Ep2 ใช่เธอแน่ๆ

“ปรางมาทางนี้?”

สองเพื่อนซี้ที่เรียกให้คนตัวเล็กตามมาไว ๆ ตอนนี้พวกเธอกำลังฝึกเล่นสกีอย่างสนุก

อึ๊บบ!!

คนตัวเล็กที่พยายามทรงตัว แต่ว่ามันก็ยังไม่ได้ เธอพยายามจะลุกแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลสักที บ้าจริง เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ทันใดนั้นเองเสียงหนุ่มลูกครึ่งไทยก็ดังขึ้น

“ให้ช่วยไหมคร้าบสาว ๆ?” ธามหรือธามไท ทายาทตระกูลดัง บริษัทยักใหญ่ในเกาหลี ที่ไม่มีใครจะไม่รู้จักเขา ตามมาด้วย ลีโอ ที่กำลังพุ่งเป้าควบเจสกีมาทางนี้ ก่อนจะเบรคและทักทายสาว ๆ ที่น่ารักทั้งสาม

“ผม ลีโอคร้าบ ยินดีที่ได้รู้จัก” ก็แหมนะ ทักทายตามประสาหนุ่มคาสโนว่า ถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ก่อนที่ลิลลี่และแพทตี้จะเดินมาหาเพื่อนสาว เพราะเห็นว่าหนุ่มทั้งคู่เหมือนจะซักไซ้อะไร

“มีอะไรกันคะ?” ลิลลี่ที่อดถามไม่ได้

“เปล่าครับ พอดีเห็นว่าเพื่อนคุณเล่นสกีไม่ค่อยได้ ก็เลยจะมาแนะนำวิธีให้สักหน่อย” ลีโอเสียงทุ้มน่ารัก สุภาพ แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์หน่อย ๆ ก่อนที่แพทตี้จะมาปรามและจับมือชายอีกคน ออกจากมือเพื่อนของเธอ เฌอปรางค์ ที่ตอนนี้พ่อหนุ่มอีกคนทำทีว่าจะช่วย

“ปล่อย ๆ เลย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยพวกปลาหมึก คนไทยด้วยกันแท้ ๆ ยังจะมา …” แพทตี้เว้นวรรคไว้ไม่พูดต่อ

ธามไท ที่ได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นสวนทันที

“ถ้าคนไทยไม่มีมารยาทแบบพวกคุณ ผมก็ไม่คิดจะมาช่วยหรอกถ้ารู้งี้ นี่เราอุตส่าห์มีน้ำใจ จะช่วยสอนวิธีการเล่นให้”

“สอนบ้าสอนบออะไรจำเป็นต้องถึงเนื้อถึงตัว ขนาดนี้เลยหรอ!!” ลิลลี่แย้ง

“นายไปเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวพวกฉันจัดการกันเอง ยุ่งใช่เรื่อง” แพทตี้สวนขึ้นอีก

เมื่อล่วงเลยแก่เวลาแล้ว ตอนนี้ก็บ่ายสอง กว่า ๆ สาวทั้งสามที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ว่าจะหาอะไรทานกันก่อนจะกลับที่พัก แต่แล้วหนึ่งในกลุ่มเพื่อนก็ท้วงขึ้น

“แกฉันยังไม่อยากกลับเลย เราไปเดินเที่ยวเล่นที่สะพานควังอันกันก่อนมั้ย ค่อยกลับ”

ลิลลี่ที่พยักหน้าเห็นด้วยกับแพทตี้ และแล้วเฌอปรางค์ก็ต้องตกลงตามเพื่อนอีก เหมือนเคย

“แกสืบได้เรื่องว่าไงบ้าง?”

ไรอัน ที่เสียงดุเข้มขณะคุยกับปลายสาย เขารู้มาว่า เฌอปรางค์เข้ามาทำงานที่เกาหลี แต่คนที่รายงานยังไม่ทันส่งไฟล์ภาพมาให้เขา เพราะพึ่งประมวลไฟล์และนำลงคอม ส่วนมากเขาจะรับงานผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ เท่านั้น คอนแท็กอื่น ๆ เขาจะไม่ให้คนภายนอกรู้ แม้เพื่อนจะแนะนำว่าก็มีโทรศัพท์2เครื่องไปเลยสิ จะยุ่งยากอะไร

แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้จะพกทำไมเยอะแยะ อีกอย่างก็ทำงานผ่านหน้าคอมอยู่แล้ว สักพักไฟล์ภาพที่ส่งมาก็ถูกเขาอัพโหลด และบันทึกเข้าเครื่องไว้

(ใช่ผู้หญิงคนที่เขาเดินชนที่ร้านเช่าสกีวันนี้จริง ๆ ด้วย เจ้าหล่อนเค้าโครงหน้ายังไม่ต่างจากตอนเด็ก เท่าไหร่นัก เขาคิดว่าเขาจำได้ไม่ผิดเพี้ยนแน่ และมันก็ใช่เธอจริง ๆ เขาจำเธอได้แม่น แม้เรื่องจะผ่านมาเป็นสิบ ๆ ปี แต่ทว่าเจ้าหล่อนน่าจะจำเขาไม่ได้แล้ว) พอนึกแล้วคนตัวโตก็ตัวสั่น มือสั่น เขาเงียบขรึมพยายามกักเก็บความโกรธนั้นไว้ มือที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูด กรามที่กัดด้วยความโมโหจนเห็นเป็นสันนูน แววตาของเขาตอนนี้ราวกับคนที่เดาใจไม่ออก

อยู่เมืองไทยเขาตามหาเจ้าหล่อนว่ายากแล้ว แต่นี่กระไร มาตายถึงที่ คนที่คิดไม่ดีก็เอาแต่หัวเราะหึหึในลำคอ

“มาถึงที่เองนะ!!” พลางด้วยความคิดร้ายกาจก็ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ

“เธอทำงานที่ไหน ทำแผนกอะไร?”

ก่อนจะได้คำตอบกับลูกน้องว่า เธอมาทำงานที่บริษัทของเขาเองนั่นแหละ อะไรจะลงล็อคได้เป๊ะขนาดนี้ คนตัวสูงที่ภายในมีแต่ความเคียดแค้นชิงชังเอาแต่ยกยิ้มเยือกเย็น อย่างน่ากลัว

Thai Food & Club

“พรุ่งนี้แล้วสินะแก กับการไปรายงานตัวและลุยงานวันแรก?”

“แกว่าเราจะเจอเพื่อนคนไทยด้วยกันเยอะมั้ยยัยลี่” ? แพทตี้ที่เอาแต่ยิงคำถาม ส่วนเฌอปรางค์ก็เอาแต่นั่งเงียบ รายนี้นะ พูดน้อย แต่ถ้าบทจะสู้คนขึ้นมาละก็ สู้ขาดใจ เสียงเพื่อนที่แซวเพราะเห็นว่าเจ้าหล่อนดูไม่ค่อยแฮปปี้ ก็แน่สินะ ชีวิตเธอตอนนี้ต้องมาคอยหาเงินใช้หนี้ให้พ่อกับพี่ชาย

“อ้าว เฮ้ย!!” หนุ่ม ๆ ที่มากันสามคน จู่ ๆ เสียงลีโอก็โพล่งขึ้น

“มาร้านนี้เหมือนกันหรอเนี่ย บังเอิญจังนะคร้าบ!!”

“ชิ ใครอยากจะบังเอิญกันยะ?” ลิลลี่ที่เป็นคนทำหน้ายู่ ทำปากบึนใส่

“นี่พวกเขา?? …” ก่อนที่แพทตี้จะทำท่าคิด ว่าเคยเจอที่ไหนสักที่ ก่อนที่ธามไทจะพูดขึ้น

“ก็พวกหล่อ ๆ ที่พวกคุณเจอที่สกีรีสอร์ตนั่นไง”

“แหวะ หล่อตาย” แพทตี้พูดซะไม่ไว้หน้าความหล่อสามหนุ่มเลย

“พวกแกไปรู้จักพวกคุณคนสวยตอนไหนวะเนี่ย ไม่เห็นบอกเลย ถ้ารู้ว่าไปแล้วจะเจอสาวสวยแบบนี้นะ ฉันไม่พลาดหรอก” อีวานเพื่อนคนที่สามของกลุ่มก็พูดขึ้นต่อ เขาหันมามองพวกเธอและหนึ่งในสามคน คือเฌอปรางค์ ธอน่ารักดูดีก็ไปเตะตาอีวานเข้า แต่รายนี้แอบชอบเงียบ ม่พูดอะไร

“คุณคนนั้นดูดีนิแก” หนึ่งในสามสาวพูดถึงอีวานขึ้น เพราเขาน่าจะดูสุภาพสุดแล้วในกลุ่ม

“ไม่ทราบว่าจะเป็นอะไรไหมครับ หากพวกผมจะขอนั่งด้วย?” ลีโอพูดขึ้นต่อ

“พูดจาดีสุภาพก็เป็นหนิ” แพทตี้แว้ดเสียงใส่ กลุ่มสามหนุ่มนี่หล่อกินกันไม่ลงจริง ๆ ทำเอาสาวเล็กสาวใหญ่ที่ร้านหันมองตาเป็นมัน และอิจฉากันเป็นแถบที่พวกเขามาวอแวกับกลุ่มพวกหล่อน

สรุปคือพวกหนุ่ม ๆ กับสาว ๆ แยกกันนั่ง แต่โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ก็สามารถมองเห็นกันได้อย่างชัดเจน

“เมื่อไหร่ไอ้ไรอันมันจะมาถึงวะ นี่บอกกำลังออกมาตั้งแต่2ทุ่ม ไม่รู้มันไปแอบจัดใครก่อนมารึเปล่า!” เพื่อนหนึ่งในกลุ่มที่กำลังนั่งแซวไอ้คนตัวโต มาดเข้ม ที่ยังมาไม่ถึงร้านสักที พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงโปร่งกับแจ็คเก็ตหนังตัวหรูสีดำก็เดินฉับ ๆ เข้ามา

ครื้ก …

คนตัวโตที่ลากเก้าอี้ออกมาพร้อมกับท่านั่งไขว่ห้างตามสไตล์ของเขา

“พวกมึงสั่งอะไรกันรึยัง?” คนตัวโตถามก่อนจะกระดกเหล้าไปรวดเดียวหมดแก้ว

“ยัง พวกกูก็รอมึงเนี่ย!!”

“แล้วไอ้ธามแม่งมองแต่อะไรวะ มันไม่สนใจที่เราพูดเลย?” ก่อนที่ลีโอจะบ่น ทำเอาเพื่อน ๆ ทุกคนต่างหันไปมองยังโต๊ะสามสาวที่กำลังนั่งฟังเพลงและเม้ากันอย่างมัน ก่อนที่คนตัวโตจะเหลือบไปเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า ใช่เธอแน่ ๆ ก่อนที่สายตาเยือกเย็นนั้นจะลอบมองคนตัวเล็กนั่นอย่างคาดโทษ