chapter 2 ความซวยบังเกิด

chapter 2 ความซวยบังเกิด

สโนว์หันมาตบบ่าเพื่อนรักที่นั่งโอนไปเอนมาเชิงปลอบ ก่อนจะยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หนึ่งอึกเพื่อปลุกความกล้าของตัวเอง แล้วเดินตรงไปที่หนุ่มสาวคู่นั้นที่อยู่ตรงหน้า ทั้งคู่กำลังพลอดรักกันอยู่อย่างไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง

ให้ตายเถอะ แทนที่จะไปเปิดห้องทำกันที่โรงแรมแล้วทำกันให้รู้แล้วรู้รอด

“ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงแรมกันเหรอไง”

เสียงพูดของสโนว์ดังพอที่จะทำให้สองคนนั้นหยุดกิจกรรมที่กำลังโอ้โลมกันอยู่แล้วหันมามองเธอด้วยความไม่พอใจ

โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ใส่เชิ้ตสีดำ หน้าตาหล่อจัดคิ้วคมเข้ม ใช้สายตานิ่งเฉยมองกลับมาที่เธอ ทำเอาสโนว์อึ้งไปนิดหนึ่งกับสายตาคมกริบตรงหน้า

“หึ หน้าตาก็ดีนี่ หล่อซะเปล่าแต่ดูท่าน่าจะมั่วไปทั่วเนอะ”

สโนว์กอดอกมองคนทั้งคู่อย่างไม่ค่อยพอใจ

“อะไรของเธอ รู้ไหมว่าคุยอยู่กับใคร”

เสียงแหวของผู้หญิงชุดแดงที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เป็นฝ่ายพูดออกมา ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะยกมือขึ้นคล้ายกับปราม จนผู้หญิงคนนั้นต้องเงียบลง

“เธอเป็นใคร?”

“อะไร! นี่นายจำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ”

สโนว์ตั้งใจพูด หมายจะให้ผู้หญิงชุดแดงคนนั้นเข้าใจผิด และจงใจให้ผู้ชายคนที่ทำร้ายจิตใจเพื่อนเธอมีปัญหากับคู่ขาคนใหม่

“อร้าย ถือดียังไงมาบอกว่าตัวเองเป็นเมียเฮีย”

“ก็ไม่ไง ฉันพูดเรื่องจริง ฉันถึงมาตามเขากลับไปเลี้ยงลูกอยู่นี่ไง”

สโนว์ลอยหน้าลอยตาตอบ อย่างน้อยเธอก็ปั่นหัวผู้หญิงคนนี้จนหงุดหงิดได้สำเร็จ ก่อนจะยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจ

“ลูก?” คิ้วเข้มของชายตรงหน้าขมวดเข้าหากันคล้ายตั้งคำถาม เล่นเอาสโนว์ถึงกับชะงักเมื่อเห็นดวงตาคมกริบที่จ้องเธอกลับมา แถมเขายังไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก

“หึ ใครมีลูกกับเธอ จำได้ว่าฉันไม่ได้มีสเปคกินเด็กกะโปโลแบบนี้นะ ว่าแต่เด็กมัธยมปลายแบบเธอ เข้ามาในนี้ได้ยังไง”

“วะ ว่าใครเป็นเด็กมัธยม ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ” สโนว์เม้มปากด้วยความโมโห แต่กระนั้นก็ถอยร่นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอ

“หรืออยากเป็นเมียฉัน? เลยต้องใช้วิธีนี้”

หนำซ้ำเขายังยื่นมือมาจับคางของเธออีก

คราวนี้สโนว์ถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่เธอจะพยายามปัดมือหนาของเขาให้ออกจากใบหน้าของตัวเอง

“บะ บ้าเหรอ! ใครอยากเป็นเมียนาย ฉะ ฉันก็ไม่มีสเปคได้ผู้ชายคราวลุงเป็นแฟน” เธอประเมินจากสายตาผู้ชายคนนี้น่าจะมีอายุมากกว่าเธอแน่ ๆ อย่างน้อยก็คงไม่ใช่วัยเดียวกันแน่นอน

“หึ เมื่อกี้พูดอยู่ว่าเป็นเมียฉัน ตอนนี้มาบอกว่าฉันเป็นลุงอีก”

“ปะ ปล่อย เจ็บนะ”

“บอกมา! ว่าเธอเป็นใคร!” เสียงเข้มปนตะคอกจากใบหน้าหล่อเหลาด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาสโนว์สะดุ้ง เธอเริ่มตระหนักถึงอันตรายทั้งยังรู้สึกเจ็บคางที่กำลังดูเหมือนจะบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองจนมุม เธอรู้ว่าต่อกรกับผู้ชายตรงหน้าไม่ได้แน่ จำต้องสารภาพออกมาอย่างยอมแพ้

“คือ นะ หนูขอโทษ หนูเป็นเพื่อนกับวาวา”

“ใครวาวา!”

“แฟนคุณไงล่ะ คุณนอกใจเพื่อนหนู ทำให้เพื่อนของหนูเสียใจ”

สโนว์ชี้ไปทางวาวา ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนของเธอหายไปจากโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

ซะ ซวยแล้ว …

อยู่ดี ๆ เพื่อนก็หายไปไหนไม่รู้ ที่เป็นห่วงเพื่อนก็ห่วง ที่ห่วงตัวเองก็ห่วง เพราะจากตอนนี้ผู้ชายหน้าหล่อคนที่สโนว์ตั้งใจมาหาเรื่องกลับมาหาเรื่องเธอแทน ซ้ำยังเปลี่ยนจากจับคางเธอมาจับแขนของเธอเอาไว้แน่น

“ไหนเพื่อนเธอเด็กน้อย?”

อึก …

ชายตรงหน้าถามย้ำ เล่นเอาสโนว์ไปไม่ถูก

“ตะ ตอนแรก เพื่อนหนูนั่งอยู่ตรงโน้น”

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“ตอนนี้เพื่อนหนู หนู”

“ว่าไง!”

“คุณก็ปล่อยแขนหนูก่อนสิ มันเจ็บนะ”

“ก็ไหนว่าอยากเป็นเมียไม่ใช่ จะได้พาไปสงเคราะห์”

เขาตั้งใจแกล้งเธอกลับ แต่ไม่คิดว่าจะทำให้เธอตกใจมาก จนกระทั่งยกขาขึ้นมาเตะกล่องดวงใจของเขา

ปั่ก!

อุก!

“ไอ้โรคจิต ไอ้ผู้ชายเฮงซวย วาวาไปชอบผู้ชายเลวๆ แบบนายได้ไงนะ!”

เมื่อได้จังหวะที่เขาตัวงอ พร้อมกับปล่อยมือเธอ สโนว์เลยได้ทีวิ่งหนีออกมาอย่างไว แต่ไม่วายปากยังตะโกนด่าเขาแข่งกับเสียงเพลงในผับไปด้วย

“ไปตายซะ ไอ้แก่ตัณหากลับ!”

“ธะ เธอ”

“อุ้ย เฮีย เฮียไปไงบ้างคะ” สาวชุดแดงเขามาประคอง ในขณะที่สโนว์วิ่งหนีกลับมาตามหาเพื่อนที่โต๊ะอย่างใจคอไม่ดี อีกมือก็พยายามกดมือถือหาเพื่อนสาวมือระวิง

“วาวาแกอยู่ไหน”

(อยู่กับต้น)

“ต้นไหน”

(ต้นแฟนฉันไง เขาตามมาง้อฉันแล้ว)

“ห๊ะ! ตามง้อ! ดะ เดี๋ยวแล้วผู้ชายเชิ้ตสีดำที่แกชี้ให้ฉันดูล่ะ แกบอกว่าเป็นแฟนแกกำลังคั่วอยู่กับผู้หญิงอื่น”

“ฉันบอกงั้นเหรอ”

“…”

สโนว์รู้สึกเหมือนฝูงผึ้งบินหึ่งอยู่รอบหัว จนเข่าแทบทรุด เธอไม่น่าอินตามคำพูดของคนเมาอย่างวาวาเลยสักนิด

นับเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง

ประเด็นที่หนึ่งคือ เธอไม่เคยเห็นหน้าแฟนวาวาแบบชัด ๆ เพราะเรียนอยู่คนละคณะ

ประเด็นที่สองคือ เมื่อครู่เธอไปหาเรื่องใครก็ไม่รู้แถมยังทำร้ายร่างกายเขาอีกด้วย

และประเด็นที่สาม ใครก็ไม่รูัที่ว่าคนนั้นกำลังเดินตรงมาหาเธอ

กรี๊ดดด…สโนว์รีบหันหลังกลับ เธอได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ จำได้ว่าเมื่อครู่เธอยกเข่าใส่กล่องดวงใจเขาไปแบบสุดแรง

-ยายวาวานะ ยายวาวา งื้อ ทำไงดีละเนี่ย หนีก่อนละวะ นาทีนี้-