ตอนที่ 5 น่านฟ้าผู้น่าสงสาร

@ Y2U Ent.

วันต่อมาที่บริษัทวายทูยูเอนเทอร์เทนเมนต์ ต้นสังกัดนักแสดงสายวายที่ไม่ว่าจะปั้นใครก็ดังเป็นพลุแตก หยิบนิยายหรือเว็บตูนเรื่องไหนมาทำ ก็ได้รับความสนใจไปเสียหมด

ภายในห้องประชุมขนาดเล็ก ตามผนังประดับด้วยรูปภาพขนาดใหญ่ของบรรดาพระเอกและนายเอก ที่เปรี้ยงปังดังเป็นเบอร์ต้น ๆ แห่งยุคถูกแปะประดับตระหง่านเต็มสองลูกตา ยิ่งทำให้คนที่นั่งอยู่ในห้องดูตัวเล็กลงไปอีก

“พี่ไม่อยากพูดแบบนี้ แต่นี่คงเป็นเรื่องสุดท้ายของพวกเรา อ้อ! เรื่องงานขอบคุณเมื่อวานก็ทำได้ดีมากจริง ๆ นะ” ผู้จัดการสาวพูดไปก็รู้สึกลำบากใจไม่น้อย แต่เธอดูแลเด็กมาหลายคนแล้ว ใครที่ไม่รุ่ง บริษัทก็ต้องตัดเขาออกไปเป็นธรรมดา

“ผมเข้าใจครับพี่ ไม่ต้องเครียดไปหรอก” น่านฟ้า นักแสดงนำในซีรีส์เรื่องล่าสุด ประกบคู่กับเลโอ หนุ่มฮอตแห่งยุค นั่นเหมือนเป็นแรงผลักดันเฮือกสุดท้ายที่บริษัทจัดให้ เขารู้ดีว่าทุกคนทุ่มทุนให้แล้ว แต่ที่ไม่ดังติดลมบนเหมือนคนอื่น ก็คงเป็นเพราะเขาเองนี่แหละ ไม่เก่งพอ

เรื่องหมดสัญญา ไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่วันนี้ผู้จัดการแค่มากล่าวลาและเน้นย้ำถึงการยุติบทบาท แม้ตัวเอกสารสัญญาจะบอกว่าเหลือเวลาอีกเกือบหนึ่งเดือนก็ตาม

“จากนี้ไปเรามาทำให้ช่วงเวลาที่เหลือไม่มีอะไรให้น่าเสียใจกันเถอะนะ” เธอบอกเด็กในสังกัด

“ครับพี่ ผมเองก็ขอบคุณมาก ๆ ที่ดูแลมาโดยตลอด”

ห้องสตูเล็ก ๆ สำหรับให้ศิลปินได้ใช้ถ่ายงานถูกเปิดใช้บริการอีกครั้ง ไฟหน้าห้องขึ้น ON-AIR เพื่อลดการรบกวนจากภายนอก

น่านฟ้า ล็อกอินเข้าแอ็กเคานต์ของเขา เพื่อไลฟ์ตามที่ผู้จัดการสั่ง แม้เจ้าตัวไม่มีความคิดจะทำอะไรแบบนี้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักเท่าใด ในมุมที่เป็นนักแสดงมานาน เขาเองก็ผูกพันกับทีมงานและแฟนคลับไม่น้อย

บรรดาแฟน ๆ เหมือนรอให้แอ็กนี้ขึ้นไฟสีเขียวทุกคนต่างแห่เข้ามา กำลังใจล้นหลาม และความรักที่ส่งให้...ถึงจะมากมายเหลือเกินเมื่อเทียบกับวันแรก ๆ ที่ก้าวเข้าสู่วงการ แต่ยังไม่เพียงพอหากเทียบกับเป้าหมายที่บริษัทตั้งไว้

“พอใกล้จบสัญญา ผมเองก็รู้สึกเศร้าอยู่บ้าง แต่ว่านะครับทุกคน คนเรามีวันที่เริ่มต้นและมีวันที่จบ อาจมีบางคนที่สำเร็จไปถึงฝั่งฝัน แต่คนที่ไม่สำเร็จมันก็มีใช่มั้ยล่ะครับ

ทุกคนคิดว่า...ผมไปทำอะไรต่อดี

ผมเองก็คิดไว้หลายอย่างแล้วล่ะนะ ตั้งแต่เมื่อต้นปีที่ผ่านมา เรามาแชร์กันดีมั้ยครับ พวกคุณคิดว่าผมทำอะไรได้ดีบ้าง”

บทสนทนาที่เริ่มขึ้น ตามด้วยคอมเมนต์พูดคุยกันในชุมชนเล็ก ๆ ของแฟนคลับน่านฟ้า ที่เข้ามาในไลฟ์ราว ๆ แปดร้อยคน

และหนึ่งในนั้น กำลังเคร่งเครียดอยู่ที่บริษัทของเธอ

“โอ๊ย! เมื่อวานก็ว่าบรรยากาศดีแล้ว นึกว่าทางบริษัทเปลี่ยนทิศทางการตัดสินใจไปแล้ว ทำไมเมนของฉันไม่แมสว้า ฮื้อ...”

ปัณณ์ฟุบหน้ากับโต๊ะทำงาน จอคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่กำลังเปิดไลฟ์ของนักแสดงคนสำคัญที่เธอชื่นชอบ

“บอสทำเต็มที่แล้วแหละ น้องอาจจะไม่เหมาะกับทางนี้จริง ๆ” น้องโรส เลขาเด็กน้อยอายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบ และติดตามทำงานกับปัณณ์มาตั้งแต่ยังเรียนอยู่

“ไม่ใช่ไม่เหมาะนะ แต่บทที่ได้ไม่เวิร์กเลย บทมันเลือกให้เลโอเป็นหลักแหละ ถึงจะบอกว่ามาดันน่านฟ้า แต่มันใช่ที่ไหนกัน ดูยังไง ๆ ก็ตั้งใจจะโฟกัสที่เดียวอยู่แล้ว นายเอกฉันเหมือนตัวประกอบเฉย

โอ๊ย! อยากรวยกว่านี้!!! แม่จะซื้อช่องทีวี ซื้อรายการ ซื้อเน็ตฟริซให้น้องไปเล่นจนครบทุกแนวเลย”

บอสสาวลุกยืน หยิบมือถือมาเปิดบัญชีธนาคารทุกบัญชีของเธอดูว่ามียอดเงินเท่าไร ระหว่างรอเข้าแอป สายตาก็มองจอที่น้องไลฟ์อยู่ ดูเหมือนน่านฟ้าจะน้ำตาคลอด้วย เธอทนไม่ได้เลยล่ะ อยากทะลุเข้าไปกอดน้องแน่น ๆ

“ไม่รับงานกับ APN ล่ะคะ ให้เขาเป็นสปอนเซอร์ให้น้อง”

“คุณไต้ฝุ่นนั่นเขาชอบเลโอ คนมันจะถูกรักอะนะ ขนาด CEO หมื่นล้านยังรักเลย พูดแล้วเศร้าจริง น่านฟ้าของมัมหมี แง!!!!!!!!!!!!!!!!”

คนแหกปากดังลั่นห้องทำงาน ไม่เหลือคราบบอสสาวที่ขึ้นกล่าวบนเวทีเมื่อวาน แต่พอเข้าแอปธนาคารได้ เธอก็หยุดเสียงดัง เปลี่ยนไปกดเครื่องคิดเลข บวกเงินในบัญชีทั้งหมดคร่าว ๆ มีไม่ถึงสามสิบล้าน แผนธุรกิจของเธอและความรับผิดชอบที่มีต่อบริษัทตัวเอง การจัดสรรค่าใช้จ่ายต่าง ๆ จึงต้องรอบคอบ แถมมีแผนเกษียณในวัย 35 ของเธออีก

เงินมันจะไปเพียงพอทำหนังให้ลูกได้ยังไง

มุแง้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงคนเดินมาหน้าห้อง ทำให้บอสสาวต้องหยุดงอแง บานประตูเปิดออกพร้อมแม่บ้านวัยห้าสิบ

“ว่าไงคะ” เลขาสาวสอบถามคนที่เปิดประตูเข้ามา

“มีคนมาหาค่ะ เขาบอกว่า ได้เวลาคุยดีลลับแล้ว” ป้าพูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี ทั้งปัณณ์และเลขามั่นใจทันทีว่าคนที่มาต้องหล่อพันเปอร์เซ็นต์ เพราะป้าชอบเป็นแบบนี้ เวลามีแขกหน้าตาถูกใจแก

“โรส ไปดูให้พี่ก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”

บอสบอกเลขา ส่วนเธอรีบกลับมาที่ไลฟ์ แต่จอดำไปแล้ว หญิงสาวเดินไปที่ริมหน้าต่าง ชะโงกดูหน้าตึกสี่ชั้น เห็นรถหลายคันจอดมากกว่าปกติ แถมยังเป็นรถชนิดเดียวกัน สีเดียวกันอีก

“อย่าบอกนะว่า...”

เสียงแช็ตดังจากเลขาไลน์มาบอก ปัณณ์คว้าเบลเซอร์สีสดใสมาสวมทับเสื้อเซ็กซี่เอวลอยตัวใน เติมลิปสติก ใช้มือสางผมวอลลุ่มที่เพิ่งไดร์สวยมาจากร้าน ส่องกระจกที่ติดไว้ในห้องทำงาน หมุนดูความเรียบร้อย แล้วรีบลงไปต้อนรับ

ห้องรับแขกสีสันสุดชิค ไฟนีออนประดับเป็นเส้นริ้ว ๆ ไปตามฝ้าและผนัง หากไม่มีแสงไฟกลางห้องสีขาวนวลตา จะนึกว่าเข้ามาในไนต์คลับ

แขกผู้มาเยือนกำลังพิจารณาดีไซน์เหล่านี้ เขาเข้าใจเธอมากขึ้นอีกนิด

“สวัสดีครับ”

แม้ได้ยินเสียงส้นสูง เขาไม่ยอมหันหน้ามาหา แต่กลับเอ่ยทักปัณณ์ทั้งแบบนั้น คล้ายวันนี้พกความมั่นใจอย่างเต็มที่ คนมันพร้อม เลยอยากเปิดตัวให้ดูน่าประทับใจ

ปัณณ์มองดูคนร่างใหญ่โตสวมแจ็กเกตหนังแทนสูททำงาน กับกางเกงเข้ารูปที่อวดลำขายาว จนเธอไม่สามารถละสายตาไปจากช่วงเอวสอบสุดเซ็กซี่ขยี้ใจได้ ปัณณ์คิดว่าตัวเองเหมือนลืมหายใจไปครู่หนึ่งด้วย

“สวัสดีค่ะ”

เธอทักทายแผ่นหลังกว้างนั่น ไม่ติดใจเรื่องที่หันหลังคุยกัน แต่เกลียดที่เขาคาดผมด้วยที่คาดอันเมื่อคืน เหมือนเป็นสัญลักษณ์แห่งความท้าทาย

ไต้ฝุ่นลอบมองอีกฝ่ายผ่านเงาในกระจก ผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารักเกินกว่าจะมาเป็นเจ้านายใครนะ เธอเหมาะกับการเป็นเด็กสาวตามกรี๊ดดารามากกว่าจริง ๆ

อย่างไรเสีย วันนี้เขาต้องดีลสำเร็จ เพราะดูเหมือนโชคจะเข้าข้างแล้ว

“คุณปัณณ์ ดูเศร้าใจนะครับ”

ไต้ฝุ่นหันมาหาพร้อมรอยยิ้มผู้ชนะที่ทำให้คู่สนทนาอยากควักลูกนัยน์ตานั้นมาแล้วเตะโด่งลอยออกไปนอกโลก

และเขาทำเธออารมณ์ขึ้นด้วยการกดสวิตช์เปิดไฟให้ที่คาดผมกะพริบเป็นคำว่า ‘Love Nanfa’

วิบวับ วิบวับ!

“แต่คุณไต้ฝุ่นดูเหมือนกำลังทำหน้าเป็นนักบุญใจโหดนะ” เธอตอบเขา...ไม่อยากคุยกับไอ้บ้านี่เลย คนเรามันทำหน้าเห้ได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ กวนโอ๊ยชะมัด

“คุณปัณณ์ ผมเอาที่คาดผมสุดน่ารักมาคืนครับ เมื่อคืนนี้พอได้คาดเจ้านี่แล้วก็เกิดไอเดียดี ๆ เลยล่ะ

น้องน่านฟ้า เด็กหนุ่มวัย 21 ปี ที่ควรได้ไปต่อในวงการ แต่ดันหมดสัญญา แถมวันนี้ใครนะไปเร่งปฏิกิริยาเรียกน้ำตาจากแฟนคลับอีก น้องกำลังว้าวุ่นใจ หรือเพราะมีผู้ใหญ่ที่ไหนมากดดันเด็กหรือเปล่า ทุกอย่างมันดู...น่าใส่ใจไปหมดเลย”

คำพูดเหล่านั้น แทนใจปัณณ์ด้วยเหมือนกัน เธอเองแอบคิดเสมอว่าในค่ายนี้มันคงมีการเมืองกันพอตัว น่านฟ้าไม่ใช่นักแสดงที่แย่เลย แต่ทำไมไม่เคยได้รับอะไรดี ๆ บ้าง

ไต้ฝุ่นยิ้มประหลาด แบบที่พนักงานในบริษัทกลัว รอยยิ้มที่เตือนคู่สนทนาให้รู้ว่าเตรียมตั้งรับการกระโจนใส่ให้ดี

ปัณณ์ผายมือเชิญนักธุรกิจหนุ่มให้นั่งตามมารยาท ส่วนเธอเองก็ทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ไขว่ห้าง และพยายามคุมอารมณ์ผีบ้าในตัว เครียดแทนน่านฟ้า สงสารสุดใจเมื่อเห็นน้ำตาคลอ แต่อีกฝั่งสมองของเธอก็กำลังรู้สึกอยากลุกไปทุบผู้ชายคนนี้ ทำไมมันดูกวนโอ๊ยจังโว้ย

“ดูไลฟ์เหมือนกันเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม

“ใช่ครับ ดูนิดหน่อย ระหว่างนั่งรอคุณลงมา”

“จะมาบอกว่า เลโอได้หนังใหม่เหรอคะ เรื่องนั้นฉันรู้แล้วแหละ เด็กคนนั้นก็เก่งและควรประสบความสำเร็จอยู่แล้ว” ปัณณ์พูด

“เปล่าเลย ผมแค่อยากมาดีลเรื่องของเรา สองเท่า คือราคาค่าตัวของคุณ ผมยังอยากคงราคานี้ไว้ และเรื่องสปอนเซอร์ ผมต้องขอโทษจริง ๆ เข้าใจว่าคุณอยากให้เด็กคนนั้น”

ไต้ฝุ่นไม่กล้าพูดว่าเขาสังเกตจากสายตาของเธอ ก็เมื่อคืนเห็นว่าจ้องไปบนเวที คนเราจะชอบอะไรก็ชอบที่ตัวท็อปหน่อยสิ จะไปชอบของท้ายตารางทำไม เขาคิดว่าใคร ๆ ก็ชอบเลโอ ดังนั้น ปัณณ์ก็ควรชอบเลโอ ซึ่งมันเป็นความเข้าใจผิดอย่างรุนแรง

แต่ครั้นจะบอกว่าเขาไปเห็นสายตาเธอได้อย่างไร มันจะเป็นการเปิดเผยว่าเขาไปจับจ้องจากห้องกล้องวงจรปิด ทำแบบนั้นลูกค้าห้าง APN คงตกใจกันหมดแน่

“แปลว่าอะไรคะ” ใบหน้าหญิงสาวคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะรู้สึกว่าเธอกำลังได้ฟังข่าวดี

“หมายความว่า ผมจะเป็นสปอนเซอร์ เอ้อ หมายถึง APN จะเป็นสปอนเซอร์หนังหรือซีรีส์ อะไรก็ตามที่คุณต้องการ ในงบประมาณที่ทางเราเห็นว่า...รับได้”

“ให้ใครคะ พูดให้ชัด ๆ เลย” เธอถาม

ไต้ฝุ่นลุกจากที่นั่งฝั่งตรงข้าม เดินมาหาเจ้าของบริษัท ร่างสูงยืนบดบังทัศนียภาพอื่น ใช้ตัวเองเป็นจุดศูนย์รวมความสนใจ เขาโน้มตัวเข้าหา พร้อมคาดเครื่องประดับที่ส่องไฟกะพริบได้นี้ลงบนเส้นผมหนานุ่มของปัณณ์

“รักน่านฟ้า ถ้าคุณรักน้อง ผมก็รักด้วยครับ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ วางอำนาจอย่างลุ่มลึก เหนือกว่า

เขากำลังยื่นข้อเสนอที่ไม่มีใครปฏิเสธได้มาให้ แล้วยังไม่วายจะโปรยเสน่ห์ใส่คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มมั่นใจในตัวเอง

“ช่วยเซ็นเอกสารกลับนะครับ ผมไม่อยากเห็นน้องเขามาไลฟ์เรื่องเศร้า ถามว่าต้องไปทำอะไรต่อ เด็กหนอเด็ก อายุ 21 ไปเกณฑ์ทหารดีมั้ยนะ”

นักธุรกิจหนุ่มทิ้งคำสั่งปนความห่วงใยไว้ แต่ปัณณ์ได้ยินชัด มันคือคำพูดเย้ยหยันเด็กน้อยของเธอ

ร่างบางลุกขึ้น รีบสาวเท้าตามแขกผู้มาเยือนที่อุตส่าห์เดินทางมาพูด ๆ แล้วก็จะไปเสียอย่างนั้น ว่างมากเรอะ!!!!

“งบที่ว่ารับได้ คือเท่าไรคะ”

“ถ้าแค่สิบล้าน ก็สบาย แต่ถ้ามากกว่านั้นคงต้องหาอะไรมาแลกเปลี่ยนกันมากหน่อยนะ”

“อะไรล่ะที่คุณอยากได้ ในเมื่อคุณเองก็น่าจะมีหมดแล้วทุกอย่าง” ปัณณ์เอ่ยถามคนตรงหน้า ทางนั้นหันกลับมา พร้อมปรายตามองเธอจากหัวจรดเท้า

“ไปคิดมาสิครับ นักธุรกิจอย่างคุณปัณณ์ มีอะไรหลายอย่างที่สามารถ…เห็นแล้วนี่นาว่าผมเจรจาง่ายแค่ไหน

อ้อ บอกก่อนนะ ไอ้ประเภทถวายตัวให้ ปกติผมไม่ซื้อกินน่ะ”

“ฉันรู้หรอกน่า!!!”

“จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่านะ ๆ อย่าลืมว่าผมคือ ว่าที่สปอนเซอร์รายใหญ่ของน่านฟ้านะ” ไต้ฝุ่นส่ายนิ้วไปมา ห้ามปราม เพราะเขาไม่ชอบให้ใครพูดดังกว่าน้ำเสียงเขา ยามต้องเจรจากัน รู้ว่าเป็นเบี้ย ก็ต้องส่งเสียงเท่าศักดินาตัวเองสิ

ฮื้อ...เกลียดไอ้หน้าตากวนนี่จริง ๆ จุ๊ปากพ่อง!!!!

หญิงสาวเม้มปากแน่น

“ว่าแต่น้องเขาเป็นชายแท้มั้ย ทำไมชื่อน่ารักขนาดนั้น” ประธานใหญ่แห่ง APN เอ่ยถามเหมือนใคร่รู้

“จะแท้ไม่แท้ ก็เรื่องของเขา แค่สนับสนุนการแสดงของน้องก็พอ”

“เหรอครับ เดี๋ยวขึ้นไปห้องทำงานแล้วรีบตอบรับเลยนะ เพราะงานผมก็รีบเหมือนกัน ผมคุยกับคุณมาสองวันแล้ว อยากทำงานจะแย่

ดูสิ! วันนี้ผมต้องออกทัวร์หลายที่เลย ใส่แบบนี้คุณว่าผมดูเร้าใจมั้ย ว่าจะไปดีลกับอีกเจ้า เผื่อคุณปฏิเสธ ผมต้องมีแผน A แผน B ไว้”

ปัณณ์มองดูคนบ้าในเสื้อแจ็กเกตหนังไบค์เกอร์ ทั้งที่นั่งรถผู้บริหารมา อย่าบอกนะว่าจะไปหาอินฟลูเรื่องรถน่ะ โอ๊ย! ฉันต้องไม่หลงกลเขาสิ นี่เขาแค่เล่นใหญ่เพื่อบีบให้เราตกลงไว ๆ ต่างหาก

“เฮ้อ!” ปัณณ์ถอนใจ

“เฮ้อ คือ อะไรครับ ไม่อยากร่วมงาน!?” ไต้ฝุ่นเลิกคิ้วถาม พลางใช้ปลายนิ้วชี้แตะคางมนของหญิงสาวให้เงยขึ้นมามองหน้าเขาชัด ๆ

ปัณณ์ไม่เบือนหน้าหนี แต่จ้องตากลับ

“ฉันขอไปคิดก่อนแล้วกันค่ะว่า คุณลงสปอนเซอร์แบบไหนแล้วเหมาะสม ไอ้ท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยของคุณ อาจทำให้น่านฟ้าโดนหางเลขมีข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ฉันจะคิดให้ดีก่อน” เธอเงยหน้าคุยเขากับ

“แหม...คิดรอบคอบดีจัง แต่ถ้าน้องหมดสัญญาแล้ว มีข่าวเสียหายก็อาจจะดีนะครับ อย่างน้อยก็เป็นที่น่าสนใจ”

ฟุบ!

“โอ๊ะ!” หัวใจหญิงสาวเต้นระรัว เมื่อจู่ ๆ ใบหน้าคนโตก็เข้ามาชิดจนริมฝีปากเกือบแตะกัน

ไต้ฝุ่นไล้นิ้วไปกับกลีบปากมันวาวที่เพิ่งทาลิปสติกก่อนลงมาหาเขา

“อย่าบอกนะว่าเราใช้ลิปยี่ห้อเดียวกันอีก ใจตรงกันไปหมดเลยได้ยังไงนะ”

“ปล่อยฉันนะ”

“ขอลองชิมทีได้มั้ย อยากรู้ว่ารสเดียวกันมั้ย”

“ไอ้บ้า”

ใบหน้าที่ว่าใกล้ชิดกันแล้ว กลับถูกดันให้เข้าหากันมากขึ้นอีกจนกลีบปากเกือบสัมผัสกัน ลมหายใจอุ่นของหญิงสาวถูกเก็บเข้าไว้ ไต้ฝุ่นชอบที่แก้มนุ่มนั่นกำลังกักออกซิเจนไว้ จินตนาการว่าถ้าได้บีบแก้มเธอจะสนุกมือขนาดไหน เขาย้ายสายตามองริมฝีปาก ก่อนจะไปย้อนกลับไปที่แววตาสู้คนของบอสสาว

“.......” ไต้ฝุ่นยิ้มเยาะ แล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาเลียนิ้วโป้งตัวเองที่เพิ่งแตะริมฝีปากหญิงสาวมา แล้วยกยิ้ม

ต่างฝ่ายต่างส่งสายตาประสานมองกันเหมือนจะกลืนกิน ไม่ใช่ด้วยความรัก แต่อยากเหนือกว่า

“คิดเล่น ๆ นะ ถ้าคุณว่าน่านฟ้าเป็นลูกคุณ ผมคงเหมือนพ่อเขาเนอะ มีพ่อเป็นอาทิตย์พาณิช หึหึ!!!”

ไต้ฝุ่นทำเสียงน่ากลัวในลำคอ เขาเหมือนกิ้งก่าที่สามารถเป็นอะไรก็ได้ เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ และสุดท้ายเขาจะกลับมาคุมเกมด้วยอำนาจที่มีในมือ

สีหน้าไต้ฝุ่นนั้นช่างยียวนกวนประสาท ไม่ล้อเล่น แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพูดจริงหรือไม่ คนฟังได้แต่ต้องเอากลับไปคิด

“ไปก่อนนะครับ ดีใจจริง ๆ ที่ได้คุยงานกับคุณปัณณ์ ผมชอบออฟฟิศคุณนะ สีมันเหมือนม่านรูดดี”

“นี่! จะบ้าเหรอ นี่มันนูทูปเบอร์สไตล์ย่ะ”

----

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่บริษัทวายทูยู ประธานกำลังตกใจที่ได้รับสายจากCEO บริษัทหมื่นล้านยามค่ำคืนดึกดื่น

“ครับ เราคือต้นสังกัดที่ดูแลเลโอครับ” ประธานเองก็ได้เห็นมีมไต้ฝุ่นเหมือนกัน เขาเดาว่าถ้าคนระดับนี้จะติดต่อเลือกพรีเซนเตอร์ห้าง APN หรือบ้าน คอนโด ดูทรงแล้ว เลโอคือตัวเลือกที่ดีสำหรับยุคนี้

“ช่วงนี้งานไปได้สวยมั้ยครับ” ไต้ฝุ่นเอ่ยถาม

“ดีครับ แต่ก็ยังไม่เคยมีลูกค้าจากฝั่งอสังหาฯ นะครับ” ประธานบริษัทรีบฉวยโอกาสดี ๆ ไว้ทันที

“คือผมอยากรู้ว่าเด็กอีกคนน่ะครับ เขาเพิ่งมางานที่ห้างเรา คนที่คู่กัน...”

“น่านฟ้าครับ” ประธานรีบตอบ

“อืม เขาเก่งมั้ยครับ”

“เก่งครับ เก่งมาก”

“เก่งเหรอ แต่ไม่ดังเหรอ”

“ก็ดังในกลุ่มของเขาครับ น่านฟ้าเป็นพวกหนุ่มผิวแทน ไทบ้านแต่ก็หน้าหวาน ฐานแฟนของเขาค่อนข้างเฉพาะกลุ่ม”

“ทำให้เห็นหน่อยสิครับ ว่าฐานแฟนเขาเป็นแบบไหน ผมอยากรู้ว่าเหมาะกับธุรกิจผมมั้ย”

“เอ่อ คุณไต้ฝุ่นหมายถึงว่าอะไรครับ”

“ผมอยากเห็นน้ำตาเขาในไลฟ์ครับ”

“น้ำตาเหรอครับ!?” คนฟังงงกับคำขอแบบนั้น

“ครับ”

“เอ่อ...”

“ไม่น่ายากนะ” ไต้ฝุ่นพูด

“เอ่อ ไม่ยากเลยครับ”

“นั่นสิ ไม่น่ายากเลย ลองดูครับ น้ำตาเขา ถ้าผมได้เห็น ผมอาจจะพิจารณาเรื่องงานให้”

“จะ...จริงเหรอครับ”

“ไว้ผมรอดูนะ”

ปลายสายวางไปอย่างไม่สนใจ ประธานวายทูยูรีบต่อสายถึงผู้จัดการส่วนตัวของน่านฟ้ามารับคำสั่ง

“ค่ะ ประธาน”

“พรุ่งนี้ ให้น่านฟ้าไลฟ์ลาจอได้แล้ว”

“เอ่อ แต่ยังไม่ถึงวันเลยนะคะ”

“ทำเนิ่น ๆ fc จะได้มีเวลาทำใจ”

“อ่า...ค่ะ”

“เอาให้สุดซึ้งเลยนะ”

“สุดซึ้งเหรอคะ”

“ก็แบบว่า...”

แล้วคำพูดกลาย ๆ ของประธานบริษัท ก็ทำให้ผู้จัดการเข้าใจว่าเธอต้องบรีฟอะไร และแน่นอน ของแบบนี้จะพูดตรง ๆ ก็ไม่ได้ มีแต่เรื่องที่ละไว้ให้เข้ากันเอง