Ep1 สนามบินกิมแฮ เกาหลีใต้️️

เมืองปูซานประเทศเกาหลีใต้

“ลากให้มันไว ๆ หน่อยสิกระเป๋าหนะ ทำอย่างกับคนไม่มีแรงไปได้” เสียงใส ๆ ของลิลลี่ที่บ่นเพื่อน ๆ ของเธอ ทั้งแพทตี้ และ เฌอปรางค์ที่เอาแต่ชักช้า เธอกลัวว่าจะไปนั่งรถไฟเข้าเมืองไม่ทัน

“อือ ๆ รู้แล้ว เร่งอยู่ได้” ร่างบางอย่างแพทตี้ที่หนักแค่45 ไม่ได้ต่างจากพวกผองเพื่อนมากนัก กับกระเป๋าใบใหญ่ของเธอขนาดไซส์ 32 นิ้ว ซึ่งสำหรับคนที่สูงเพียง 155 นั้น มันคือใหญ่มาก

สามสาวที่บินมาจากเมืองไทย ด้วยผ่านการสอบคัดเลือกจาก EpsThailand ใบส่งมอบตัวจากทางเมืองไทย ให้พวกเธอเข้ารายงานตัวนับอีก 2 วันที่จะมาถึง ซึ่งเป็นโรงงานเกี่ยวกับการผลิตชิ้นส่วนอะไหล่ รถยนต์ ฝ่ายคักแยก และเช็คสต็อค

“ลงรถไฟแล้วพวกเราจะไปหาอะไรกินกันก่อน เข้าที่พักไหม?” ปราง หรือเฌอปรางค์ ถามเพื่อนทั้งสองขึ้น เพราะตอนนี้หิมะเริ่มตกแล้วด้วยความที่ยังไม่คุ้นชินกับอากาศเมืองหนาว พวกเธอคือเด็กบ้าน ๆ ที่บ้านแตก

เฌอปรางค์ที่ต้องกลายมาเป็นคุณหนูตกอับ เพราะที่บ้านล้มละลาย เมื่อก่อนเธอกินหรูอยู่สบาย เรียนโรงเรียนนานาชาติ ใช้ของแบรนด์เนม แต่เมื่อผู้เป็นบิดานำเงินที่มีทั้งหมดของคนในบ้านมาลงการเมือง

นับตั้งแต่นั้นมาเมื่อธุรกิจล้มละลายไม่เป็นท่า เธอก็เป็นข่าวหน้าหนึ่งอยู่พักใหญ่ ก็ลูกระดับผู้นำของประเทศนี่นะ ทำอะไรก็เป็นข่าวไปซะหมด

ส่วนลิลลี่กับแพทตี้คือเพื่อนสมัยมหาลัยพวกเธอรู้จักและซี้กันในช่วงนั้น แพทตี้เป็นคนพูดตรง ๆ แฟร์กับเพื่อนทุกคน ส่วนลิลลี่เธอจะขี้อิจฉาหน่อย ๆ แต่ด้วยเหตุพลิกผันที่ทำให้ทั้งสาม ต้องมาปรองดองและจับมือกัน ในการเลือกมาเป็นแค่พนักงานรายเดือนทั่วไปที่ประเทศเกาหลี

เมื่ออยู่เมืองไทย ค่าแรงมันไม่พอยาใส้กับค่าครองชีพ ไหนจะสายตาของคนพวกนั้นที่มองเฌอปรางค์ อย่างกับตัวอะไร พอตกอับก็มีแต่คนคอยเหยียบย่ำซ้ำเติม พวกเธอจึงตัดสินใจที่จะดั้นด้นมาทำงานถึงที่นี่

“อ้าว น้อง ๆ มาถึงกันแล้วหรอจ้ะ?” จีน่ารุ่นพี่ที่ทำงานที่นี่และแก่กว่าพวกเธอแค่2 ปี จีน่าเป็นหญิงสาวที่สวย หุ่นเพรียวและฉลาด ทันคน และตำแหน่งงานของเธอที่ได้มา ก็ไม่น่าจะมาจากความสามารถแค่เรื่องงาน อย่างเดียว แต่ก็อาจจะมีเรื่องใต้สะดือด้วย

“มาถึงกันแล้วค่ะ” ลิลลี่ที่ชิงตอบก่อนใครเพื่อน

“งั้นก็ดีแล้ว พวกเธอมากันสามคนใช่มั้ย?” เสียงจีน่าเอ่ยถามขึ้น เพราะห้องพักห้องหนึ่งจะอยู่กันได้แค่2 คน อีกคนต้องไปนอนกับเพื่อนคนอื่น ๆ เมื่อสามสาวได้ยินดังนั้นก็ต่างไม่มีใครยอมใคร พวกเธอสรุปได้ว่าจะขอยัด ๆ เบียด ๆ กันนอน ซึ่งจีน่าก็ตามใจ

ห้องพักสำหรับพนักงานจะเป็นตึกเรียงรายราว ๆ 20 ชั้นได้ เพราะพนักงานที่นี่ค่อนข้างเยอะ และโรงงานที่พวกเธอได้ทำก็เป็นเรื่องของชิปปิ้งอู่ต่อเรือที่ใหญ่ที่สุดในโลก

“ไหนว่าเราได้ทำที่ ชุนได คัดแยกอะไหล่ไง?” แพทตี้ที่จำได้ถึงกับเอ่ยขึ้น

“ช่างเถอะ ๆ แกจะสนไปทำไม งานไหนก็ได้หมดแหละ และฉันว่าที่พักที่นี่ดูโอเคเลยนะ ห้องกว้างดี สะอาดด้วย แล้วพรุ่งนี้พวกเรายังว่าง แกว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดี?” ลิลลี่ที่พูดด้วยความตื่นเต้น นี่เป็นการมาเมืองนอกครั้งแรกของเธอ

เฌอปรางค์กับแพทตี้ที่ตามใจลิลลี่ เพราะรายนั้นถูกเพื่อนตามใจจนเคยตัว เมื่อสาว ๆ เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อย และอาบน้ำเสร็จเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง มาค่อนวัน ทุกคนต่างพร้อมนอน ตาก็เริ่มปิด

~~ 8:00 น.~~

“ตื่นได้แล้วพวกเธอ ไหนบอกจะไปเที่ยว?” เฌอปรางค์พูดขึ้นเมื่อเหลือบมองเวลาก็ 8 โมงแล้ว ไหนกว่าเพื่อนจะอาบน้ำแต่งตัวกันอีก วันนี้พวกเธอคุยกันว่าจะไปหมูบ้านเจสกี แพทตี้ที่ตื่นเต้นกับฤดูหิมะ จะได้เซลฟี่ไว้ลงโซเชี่ยว

ทั้งสามคนพากันหาอะไรรองท้องแบบง่าย ๆ ในห้างลอตเต้แถว ๆ ที่พัก ก่อนจะออกเดินทางนั่งรถไฟไปตามทางก่อนจะ ต่อแท็กซี่เข้าไปยังที่เที่ยวต่อ

“เท่าไหร่คะลุง?” หญิงสาวสูง 159 เอ่ยถามค่าแทกซี่

“4หมื่นวอนครับ” หรือราว ๆ พันยี่สิบบาท ถ้าหากว่าหารกันแล้วก็ถือว่าคุ้ม เพราะเมื่อเริ่มงาน พวกเธอก็ไม่รู้ว่าจะได้หยุดมาเที่ยวเมื่อไหร่ เผลอ ๆ ทำงานเหนื่อยก็คงจะเอาแต่นอน

“พวกแกทางนี้?” ว่าแล้วแพทตี้ก็ชี้ไปยังร้านขายหรือเช่าอุปกรณ์ สกี ที่จะมาเล่นสกีรีสอร์ตที่นี่ เมื่อทุกคนเข้ามายังด้านในร้าน แต่ยัยเฌอปรางค์ที่เอาแต่เงอะ ๆ งะ ๆ กับถุงย่าม เจ้าปัญหาของเธอ

“ไม่รู้จะพกมาทำไมแกเนี่ย ฉันบอกให้เก็บไว้ห้อง!!” ลิลลี่ที่อดตวาดเพื่อนไม่ได้ ก็แค่มีลอกเก็ตรูปถ่ายของมารดาเฌอปรางค์ที่ เสียไป และก็มีของใช้ที่แม่เธอเอาไว้ใช้ติดตัวบ่อย ๆ เธอถึงกับหวงและรักมันมาก

ครอบครัวเธอมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนชื่อ ชวิน รายนั้นร้ายยิ่งกว่าพ่อ (จริงๆ แล้วเธอมีพี่ชายฝาแฝดแต่ไม่มีใครรู้)

เพราะเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น เงินที่เฌอปรางค์เก็บได้เท่าไหร่ก็เอาไปถลุงจนหมดเมื่อปรางเห็นว่าเพื่อนต่างรอตนเองอยู่ด้านในร้านเธอจึงรีบและเดินดุ่ม ๆ ไปเปิดประตูร้านอย่างไม่ทันระวัง และรู้สึกชนกับอะไรเข้า …

พลั่ก!!!

“อุ้ย!!” ยังไม่ทันมองหน้าร่างสูงนั่น เจ้าตัวก็รีบขอโทษก่อน

“Sorry!!”

“ไม่เป็นไร…” คนตัวโตที่มองหน้าเจ้าหล่อนอย่างจำได้แม่น แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้มองมาที่เขา เขายืนอึ้ง ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไร เพื่อนของเธอก็มาดึงกระชากแขนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

ส่วนไรอันนั้นก็ไม่ต่างกัน เขาที่ชอบไปไหนมาไหนกับสาวสวยไม่ซ้ำหน้า

“ไรอันคะ ไปกันได้เแล้ว” หญิงสาววัย20 สวยเซ็กซี่เอ่ยขึ้น เมื่อคนตัวโตเอาแต่เหลือบไปมองอะไรก็ไม่รู้ วันนี้เจ้าหล่อนอุตส่าห์ได้ควงหนุ่มหล่อพ่อรวย สาวสวยไฮโซหนึ่งใน

วงเกิร์ลกรุ๊บเอ่ยขึ้น

คนตัวโตกว่า 190 รู้สึกอยู่ไม่สุข เมื่อนึกถึงเรื่องสาเหตุและต้นตอที่เขาเคยพบเจอมา ครอบครัวของผู้หญิงนั่น ที่พ่อมากู้หนี้ยืมสินเขา และพี่ชายของเธออีกนั่นแหละ ที่เป็นสาเหตุการตายของน้องสาวของเขาด้วยเช่นกัน ไรอันคือผู้ที่ถูกเลือกให้เป็นหมากของเกมส์ เกมส์หนึ่งในด้านธุรกิจ เพียงเพราะลูกชายสุดที่รักของทายาทดังเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย และได้เสียชีวิตลง เขาในนามตัวตายตัวแทน ที่ถูกรับเลี้ยงและแปลงโฉมใหม่ ร่ำเรียนสูงอย่างมีหน้ามีตา เพื่อมาสืบทอดธุรกิจต่อจากตระกูลหรู ในนามของลูกชาย ซึ่งจริง ๆ แล้วเขาก็ไม่ต่างจากหมากตัวนึงเท่านั้นเอง

ไรอันที่ทำหน้าที่ดูแลทุกอย่างของตระกูลหรู เพราะผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อเขาต่างก็รักไอ้เจ้าลูกชายเพียงคนเดียวของเขามาก แม้บริษัทหรือสินทรัพย์ทั้งหมดที่มีเขาก็ยังให้ ไรอันเป็นคนดูแลและจัดการทุกอย่าง

นั่นมันเพราะเขารักไรอันจริง ๆ หรือเพียงเพราะมี เหตุผลบางอย่างและคาดหวังในหมากตัวนี้ที่เขาตั้งใจเป็นคนเดินมันเพียงเท่านั้น!!

ในฐานะผู้ดูแลทุกอย่างในเครื่อ Saudy ไรอันก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังแม้แต่น้อย สมกับที่เขาชุบเลี้ยงและทุ่มเทกับไอ้เจ้าลูกชาย คนนี้มาเป็นอย่างดี