Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
chapter 5 เธออีกแล้วเหรอ
chapter 5 เธออีกแล้วเหรอ
ส่วนสโนว์ที่เดินออกมาที่ลานจอดรถเพราะตั้งใจจะแวะมาดูรถของเธอที่จอดทิ้งเอาไว้
ไม่คิดว่าอยู่ ๆ รถBMWสีดำคันหรูขับเข้ามาอย่างไว จนเกือบเฉี่ยวสโนว์ที่กำลังเดินมาดูรถของตัวเอง ดีว่าเธอหลบทันแต่ก็สร้างความขุ่นเคืองไม่ใช่น้อย
“ชิ! ขับรถได้หมามาก” เธอมองตามด้วยความโมโหก่อนจะเดินตรงไปหาเรื่องรถคันนั้นที่เพิ่งจอด
ก๊อก ก๊อก
“เปิดกระจกรถมาคุยกันหน่อยดิ อ่า…”
กระจกรถเลื่อนลง พร้อม ๆ กับปรากฏใบหน้าหล่อของคู่กรณีที่เป็นผู้ชายคนเมื่อคืน เพียงแต่เขาเปลี่ยนรถอีกคันมาใช้เธอเลยคิดไม่ถึงว่าเป็นเขา
“คุณอีกแล้วเหรอเนี่ย!”
สโนว์ทำท่าจิ๊ปากใส่เขาอย่างโมโห
“เหอะ นี่เธออีกแล้วเหรอ” เขาเองก็ไม่ต่างกัน ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ แล้วเปิดประตูรถลงมาประจันหน้ากับสโนว์
“ว่าไง เรามาทำอะไรที่นี่”
“ทำไมหนูต้องบอกคุณด้วยละคะ ไม่เกี่ยวกับอะไรกับคุณสักหน่อย”
“อ๋อ หรือจะเอาเงินมาใช้หนี้”
“ยังค่ะ ยังไม่ถึงสองอาทิตย์เลยนะคะ ให้มันถึงเวลานัดก่อน หนูหาเงินคืนคุณได้แน่ ๆ”
“แล้วมาทำไม? ดักเจอฉัน?”
“โห…ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ”
เจอสายตาคมกริบจากใบหน้าหล่อ ๆ ที่จ้องเธอกลับมา สโนว์เองก็แทบลืมตัวว่าเดินตามเขามาทำไม จนเมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วมองเธอคล้ายกับเป็นการตั้งคำถาม ถึงได้รู้ตัวว่า…
“อ่า เออใช่ ที่หนูตามมานี่ เพราะเมื่อกี้คุณขับรถไวมาก จะบอกให้นะคะว่าเวลาขับรถในลานจอดรถโล่ง ๆ แบบนี้ คุณควรขับให้มันช้า ๆ หน่อย ถ้าเกิดชนคนเดินไปเดินมาจะทำยังไง”
เขาถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สองเมื่อฟังสโนว์พูดจบ
“แล้วเธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาสอนฉัน”
“เป็นคนที่ไม่ชอบความไม่ถูกต้องค่ะ เลยตั้งใจจะมาสั่งสอนคุณ” สโนว์เชิดหน้าตอบทันควัน
“ก่อนจะมาปากดีสอนคนอื่น ฉันว่าเธอไปหาเงินมาใช้หนี้ที่ขับรถชนฉันให้ครบก่อนดีกว่า หลีกไป!”
อึก…พูดถึงเรื่องเป็นหนี้ก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา สโนว์ได้แต่มองแผ่นหลังของเจ้าหนี้ที่เดินเข้าไปภายในผับก่อนจะตะโกนด่าตามหลัง
“เขินดิ ขับรถไม่มีมารยาท พอโดนเด็กสอนเข้าหน่อย เขินสิท่า ชิ”
ว่าแต่หมอนั่นเข้าไปในนั้นทำไม
อย่าบอกนะว่า
เขาก็เป็นพนักงานเสริฟ์ที่นี่!
…
สโนว์ค่อนข้างจะตื่นเต้นกับงานใหม่จนแทบกินอะไรไม่ลง ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาที่ห้องแต่งตัว ถึงได้รู้ว่าบรรดารุ่นพี่เข้ามาแต่งตัวกันเป็นร่วมชั่วโมงจนจะแต่งตัวกันเสร็จอยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดหันมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ เพราะไม่คิดว่าสภาพเด็กกะโปโลแบบเธอจะมาทำงานเป็นเด็กเอนได้
“สะ สวัสดีค่ะ” สโนว์ก้มหัวทักทายทุกคนแม้จะไม่มีใครทักทายเธอตอบเลยก็ตาม ทุกคนหันไปแต่งหน้ากันหมดอย่างไม่สนใจ ทำราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ เธอเลยยืนเคว้งอย่างไม่รู้จะพึ่งใครอยู่ครู่ใหญ่
ก่อนที่พี่จุ๊บแจงคนเดิมที่แต่งตัวเสร็จเป็นคนแรก เดินเข้ามาพร้อมกับชุดยูนิฟอร์มที่เป็นชุดเกาะอกรัดรูปสีแดงส่งมาให้
“นี่จ๊ะชุดของหนู แต่งตัวเสร็จแล้วตามออกไปทำงานนะ เดี๋ยวหัวหน้าคงให้คนมาสอนงาน”
“อ่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”
คนจากในห้องทยอยเดินออกไปทีละคน ในขณะที่สโนว์ก้มลงมองชุดสีแดงในมืออย่างลำบากใจ เธอจะใส่มันได้ยังไงชุดแบบนี้ จะว่าไปตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่มาไม่เคยใส่อะไรสั้นแค่คืบแบบนี้เลย
เฮ้อ…ชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่มาทำงานนี้
แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้สโนว์หันกลับไปมอง เป็นหัวหน้าของเธอที่เดินมาพร้อมเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
“อ๊ะ หัวหน้าสวัสดีค่ะ”
“อืมจ๊ะ ว่าแต่เราทำไมยังไม่แต่งตัวอีกจะได้เวลาเข้างานแล้วนะ”
สโนว์เหวอไปนิดนึงเพราะจำได้ว่าพี่จุ๊บแจงบอกให้เธอออกไปหาอะไรกินข้างนอกแล้วกลับมาแต่งตัวก่อนสองทุ่ม ซึ่งถ้าดูเวลานี่ก็ยังเหลือเวลาเป็นชั่วโมง
“ขะ ขอโทษนะคะ”
“งั้นสองคนก็รีบแต่งตัวเถอะ วันนี้บอสมาไว ทุกอย่างต้องพร้อมก่อนเริ่มงาน”
“ดะ ได้ค่ะ”
“อะแล้วนี่ชื่อนัชชานะ ส่วนนี่ชื่อสโนว์ เธอสองคนมาทำงานวันแรกพร้อมกัน ทำความรู้จักกันซะสิ แล้วถ้าแต่งตัวเสร็จแล้ว ทั้งคู่ตามออกไปหาพี่ที่โซนวีไอพีแล้วกันนะ พี่จะให้คนสอนงานให้”
หัวหน้าแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน ก่อนจะสั่งรวดเดียวจบแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ทั้งสโนว์กับนัชชาหันมามองหน้ากันเพราะยังมีอาการเหวอทั้งคู่ ซึ่งในตอนนี้ภายในห้องไม่มีใครเลย นอกจากเด็กใหม่อย่างพวกเธอแค่สองคน แถมชุดสีแดงที่อยู่ในมือพวกเธอเห็นแล้วแทบจะใส่มันไม่ลง
“เราชื่อนัชชานะ เธอเพิ่งมาทำงานวันแรกเหรอ”
นัชชาเป็นฝ่ายเอ่ยปากทักสโนว์ก่อน อาจจะเพราะสโนว์ดูท่าทางเป็นเด็กกว่าเล็กน้อย และเพราะท่าทีที่เป็นมิตรของนัชชา ทำให้สโนว์รู้สึกถูกชะตากับนัชชามาก
“อืมใช่จ้ะ เราชื่อสโนว์นะ เธอน่ารักจังเลยนัชชา”
“ใครบอกเธอต่างหากสโนว์ที่น่ารัก หน้าตายังกับตุ๊กตาแหนะ ผิวก็ขาวสมชื่อสโนว์เลย”
“คิก เราสองคนอวยกันเองละนะเนี่ย”
“นั่นสิ เออว่าแต่ทำไมเธอถึงเลือกมาทำงานชงเหล้าล่ะ ไม่ได้เรียนอยู่เหรอ”
“เราเรียนอยู่ปีสามแล้ว นี่ถ้าไม่ขับรถไปชนท้ายคนอื่น จนต้องหาเงินใช้หนี้แบบเร่งด่วนก็คงไม่ทำ”
“จริงดิ เหมือนเราเลย เราก็มาทำงานใช้หนี้ แต่เราอยู่ปีสี่แล้วนะ เธอไม่ต้องเรียกรุ่นพี่อะไรหรอกนะ อายุใกล้ ๆ กัน เรียกแบบเพื่อนกันก็พอ”
“เราโชคดีจังที่ได้เจอเธอที่นี่ นึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว”
“เหมือนกัน พวกเรารีบแต่งตัวเถอะเดี๋ยวโดนหัวหน้าด่า”
สองคนคุยกันอย่างถูกคอ อาจจะเพราะมีนิสัยบางอย่างที่คล้ายกัน แต่นัชชาจะออกดูดื้อกว่าเล็กน้อย ในขณะที่สโนว์จะดูเรียบร้อยกว่า
ทั้งสองคนช่วยกันทั้งแต่งตัวทั้งแต่งหน้าจนเสร็จ ก่อนที่จะมองกันแบบทึ่ง ๆ เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแต่งตัวออกมาแล้วสวย ที่สำคัญดูซ่อนรูปเอามาก ๆ
“เธอสวยจังสโนว์ ตอนแรกเห็นนึกว่านมไม่มีที่ไหนได้ ไม่เบานะเนี่ย”
“อย่ามา…นัชชา เธอก็เหมือนกันแอบตูมเหมือนกันนะเนี่ย แต่…เอ๊ะ ตรงซอกคอเธอกับตรงเนินอกของเธอเป็นอะไรแดง ๆ ยุงกัดหรือแพ้อะไรหรือเปล่า”
“หา…เห็นชัดขนาดนั้นเลย” นัชชารีบหาคอลชีลเลอร์มาแต้มปิดรอยจ้ำแดง ๆ ตามตัว ก่อนจะเช็คดูว่าไม่หลงเหลือร่องรอยนั่น
“โอเค ไม่เห็นแล้ว”
“งั้นปะ พวกเราไปกันเถอะ ว่าแต่ชุดสั้นชะมัดเลยเนอะ”
“นั่นสิ ทำไงดี”
“เอานะ ท่องไว้พวกเราทำงานเพื่อหาเงินใช้หนี้”
“โอเค ลุยยยยย”
สองคนปลอบใจกันก่อนจะพากันเดินออกมา
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
