ตอนที่ 4 เกิดมาเพื่อชนะ

ไต้ฝุ่น...คือชื่อของผม...

ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ธรรมดา

ป๋าของผมเป็นมาเฟีย

และแม้หม่ามี้จะเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ท่านก็กุมหัวใจป๋าอีกที ดังนั้นก็เรียกว่า ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

บ้านเรามีธุรกิจเยอะ ไล่ระดับจากร้านอาหาร ไปร้านเหล้า ห้างสรรพสินค้า และทำบริษัทอสังหาฯ พัฒนาที่ดินจนกลายเป็นสินทรัพย์มูลค่าสูง เราสร้างและขายบ้าน คอนโด หรือแม้แต่อาคารนำสมัยทั้งในและต่างประเทศ

ญาติเรานำเข้ารถซูเปอร์คาร์ ไฮเปอร์คาร์ ทำธุรกิจสนามแข่งพร้อมโรงแรมที่พัก ส่วนคุณอาอีกคนก็ทำบริษัทซอฟต์แวร์และพัฒนาเอไอ

ด้านธุรกิจกงสีของตระกูล เราขายอาวุธ อันนี้น้องชายฝาแฝดผมเป็นคนดูแลอยู่

ถามว่ารวยขนาดนี้ แล้วผมจะอยากประสบความสำเร็จไปเพื่ออะไร

คำตอบง่ายมาก...

ถ้ามีระดับนี้ แล้วยังแพ้

ก็ไม่ควรเป็นผู้นำใครครับ

“Hold on!”

ไต้ฝุ่นเรียกผู้ช่วย เพื่อยั้งการตัดสินใจ มีมน่าขันนี้ ไม่ได้สร้างความคิดด้านลบให้ผู้ใช้ แต่ความน่าอับอายมันคือความรู้สึกของเขาล้วน ๆ

“ผมจะใช้ประโยชน์จากมีมนี่”

คำพูดเดียวของประธาน หยุดทุกความเคลื่อนไหว

----

TIME 20.30

“ยินดีจริง ๆ ที่ได้ใกล้ชิดกับทุกคน เดินทางกลับบ้านกันดี ๆ น้า” เลโอ หนุ่มฮอตสุดของวงการซีรีส์วายในยามนี้ จะขยับตัวไปไหนทำอะไรก็ดังไปเสียหมด เขากำลังยืนส่งเหล่าแฟนคลับที่จับฉลากได้มาดินเนอร์ในงานขอบคุณบวกกับเป็นแฟนมีต

ปัณณ์ กำลังยินดีไปกับโชคที่หล่นทับจากสองร้อยคน เธอเป็นหนึ่งใน 9 คนที่ได้เข้าร่วมกิจกรรมช่วงท้ายนี้

ตลอดมื้ออาหาร บอสสาวไม่แตะอะไรทั้งนั้น ข้าวปลาอาหารไม่กิน ไม่มีอะไรตกถึงท้อง แต่ชีวิตยังชีพได้ด้วยสายตาและความเปี่ยมสุข เธอมองเหล่านักแสดงด้วยความปลาบปลื้มที่เด็กน้อยกำลังได้รับความรักมากมาย เห็นได้จากกองของขวัญ และจำนวนแขกที่มาร่วมงาน และแน่นอนยอดแฮชแท็กติดกระแสด้วย

“กลับดี ๆ นะครับ” เสียงน้องพูดฟังแล้วดูท่าจะยืนอยู่ใกล้ แต่ปัณณ์ไม่กล้าหันไป เพราะหัวใจเต้นแรง

ยิ่งโตยิ่งหล่อ เสียงก็เพราะ ช่วยเบา ๆ กับใจมัมหมีหน่อยลูก

ยิ่งเห็นปัณณ์มีท่าทีเอียงอาย คนพูดยิ่งได้ใจ อาศัยความวุ่นวายของคนในงานที่กำลังสนใจเรื่องอื่น เขายื่นมือมาสัมผัสปลายนิ้ว

“ไว้เจอกันนะครับ” นักแสดงหนุ่มพูดกว้าง ๆ แต่ปลายนิ้วนั้นเหมือนแตะไปถึงหัวใจ ส่งสัญญาณเฉพาะเจาะจงหาแฟนคลับหนึ่งเดียวที่เขาอยากให้เธอเป็นมากกว่านั้น

ปัณณ์คลี่ยิ้มหวาน ใจอยากเดินเข้าไปกอด แต่มันก็ออกจะเกินไปหน่อย น้องไม่ใช่เด็กแถวบ้านคนเดิม เดี๋ยวนี้เขาเป็นคนของประชาชนไปแล้ว มือเล็กยกขึ้นบ้ายบาย แล้วไปแอบตัวอยู่แถว ๆ หน้างานเพื่อรอรับรางวัลที่ได้จากการเล่นเกมเมื่อครั้งอยู่กันเป็นร้อย ๆ หน้าเวที

ภาพยิ้มหวานยามมองนักแสดงที่กำลังคุยกับแขกในงาน ทำใครบางคนที่กำลังแอบมองผ่านกล้องวงจรปิดอยากหัวเราะเยาะความไร้สาระนี้

ไต้ฝุ่นนั่งพิจารณาเป้าหมายจากห้องปฏิบัติการของทีมรักษาความปลอดภัย ภาพกล้องวงจรปิด ทำให้เห็นชัดว่ากิจกรรมในงานนั้นจบแล้ว แต่ยัยผู้หญิงคนนั้นพยายามทำตัวเป็นศาลพระภูมิที่ติดตั้งไว้ในที่ดินส่วนตัว แสดงความเป็นเจ้าที่ไม่ยอมไปไหน

“หึ! จะสิงเข้าไปในเสาแล้ว” เขาพูด แล้วชี้นิ้วไปที่คนควบคุม ก้านนิ้วผู้ดีหมุนวนในอากาศ สั่งให้ซูมหน้าเธออีก

แววตาระยิบระยับยามมองคนที่ชอบ มันเอ่อล้นไปด้วยความรัก ความปรารถนาดี จนน่าหมั่นไส้

“เด็กคนนี้ดังมากครับ ภาพเขาขึ้นที่หน้าห้างเราเกือบทุกเดือน ขึ้นบิลบอร์ดเป็นสัปดาห์” หัวหน้าช่างเทคนิคพูดระหว่างขยับมือซูมภาพให้เจ้านาย เขาอยากช่วยแนะนำเพิ่มเติมเพราะเห็นไต้ฝุ่นดูสนใจเลโอเป็นพิเศษ

“เขาเล่นหนังเยอะมั้ย” ไต้ฝุ่นถาม

“อืม ไม่แน่ใจเลยครับประธาน ผมก็ไม่ได้ติดตามอะไรแบบนี้ แต่ในโรงเคยมีหนังเขาอยู่ครั้งนะครับ เมื่อเร็ว ๆ นี้ มางานเปิดตัว เราต้องทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้เขาด้วย” พนักงานตอบ

“เธอกำลังจะออกจากงานแล้ว อ้าว...” เกลรีบชี้ให้ไต้ฝุ่นดู เพราะเข้าใจว่าปัณณ์น่าจะยอมออกจากงาน

แต่เปล่าเลย...เธอทำทีเหมือนเดินออกจากงานก็จริง แต่กลับไปเดินวนรอบสแตนดีรูปศิลปินขนาดเท่าตัวจริง ที่ทีมนำมาตั้งไว้ประดับงานอีเวนต์

“แววตาแบบนี้ ขโมยแน่ ๆ” ไต้ฝุ่นพูดขึ้น แล้วเป็นแบบนั้นจริง ๆ

ปัณณ์เหน็บสแตนดีขนาดพอ ๆ กับตัวเธอ ตั้งใจอุ้มไปทางลิฟต์ เพื่อลงไปลานจอดรถ

“เร็ว! อย่าให้หนีได้” ไต้ฝุ่นสั่งทุกคน

----

ติ๊ง!!!!

ลิฟต์สีทองเรืองรองส่องแสงวิบวับยามจับแสงไฟได้ มันค่อย ๆ เปิดออกเมื่อถึงชั้น G

ทันทีที่ประตูเปิด ดวงหน้าเปี่ยมสุขของคนหิ้วสแตนดีกลับหุบยิ้มลงกะทันหัน สายตามองผู้ชายกลุ่มใหญ่ด้านหน้าด้วยความไม่พอใจ

เธอก้าวขาออกมา มองซ้ายมองขวา ก่อนจะถอนใจ พร้อมค่อย ๆ วาง ‘ที่รัก’ ที่อุตส่าห์แบกลงมาด้วยตัวเองอย่างเบามือ

“ขอโทษนะครับ คุณกำลังขโมยทรัพย์สินของลูกค้าเรา” ไต้ฝุ่นเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม เขาผายมือไปหาสแตนดีที่หันหลังให้เขา หันหน้าเข้าหาคนยกมัน

“ของฉันย่ะ” ปัณณ์ตอบ

“ใช่เหรอครับ” ไต้ฝุ่นถามอีกครั้ง

ปัณณ์มองไต้ฝุ่น เขาดูหล่อเสมอ ไม่ว่าในคลิปหรือตัวจริงตรงนี้ หัวทุยสวยได้รูปกับเส้นผมสีดกดำธรรมชาติ เธอจำได้ว่าเขาเคยทำสีผมแบบที่ไม่คิดว่าพวกผู้บริหารจะทำ มองดูผม ดูผิวของผู้ชายคนนี้แล้ว รู้เลยว่าเขาคงบำรุงตัวเองพอ ๆ กับเธอ

ประธานหนุ่มส่งซิกให้บอดีการ์ดเดินเข้าไปเอาของกลางมา

“อย่าแตะต้องน้องนะ ฉัน เล่นเกมชนะ และนี่คือของรางวัล ถึงคุณจะเป็นเจ้าของห้างนี้ ก็ไม่มีสิทธิ์มาเอาของของฉันไปได้”

“แฟนคลับขี้ขโมย เลโอก็อาจร้องไห้นะ” ไต้ฝุ่นตอบกลับ

“คุณไต้ฝุ่น ถ้าเช็กกับทางผู้จัดอีเวนต์ แล้วปรากฏว่า น้องเป็นของฉัน คุณจะเสียใจมากนะ เพราะอะไรก็ตามที่ทำให้คุณมายืนรอตรงนี้ คุณจะไม่ได้แม้แต่ขอคุยเพื่อเจรจา”

ปัณณ์พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เธอไม่ใช่สาวน้อยน่ารัก ชีวิตที่ทำธุรกิจสำเร็จมาได้ ก็ฟันฝ่าอะไรมากมาย พอจะดูออกว่า ความพยายามอันไร้สาระนี้ ทำไปเพื่ออะไร

“โอเค ถ้าอย่างนั้น ผมขอเปลี่ยนเป็นเดินทางไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน เพราะรถคุณน่าจะติดอยู่ในความยากลำบาก เพราะโรงแรมเพื่อนบ้านตอนนี้กำลังมีเหตุให้ต้องปิดทางเข้าออก” ไต้ฝุ่นพูด พลางผายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวอุ้ม ‘น้อง’ ไปขึ้นรถยนต์คันใหญ่สีดำมันวับที่กำลังจอดรออยู่

ปัณณ์รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ เธอควรไหลตามน้ำ เพราะไต้ฝุ่นพาบอดีการ์ดมาเยอะ ผู้หญิงคนเดียวกับภารกิจแบกสแตนดี อยู่ในลานจอดรถของห้างดังตอนสามทุ่ม คงไม่ใช่อะไรที่จะรอดไปได้ง่าย

“หลบไป ถ้าน้องงอแม้แต่เล็บ แม่จะกรี๊ดให้กระจกแตกเลย” เธอพูด ท่านประธานหนุ่มยกยิ้ม ก้าวขาตามเธอไปอย่างมีระยะห่าง

บอดีการ์ดรีบเปิดประตูรถให้ พลางแบมือขอสแตนดี แต่...

“ไม่ค่ะ ฉันจะเอาเข้าไปด้วย รถคุณกว้างจะตาย น่าจะได้นะ ใช่มั้ยคะคุณไต้ฝุ่น” ปัณณ์พูดกับบอดีการ์ดแต่เธอจบประโยคโดยการหันมาหาคนที่มีอำนาจสูงสุดด้วยแววตาไม่ยอมให้ใครมาเอาของรักของหวงของไป

ดวงตาแบบนี้

วิธีมองแบบนี้

มันคุ้นเสียจนไม่อยากจะเชื่อ...

ภาพใครบางคนซ้อนขึ้นมาทาบทับกับคนตรงหน้า

“คุณไต้ฝุ่น” คนตัวเล็ก เสียงหวานแต่ชงเข้มจนสะดุ้ง เธอกำลังจิกตาเรียกสติประธานห้างให้สนใจฟังหน่อย

ชายหนุ่มมองและทำได้เพียงยอมรับ สั่งให้คนทำตามที่เธอต้องการ

ภายในรถ เกลพยายามตั้งใจและใส่ใจแค่เฉพาะวิสัยทัศน์ด้านหน้าเท่านั้น ไม่อยากหันไปมองด้านหลัง เพราะมันอาจทำให้เสียมารยาท และลึก ๆ เขารู้สึกขำ

หญิงสาวนั่งด้านหลังคนขับ มีสแตนดีตะแคงตัวอยู่บนตัก และแน่นอน ของยาวเมตรห้าสิบนั้น ต้องวางพาดไปถึงอีกคนด้วย

“นี่ขาผม ต้องมารองรับขาคุณนักแสดงด้วยเหรอ” เขาถาม

“น้องตัวเบาจะตาย บ่นเพื่อ!?”

“ดูคุณไม่ค่อยเกร็งเลยนะที่คุยกับผมน่ะ”

หญิงสาวฟังคำพูดไต้ฝุ่นแล้ว จึงคิดไปถึงเรื่องเก่า ๆ มากมาย ผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในนักสร้างกระแส มีช่วงหนึ่งไม่ว่าจะไถฟีดไปทางไหน ก็เจอแต่เขากับผู้หญิงที่คนทั้งประเทศเข้าใจว่าคงเป็นแฟน เธอจำข่าวพวกนั้นได้ และไอ้ใบหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย ลูกล่อลูกชนแบบนั้น เธอมองออก ผู้ชายคนนี้นักสร้างภาพยังเรียกพ่อ...มันตอแหลค่ะ!!! นั่นคือสิ่งที่เธอคิด

“รักมากเลยเหรอ แบกมาเองด้วย อันที่จริงทิ้งไว้ที่ห้างแล้วสั่งคนมาขน ก็ปลอดภัยกว่าด้วยซ้ำ”

“ฉันไม่ต้องการให้น้องช้ำเพราะมือใครไม่รู้หรอกนะ” ปัณณ์พูด เธอลูบหัวสแตนดีด้วย

ไต้ฝุ่นหัวเราะ...กูอยากจะบ้า

“เรื่องงาน ฉันขอปฏิเสธนะคะ เพราะว่าฉันไม่ได้ทำพวกงานรีวิวมานานมากแล้วค่ะ คุณไต้ฝุ่นอาจจะนึกว่าฉันดังมาก หรืออาจจะหวังในประเด็นอื่น ๆ แต่บอกได้เลย ฉันไม่คิดรับงานอะไรทั้งสิ้น

ทุกวันนี้แค่ต้องตามงานในบริษัทและคอยดูแลเด็ก ๆ ให้ประสบความสำเร็จ ฉันก็เหนื่อยแล้ว”

ไต้ฝุ่นกำลังคิดถึงชีวิตผู้บริหารธุรกิจ MCN เธอคงยุ่งมากกับการดูแลเซเลบแห่งโลกออนไลน์ แต่หญิงสาวอยากเน้นกิจกรรมชีวิตไปที่การดูแลน้องนักแสดงซีรีส์วาย

สองคนนั่งกอดสแตนดีคุยกัน

“แม้ผมจะทำตามข้อเรียกร้องของคุณน่ะเหรอ”

“ข้อเรียกร้องอะไรคะ” เธอถามกลับ อยากรู้ว่าเขาจะรู้อะไรบ้างไหม ได้ศึกษาก่อนมาเจรจาบ้างหรือเปล่า

“สปอนเซอร์ให้เลโอน่ะ”

ไต้ฝุ่นลูบขาเจ้าฟิวเจอร์บอร์ดหรืออะไรก็ไม่รู้ แล้วมันจะบาดมือเขามั้ย นั่นก็ไม่รู้อีก แต่สิ่งเดียวที่แน่ชัด คือ เขาต้องทำ เพราะมันเป็นเทคนิคเวลาเจรจาต่อรอง เราต้องทำท่าเดียวกับคนที่เราคุยด้วย ทำนองว่า คุณครับ เราเป็นพวกเดียวกันนะ อะไรแบบนั้น

“ให้เลโอเหรอคะ” ดวงตากลมโตส่องแวววับเป็นประกาย ไต้ฝุ่นยกยิ้มทันที

“ผมเองก็แฟนคลับเขานะ ถึงคุณจะไม่รู้ก็เถอะ”

“ออ เลยมางานเหรอคะ ทำไมไม่ซื้อบัตรมาล่ะ คนอย่างคุณซื้อได้อยู่แล้วนี่”

“เปล่าเลย ผมไม่เคยบอกใครว่าชอบเด็กคนนี้ ไม่งั้นเลขาผมคงติดตามตารางงานแล้วจัดการทุกอย่างให้

นี่เพราะผมตั้งใจมาตรวจงานที่ห้าง เลยได้เจอกันพอดีแบบนั้น ตกใจชะมัด ช่างเป็นวันดี ๆ ของผมจริง ๆ”

“ก็ดีค่ะ ดีใจด้วย น้องเลโอเป็นที่รักของคนมากมาย มีคนรักเขาเพิ่มอีกคนก็ดีค่ะ” ปัณณ์ยิ้มยินดี

แต่ไต้ฝุ่นกลับรู้สึกเธอยังมีกำแพงกับเขา

ชายหนุ่มกำลังนึกถึงลิสต์ข้อเสนอ

“เรื่องค่าตัวก็ไม่เป็นปัญหานะครับ 1.5 เท่า มันไม่มากมายหรอก หากเทียบกับคุณค่าที่คุณมี

ผมประทับใจความเป็นตัวแม่วงการอินฟลูเอนเซอร์ของคุณมาก ผมว่าคุณเอาไป 2 เท่าเลยครับ ผมอยากสนับสนุนคนแบบนี้”

ไต้ฝุ่นเกทับยอดเดิมไป ทั้งที่ไม่ได้มีใครบิดหรือประมูลแข่งขัน แต่รู้สึกว่าต้องทุ่มทุนสร้างเพื่อเรียกร้องความสนใจให้เธอคุยกับเขา

“เรื่องค่าตัว ก็ไม่เป็นปัญหากับฉันเหมือนกัน แต่ที่ต้องการ ประเด็นมันอยู่ที่สปอนเซอร์ค่ะ”

ปัณณ์ขยับตัวนั่งหลังตรง ไม่พิงเบาะ เธอหันมาหาชายหนุ่ม ตั้งใจจะคุยกับเขาให้จบ เพื่อจะไม่ต้องเจอกันอีก

“ก็โอเคไง” ไต้ฝุ่นตอบ

“แต่คุณพูดว่าจะสปอนให้เลโอ”

“ใช่สิ หรือคุณหมายถึงให้สปอนเซอร์คุณล่ะ”

สายตาคมกริบ อ่านทะลุไปถึงตับไตไส้พุง เพราะปัณณ์ทำท่าเหมือนว่า เลโอ ไม่ใช่คำตอบ และเขาคิดแผนรองรับไว้แล้ว ถ้าคุณปัณณ์พูดจาบิดพลิ้วเฉไฉ เพราะยื่นข้อเสนอสั่ว ๆ มา เขาจะน็อกเธอด้วยทีมกฎหมายของ APN

ในขณะที่นักธุรกิจหนุ่มเตรียมกิโยตินอาบน้ำผึ้งไว้จัดการคนตรงหน้า แต่เธอกลับไม่มีทีท่าอะไรจะเจรจากับเขาต่อ มือเล็กค่อย ๆ เปิดกระเป๋าแบรนด์เนมหยิบของบางสิ่งออกมา

ที่คาดผมมีไฟประดับวิบวับ

เขาล่ะเกลียดจริง ๆ

“ให้นะคะ มีหลายอัน”

ปัณณ์คลี่ยิ้ม เธอเสียบที่คาดผมเข้ากับศีรษะของท่านประธานบริหารบริษัท APN ไฟระยิบระยับบาดตาบาดใจทุกคนในรถ จนเกลต้องหันมามอง

“แหม...เข้ากันดีจัง”

“อุ๊บ!!!” เกลกลั้นขำ แล้วรีบหันหน้ากลับไปทางพวงมาลัยรถ

“อุ๊ย! ขอโทษทีค่ะ มันมือไปหน่อย”

แขนเล็ก ๆ ยื่นผ่านหน้าคนตัวใหญ่ที่อยู่ในชุดสูทเต็มยศ กลิ่นน้ำหอมจากข้อมือของเธอทำเขานึกถึงน้ำหอมรูปทรงหยดน้ำขวดแก้วคริสตัลฝาสีม่วงอ่อน รสนิยมของผู้หญิงคนนี้...ใช้ได้เลยนี่!

ไฟกะพริบก่อกวนสายตาได้ถูกปิดลง แต่ปัณณ์ยังมองหน้าไต้ฝุ่น เธอหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป แล้วหันหน้าจอให้เขาดู

ภาพไต้ฝุ่นกับที่คาดผม...

“อยากเอาไปทำมีมอีกจัง” เธอพูด

“น่ารักนะคะ ถ้าแฟน ๆ เลโอเห็นว่าคุณใส่ที่คาดผมอันนี้ เขาต้องกรี๊ดแน่ ๆ”

ข้อความบนที่คาดผมแฟนตาซีนี้ เขียนว่า

‘Love Nanfa’

“เดี๋ยวจอดตรงบ้านที่มีกระถางต้นไม้เรียง ๆ นั่นค่ะ” เธอชี้ให้เกลรู้ว่าถึงที่หมายแล้ว

“ครับ”

รถจอด และคนขับรีบวิ่งมาช่วยให้ปัณณ์ลงจากรถพร้อมลูกรักของเธอ ทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพดี ไม่มีอะไรบุบสลาย ยกเว้น...

“ไปก่อนนะคะท่านประธานใหญ่ คุณน่าจะเป็นแฟนคลับที่รวยสุดของเลโอแล้วล่ะ บายนะคะ

อ้อ! อีกเรื่อง โต ๆ กันแล้วเนอะ อีเมลก็ปฏิเสธแล้ว ตัวเป็น ๆ มาก็ถูกปฏิเสธไปอีก หวังว่า APN จะเก็ตนะคะว่าทางนี้ไม่อยากทำจริง ๆ ลาก่อนค่ะ”

ไต้ฝุ่นสติหลุดจากร่างไปแล้ว ไม่เคยมีใครบังอาจเอาที่คาดผมมาคาดบนหัวเขามาก่อน แถมยังเป็นที่คาดผมไร้สาระมีไฟกะพริบอีก ความโกรธ ผสมกับเศษเสี้ยวอารมณ์สารพัด ทำเขาแน่นิ่งอยู่ในรถที่กำลังห่างจากเป้าหมายไป

รถยนต์ผู้บริหาร ค่อย ๆ กลับตัวเลี้ยวรถเพื่อออกจากพื้นที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังนี้

ปัณณ์ยืนคอยให้แขกจากไป เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี

จุ๊บ! เบา ๆ ที่หัวของน้องน่านฟ้า