ตอนที่ : 02 คนหล่อ

ตอนเช้าของวันไปเรียน

"เสร็จยังแพร"

"ใกล้แล้วพี่ยุ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะทำไมพี่เร่งฉันขนาดนั้น"

"เช้าอะไรพี่บอกแล้ววันนี้พี่มีเรียนเช้า เราบอกเองว่าจะไปเรียนพร้อมกับพี่ ถ้าพี่ไปเรียนสายจะทำยังไง"

"....." ฉันรีบเร่งแต่งตัว เพราะถูกพี่พายุกดดันจนต้องรีบไม่รู้จะรีบยังไงแล้ว

ที่ฉันอยากไปเรียนพร้อมกับพี่พายุก็เพราะว่าขี้เกียจนั่งรถไปเรียนเองต่างหาก นั่งรถไปเรียนพร้อมกับพี่ชายมันสบายจะตาย เผลอๆ ได้แจ็คพอตพี่ชายเลี้ยงชาเย็นตอนเช้าด้วย

"คราวหน้าถ้าจะไปเรียนพร้อมกับพี่ก็ช่วยเตรียมตัวด้วยนะจะได้ไม่ต้องรีบแบบนี้"

"ค่า"

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฉันก็รีบไปขึ้นรถ พร้อมกับพี่ชายในทันที และพี่พายุก็ขับรถออกไปเลย ดูท่าทางจะรีบเอามากๆ

"ตอนเย็นจะรอกลับพร้อมพี่หรือว่าจะกลับก่อน"

"พี่กลับช้าหรือเปล่านานไหม"

"ไม่รู้สิพี่บอกไม่ได้ พี่ต้องรอทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จซะก่อนแล้วถึงจะกลับได้"

" ถ้างั้นฉันรอกลับพร้อมพี่ดีกว่า เลิกเรียนแล้วออกไปหาซื้อของกินแถวๆ นี้ก่อน"

"ตามใจ"

ฉันไม่อยากกลับบ้านไปอยู่คนเดียว บ้านตัวเองมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอก แต่อยู่คนเดียวมันก็ให้ความรู้สึกอีกแบบ และพี่ พายุก็รู้ว่าฉันกลัว เขาไม่ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเลย ไม่ออกไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆ เลยสักครั้ง

เวลาต่อมา

หลังจากเรียนเสร็จแล้วฉันก็มานั่งรอพี่พายุอยู่ที่หน้าตึก พร้อมกันซื้อของกินมาเรียบร้อยฉันไม่ยอมกลับไปอยู่บ้านคนเดียวหรอก

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า 》》》 พี่พายุ

"ค่ะพี่ยุ"

( อยู่ไหน )

"นั่งรออยู่ที่หน้าตึกค่ะ"

( ขึ้นมาหาพี่บนตึกสิ )

"มันจะดีเหรอพี่ยุ"

( แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะมันไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย นั่งอยู่ข้างล่างคนเดียวเดี๋ยวคนเขาก็กลับกันหมดแล้วไม่กลัวหรือไง )

"ก็ได้ พี่ออกมารับที่หน้าห้องนะฉันไม่รู้ว่าพี่อยู่ห้องไหน"

( โอเคๆ )

ฉันรีบเข้าไปในตึกก่อนจะขึ้นไปด้านบน ตอนแรกก็ว่าจะนั่งรออยู่ข้างล่างแหละพอพี่พายุบอกว่าข้างล่างจะไม่มีคนอยู่เพราะคนจะทยอยกลับกันจนหมดฉันก็เริ่มรู้สึกกลัวเพราะมันวังเวงกว่าตอนอยู่ที่บ้านอีก

แกร๊ก~

"แพร"

"พี่ยุ"

"เข้ามาข้างในสิ"

ฉันเดินตามหลังพี่พายุเข้าไป ด้านในมีเพื่อนของพี่พายุอยู่อีกหลายคนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ฉันไปสะดุดตาอยู่กับผู้ชายคนนึง สีผมของเค้าโดดเด่นกว่าใครๆ หน้าตาที่ดูออกลูกครึ่ง คมกริบ เขากำลังจ้องมองมาทางฉัน ไม่ยักจะรู้แฮะว่าพี่พายุมีเพื่อนหล่อขนาดนี้ด้วย

"น้องสาวกูเอง ให้แพรมานั่งรอกูอยู่ที่นี่นะ กลับบ้านไปก็ไม่มีใครน่ะ"

"สวัสดีค่ะพี่ๆ"

ฉันทักทายรุ่นพี่ทุกๆ คน ก่อนจะเดินไปนั่งหลบอยู่ข้างหลังพี่พายุ ซึ่งพี่พายุก็นั่งอยู่ข้างๆ พี่สุดหล่อคนนั้นเหมือนกัน

คนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้นะ แค่ได้เห็นหน้าใจก็เต้นระรัวไม่ไหวแล้ว ทั้งสีผมทั้งหน้าตา ดูก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่ง

"ไอ้ยุนี่น้องของมึงที่บอกว่าเลี้ยงตั้งแต่เด็กเหรอวะ"

"เออ แพรวาไง"

"อ๋อ..."

"เพื่อนพี่เหรอทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย" ฉันกระซิบถาม

"อื้ม เพื่อนพี่เอง เป็นเพื่อนสมัยมัธยมน่ะ มันไปเรียนอยู่ต่างประเทศกับพ่อของมันเพิ่งจะกลับมา"

"อ๋อ..." ถึงว่าฉันถึงไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย เพื่อนของพี่พายุส่วนใหญ่ฉันจะคุ้นหน้าเพราะจะเคยเห็นอยู่บ่อยๆ แต่ก็น้อยคนที่จะรู้ว่าฉันกับพี่พายุจริงๆ แล้วไม่ใช่แฟนกันแต่เป็นพี่น้องกันต่างหาก เราสองคนพี่น้องสนิทกันมาก แทบจะทุกเรื่องเลยฉันจะปรึกษาและคุยกับพี่พายุได้ตลอด

21:45 น.

"หาว ~~"

"ง่วงละเหรอ?"

"อือ ขอพิงหน่อยนะ"

"เอาหัวนอนมาบนตักพี่สิ"

"ค่ะ"

ฉันเอาหัวหนุนไปบนตักของพี่พายุจริงๆ ตอนนี้ง่วงมาก นี่ถ้าฉันกลับบ้านก่อนก็คง จะนอนไม่หลับเพราะรอพี่พายุกลับบ้าน คงเป็นเพราะเขาเรียนใกล้จะจบด้วยแล้วละมั้ง งานก็เลยเยอะแล้วก็หนักแบบนี้

"พี่ยุ"

"หืม?"

"ขากลับบ้านพาแวะกินข้าวต้มด้วยนะ ตรงหน้าปากซอยเข้าบ้านอ่ะ"

"ได้สิ"

ผ่านไปอีกราวหนึ่งชั่วโมงได้

ฉันนอนหมุนอยู่บนตักของพี่พายุ มันเคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นบอกไม่ถูก ฉันเป็นพวกที่นอนไม่ค่อยหลับด้วยเวลาไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่น จนกระทั่งได้ยินเสียงของพี่พายุกระซิบเรียกฉันถึงได้ตื่นขึ้นมา

"ตื่นได้แล้วกลับบ้านกัน"

"อือ..."

ฉันลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ตัวเองตรงนี้ไม่เหลือใครแล้ว นอกจากฉันพี่พายุแล้วก็เพื่อนของเขาอีกคนส่วนรุ่นพี่คนอื่นๆ ก็พากันทยอยกลับหมดไปแล้ว

"ไปยืนรอพี่อยู่ตรงหน้าตึกนะเดี๋ยวพี่ไปเอารถมารับจะได้ไม่ต้องเดินไปไกล"

"อื้อ"

ฉันออกไปยืนรอพี่พายุอยู่ตรงหน้าตึก และเพื่อนของพี่พายุก็ออกมายืนรอด้วยเหมือนกัน พอได้มายืนอยู่สองคนแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันแฮะ พูดไม่ออกเลยอ่ะ พี่คนนี้เขาดูสุขุมพิลึกแบบบอกไม่ถูก เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ใช่คนขี้เล่นเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ของพี่พายุ

"ไม่ได้เจอกันนานเลยโตขึ้นเยอะเลยนะเรา"

"คะ?"

"แต่ก่อนตัวเรายังกะเปี๊ยกเดียวอยู่เลย ตอนนี้โตซะแล้ว"

"....." ทำอะไรไม่ถูกเลยแฮะ คนหล่อมาคุยด้วยเนี่ย ตอนแรกเขายังเงียบขรึมอยู่เลยตอนนี้มาคุยด้วยซะแล้วฉันจะทำตัวถูกได้ยังไง

ฉันยืนรอพี่พายุจนกระทั่งรถของพี่พายุขับมาจอดตรงหน้าของเราสองคน

"เอ่อ...พี่เขากลับด้วยเหรอ"

"อื้ม พี่ลืมบอกน่ะ เดี๋ยวพี่จะแวะไปส่งมันที่คอนโดเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับเราด้วยสักพัก ระหว่างที่รอคอนโดของมันรีโนเวทใหม่"

"อ๋อ..."

ปกติพี่พายุไม่ให้เพื่อนคนไหนมาพักที่บ้านเลยนะ เขาเป็นคนแรกเลยที่พี่พายุยอมให้มาพักที่บ้านด้วยคงจะเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ แหละ ถ้าจะรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมน่ะนะ แต่ฉันจำเขาไม่ได้หรอก ช่วงที่พี่พายุอยู่มัธยมฉันก็อยู่แค่ประถมเอง และมันก็ผ่านมานานมากแล้วด้วย ใครมันจะไปจำได้

"แล้วเราจะยังแวะกินข้าวต้มอยู่ไหมพี่จะได้แวะให้"

"อื้อ หิวอ่า ฉันกินขนมปังไปแต่มันไม่อยู่ท้องเลย"

"โอเค เดี๋ยวพี่แวะให้"

มีพี่ชายดีก็แบบนี้แหละ พี่พายุชอบบ่นนะเวลาฉันชอบลงมาหาของกินตอนดึก ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมให้ฉันกิน เพราะไม่อย่างนั้นฉันก็จะงอแงและอ้อนจนกว่าจะได้กินนั่นแหละ และพี่พายุก็เป็นคนจำพวกแพ้ลูกอ้อนซะด้วยสิ