EP.3 Our brothers

" นายกำลังพูดเรื่องอะไรอะเต้ " ฉันถามไปเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากล่าวหา

ไม่มีใครรู้ว่าทิวาตายเพราะอะไร หรือเมื่อไหร่ เตชินไม่เคยบอกอะไรเลย ถ้าไม่ได้ซีเค เราก็คงไม่มีทางรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ทิวา

" อย่ามาเรียกชื่อเล่นของฉัน ผู้หญิงแพศยา!!! " เตชินพูดและกำหมัดเอาไว้แน่น เหมือนอยากจะเอาหมัดนั้นต่อยเข้าที่ใบหน้าของฉัน ซะมากกว่า

" ถ้าฉันมีส่วนทำให้ ทิวาต้องจากไปจริงๆ ฉันก็เสียใจ และขอโทษ " ฉันตอบไปนิ่งๆแววตาของเตชินจ้องฉันอย่างอาฆาต

" เสียใจเหรอ? " เตชินพูดอย่างกระชากเสียง

" ขอโทษงั้นเหรอ? " เขาเดินเข้ามาหาฉันใกล้ๆ

" แล้วไอ้ทิวา มันฟื้นขึ้นมาไหม หะ มันฟื้นไหม?? " เตชินตะคอกใส่หน้าของฉัน เขาถลึงตาใส่ฉันอย่างอาฆาต และชี้ไปที่หลุมศพของทิวา เตชินผลักฉันอย่างแรง จนล้มลงไปกับพื้น เขามองฉันอย่างแค้น และหายใจเข้าออกเหมือนพยายามจะยั้งมือเอาไว้

ฉันพยายามจะไม่ร้องไห้ออกมา ทำได้เพียงนั่งก้มหน้าเล็กน้อย แม้ตัวจะสั่นๆ

เตชินจับปลายคางของฉัน หันไปสบตาของเขานิ่งๆ

" อยากรู้ไหม ก่อนไอ้ทิวาตาย มันพูดว่าอะไร " เตชินถามขึ้นและบีบปลายคางของฉันอย่างแรง ก่อนจะเหวี่ยงหน้าของฉันอย่างแรง

" มันขอให้ฉันส่งเธอไปลงนรกไง " เขาพูดกระแทกเสียง

" แล้วทิวาตายเพราะอะไรล่ะ ?" ฉันตะโกนถามเตชินด้วยใบหน้านิ่งๆ

" นายโยนความผิดให้ฉัน... ฉันทำอะไรเหรอเตชิน ?" ฉันถามเพราะไม่รู้จริงๆ..

เตชินหัวเราะออกมานิดๆ

" เหอะๆ " เขาถามก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

ฉันมองหน้าของเตชินอย่างต้องการคำตอบ

" เธออ่อยมัน ทั้งที่เธอมีผัวอยู่แล้ว เธอไล่มันให้ไปตาย นี่ไงมันตายให้เธอดูนี่ไง สมใจไหม?? " เตชินกระชากแขนของฉันและบีบมันจนแขนของฉันแทบจะหัก แต่ฉันก็ยังคงเก็บอาการ และทำหน้าเรียบนิ่ง

" นายเอาอะไรมาพูดอะ " ฉันส่ายหน้าทันที เพราะที่เขาพูดมันไม่จริง

" อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าทิวาตายเพราะเธอยังไง ? " เตชินบีบไหล่ของฉันแรงเข้าไปอีกและลากฉันเดินออกมาจากหลุมศพของทิวาทันที แต่ชินมีท่าทีที่ดุดันและน่ากลัว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ทั้งคำพูดและแววตา ..

" ฉันเจ็บ " ฉันพูดเพราะเขาทั้งลากทั้งดึง ด้วยความโกรธ

" ไม่เท่าที่พ่อแม่ และฉันเจ็บหรอก " เตชินหันมาพูดและบีบแรงขึ้นอีก

" นายครับ " เสียงชายชุดดำคนหนึ่งรีบเดินลงจากรถสุดหรูและเปิดประตูให้เตชินทันที

เขามองฉันนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเตชิน

" ขึ้นรถสิ อยากรู้ไม่ใช่เหรอ " เตชินดึงข้อมือของฉันให้เดินตามมาถึงรถของเขา

" ฉันจะกลับบ้าน " ฉันพยายามจะสะบัดข้อมือของเตชินทิ้ง แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

เขาตวัดสายตามองฉันนิ่งๆ และยิ้มชั่วร้ายออกมา

" ปล่อยสิ " ฉันเริ่มขึ้นเสียง แต่เตชินกลับมองนิ่งๆ และหันไปมองทางลูกน้องเขาก่อนจะปล่อยข้อมือของฉันให้เป็นอิสระ ฉันเลือกที่จะวิ่งหนีออกมาทันที ฉันก้าวขาออกมาได้สักพัก และโบกแท็กซี่ที่ผ่านมาแถวนั้นพอดี ฉันก็รีบขึ้นทันที

" นายให้ผมตามไปไหมครับ " เสียงของลูกน้องเตชินถามขึ้น

" ไม่ต้องหรอก จะวิ่งตามทำไมให้เหนื่อย " เตชินเดินขึ้นรถของเขาและรถสีดำคันนั้นก็ขับออกไปอีกทางทันที

" ขอบคุณนะคะ " ฉันยื่นค่าโดยสารให้คนขับ หลังจากที่แท็กซี่จอดเทียบหน้าบ้านของฉัน

ฉันพยายามหายใจเข้าลึกๆ และทำสีหน้าให้เรียบเฉย ก่อนจะก้าวเข้าบ้านหลังเล็กๆ ในชานเมืองที่อาศัยอยู่กับ พี่พีท พี่ชายคนเดียวของฉัน

ฟุบ! ฉันเปิดไฟในบ้านที่มืดสนิท พี่พีทนี่แปลก อยู่บ้านไฟก็ไม่ยอมเปิด

" ถ้าฉันเสียน้องชาย เธอต้องเสียพี่ชาย สิ มันถึงจะแฟร์ " เสียงดุดันของใครบางคนดังขึ้นจากความมืด

" พี่พีท..." ฉันมองไปตรงหน้า พี่พีทใบหน้าถูกซ้อมยับเยินแทบหมดสติ เขากำลังถูกเตชินเอาปืนจ่อที่หัว

" ไม่ๆ เตชินๆ ไม่ " ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉันพนมมือลงและไหว้ขอชีวิตที่พีทจากเขา

พี่พีทคือพี่ชายคนเดียวของฉัน เป็นครอบครัวคนเดียวที่ฉันมี

ปัง !!!!

"ม่าย "