EP.2 Smileless

ใบหน้าที่เรียบนิ่งของฉันมันไม่สามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้จริงๆ แต่ฉันยังคงทำหน้าเก็บอารมณ์และความรู้สึกเอาไว้

"ไม่นะ แพท ไม่ วาจะไม่ทำให้แพทร้องไห้ "ทิวาที่ยังคงเมาเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉัน อย่างตกใจ ที่เห็นน้ำตาของฉัน..

" วาขอโทษ แต่วารักแพทนะ คนอย่างไอ้ชินมันไม่มีทางรักแพทได้เท่า ที่วารักหรอก... " ทิวาถอยออกจากตัวฉัน แต่มือของเขายังคงลูบต้นแขนของฉันเบาๆ เขายังคงพยายามจะโน้มใบหน้าเข้ามาเพื่อจูบฉัน

" ให้นายตาย ฉันก็ไม่มีทางรักนาย " ฉันพูดใส่ด้วยใบหน้าเรียบเฉยอย่างไร้อารมณ์ นั่นทำเอาทิวาหยุดชะงักไป

ฟุบ..... ฉันผลักทิวาอย่าแรงจนเขาเซล้มไปที่พื้น เพราะเขาก็ดูเมาๆมึนๆคงดื่มมาหนักพอดู แต่ที่ฉันตกใจมากกว่าคือความลับของฉัน...ความในใจที่ไม่มีใครเคยรู้.....

" อย่ามายุ่งกับฉันอีก และออกไปจากชีวิตของฉันซะทิวา " ฉันพูดเสียงเรียบๆ และรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าบ้านและล็อคประตูทันที ฉันกอดตัวเองเบาๆอย่างเสียขวัญ สำหรับผู้หญิง การที่โดนคุกคามแบบเมื่อกี้คงโกหก ถ้าบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร...และฉันก็โกรธมากๆที่ทิวาทำแบบนั้น เขาเป็นเพื่อนผู้ชายที่ฉันไว้ใจที่สุด

ฉันลบทุกช่องทางการติดต่อ รวมถึงหลบหน้าเขา ไม่ยอมเจอเขาตลอดทั้งช่วงปิดเทอมนั้น

แต่ใครจะคิดกันล่ะ ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันได้บอกลาเขา เป็นวันสุดท้ายที่ฉันได้คุยกับเขา

...ผู้ชายคนหนึ่งที่เคยสัญญากับฉันว่า

" จะขอเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้ม และหัวเราะออกมาได้ "

"..ฉันกำลังคิดถึงนาย...ทิวา ... "

TIWA CUTE BOY

... ทิวา ประธานชมรม DOG LOVER ผู้น่ารัก...

ทิวา เป็นคนน่ารัก อารมณ์ดี และอ่อนโยน เขาเป็นเพื่อนสนิทคนแรกในมหาลัยของฉัน

ฉันเป็นคนไม่ชอบแสดงความรู้สึก เพราะกลัวคนจะมองว่าเราอ่อนแอ ทั้งที่ฉันก็อ่อนแอแบบนั้นจริงๆ

ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะผู้หญิงส่วนมากมักจะไม่ค่อยชอบฉัน

ทิวาดีกับฉันมาตลอด และฉันก็สัมผัสได้ถึงความรักที่จริงใจของเขา แต่ในเรื่องความรัก ถ้าเราบังคับมันได้ก็คงดีสิ

เพราะคนที่ฉันรัก ....เขาก็ไม่เคยรักฉันเหมือนกัน....

@ THIS MOMENT

ฉันลงจากแท็กซี่ด้วยชุดครุยของมหาลัยที่สวยและสง่า วันนี้เป็นวันรับปริญญาของฉันกับเพื่อนๆค่ะ

"หนู แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ป้ารอ ที่นี่ไม่ค่อยมีรถผ่านมานะลูก " ป้าคนขับแท็กซี่ถามฉันอย่างเป็นห่วง

เพราะที่นี่ก็คือ สุสานทางศาสนาคริสต์ ที่อยู่ไกลจากตัวเมืองออกมา

" ไม่เป็นไรค่ะ หนูคงอยู่ที่นี้สักพัก " ฉันตอบอย่างเกรงใจ เพราะไม่อยากให้ป้าคนขับแท็กซี่ต้องมาเสียเวลารอ..นานๆ

ฉันถือช่อดอกไม้และชุดครุย เดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบ และเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า

ก่อนจะหยุดตรงหน้า หลุมศพที่คุ้นเคย ที่ฉันมักจะมาหาเป็นประจำ ฉันวางดอกไม้ และชุดครุยลงตรงหน้ารูปของทิวา

" ฉันเอาชุดครุยไซส์ของนายมาให้ด้วยนะ " ฉันเอาชุดครุยที่ผู้ชายใส่...ออกเพื่อให้คนตรงหน้าได้ดู"

" เราเรียนจบกันหมดแล้วนะ " ฉันพูดให้ทิวาฟัง ว่าเราทั้งแก๊งจบแล้ว

" ออทั่มเองก็ดูแลชมรมที่เราสร้างมา เป็นอย่างดีเลยละ " ฉันพูดไปยิ้มไปทั้งน้ำตา

ฉันเอามือปาดน้ำตาลวกๆ และพยายามจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าหลุมศพทางศาสนาคริสต์ของทิวา

" ไหนบอกว่าจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ไง แล้วทำไมทุกครั้งที่ฉันนึกถึงนายฉันกลับมีแต่น้ำตาล่ะ ทิวา... " ฉันพยายามจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

" ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะรักนายให้ได้ และจะไม่พูดแบบนั้นออกไปเลย " ฉันลูบที่ตรงบริเวณหน้าอกด้านซ้าย ที่ฉันต้องการจะระลึกถึงทิวาเสมอ...

เสียงฝ่าเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น และมากขึ้น จนมาหยุดอยู่ด้านหลังของฉัน

กลิ่นน้ำหอมที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ ฉันหันหน้าไปทางเสียงนั่นทันที

เตชินเดินใส่แว่นสีดำสนิท ในมือกำช่อดอกไม้สีขาวดำ ใส่สูทดำสนิท ปากคาบบุหรี่เดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉัน

ฟับ.... เขายัดช่อดอกกุหลาบสีขาวดำนั้นใส่มือของฉัน

" เตชิน.. " ฉันเรียกเขาแบบเบาๆ เขาหายไปพร้อมๆกับทิวา ไม่มีใครติดต่อเตชินได้เลย...

" มาที่นี่ทำไม ? " เสียงดุดันของเตชินถามขึ้น ก่อนจะโยนบุหรี่ลงพื้น และบดขยี้มันด้วยรองเท้าของเขา

" มาหา..ทิวาไง " ฉันตอบนิ่งๆ

" หน้าด้านดีนะ ทำให้น้องฉันตายและยังกล้ามาเหยียบที่นี้อีก "