BETWEEN | 04 ใกล้ชิด

แปลกที่หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ทั้งตกใจทั้งมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ไม่คิดว่าคนที่ส่งเครื่องดื่มให้จะเป็นไออุ่นด้วยซ้ำ ก็อาจเป็นความบังเอิญที่เขาออกมาดื่มที่คลับเดียวกันกับเธอ

“แกรู้จักเหรอ” มะเฟืองสะกิดแขนเลิฟยูเบาๆ ในขณะที่สายตาหล่อนยังจ้องใบหน้าคมคายตาไม่กะพริบ เลิฟยูที่เพิ่งได้สติก็รีบตอบกลับไปอารามความตกใจยังพร่าพรายในแววตา

“ก็คนที่ขับรถชนฉันไง”

“อ๋อ…ภาพลอยมาเลย ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นจังที่แท้เป็นพี่คนที่ขับรถชนแกนี่เอง” มะเฟืองลากเสียงยาวเมื่อรู้ว่าคนที่ส่งเหล้ามาให้คือรุ่นพี่คนที่ขับรถชนเลิฟยูเมื่อตอนบ่ายนี้เอง

“เรากลับตอนนี้ดีไหม มันดึกแล้ว” ก่อนหน้านี้เลิฟยูยังบอกว่าจะอยู่จนกว่ามะเฟืองอยากกลับบ้านแต่พอได้แก้วเหล้าจากรุ่นพี่คนนั้นท่าทางก็เปลี่ยนไป ดูลนลานและอยากจะกลับบ้านอย่างเดียวเลย

“แปลกนะเนี่ย”

“ฉันง่วงแล้ว”

“ก็กะ…”

“คุณผู้หญิงครับ พอดีว่าคุณผู้ชายท่านนั้นให้ผมมาเชิญคุณทั้งสองขึ้นไปดื่มด้วยกันที่โซนด้านบนครับ” พนักงานหนุ่มคนเดียวกับที่เอาเหล้ามาให้เดินเข้ามาเชิญเลิฟยูกับมะเฟืองไปดื่มชั้นบนโซนวีวีไอพี พอเงยหน้ามองขึ้นไปก็เห็นว่าไออุ่นยกแก้วเหล้าเชื้อเชิญเธออยู่ แถมยังขยิบตาให้

“ไปไหม?” มะเฟืองถามพลางหันไปมองรอบๆ เธอเองก็รู้สึกหวาดหวั่น “แกจะไปไหมเลิฟ” ถามย้ำอีกครั้งเมื่อเพื่อนยังอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบอะไร

“กลับบ้านเถอะ”

“ทำไม หรือว่าแกกับพี่เขาทะเลาะกัน?”

“เปล่า” เปล่าซะที่ไหนล่ะ ตอนอยู่โรงพยาบาลเธออดทนอดกลั้นแทบตาย ทั้งเจ็บแผลทั้งเจอคนกวนประสาท

“พี่เขามองมานานแล้วนะ เหมือนอยากให้เราขึ้นไปหาเลย”

“แกอยากไป?” เลิฟยูเป็นฝ่ายถามบ้าง มะเฟืองเขยิบเข้ามาทำตาปริบๆ

“ฉันอยากไปดูว่าโซนนั้นเป็นยังไงอะ มันคงหรูหราและเป็นส่วนตัวดีว่าไหม”

“อืม” เลิฟยูยอมพยักหน้าเป็นอันตกลงว่าจะขึ้นไปชั้นสอง พอเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนเลิฟยูจนเธอเซเกือบล้ม ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ เหยเกอย่างหนักด้วยเพราะหญิงสาวคนเมื่อครู่ชนข้างที่มีบาดแผลแถมยังไม่มีคำขอโทษใดๆ ออกจากปากหล่อนอีก

“ไม่มีมารยาท! ชนคนอื่นแล้วยังมั่นหน้าอีก” มะเฟืองว่าตามหลังหญิงสาวพร้อมทั้งพยุงเลิฟยูเดินขึ้นไปชั้นสอง

ไออุ่นหรี่ตามองใบหน้าเหยเกก่อนที่สายตาจะโฟกัสที่ผ้าปิดแผลตรงข้อศอกซึ่งมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย

“ออกมาเที่ยวได้คงหายแล้ว” คำพูดประชดประชันกรอกเข้าหูเธอ จากจะหลบสายตากลับต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับไออุ่น

“เปล่าค่ะ ยังไม่หายดี”

“อืม…ดูย้อนแย้งนะ”

“…” มะเฟืองมองเพื่อนรักสลับกับมองไออุ่น ทั้งสองเชือดเฉือนกันไปมาจนบรรยายรอบตัวน่าอึดอัด “เออ! ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะเลิฟ”

“อืม”

“ไปไหม?” มะเฟืองเหลือบตามองไออุ่นเสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วหันมาขยิบตาให้

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้นะ แกกลับมาแล้วเราค่อยกลับบ้าน”

“โอเคเลย” มะเฟืองเคลื่อนตัวไปใกล้ๆ “อย่าเผลอสบตาพี่เขาบ่อยนะแก เดี๋ยวท้องป่องขึ้นมาจะยุ่งเอานะ”

“ยายบ้านี่!” คนนะไม่ใช่ปลากัดที่จ้องตากันแล้วท้องอะ อยากจะว่ากลับไปแบบนี้แต่ยายเพื่อนตัวดีกลับเดินออกไปก่อน บรรยากาศในโต๊ะอึดอัดขึ้นอีกสามร้อยเท่า ไออุ่นยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายๆ ในขณะที่เลิฟยูนั่งบีบมือตัวเองแน่น “หนูขอตัวไปรอเพื่อนข้างล่างนะคะ”

“เดี๋ยว…เหมือนเธอกลัวฉันนะ” เลิฟยูหยุดชะงักกับคำพูดนั้นแล้วหันหน้าไปมองไออุ่น เขาเลิกคิ้วให้เธออย่างยียวน

“ทำไมต้องกลัวคะ”

“ปากดีไม่เลิกจริงๆ”

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋าสะพายของเลิฟยู เธอหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของมะเฟืองซึ่งมันแปลกมากที่เธอโทรเข้ามาในตอนนี้

“เฟืองว่าไง”

(เลิฟแกกลับไปก่อนฉันก็ได้นะ)

“ทำไม แกไปไหนเหรอ”

(ฉันมีธุระด่วนมากๆ)

“อ้าว…” เลิฟยูขมวดคิ้วแน่นจู่ ๆ ยายมะเฟืองก็มาทิ้งกันไปโดยไม่บอกอะไรกับเธอ พอยายตัวดีวางสายไปเลิฟยูกะพริบตาปริบๆ มองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดสนิทอย่างร้อนใจ กลับไปต้องมีเรื่องคุยกันยาวแน่ยายเฟือง! “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ พอดีเพื่อนมีธุระเลยบอกให้กลับก่อน”

“งั้นกลับ” ไออุ่นผลุนผลันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้มมองเลิฟยูที่ยังนั่งนิ่ง “ถ้าเธอไม่ลำบากใจฉันไปส่งได้นะ”

ลำบาก! ลำบากใจมากที่สุด!

“หนูกลับแท็กซี่ก็ได้”

“แท็กซี่เวลานี้?” ก็จริงอย่างที่เขาว่ามา แท็กซี่ตอนนี้หายากมากเพราะดึกแล้วด้วย “งั้นก็รอต่อไป ไม่แน่อาจจะได้กลับตีสอง” เขาพูดแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่

“พูดเหมือนอยากให้หนูกลับด้วยจังเลยนะคะ”

“แล้วอยากกลับด้วยไหมล่ะ” ไออุ่นเลิกคิ้วถามอย่างยียวน เพราะรอยยิ้มนั้นแหละที่เธอลังเลใจว่าจะไปกับเขาดีไหม ยายเพื่อนตัวดีก็ทิ้งกันไปเสียดื้อๆ มันน่าหยิกจริงๆ เลย “แล้วแต่นะ” เขาเดินออกไปได้เพียงหนึ่งก้าวเท่านั้นเลิฟยูก็ร้องเรียกไว้ ด้วยเพราะโซนวีวีไอพีเสียงเพลงไม่ค่อยดังมากนักเสียงเธอจึงดังก้อง

“กลับด้วยก็ได้ค่ะ แต่….หนูขอให้พี่คิดเงินนะ ไม่อยากมีบุญคุณ”

“หึหึ…” มีเพียงเสียงแค่นหัวเราะจากชายหนุ่มที่ดังขึ้นกลบเสียงเพลง จากนั้นไออุ่นก็เดินออกไป เลิฟยูกุลีกุจอสับเท้าเดินตามหลังเขาไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ลานจอดรถลูกค้าวีวีไอพีซึ่งมันเงียบมากๆ มีรถจอดเพียงไม่กี่คันซึ่งเป็นรถราคาหลายสิบล้านด้วย หนึ่งในนั้นคือรถของไออุ่น

“ไม่ใช่คันเดิมเหรอ”

“…” ชายหนุ่มไหวไหล่เล็กน้อยแล้วเปิดประตูก้าวเข้ามานั่งตำแหน่งคนขับ ไออุ่นเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถรอเลิฟยูอย่างใจเย็น ก็เธอมัวแต่อึกอักไม่ยอมขึ้นรถสักที “ต้องให้ตัดริบบิ้นก่อนไหมถึงจะย้ายตัวเธอขึ้นมานั่งบนเบาะได้?” คำพูดกระแนะกระแหนนั้นทำให้เลิฟยูรีบเปิดประตูก้าวเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับอย่างเก้กัง

“พร้อมแล้วค่ะ” เมื่อเห็นว่าไออุ่นยังนั่งเคาะนิ้วผิวปากอย่างอารมณ์ดีเธอจึงเอ่ยบอก ทว่าชายหนุ่มกลับยังนิ่งไม่ออกรถสักที “พี่ไอ…อ๊ะ!” ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ไออุ่นก็โน้มตัวมาคร่อมแล้วดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้

“ทำเหมือนไม่เคยนั่งรถกับผู้ชาย”

“ก็…” เลิฟยูเม้มปากแน่น ก็เธอประหม่านี่หน่า ไม่เคยนั่งรถกับผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อตัวเอง และยิ่งผู้ชายคนนั้นเป็นไออุ่นแล้วเธอกลับรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก พอเขาขับรถออกมาได้ไม่นานมากนักจู่ๆ ไออุ่นก็ตีไฟเลี้ยวมาจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง เขาเปิดประตูลงจากรถโดยไม่บอกกล่าวว่าจะไปไหน เลิฟยูนั่งนิ่งรอเขาอยู่เกือบสิบนาทีไออุ่นก็กลับมาพร้อมกับถุงเซเว่นสีส้ม

ก๊อก ก๊อก

“คะ?” เลิฟยูขานรับอยู่ในรถ จะว่าเธอบ้านนอกก็คงจริงเพราะไม่รู้เลยว่าปุ่มกดลดกระจกลงมันอยู่ตรงไหนและกดยังไง ไออุ่นยังเคาะกระจกรถไม่หยุด “ตรงนี้เหรอ” เธอสุ่มกดและกระจกรถก็เลื่อนลง

“ลงมา”

“คะ?”

“ลงมาจากรถ”

‘เขาส่งแค่นี้เหรอ หรือว่ามีนัดต่อ…แต่ก็น่าจะไปส่งใกล้ๆ บ้านหน่อยซี่~’

เลิฟยูทำหน้าเสียดายพร้อมกับก้าวลงจากรถ

“ส่งแค่นี้ก็ได้นะคะ”

“อะไรของเธอ”

“ก็พี่ไออุ่นบอกให้หนูลงจากรถเพราะจะไปต่อไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่ต้องคิดแทนฉัน” เขาเดินอ้อมไปท้ายรถแล้ววางถุงอุปกรณ์ล้างแผลที่เข้าไปซื้อมาเมื่อครู่นี้ลง “มายืนตรงนี้”

“…” พอจะเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างเมื่อเห็นเขาหยิบขวดน้ำเกลือออกมาจากถุงพลาสติก “จะทำแผลให้เหรอคะ”

“…” เขาไม่ตอบเพียงใช้สายตาออกคำสั่งให้เลิฟยูเข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวเดินเข้าไปหาก่อนจะถูกไออุ่นจับแขนข้างที่มีบาเแผลไว้แน่นแล้วลอกผ้าปิดแผลอันเก่าที่เปื้อนเลือดออก “เจ็บแค่นี้คงไม่ตายหรอกใช่ไหม”

“-_-”! เธอจะไม่ตอบกลับเด็ดขาด!

“แต่ก็ไม่น่าจะตาย เพราะบาดเจ็บอยู่ยังออกมาเที่ยวเล่นได้” เธอเมินคำพูดกระแนะกระแหนของเขาและปิดปากเงียบให้ไออุ่นทำแผลจนเสร็จ

“ขอบคุณค่ะ”

“หึ!” เขาไม่เพียงไม่รับคำขอบคุณแต่กลับมองเธอผ่านแววตาดุดันและแสยะยิ้มมุมปาก “หวังว่าจะไม่เจอเธออีกนะ”

“…”!