันกับเพื่อนสนิทก็พากันไปเดินเล่นที่ห้าง ฉันไม่มีรถเป็นของตัวเองหรอก พี่พายุก็จะซื้อให้ฉันแล้วนั่นแหละแต่ฉันขับรถไม่เป็นไง อีกอย่างฉันก็ชอบให้พี่พายุขับรถให้มากกว่า มันดูปลอดภัยแล้วก็สบายใจกว่าเยอะ เวลาไปไหนมาไหนฉันก็เลยต้องนั่งรถแท็กซี่ไปเนี่ยแหละ

"เธอมาเที่ยวบ่อยเหรอ?" ฉันหันไปถามคนข้างๆ ดูมุกนิลจะเที่ยวบ่อยเหมือนกันนะ เท่าที่ฉันเห็นด้วยตาเปล่า เพราะกระเป๋าสะพายที่เป็นแบรนด์เนมน่ะเปลี่ยนแทบจะทุกอาทิตย์เลย แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามุกนิลเป็นลูกเศรษฐีเก่าหรือเปล่า แต่เธอดูรวยจริงๆ นะ เครื่องประดับบนตัวแต่ละอย่างก็มีแต่ของหรูและก็แพงๆ ทั้งนั้น

"นานๆ มาทีอ่ะ ถ้าไม่ค่อยมีเพื่อนมาด้วยฉันก็ไม่ค่อยอยากมาหรอก ฉันชอบมาช่วงเวลาที่กระเป๋าหรือของใหม่ๆ เข้ามามากกว่าอ่ะ"

"อ๋อ..." ฉันไม่ได้ถามอะไรต่อจากนั้น ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน มันไม่ได้มีคำถามอะไรเลย มุกนิลจะซื้อของอะไรใช้ของอะไรมันก็เรื่องของเธอฉันไม่ไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใครหรอก

"แพรๆ"

"หือ?"

"นั่นใช่เพื่อนของพี่ชายเธอใช่เปล่าอ่ะ คนที่หล่อๆ นั่นน่ะ"

"....." ฉันมองไปตามนิ้วที่เพื่อนชี้ ทีแรกก็ยังมองไม่เห็นหรอกพอสังเกตดีๆ ก็เห็น พี่ลีวายมากับผู้หญิงคนนึงฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน แต่ผู้หญิงคนนั้นยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย ท่าทางทั้งสองคนดูสนิทสนมกันจนน่าอิจฉา รู้อยู่หรอกว่าเขาเจ้าชู้แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักที รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันแฮะ

"ดูเขาเจ้าชู้ใช่ย่อยเลยนะ แกอย่าเข้าไปยุ่งมากนักล่ะระวังจะเสียใจเอา"

"....."

"แพร แพร แพร!!"

"หะ หือ?!"

"เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ยฉันคุยด้วยตั้งนานแล้วแต่เธอไม่ตอบเลย ยืนเหม่ออยู่ได้คิดอะไรอยู่เนี่ย"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกเราไปกันเถอะ" ฉันพามุกนิลเดินไปอีกทางนึงเพราะจะได้ไม่ต้องเจอกับพี่ลีวาย แต่ก็ไม่รู้ทำไมทั้งที่เราเดินมาคนละทางแล้วแต่ยังกลับมาเจอกันได้อีก

"อ้าวพี่ลีวาย มาเที่ยวเหรอคะ"

"อื้ม แล้วนี่เราไม่ได้เรียนหรือไง"

"เรียนค่ะแต่อาจารย์ยกคลาสเราสองคนก็เลยไม่รู้จะไปที่ไหนก็เลยมาเดินห้างค่ะ"

"อ๋อ..."

"ป่ะมุก เราเดินไปซื้อของตรงนั้นกันดีกว่า ขอตัวนะคะพี่ลีวาย"

ฉันรีบพามุกนิลเดินออกไป เพราะผู้หญิงที่มากับพี่ลีวายเธอดูมีท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่พี่ลีวายคุยกับฉัน

"ผู้หญิงคนนั้นน่าตบชะมัดเลยอ่ะ ดูทำหน้าเข้าดิ หมั่นไส้ชิบเป๋ง"

"อย่ามีเรื่องกันเลย ช่างเขาเถอะ"

"เราไปหาอะไรกินกัน จะได้แยกย้ายกันกลับนะ ถ้าฉันได้เจอผู้หญิงคนนั้นอีกฉันคงอดทำหน้าหมั่นไส้ไม่ได้แน่"

"โอเคๆ"

เราสองคนไปนั่งกินอาหารที่ร้านหรูร้านนึงเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ฉันซื้อกลับไปฝากพี่พายุด้วย เพราะพี่พายุก็ชอบกินอาหารแบบนี้เหมือนกัน ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องทำกับข้าว เพราะฉันก็ไม่ค่อยกินสักเท่าไหร่หรอก จะมีก็แต่พี่พายุนั่นแหละ

"ฉันกลับก่อนนะเธอก็กลับดีๆ ล่ะ เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยคอลกัน"

"จ้ะ"

ฉันกับมุกนิลแยกย้ายกันเพราะบ้านของเราแยกกันไปคนละทาง อีกอย่างก็นั่งแท็กซี่กลับเหมือนกันด้วย ก็เลยต้องนั่งแท็กซี่ไปคนละคันกัน

"แพร!"

"อ้าว...แพรนึกว่าพี่กลับไปแล้ว"

"ยังหรอก แล้วนี่เราจะกลับบ้านแล้วเหรอ"

"ค่ะ"

"กลับยังไงล่ะ"

"ไปรถแท็กซี่ค่ะ"

"ไปขึ้นรถสิเดี๋ยวพี่แวะไปส่ง"

"เอ่อ... ไม่เป็นอะไรดีกว่าค่ะ แพรกลับรถแท็กซี่น่าจะสะดวกกว่า พี่กลับเองเถอะค่ะขอบคุณมากนะคะ"

"แพร..."

"คะ?"

"ถ้าไอ้ยุมันรู้ว่าพี่มาเจอเราที่ห้างแล้วปล่อยให้เรานั่งรถแท็กซี่กลับมีหวังมั่นคงได้โวยใส่พี่แน่"

"แล้วพี่คนนั้น..." ฉันไม่กล้าไปหรอกถ้าผู้หญิงคนนั้นยังอยู่แล้วฉันไปนั่งอยู่ในรถของพี่ลีวายเขาคงได้ทำหน้ายักษ์ใส่ฉันพอดี

"กลับไปแล้วล่ะ เป็นคนรู้จักน่ะเขามาขอให้ช่วยซื้อของวันเกิดให้แม่"

"อ๋อ..."

"ไปขึ้นรถสิ"

"ค่ะ"

"มา เดี๋ยวพี่ช่วยถือของ"

"ขอบคุณค่ะ"

พี่ลีวายก้มลงมาจะเอาของในมือของฉันไปถือเอง แต่ไอ้จังหวะก้มลงมาหัวของเขามันโขกกับหน้าผากของฉันพอดี และฉันก็ต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเขา มันเลยทำให้เราสองคนสบตากันพอดี พี่ลีวายเป็นคนตัวสูงสูงกว่าพี่พายุนิดหน่อย

"เอ่อ...เจ็บมากหรือเปล่าพี่ขอโทษนะ"

"ค่ะ แพรไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แพรก็ขอโทษเหมือนกันนะคะแพรไม่ทันได้ระวัง"

หลังจากนั้นฉันก็เดินตามหลังที่ลีวายไป เขาเป็นผู้ชายที่ฉันเชื่อว่าเป็นสเปคของผู้หญิงหลายๆคนเลย ตัวสูงหุ่นดีหน้าหล่อคมเข้ม ผิวก็ดี หน้าที่การงาน เขาดีทุกอย่างเลย แม้กระทั่งฉันก็ยังชอบแต่ก็มีใครหลายคนเหมือนกันเตือนฉันว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับเขา เพราะพี่ลีวายก็เหมือนกับไฟ เข้าไปยุ่งก็มีแต่ฉันที่จะโดนเผาไหม้เปล่าๆ เขาเป็นคนเจ้าชู้นี่เนอะ มันก็จริงแหละที่ใครๆ เตือน เพราะฉันอาจจะเสียใจได้ถ้าหากฉัน หลงรักผู้ชายคนนี้