ตอนที่ : 03 เริ่มต้นคำว่ารัก

เวลาผ่านไปจนกระทั่งฉันอายุได้ 21 ปี พี่พายุเรียนจบก็เข้าทำงานที่บริษัทของพ่อเต็มตัวส่วนฉันก็ยังเรียนอยู่ จนป่านนี้พี่พายุก็ยังไม่คิดจะมีแฟนกะเขาเลย โดยให้เหตุผลว่ากลัวว่าฉันจะไม่ถูกกับพี่สะใภ้ กลัวว่าฉันจะไปตีแฟนของเขาล่ะมั้ง

ส่วนพี่ลีวายเพื่อนสนิทของพี่พายุเราก็ได้เจอกันบ้างบ่อยอยู่เหมือนกัน และก็พอจะรู้ได้ว่าพี่เขาเป็นคนเจ้าชู้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเห็นพี่เขาควงผู้หญิงบ่อย และเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ดูก็รู้ว่าเขาไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหน แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าฉันรู้สึกดีกับพี่คนนี้ ถ้าตัดความเจ้าชู้ออกไปเขาก็ดูเหมือนเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึงเลย คงเป็นเพราะเขาไม่มีแฟนไม่มีใครด้วยละมั้งก็เลยคบผู้หญิงไปเรื่อย

บรืน~

เสียงรถ?

ฉันได้ยินเสียงรถแต่ฉันไม่ได้เดินออกไปดู เพราะคิดว่าน่าจะเป็นเสียงรถของพี่พายุที่กลับบ้านมาเหมือนปกติอย่างเคย ฉันไปเรียนตอนเช้าพร้อมกับพี่พายุ ตอนเย็นก็จะกลับเองนอกเสียจากวันไหนฉันมีเรียนตอนบ่ายถึงจะไปเอง ฉันเองก็โตขึ้นมากแล้วล่ะ จะให้พี่พายุไปส่งเหมือนอย่างทุกวันที่เคยเป็นก็คงจะไม่ได้ เพราะพี่พายุก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน

"นึกว่าไอ้ยุมันกลับมาแล้ว"

"อ้าว พี่เองหรอกเหรอ แพรก็นึกว่าพี่พายุกลับมา" จริงๆ ฉันก็เข้าใจว่าเป็นพี่พายุแหละ ไม่ได้คิดเลยว่าพี่ลีวายจะมาที่บ้าน ปกติเขาจะมาพร้อมกับพี่พายุไม่ได้มาคนเดียวแบบนี้

"มันชวนมากินข้าวที่บ้านน่ะพี่ก็นึกว่ามันกลับมาแล้วซะอีก แล้วนี่เราทำอะไรอยู่"

"ทำกับข้าวค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยทำนะ"

"เอ่อ..." ฉันจะหันไปบอกว่าไม่ต้องทำเพราะฉันเตรียมใกล้จะเสร็จแล้ว แต่มันก็ไม่ทันแล้วล่ะเพราะพี่ลีวายเดินมาจับมีดหั่นผักแล้ว

"ช่วงนี้ไอ้ยุทำงานหนักเลยล่ะสิ"

"ค่ะ บางครั้งก็กลับบ้านค่ำเลย" ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันกลัวการอยู่บ้านคนเดียวนะ ถ้าเลิกเรียนก่อนฉันจะชอบไปขลุกอยู่ที่บริษัทของที่พายุและก็กลับบ้านพร้อมกัน ฉันจะไม่มีทางอยู่บ้านคนเดียวเด็ดขาด แต่อะไรมันก็เปลี่ยนไปได้ทั้งนั้นแหละ ฉันก็รู้สึกว่า ฉันโตขึ้นมากเหมือนกันนะ ตอนนี้ฉันไม่ได้กลัวการอยู่บ้านคนเดียวแล้ว

"อืม...แล้วไอ้ยุมันไม่คิดจะมีแฟนเหรอ?"

"เขาบอกกับแพรว่ากลัวแพรทะเลาะกับพี่สะใภ้น่ะก็เลยยังไม่อยากมี"

"หึหึ"

"พี่หัวเราะอะไร?" ฉันหันไปถามพี่ลีวาย เพราะฉันยังไม่รู้เลยว่ามันน่าตลกตรงไหน

"พี่ไม่คิดว่าไอ้ยุมันจะคิดอะไรแบบนี้น่ะ"

"อ๋อ..."

"แล้วเราล่ะ ยังไม่คิดจะมีแฟนเหรอ"

"....." คำถามของเขาทำเอาฉันใจเต้นแรงบอกไม่ถูก จะพูดยังไงดีล่ะ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะไม่มีใครมาจีบฉันเลย แต่เพราะฉันไม่ได้สนใจใครคนอื่นเลย ฉันสนใจผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ฉันต่างหาก ฉันชอบพี่ลีวายตั้งใจที่เจอกันครั้งแรกตอนนั้น จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังชอบเขาอยู่ และด้วยความที่เราเจอกันบ่อย ได้คุยกันจนสนิทกันมันเลยทำให้ฉันมีความรู้สึกที่ลึกไปมากกว่านั้น

แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกกับใครโดยเฉพาะพี่พายุ เพราะพี่ลีวายเป็นคนเจ้าชู้ขนาดฉันไม่ใช่เพื่อนสนิทกับเขาขนาดนั้นฉันยังรู้เลย พี่พายุเป็นเพื่อนสนิทก็ต้องรู้อะไรที่มันมากกว่านั้นแหละ และถ้าฉันบอกว่าฉันชอบพี่ลีวายและอยากจะคบกับเขาพี่พายุต้องห้ามแน่ๆ พี่พายุไม่มีทางเห็นด้วยหรอก

"พี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเรามากไปหรือเปล่า"

"ปะ เปล่าๆ ค่ะ"

"พี่เห็นเราไม่ตอบ"

"แพรไม่รู้ว่าจะตอบยังไง พี่ก็เห็นนี่ว่าพี่พายุเป็นแบบไหน ถ้าฉันมีแฟนพี่พายุคงได้สแกนแฟนของแพรหนักแน่ๆ และถ้าไม่ผ่านสายตาของพี่พายุก็คงไม่ได้คบกันหรอก"

"ยังไงเราก็ต้องเข้าใจมันแหละ เราเป็นน้องสาวมัน แล้วมันก็เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็ก ทะนุถนอมเราอย่างกับอะไรดี มันคงไม่อยากให้ใครทำให้เราเสียใจหรอก"

"ก็จริง"

"พี่หั่นผักเสร็จแล้วทำอะไรต่อ"

"อ๋อ...ไม่ต้องทำค่ะเดี๋ยวที่เหลือแพรทำเอง พี่ไปล้างมือแล้วก็ไปนั่งรอเถอะค่ะ ถ้าพี่พายุกลับมาเห็นว่าพี่ทำกับข้าวพี่พายุบ่นแผลแน่ๆ ที่ใช้ที่ทำอะไรเนี่ย"

"โอเคๆ"

ฉันไปทำต่อหลังจากที่พี่ลีวายออกไปแล้ว คำพูดของเขายังทำให้ใจของฉันเต้นแรงไม่หาย ฉันเคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"อ๊ะ!"

นั้นไงจนได้ฉันเหม่อลอยจนได้แผลมาจนได้ มีดก็คมซะด้วยสิเล่นซะนิ้วฉันเลือดอาบเลย

"เป็นอะไรหรือเปล่าแพร?"

"เปล่าๆ แพรโดนมีดบาดน่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"

"ไหนพี่ขอดูหน่อย"

พี่ลีวายเดินมาแล้วก็จับมือของฉันไปดู พอมือของฉันมันออกจากก๊อกน้ำเลือดก็ไหลออกมาอีกเหมือนเดิม

"เลือดไหลเยอะเลยนะ ไปทำแผลก่อน"

"เดี๋ยวเลือดมันก็หยุดค่ะ แค่แปะพลาสเตอร์ก็พอแล้ว"

"ถึงจะแปะพลาสเตอร์ไปแล้วก็ทำไม่ได้แล้วนะ โดนพริกก็แสบโดนอะไรก็แสบ มันจะติดเชื้อเอาได้ด้วยนะ"

"เอ่อแต่...แต่แพรยัง"

"เดี๋ยวพี่เข้าไปทำต่อให้เอง"

ฉันนั่งมองพี่ลีวายที่ตอนนี้กำลังทำแผลตรงนิ้วให้ฉันอยู่ ถ้าตัดคำว่าเจ้าชู้ออกไปเขาก็ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นคนนึงเลยนะ

"อะเสร็จแล้ว"

"ขะ ขอบคุณค่ะ"

"หน้าแดงนะเราไปทำอะไรมา"

"อ๋อเอ่อ...สงสัยอากาศมันจะร้อนๆ มั้งคะ ในครัวอากาศร้อนนี่"

"นั่งรออยู่นี่แหละเดี๋ยวพี่เข้าไปทำต่อให้เอง"

"พี่ลีวาย..."

"หืม...?"

"เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่ทำแผลให้"

"อื้ม..."

เกือบไปแล้วไหมล่ะเมื่อกี้ไม่รู้ว่าฉันนึกอะไร จู่ๆ ก็จะบอกชอบเขาขึ้นมาเลย แต่ฉันอยากจะพูดแบบนั้นจริงๆ นะ ฉันอยากรู้ว่าพี่ลีวายเขาจะทำหน้าแบบไหน เขาจะคิดแบบเดียวกับฉันหรือเปล่า

ผ่านไปสักพัก

"อ่าว...ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ รถไอ้ลีวายจอดอยู่แล้วตัวมันไปไหน"

"อยู่ในครัวค่ะ"

"หือ? ไอ้ลีวายเข้าครัว?" พี่พายุพูดเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

"ค่ะอยู่ในครัว พอดีแพรโดนมีดบาดน่ะค่ะ พี่ลีวายก็เลยอาสาเข้าไปทำต่อให้เอง"

"แล้วนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า?"

"ไม่ค่ะ ก็แค่มีดบาดเฉยๆ แต่พี่ลีวายบอกว่ากลัวแผลจะติดเชื้อก็เลยไม่ให้แพรทำต่อ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะรีบลงมา"

"ค่ะ"