ตอนที่ 1 (1)

ฉันรีบมาตรวจสอบอาคารจอดรถทันทีหลังกลับจากถ่ายโฆษณา แต่ว่าเช็คดูตั้งแต่ชั้นแรกยันชั้นสุดท้ายก็ไม่มีวี่แววของ Jaguar XK สุดรักสุดหวงของฉันเลย

มันอะไรกันเนี่ย

ไม่อยากเชื่อเลยว่ารถจะโดนขโมยทั้งที่อยู่คอนโดหรู ระบบความปลอดภัยก็ออกจะรัดกุมขนาดนี้

ฉันเดินหัวเสียมาที่ป้อมยามซึ่งเป็นจุดสแกนบัตรเวลารถเข้าออก ถามเกี่ยวกับรถที่จู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“อ๋อ! ไม่ได้โดยขโมยหรอกครับ” รปภ. เอ่ยขึ้นระหว่างตรวจสอบข้อมูลในคอมพิวเตอร์

“ไม่โดนขโมยแล้วมันหายไปได้ยังไง” ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“มีบันทึกสแกนบัตรผ่านตอนสี่ทุ่ม ชื่อเจ้าของบัตรคือคุณรุจิรา คลาลินเธียร์” รปภ. เหลือบมองหน้าฉัน เสียงเบาลงจนแทบจะไม่ได้ยินเมื่อรู้ว่ามันคือชื่อของฉันที่เป็นเจ้าของรถ

“เป็นไปไม่ได้ เมื่อคืนแก้มไม่ได้ออกไปไหนเลยนะ แล้วแก้มจะเอาบัตรมาสแกนได้ยังไงมันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ” ฉันขึ้นเสียง รถราคาเหยียบสิบล้านเชียวนะ จะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไง

“คุณแก้มให้ใครยืนบัตรหรือเปล่าครับ” รปภ. เริ่มหน้าซีด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ เขาเองก็ต้องเดือดร้อนเหมือนกัน

“ไม่มีค่ะ! ตอนนี้บัตรก็ยังอยู่ในกระเป๋าแก้มเนี่ย” ฉันชะงักเมื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิดดูแต่ไม่เห็นบัตรจอดรถอยู่ในช่องเก็บบัตร

“คุณแก้มทำบัตรหายหรือเปล่าครับ” รปภ. ย้อนถามเมื่อเห็นสีหน้าผิดปกติของฉัน

“เปล่า..” ฉันรู้สึกมึนไปชั่วขณะ ไม่ใช่แค่บัตรจอดรถ แต่บัตรเครดิต บัตรกดเงินสด และ บัตร ATM ทุกใบหายเกลี้ยง!

Oh shit! ของหายขนาดนี้ฉันไม่รู้ตัวได้ยังไงเนี่ย

“บัตรถูกสแกนกี่โมงนะ” ฉันโน้มหน้าเข้าไปในป้อม มือกำขอบหน้าต่างแน่นเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“สะสี่ทุ่มครับ” รปภ.ตอบเสียงตะกุกตะกักเพราะตกใจท่าทีของฉัน

สี่ทุ่ม.. นั่นมันเป็นเวลาเดียวกับที่มิกซ์กลับไป

“ขอบคุณค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว” ฉันพยักหน้าอย่างขอบคุณก่อนจะผละออกมา ยกมือขึ้นกัดเล็บอย่างครุ่นคิดระหว่างเดินมาที่ลิฟต์ ทันทีที่กลับถึงห้อง ฉันรีบกดโทรศัพท์หามิกซ์ทันที

เสียงสัญญาณรอสายดังอยู่นานในที่สุดก็มีคนกดรับ

“มิกซ์!”

[พี่มิกซ์ไม่ว่างรับสาย ไว้โทรมาใหม่แล้วกัน]

“อ่ะ..”

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรสายก็ถูกตัดไป เฮ้ย! อารมณ์เสียสิแบบนี้ แล้วยัยผู้หญิงนั่นเป็นใครทำไมมารับโทรศัพท์มิกซ์ได้ ว้อย! ฉันสบถลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด รีบกดโทรหามิกซ์อีกรอบอย่างร้อนใจ

ฉันสงสัยว่า ‘มิกซ์’ จะรู้เรื่องที่รถและบัตรของฉันหายไป

ตรู้ด! ขออภัยเลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย

ฉันแทบจะปาโทรศัพท์ใส่ผนังเมื่อโทรไปอีกรอบแล้วเป็นแบบนี้ นี่มันบ้าอะไรเนี่ย รู้บ้างไหมว่าคนกำลังอารมณ์ไม่ดี หลังจากหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวจนเหนื่อย ฉันก็ฉวยกระเป๋าแล้วพรวดพราดออกจากห้องอย่างหัวเสีย

0.20 นาฬิกา

หน้าห้องพักของมิกซ์

ปังๆๆๆๆๆ

“มิกซ์!”

ฉันเคาะประตูรัวๆ พลางตะโกนเรียกชื่อคนในห้องอย่างของขึ้นทันทีที่มาถึง ไปถ่ายโฆษณากลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้พักผ่อนกลับต้องมาร้อนใจเพราะของหายแถมแฟนยังอยู่กับผู้หญิงอื่นอีก

“ทำอะไรอยู่น่ะมิกซ์ ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างใน เปิดประตูสิ มิกซ์โว้ย” ฉันตะโกน ทั้งทุบทั้งเตะประตูอย่างกับคนเสียสติ

แอ๊ด!

ประตูห้องข้างๆ เปิดออกมา ฉันหันไปมองทันควัน

“เฮ้ย! หนวกหู” เสียงสบถดังขึ้นพร้อมกับมองมาด้วยสายตาโมโห ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเคาะประตูห้องมิกซ์รัวๆ อย่างกระวนกระวายใจ ไอ้ห้องข้างๆ นั่นทำหน้าอย่างกับจะหักคอฉันแหนะ บ้าเอ๊ย! รีบมาเปิดประตูสักทีสิมิกซ์

ปังๆๆๆๆ

“โอ๊ย! จะเคาะอะไรกันนักกันหนา หนวกหูเฟ้ย..” เสียงพลุสวาทของผู้หญิงดังขึ้นพร้อมๆ กับประตูตรงหน้าฉันเปิดออก

ผู้หญิงรูปร่างเล็กแต่ว่า สวย เอ็กซ์ สะบึม อึ๋ม สวมเสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงวอร์มขาสั้นเสมอก้น ยืนขยี้ผมยุ่งๆ ของตัวเองพลางเหลือบมองฉันด้วยสายตาปรือๆ

ความรู้สึกแรกของฉันที่แวบเข้ามาในหัวคือ..

ยัยนี่เป็นใคร?

หรือว่าฉันมาผิดห้อง?

แต่พอมองเลขห้องชัดๆ อีกทีก็ไม่ผิดนะ นี่ห้องมิกซ์แน่ๆ ถ้างั้นยัยนี่ก็.. ผู้หญิงที่รับโทรศัพท์นั่น...

“ใครเนี่ย” ยัยนั่นขมวดคิ้วมองหน้าฉันด้วยสายตาสงสัยแกมหงุดหงิด

“มิกซ์อยู่ข้างในใช่ไหม” ฉันเสียงแข็งสู้

“มิกซ์..” ยัยตัวเล็กตรงหน้าชะงัก แววตากลมฉายแววบางอย่างออกมาก่อนจะเอียงคอมองหน้าฉันอย่างสงสัย “หรือว่าเธอจะเป็นแก้ม”

ฉันเบิกตากว้าง.. ยัยนี่รู้จักฉันได้ยังไง

“ฉันมด เป็นน้องพี่มิกซ์ยินดีที่ได้รู้จัก” ยังไม่ทันรู้ตัวมือเล็กบางก็ยื่นออกมาตรงหน้าฉัน ฉันเลิกคิ้ว มองท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของยัยตัวเล็กตรงหน้าอย่างแปลกใจ เมื่อกี้อะไรนะ น้องสาวมิกซ์งั้นเหรอ

“เอ่อ.. ยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันยื่นมือออกไปจับอย่างงงๆ

“พี่มิกซ์นอนอยู่น่ะ เข้ามาก่อนสิ” ยัยนั่นยิ้มมุมปากเหมือนกำลังล้อเลียนอยู่ในทีก่อนจะหมุนตัวเดินนำฉันเข้าไปในห้อง

ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนว่ามิกซ์มีน้องสาว ฉันครุ่นคิดอย่างตะขิดตะขวงใจระหว่างเดินตามร่างบางๆ ของมดเข้ามาข้างใน ห้องพักมิกซ์เป็นหอพักธรรมดา เป็นห้องเดี่ยวกั้นห้องน้ำกับระเบียงเอาไว้เท่านั้น แค่เดินเข้ามาก็เห็นสภาพในห้องทั้งหมด

ร่างของมิกซ์นอนฟุบอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่ดูไม่จืด..

“พี่มิกซ์ไปดื่มกับเพื่อนมาน่ะ” มดอธิบาย เพราะแบบนี้สินะเธอถึงบอกให้ฉันโทรมาใหม่คราวหลัง

ฉันพยักหน้า ข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านลงไป มองสภาพของมิกซ์อย่างเสียความรู้สึก พูดออกไปโดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากมิกซ์

“ถ้ามิกซ์ตื่นแล้ว บอกให้เขาโทรกลับหาแฟนด้วยนะ”

“อืม” มดพยักหน้ารับปาก

“ฉันกลับล่ะ”

ฉันมองหน้ามดครู่หนึ่งก่อนจะกล้ำกลืนความสงสัยลงคอ เดินออกมาจากห้องอย่างผิดหวัง ไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่า ทั้งรถทั้งบัตรที่หายไปมันทำให้ฉันไม่อาจสงบใจได้

วันต่อมา..

“...” ฉันกำลังยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“ขอโทษแก้ม มิกซ์ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าไม่รีบเอาเงินไปใช้หนี้พวกมันขู่ว่าจะตัดอวัยวะมิกซ์ไปขายและมัน.. มันยังบอกว่าจะจับผู้หญิงของมิกซ์ไปขายซ่องด้วย” คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากของมิกซ์ ในขณะที่ฉันกำลังช็อก วิญญาณหลุดจากร่าง

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉันเพิ่งได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเชื่อจากปากของมิกซ์ รถ Jaguar XK ถูกขายในตลาดมืดไปแล้วโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย จากนั้นไม่นาน ฉันก็ได้ยินอะไรสักอย่างประมาณสิบล้านดอลลาร์

“แก้ม มิกซ์ขอโทษ” มิกซ์โผเข้ามาคุกเข่ากอดเอวฉันเอาไว้แน่นโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

“มิกซ์! มันเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้แก้มงงไปหมดแล้ว” ฉันพูดออกมาอย่างงุนงง สมองทำงานช้าผิดปกติ ราวกับว่ามันต้องการปิดกั้นการรับรู้ที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด

“อาทิตย์ก่อน.. ที่มิกซ์ไปฮ่องกงกับเพื่อน” มิกซ์พูดออกมาอย่างยากลำบาก น้ำเสียงตีบตันและเจ็บแค้นใจ “พวกเราไปเที่ยวคาสิโนกัน มิกซ์คิดว่าจะเล่นแค่ไม่กี่ตาแต่พวกมันก็วางกับดักมิกซ์ พอมิกซ์มือขึ้นและกำลังจะหยุดแต่พวกมันก็บังคับให้มิกซ์เล่นต่อ แก้มมิกซ์ขัดคำสั่งพวกนั้นไม่ได้ มันขู่จะยิงเพื่อนมิกซ์ทุกคน”

“แล้วมิกซ์หลวมตัวไปเที่ยวบ่อนเถื่อนๆ แบบนั้นได้ยังไงกัน ก็น่าจะรู้ว่ามันไม่ปลอดภัย”

“มันเป็นบ่อนที่มีนักท่องเที่ยวเข้าไปกันเยอะ มิกซ์ก็เลยคิดว่าคงไม่เป็นไร”

“ไม่มิกซ์ ที่จริงมันผิดตั้งแต่ที่มิกซ์คิดจะเดินเข้าบ่อนแล้วล่ะ” ฉันเท้าสะเอวอย่างโกรธจัด รู้สึกเหมือนตัวกำลังจะระเบิดออกมาให้ได้

“แก้มมิกซ์ผิดไปแล้ว ยกโทษให้มิกซ์นะ มิกซ์ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”

“ก็เลยขโมยรถแก้มไปขายงั้นเหรอ” ฉันโกรธจริงๆ นะ โกรธมากด้วย โกรธจนไม่อยากจะมองหน้าไอ้บ้านี่อีก กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ฉันสะบัดเขาออกห่างอย่างหงุดหงิด