EP.4 Begging me

เตชินยิงเข้าที่รูปถ่ายของฉันกับพี่พีท กระสุนเจาะเข้าที่รูปถ่ายตรงบริเวณใบหน้าของพี่พีทเต็มๆ

ฉันยังคงพนมมือร้องขอชีวิตพี่ชาย พี่พีทยืนแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น ขาสั่นๆ ไปด้วยความกลัว

" เตชินๆ อย่าฆ่าพี่ฉันนะ " ฉันพยายามพูดเพื่อปลอบประโลมเตชิน

" แล้วเธอพร้อมจะชดใช้ให้ครอบครัวฉันรึยังแพท " เตชินพูดขณะที่เอาปืนเชิดปลายคางของพี่พีท จนเขาขาสั่นแทบจะยืนไม่ไหว ด้วยความหวาดกลัว

" ชดใช้อะไรให้เขาไปสิวะ อิแพท แกอยากเห็นพี่ตายเหรอ?? "พี่พีทมองมาทางฉันและพูดอย่างหวาดกลัวเตชิน

เตชินคลายยิ้มออกมาช้าๆ และยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ฉันต้องทำยังไง " ฉันสบตาเตชินและถามเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ

" คลานเข่าเข้ามาอ้อนวอนฉันสิแพท " เตชินมองหน้าอย่างเลือดเย็น และกระชากคอเสื้อพี่พีทให้รั้งคอเขามากขึ้น

" อย่าทำเขาๆ " ฉันค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเตชิน

" แสดงสีหน้าที่เจ็บปวดของเธอออกมา " เตชินเอาปืนกดไปที่แก้มของพี่พีทอย่างแรง

ฉันรีบคลานไปหยุดตรงหน้าของเตชิน...

" นี่คือใบหน้าที่เจ็บปวดที่สุดแล้วเหรอ แพท ? " เตชินมองหน้าของฉันอย่างสำรวจ

" ฉันเคยส่องกระจกและพบว่า ตัวเองเจ็บปวดมากกว่านี้สะอีก " เตชินพูดทั้งน้ำตาคลอ

ปัก!! เตชินปล่อยคอเสื้อและผลักพี่พีทออกไปจนเขาล้มลงกับพื้น ..พี่พีทที่มีรอยช้ำไปทั้งตัวนอนแน่นิ่ง หายใจโรยริน แต่ยังดีที่เขายังมีลมหายใจ เขามองฉันอย่างโกรธ ฉันรีบคลานเข้าไปหาพี่พีทและประคองเขาเอาไว้

" พี่พีท เจ็บไหม " ฉันลูบไล้แผลตามลำตัวของพี่พีท

"ไม่เจ็บมั้ง อิน้องโง่ " พี่พีทพูดเสียงกระท่อนกระแท่น

" ฉันยังไม่ฆ่าพี่ชายของเธอวันนี้ก็ได้....." เตชิน โยนปืนกระบอกนั้นลงพื้นเสียงดังสนั่น ทำเอาพี่พีทที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้ง

เตชินพูดขึ้นก่อนจะเดินมากระชากฉันออกจากพี่พีท

" แพท...แพท.. " พี่พีทเริ่มเรียกหาฉันเมื่อฉันโดนดึงออกจากเขา...ถึงแม้พี่พีทจะไม่ใช่พี่ชายที่ดี แต่อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงฉันอยู่บ้าง

ฉันไม่ร้องหรือโวยวายอะไร เพราะมันไร้ประโยชน์...เมื่อหน้าบ้านมีรถสีดำสนิทคันใหญ่ที่ขับมาจอดรออยู่แล้ว

"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่า ไอ้ทิวามันตายยังไง เชิญ.." เตชินผลักฉันเข้าไปในรถ และเขาก็ขึ้นตามมาอีกที

เตชินจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบในรถทันทีที่รถ เคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านของฉัน ขับไปที่ไหนสักที่

ฉันไม่กล้าเอ่ยปากถามหรือพูดอะไร แค่เขาไว้ชีวิตพี่พีทในวันนี้ ก็ถือว่าเขามีเมตตามากพอแล้ว..

เขาเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนเขาไม่ได้โหดและป่าเถื่อนขนาดนี้

ฉันเคยรู้จักเขาดีกว่านี้...แต่มาวันนี้ฉันเหมือนกับไม่รู้จักเขาเลย

" เธอยังเหมือนเดิมเลยนะ ไม่ร้องโวยวาย ตีหน้าตายสนิท แข็งเป็นหิน เย็นชาเป็นน้ำแข็ง " เตชินเอามือข้างที่คีบบุหรี่วางบนขาของฉัน ก่อนจะเขี่ยขี้บุหรี่ที่ร้อนๆลงบนหน้าขาของฉันจนเนื้อขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง

ฉันบีบมือตัวเองและไม่ร้องหรือแสดงความเจ็บปวดอะไรออกไปทั้งสิ้น....

เตชินหันมามองหน้าของฉัน ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดเหมือนไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งสิ้น

แต่ฉันยังคงนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ปริปากพูดอะไร...แม้ว่าในใจมันแทบจะร้องไห้ออกมา

" ไม่ได้เอาปากมาด้วยเหรอวะ ? " เตชินขึ้นเสียงเล็กน้อยและมองฉันอย่างไม่พอใจ ขนาดลูกน้องที่ขับรถยังแอบเกร็งๆ และเหล่มองมาทางเรานิดๆ

..เขาไม่ใช่เตชินที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิด ไม่ใช่เตชินที่ฉันรอ...

" ในเมื่อมีปากแล้วไม่พูด ก็ควรจะใช้ทำอย่างอื่นแทนได้ "

เตชินดูดบุหรี่จนเกือบหมดมวนก่อนจะขยี้ขี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่ในรถสุดหรู

เขากดรีโมทเปิดเพลงในรถจนมันดังกระหึ่ม..ก่อนจะเลื่อนปิดกระจกใสที่เชื่อมระหว่างคนขับกับ ด้านหลัง

เตชินกระชากตัวของฉันเข้าไปหาเขาและกดหัวลงต่ำ จนใบหน้าแนบไปกับเป้ากางเกงของเขา

"ไม่....เตชินทำบ้าอะไรของนาย " ฉันพยายามจะเอามือดันขึ้น แต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหวจริงๆ

เตชินใช้มืออีกข้าง ถอดเข็มขัดออก และดึงกางเกงลงอย่างเร็ว ก่อนจะงัดเอาบางสิ่งออกมา ฟาดเข้ากับใบหน้าของฉัน

"ถ้าเธอกัดลูกชายของฉัน พี่ชายของเธอจะโดนฆ่าในทันที " เตชินพูดอย่างแสยะยิ้มออกมาช้าๆ

ฉันเม้มริมฝีปากและหลับตาสนิท เตชินใช้เจ้านั่นจ่อปากของฉัน และดุนมันอยู่แบบนั้น

" อ้าปากสิวะ " เตชินเอามือบีบปากของฉันให้อ้าออก ก่อนจะดันเจ้าท่อนเอ็นยาวใหญ่นั้น กระแทกใส่ปากของฉัน

พรวบ.... !