EP.5 ISLAND

พรวบ.....!!! เตชินบีบปากของฉันและยัดท่อนเอ็นร้อนกระแทกเข้าทันที โดยที่ฉันไม่มีทางปฏิเสธมันได้เลย

" ฮื้อ.... " ความยาวลึกลงไปเกือบถึงลำคอ ทำให้ฉันอึดอัดจนพะอืดพะอมจะอ้วก

" อย่ากัด เข้าใจนะ...... "เตชินชี้หน้าสั่ง ก่อนที่เขาขยำผมของฉัน และบังคับขึ้นลงๆ ฉันพยายามเอามือทั้งสองข้างดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มันก็เปล่าประโยชน์

"อึกๆ ฮื้อ... " ฉันทำได้เพียงหลับตาลงพูดเสียงอู้อี้ๆ เพราะคับแน่นไปด้วยท่อนเอ็นอวบใหญ่ที่กระแทกเข้าออกปากของฉันอย่างไร้ความปราณี

พรวบ ๆ เตชินกดหน้าของฉันลง และกระแทกเอวใส่ปากของฉัน ถี่ๆและแรงขึ้นๆ

" อื้อ... อ่าๆ " เตชินยังคงกระแทกใส่ปากของฉันไม่ยอมหยุด

" เอ อิน ออ อักๆ " ฉันพยายามจะดันตัวของเขาออก เพราะฉันกระอักกระอ่วนจนแทบจะอ้วก

เตชินกดหัวของฉันขึ้นลงๆอยู่กับ ท่อนเอ็นของเขา จนแทบจะสำลัก

ฉันเริ่มหายใจไม่ออก และฉันพยายามจะผงกหัวขึ้น เขาก็กดลงไปอยู่ดี

" โอ้ว.เสียวฉิบ เชี้ย เอ้ย " พรวบๆ เตชินยกสะโพกขึ้นและถาโถมกระแทกใส่ปากของฉัน อย่างแรง ริมฝีปากระบมจนชา...

" อ่า!!! " เขาครางสนั่น ก่อนจะปล่อยน้ำคาวสวาทนั้นใส่ปากของฉัน

พรวด... และเตชินก็ดึงมันออกจนสุดลำ..

" แค่กๆ " ฉันทั้งไอ ทั้งสำลัก แสบคอจนแทบพูดไม่ออก ทำได้เพียงพยายามหายใจอย่างเจ็บๆ

" ทำอย่างกับไม่เคย มาก่อน อมกี่***

_วยแล้วแพท" เตชินหัวเราะในลำคอ เขาเชิดปากคางของฉันขึ้นและมองฉันอย่างดูถูก

" แค่กๆ ๆ"

ฉันลูบลำคออย่างเจ็บๆ มันเจ็บจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมา ฉันขยับออกห่างเตชิน ทั้งที่ตัวสั่นๆ

ฉันเอามือเช็ดริมฝีปากเบาๆ เพื่อเช็ดคราบน้ำคาวสกปรกนั้น กลิ่นและรสชาติมันติดอยู่ที่ปลายลิ้นของฉัน..น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ทั้งที่ฉันพยายามจะฝืน ฉันพยายามจะไม่พูด ไม่แสดงสีหน้าอะไร ทั้งที่ฉันกลัว กลัวเขาจนไม่กล้าจะเข้าใกล้

"ชดใช้ให้ทิวาซะ!!! " เตชินขยับเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะสอดมือเข้ามาใต้ชุดกระโปรงของฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว และบีบขยำใจกลางความเป็นหญิงของฉัน โดยมีเพียงเพ็นตี้ตัวเล็กปกปิดเอาไว้เพียงบางๆ

" ฮึก...เจ็บ " ฉันพูดขึ้นและพยายามจะจับข้อมือของเตชินออก แต่เขากับยังบีบเค้นและขยำจุดสงวนแรงขึ้นไปอีก กดนิ้วกลางเข้าไปในร่องนั้น ทั้งที่มันมีกางเกงในรั้งเอาไว้อยู่ เตชินบีบขยำกดนิ้วกลางเข้าไปแบบรุนแรงและป่าเถื่อนที่สุด

" ถ้าทิวาอยู่เขาไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้ ทิวาไม่เคยทำร้ายฉัน " ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทั้งที่ร่างกายมันเจ็บปวดเหลือเกิน

เตชินชะงักไปทันทีที่ฉันอ้างถึงน้องชายผู้ล่วงลับของเขา และตวัดสายตามองฉันอย่างดุดัน เขาจับเขาที่ท้ายทอยของฉัน และดึงเข้ามาประจันหน้ากับเขา

"งั้นก็แหกตาดูดีๆสิ ว่าฉันใช่ทิวาไหม ? " เตชินกระแทกเสียงใส่หน้าของฉัน

ผลั่ก!!! เขาผลักฉันไปชิดกับประตูรถ อย่างแรงแผ่นหลังของฉันฟาดเข้ากับ ที่เปิดประตูรถและขอบหน้าต่างแบบเต็มแรง

ตุ๊บ....!!

มันจุกมากๆแม้ฉันพยายามจะหลับตาข่มความเจ็บปวดเอาไว้ มันจุกจนชาๆ ไปทั้งแผ่นหลัง เตชินก็โน้มตัวเข้ามาคร่อมฉันเอาไว้ทันที ใบหน้าของเราอยู่หน้ากันแค่เอื้อม เตชินถลกกระโปรงของฉันขึ้น ก่อนจะฉีกกางเกงในอย่างแรงจนมันขาดออกเป็นสองชิ้น บาดเนื้อโคนขาจนเป็นรอยแดงๆ

" เตชิน หยุดนะ " ฉันพยายามจะดันตัวของเตชินออกไป

" ถือซะว่าฉันทำแทนไอ้ทิวาก็แล้วกัน เพราะต่อไปนี้ฉันจะทำให้เธอเจ็บ เหมือนที่ทิวามันเคยเจ็บ !! "เตชินสอดนิ้วกลางเข้าไปอย่างฝืดๆ เพราะว่าไม่มีน้ำหล่อลื่นใดๆชะโลมกลีบกุหลาบที่แห้งสนิท

เตชินสอดนิ้วเข้าออกอย่างเร็วและแรง

" เอามือออกไป " ฉันทั้งดึง ทั้งจิกมือหนาๆของเตชิน จนห้อเลือดและมีแผลจางๆ แต่เขากลับไปสะทกสะท้าน หรือเจ็บอะไรจริงๆ

ครืด... ครืด.....เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสูทของเตชินสั่นๆ ทำให้เขายอมหยุด

เตชินใช้มืออีกข้างรับโทรศัพท์ ก่อนจะถอดมือออกจากร่องสวาทของฉัน และ

" ฮื้อ..." เขากดนิ้วยาวๆนั้นเข้าปากของฉันทันที และบังคับให้ฉันกินน้ำใสขุ่นๆของตัวจากปลายนิ้วมือของเขา เขามองและแสยะยิ้มชั่วๆออกมา

เตชินก้มมองโทรศัพท์ตัวเอง และเหล่มองฉันเล็กน้อย ฉันก็รีบดึงกระโปรงลงทันที และขยับตัวออกห่างจากเขา...

แกร๊ก ๆ ฉันพยายามจะกระชากประตูรถให้เปิดออก แต่ดึงกี่ทีมันก็ไม่เปิดให้

ฟุบ!!! เขารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ ด้วยมือหนาๆเพียงมือเดียว ฉันก็ยังคงดิ้นๆ แต่ไม่คิดจะร้องโวยวาย เพราะมันไร้ประโยชน์

" แค่ฉันโทรครั้งเดียว ลูกน้องฉันจะยิงพี่ชายเธอทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ " เตชินบีบข้อมือเอาไว้แน่น และเอาไปวางบนตักของเขา

" ฮัลโหล.. " เขากดรับโทรศัพท์ด้วยเสียงปกติ

" อื้ม... ฉันถึงไทยแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม ? " เตชินถามปลายสายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ

" อีก สิบ นาทีเอาเรือมาจอดรอไว้ก็แล้วกัน " เตชินกดว่างสายทันทีที่พูดจบ และปล่อยมือของฉันให้เป็นอิสระ

เขากดโทรศัพท์เล่นไป นั่งไขว่ห้างไป เหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน เป็นอากาศธาตุ ซึ่งมันคงดีถ้าเขาจะทำแบบนี้ไปได้ตลอด

ตลอดทางไม่มีการพูดคุยใดๆ จนรถสีดำสุดหรูแล่นมาสุดปลายทางที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง

เตชินเปิดประตูลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิท

"ลงมา " เตชินกระแทกเสียงสั่งฉัน

ตรงท่าเรือมีเรือยอร์ชลำหนึ่งจอดรออยู่แล้ว

" สวัสดีครับ คุณเตชิน " ชายชุดดำเดินลงมาต้อนรับเตชิน แทบจะโค้งหัวติดพื้น

" อื้ม " เตชินพูดขึ้น ก่อนจะออกแรงกระชากข้อมือของฉันให้เดินตามเขาไป

แม้จะมีเสียงคลื่น กลิ่นไอจากน้ำทะเล แต่มันไม่ชวนทำให้ฉันผ่อนคลายเลยสักนิด

เตชินเดินถือแก้วเหล้าสีเข้มๆมานั่งลงข้างฉัน ก่อนจะกระดกดื่มเหมือนมันเป็นน้ำเปล่า

"การที่เราปฏิเสธคนที่เราไม่ได้รัก มันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ " ฉันถามเขานิ่งๆ

"มันยุติธรรมสำหรับฉันแล้วเหรอ " ฉันถามขึ้นเบาๆ

" มันไม่มีอะไรยุติธรรมบนโลกใบนี้หรอก? และฉันก็ไม่ใช่ศาลตัดสินคดีความ เพราะฉันก็คือเจ้าทุกข์ที่กำลังทวงหาความยุติธรรม ให้ครอบครัวของฉันเหมือนกัน"เตชินหยุดดื่ม และตวัดสายตามองมาทางฉัน ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

" ไอ้ทิวากลับมาที่นี่ และเก็บตัวเงียบ จากผู้ชายที่ร่าเริง กลายเป็นคนซึมเศร้า "เตชินกำมือเอาไว้แน่น

" เห็นหน้าผาตรงนั้นไหม "เตชินชี้ไปทางหน้าผาสูง ที่เรือเรากำลังจะเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ

" สามปีก่อน ทิวามันกระโดดลงมาฆ่าตัวตายที่ตรงนั้น " เตชินมองที่หน้าผานั้นด้วยสายตาที่เจ็บปวด ก่อนจะบีบแก้วไวน์ในมือจนมันแตกละเอียด

เพล้ง... และเขาก็ปล่อยแก้วใบนั้นทิ้งลงพื้น ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งๆ

" ถึงเกาะแล้วครับนาย " เสียงคนขับเรือพูดขึ้นทันทีที่เรือเข้าเทียบท่า คนขับก็รีบจอดเรือและโดดลงไป เพื่อยืนรอรับเตชินอย่างเกรงกลัว

@ เกาะใต้ตะวัน (เกาะส่วนตัวของครอบครัวเตชินและทิวา )

มีคนงานมารอรับเตชิน ทั้งคนงานผู้หญิงและผู้ชาย

ทุกคนมองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกๆ

"เห็นว่ามีคนงาน... ฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ " เตชินถามป้าคนหนึ่งที่น่าจะเป็นหัวหน้าคนงานผู้หญิง

" เออ...ใช่ค่ะคุณเต รอยเลือดที่อ่างยังเช็ดไม่ออกเลยนะคะ " ป้าแกตอบหงอยๆ

" ยังไม่ต้องทำความสะอาดหรอก ผู้หญิงคนนั้นเค้าจะเข้าไปอยู่ห้องนั้นแทนคนที่เพิ่งตายไปเมื่อวานเอง " เตชินเหล่มามองทางฉัน แสยะยิ้มชั่วๆก่อนจะสวมแว่นกันแดดและเดินออกไปทันที

" แต่คุณเตคะๆ"ป้าแกทำหน้าลำบากใจ และหันมามองทางฉันอย่างสับสน