ตอนที่ : 01 เด็กเฟรชชี่

จุดเริ่มต้น

มหาวิยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

เสียงกลองเสียงดนตรีที่พวกรุ่นพี่ตีเป็นเพลงเพื่อเรียกน้องๆ เฟรชชี่ให้เข้ามารวมตัวตามที่นัดเอาไว้ ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นซึ่งตอนนี้กำลังรีบวิ่งไปให้ทันเวลาที่จะเข้ารวมกับคนอื่นๆ

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

มันก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่เลยนะ แต่เพราะฉันเตี้ยไงขาก็สั้นเลยต้องมีช่วงจังหวะวิ่งที่เร็วกว่าคนอื่นนิดหน่อย

"เอาล่ะครับน้องๆ ต่อไปนี้จะเป็นการค้นหาพี่รหัสของตัวเองตามคำใบ้ที่ตัวเองได้ไป" เสียงรุ่นพี่ตะโกน

"หลังจากที่น้องๆ ได้คำใบ้ของพี่รหัสตัวเองไปแล้ว ต้องหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอภายในพรุ่งนี้ตอนเย็นนะครับ ส่วนใครที่หาไม่เจอแต่ต้องถูกลงโทษต่อหน้าเพื่อนๆทุกคน"

"ครับ/ค่ะ"

ฉันได้ยินมาว่าช่วงเวลาที่นักศึกษาสนุกกันที่สุดก็เป็นช่วงรับน้องเนี่ยแหละ เพราะรุ่นพี่มักจะหากิจกรรมที่มันสนุกสนานตื่นเต้นมาให้น้องๆ ได้เล่นกัน ฉันเลือกที่จะมาเรียนคณะเดียวกันกับพี่ชายเพราะไม่อยากไปไหนไกล และพี่พายุเองก็ขอร้องให้ฉันมาเรียนคณะเดียวกับเขาด้วยแหละ

หลังจากเสร็จกิจกรรมฉันก็กลับบ้านพร้อมกับพี่พายุ ในใจก็ยังนึกตื่นเต้นนะเพราะฉันยังไม่ได้เปิดกระดาษที่เป็นคำใบ้ของพี่รหัสเลย ฉันอยากเอากลับไปลุ้นที่บ้านและกลับไปนั่งนึกว่าพี่รหัสของฉันจะเป็นใคร มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเลยล่ะ

พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ช่วยพี่พายุทำอาหาร และเรามานั่งกินข้าวด้วยกันสองคน ทำไงได้ล่ะเราเหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้องแล้วนี่ พ่อกับแม่ของฉันเสียไปตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมและพี่พายุก็เลี้ยงฉันมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่เราสองคนไม่ค่อยลำบากสักเท่าไหร่เพราะพ่อแม่ทิ้งสมบัติไว้ให้พอสมควร ไหนจะค่าประกันที่พ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุอีก งานของพ่อกับแม่ที่ทำเอาไว้พี่พายุก็เลยต้องรับช่วงต่อ เราสองคนเลยได้มีเงินเดือนกินต่อเดือนสบายๆ

"เปิดดูหรือยังล่ะ คำใบ้พี่รหัสของเราน่ะ"

"หืม...เดี๋ยวฉันไปเอามานั่งเปิดดีกว่าพี่จะได้ช่วยฉันนึก" พูดจบฉันก็รีบเดินไปเอากระดาษคำใบ้ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของตัวเอง และเดินกลับมาหาพี่พายุที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะรีบเปิดอ่าน แต่ทว่าคำใบ้ที่ฉันได้มันกลับทำให้ฉันต้องนั่งขมวดคิ้ว

( ลมลูกใหญ่ )

"ไอ้พี่ยุ!"

"จ๋า" ตอบเสียงหวาน

"เป็นพี่เองเหรอเนี่ย พี่ทำบ้าอะไรของพี่ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้พี่ใช้เส้นสายอะไรทั้งนั้นน่ะ ฉันอยากเล่นกิจกรรมนี้ มันน่าตื่นเต้นดีออกนะ"

"ก็พี่ไม่อยากให้เราต้องเหนื่อยตามหาพี่รหัสไง แล้วเรารู้เหรอว่าบทลงโทษของรุ่นพี่คืออะไรถ้าตามหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอน่ะ"

"....." ฉันนั่งหน้าบูดบึ้ง อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง พี่พายุชอบจัดการอะไรแบบนี้ให้ฉันอยู่เรื่อยเลยอะ

"พี่ไม่อยากให้เราถูกลงโทษหรอก ไม่ชอบหรือไงไม่ต้องทำอะไรเลยน่ะ"

"ถ้าคนอื่นรู้เขาจะคิดยังไง พี่เล่นทำแบบนี้เดี๋ยวคนก็ได้เขม่นฉันพอดี"

"ใครๆ ก็เห็นว่าเราน่ะเดินไปจับฉลากนี่ พี่ไม่ได้เอากระดาษเดินไปยื่นให้เราเลยสักหน่อย"

"พี่อ่ะ อย่าทำอะไรแบบนี้ให้ฉันนักได้ไหมพี่ชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย"

"ก็เรายังเด็กอยู่นี่นายังไม่ยี่สิบเลยนะ" พี่พายุวางมือลงบนหัวของฉัน

ก็น่าแปลกนะพี่พายุไม่เคยคิดที่จะมีแฟนเลย ทั้งๆ ที่พี่เขาก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไรเลย กลับกันยังหน้าตาดีมากๆ ด้วยแหละ ( ฮ่าๆ อวยพี่ชายตัวเอง )

"ถึงยังไงฉันก็ขอบคุณพี่มากนะ พี่ดูแลฉันดีมาตลอดเลย"

"ก็เราเป็นน้องสาวของพี่นี่นาถ้าพี่ไม่ดูแลเราแล้วพี่จะไปดูแลใครล่ะ เราเหลือกันอยู่แค่สองพี่น้องแล้วนะ ก็ต้องรักกันให้มากๆสิ"

"พี่ยุ..." ฉันเบะปากทำท่าเหมือนกับคนที่กำลังจะร้องไห้ แต่นี่ฉันไม่ได้เล่นนะฉันจะร้องไห้จริงๆ ฉันเป็นคนที่อ่อนไหวกับคำพูดอะไรแบบนี้มาก และพี่พายุก็เป็นคนที่ชอบพูดอะไรแบบนี้กับฉันอยู่เป็นประจำเลย

"แน่ะ อย่าร้องไห้เชียวนะ เราโตแล้วจะร้องไห้ทำไม"

"ก็พี่ชอบพูดให้ฉันซึ้งอ่ะ พี่ก็รู้ว่าฉันอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้"

"โอ๋ๆ พี่จะไม่พูดแล้ว"

หลังจากกินข้าวอิ่มเราสองคนก็แยกหน้าที่กัน ฉันไปล้างจานส่วนพี่พายุก็เก็บกวาด เราอยู่ด้วยกันสองคนจริงๆ ไม่ได้มีแม่บ้านเลย เพราะบ้านของเราสองคนมันไม่ได้หลังใหญ่ขนาดนั้นถึงกลับต้องจ้างแม่บ้านมาคอยดูแล เราสองคนตกลงที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้และแยกหน้าที่กันทำ จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้ด้วย

วันต่อมา

และนี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันตื่นเช้ามา และไปร่วมกิจกรรมรับน้องที่มหาวิทยาลัย โดยที่มีพี่ชายของตัวเองเป็นรุ่นพี่ที่ร่วมจัดกิจกรรมนี้ พี่พายุเรียนปีสุดท้ายแล้วส่วนฉันเนี่ยเพิ่งจะเข้าเรียนเอง

"สวัสดีเธอ ชื่ออะไรอ่ะหน้าตาน่ารักจัง"

"อ้อ...ฉันชื่อแพรวา แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

"ชื่อมุกนิล เรียกว่ามุกเฉยๆ ก็ได้"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะมุก"

"เรามาเป็นเพื่อนกันนะฉันยังไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ"

"ได้สิ"

บอกตามตรงเลยว่า ฉันเองก็ยังไม่มีเพื่อนเหมือนกัน ก็เป็นเด็กใหม่ที่เข้ามาเรียนอ่ะ ฉันมีแค่ที่พายุคนเดียวที่ฉันรู้จัก นอกนั้นก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ถึงจะเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนแต่ฉันก็ไม่ได้รู้จักนี่

"เธอหาพี่รหัสของเธอเจอแล้วหรือยัง"

"เจอแล้วๆ"

"เก่งอ่า ฉันยังหาไม่เจอเลยคำใบ้ยากชะมัด"

"....." ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนเพราะไม่กล้าบอกว่าฉันได้คำใบ้อะไรมา ไม่ตอบถูกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ถ้าฉันตอบผิดไอ้พี่พายุคงได้เขกหัวฉันแน่ๆ

"พักกลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม"

"เอาสิ"

ปกติช่วงพักกลางวันฉันจะไปนั่งกินข้าวกับพี่พายุและก็เพื่อนของเขา ฉันไม่มีเพื่อนนี่นา และพี่พายุก็คงไม่ยอมให้ฉันนั่งกินข้าวคนเดียวหรอก

"พี่พายุ"

"อ่าวมาแล้วเหรอ"

"คนนี้ชื่อมุกเป็นเพื่อนใหม่ของฉันเอง ให้เพื่อนของฉันไปนั่งกินข้าวด้วยได้ไหม"

"มาสิ"

บอกตามตรงนะตอนที่ฉันไปนั่งกินข้าวร่วมกับพี่พายุกับเพื่อนของเขาก็นึกเขินสายตาของคนอื่นเหมือนกันเพราะโต๊ะกินข้าวมีแต่ผู้ชายและมีแค่ฉันที่เป็นผู้หญิง ส่วนน้อยด้วยที่คนอื่นจะรู้ว่าฉันกับพี่พายุจริงๆ เป็นแค่พี่น้องกัน