chapter 1 จำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ

chapter 1 จำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ

“ฮือ สโนว์ แกช่วยฉันด้วย ฮือ”

“กะ แก เสียงแกร้องไห้อยู่นี่ แกอยู่ไหน วาวา!”

“ฮือ ฉันอกหักอะแก ฉันจับได้ว่าแฟนฉันมีคนอื่น อึก ฮือ”

“เสียงแกเมามากเลยนะ แกบอกมาดิ้ว่าแกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปหา”

“ผับแองเจิล”

“หา…ผับแองเจิล”

“ฮือ แกจะมาเหรอ แกไม่ชอบสถานที่แบบนี้ไม่ใช่”

“เออไม่ชอบ แต่ฉันจะไปรับแกกลับหอ โอเคป่ะ แค่นี้นะจะรีบไป”

เสียงคร่ำครวญปนร้องไห้จากปลายสาย ทำให้สโนว์ นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสามรีบแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีส์สีซีดตัวโปรด คว้ากุญแจรถเก๋งคันเก่า ก่อนที่จะขับรถออกไปหาเพื่อนรักของเธอที่น่าจะเมามายอยู่ในผับชื่อดังแห่งหนึ่ง

ซึ่งนั่นก็คือ…

ผับแองเจิล ที่เป็นศูนย์กลางแห่งแสงสีเสียงที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากทั่วสารทิศ ผับจะถูกแยกเป็นสองโซนคือโซนที่เป็นผับสำหรับบุคคลทั่วไป และอีกโซนที่เป็นโซนวีไอพีคลับที่ต้อนรับเฉพาะคนระดับสูงเท่านั้น

สโนว์กับวาวาเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยมปลายและมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยเดียวกัน แม้จะเรียนคนละคณะแต่ทั้งคู่ก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แม้นิสัยจะแตกต่างกันมากด้วยก็ตาม

ใช้เวลาเพียงไม่ถึงยี่สิบนาที สโนว์ก็มายืนอยู่หน้าผับแองเจิลแล้ว จากตอนแรกการ์ดจะไม่ให้เธอเข้าไปข้างใน เพราะหน้าตาของเธอเหมือนอายุไม่ถึงสิบแปดปี สโนว์สูงแค่ 165 เซนติเมตร ตัวเล็กผอมบาง หากไม่แต่งหน้าแล้วมองเผิน ๆ เธอก็แทบไม่ได้แตกต่างจากเด็กมัธยมปลายคนหนึ่ง แถมการแต่งตัวแบบเสื้อยืดกางเกงยีนส์ผมมัดรวบแบบง่ายๆ ดูยังไงก็…

“เข้าไม่ได้นะครับหนู กลับไปเถอะ”

“หนูบ้าอะไรล่ะ ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ”

สโนว์เม้มปากด้วยความโมโห ลำบากที่เธอต้องค้นบัตรประชาชนเพื่อแสดงตัวเองว่าตอนนี้เธออายุยี่สิบแล้ว การ์ดของผับถึงจะเชื่อแล้วยอมปล่อยให้เธอเข้าไป ถึงกระนั้นการ์ดก็ยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่ออยู่ดี

“ขโมยบัตรประชาชนพี่สาวมาหรือเปล่า”

“แล้วหน้าตาฉันกับในบัตรประชาชนต่างกันตรงไหนไม่ทราบ!”

สโนว์ทำตาค้อนใส่การ์ดประจำผับไปหนึ่งที ก่อนจะที่การ์ดจะยอมให้เธอเข้าไป

“ให้ตายเถอะ เสียงดังเป็นบ้า”

เพียงก้าวขาเข้ามาเสียงดนตรีที่เร้าใจก็ดังกระหึ่ม เล่นเอาสโนว์ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดหูเพราะเธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลยสักนิด

ถึงแม้สโนว์จะเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าเด็กวัยรุ่นทุกคนจะต้องชอบเที่ยวเหมือนกันหมด

ถ้าจะให้เลือก สโนว์ชอบไปร้านที่มีบรรยากาศชิว ๆ นั่งฟังเพลงเบา ๆ สบาย ๆ มากกว่า

ที่สำคัญเธอค่อนข้างจะติดงกนิดหนึ่ง เธอไม่ยอมเอาเงินมาละลายกับสถานที่ที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์กับตัวเองทั้งที่ยังหาเงินใช้เองไม่ได้ ซ้ำครอบครัวเธอเองก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ เพราะพ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน ส่วนสโนว์ก็เลือกที่จะไม่อยู่กับใครเลย แต่ออกมาเช่าหอข้างมหาวิทยาลัยราคาถูก ๆ อยู่

“แกอยู่ไหนวาวา” สโนว์กดมือถือหาวาวาเพื่อนรัก น้ำเสียงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นการตะโกนแข่งกับเสียงตื้ดของดนตรีที่ดังกระหึ่ม

“แล้วแกล่ะ”

“เข้ามาในผับแล้ว ตรงประตูทางเข้า”

“แกเห็นป้ายห้องน้ำไหม เดินมาตรงนั้น จากป้ายห้องน้ำ ฉันอยู่ทางขวาโต๊ะที่สิบเก้า”

“อืม แกรออยู่ที่นั่น เดี๋ยวฉันไป”

สโนว์เดินเบียดฝ่าฝูงชนที่พากันเต้นโยกย้าย บ้างก็กอดกันซบอยู่ตามทาง จนกระทั่งเดินไปเจอตัววาวาเพื่อนของเธอที่กำลังยกเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์พอดี

“พอแก!เลิกดื่ม” สโนว์เข้าคว้าแก้วจากมือของวาวาที่กำลังจะยกแก้วออกมาวางข้าง ๆ

“ฮืิิอ แกมาแล้วเหรอเพื่อนรัก” ทันทีที่เห็นหน้าสโนว์ วาวารีบโผตัวเข้าซบกอดเพื่อนซ้ำยังร้องไห้หนักขึ้น

“เออ…ไม่ต้องร้อง ช่างมันผู้ชายเฮงซวยพรรค์นั้น พวกเรากลับกันเถอะ แกเมามากแล้วนะ”

“ฮือแก แกบอกฉันสิ ผู้หญิงแบบไหนวะ ที่ผู้ชายเค้าชอบ ต้องแรดๆ เหรอ เอองั้นต่อไปฉันจะแรดดูบ้าง” นอกจากวาวายังไม่ตอบ ยังหันไปยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาซดพรวดเกือบหมดแก้ว

อึก …

“แกจะบ้าเหรอหาวาวา เลิกกับผู้ชายห่วย ๆ สักคน ทำไมเราต้องเปลี่ยนตัวเองให้แรดด้วยละวะ”

“ฉันเสียใจอะแก ฉันรักเค้ามากเลยนะ มา แก ดื่มเป็นเพื่อนฉันเลย น้องๆ เอาแก้วมาเพิ่มแก้วหนึ่งดิ้” วาวาแทบไม่ได้ฟังที่สโนว์พูด หนำซ้ำยกมือขึ้นเพื่อเรียกพนักงานให้เอาแก้วเหล้ามาเพิ่มอีก

“ไม่อะฉันดื่มไม่เป็น แกก็อย่าดื่มเยอะนักเลย กลับเหอะ”

“นั่น ผู้ชายคนนั้นแก คนที่ทำให้ฉันอกหัก”

วาวาผงกหัวขึ้นชี้ไปตรงทางเดินไปห้องน้ำ ซึ่งสิ่งที่สโนว์เห็น คือผู้ชายสูงโปร่งใส่เชิ้ตสีดำคนหนึ่งที่ยืนหันหลังในท่าทางที่คร่อมหญิงสาวชุดแดงเกาะอก ในสภาพที่คลอเคลียกันอยู่

ขนาดดูข้างหลังยังจัดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีเอามาก ๆ

“ดูสิ เค้าหยามฉัน แก ฉันเจ็บ อึก”

พอเห็นเพื่อนรักอยู่ในอาการเมามายปนร้องไห้สะอึกสะอื้น สโนว์ก็อดที่จะรู้สึกโกรธแทนเพื่อนไม่ได้

“ฉันจัดการให้ แกรออยู่นี่นะ”