BETWEEN | 02 กลัวเข็ม

ไออุ่นกดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เขาหันมามองหญิงสาวผ่านแววตานิ่งสนิทซึ่งมันสวนทางกับรอยยิ้มนั้นมาก รอยยิ้มเย็นชาชวนขนลุก

“ฉันไม่ได้อยากรู้”

“หนูอยากแนะนำตัวค่ะ จะได้เจ๊ากันที่หนูรู้จักพี่ไออุ่นก่อน”

“ถามก่อนไหมว่าอยากรู้จักหรือเปล่า” ความเย็นชาที่อีกฝ่ายซ่อนไว้ภายใต้น้ำเสียงทุ้มต่ำน่าหวาดหวั่นกว่าการสบตากันตรงๆ อีก เลิฟยูยิ้มสู้แล้วตอบกลับเขาเสียงหวานสดใส

“เพราะหนูอยากอยู่ในสายตาพี่ไออุ่นมั้งคะ เลยอยากแนะนำตัวเองให้พี่รู้จัก”

“ฟังแล้วเลี่ยน!” เลิฟยูพยายามสะกดกลั้นความหงุดหงิดใจไว้ภายใต้รอยยิ้มหวาน สวรรค์คงประทานความหล่อเหลาให้เขาแต่คงลืมประทานมารยาทให้ด้วย

“นิดหน่อยนะคะ ปกติก็พูดแบบนี้…หรือว่าพี่ไออุ่นชอบคนเสแสร้งแอ๊บพูดจาหวานหูกว่านี้?”

“เธอ…กำลังกวนประสาทฉัน” ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามากระซิบพูดประโยคนั้นผ่านน้ำเสียงเยือกเย็นใกล้ใบหูจนเลิฟยูขนลุกซู่ และด้วยสัญชาตญาณเธอจึงเบี่ยงตัวหลบแต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหัวโขกกับกระจกรถอย่างแรงจนหลุดเสียงร้องด้วยความเจ็บ

“ซี๊ดดด อา…เจ็บๆ” เลิฟยูลูบศีรษะปรอยๆ ให้คลายความเจ็บปวดลงบ้างทว่าเสียงแค่นหัวเราะของคนข้างๆ กลับดังขึ้น เธอเงียบและหันมองตามหน้าไออุ่น

“มีอะไร?”

“เปล่าค่ะ”

“ถ้าเกิดกระจกรถฉันเป็นรอยขึ้นมาเธอจ่ายไหวไหม”

“ก็มันยังไม่เป็นรอยนี่คะ แค่ชนเบาๆ เองไหม” ใบหน้าจิ้มลิ้มแสดงออกถึงความหงุดหงิดชัดเจน “จอดคลินิกตรงหน้าก็ได้นะ”

“…” ไออุ่นเมินคำพูดหญิงสาว เขาขับรถผ่านคลินิกที่เลิฟยูบอกมาไกลพอสมควรจากนั้นจึงตีไฟเลี้ยวเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งพ่อเป็นหุ้นส่วนที่นี่และทุกคนรู้จักเขาดี

“สวัสดีค่ะคุณไออุ่น วันนี้รับบริการด้านไหนดีคะโอ๊ะ!” พนักงานต้อนรับตกใจจนหลุดเสียงอุทานออกมาระหว่างที่เอ่ยถามไออุ่นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เหลือบไปเห็นเลิฟยูที่เดินตามหลังไออุ่นมาบนตัวมีบาดแผลถลอก

“จัดการให้ผมด้วย” เขาสั่งเสียงเรียบก่อนจะเดินไปที่ห้องรับรองและให้พยาบาลมาหาเลิฟยูไปทำแผล ระหว่างที่นั่งรอก็มีสายเข้าจากโฮปโทร.มาถามข่าวคราว

(เป็นไง)

“กำลังทำแผลอยู่”

(ซวยนะกูว่า ไปอาบน้ำมนต์ล้างซวยสักหน่อยดีไหม)

“ไม่” ไออุ่นปฏิเสธเสียงแข็ง “แค่นี้นะ”

(อืมๆ ยังไงก็โทร.มาหาเพื่อนบ้างนะครับท่านอุ่น อย่าเงียบหายตายจากพวกกูเป็นห่วง) ไออุ่นส่ายหน้าพรืดหนึ่งแล้วกดวางสายทั้งที่ยังไม่ได้ตอบกลับโฮป

“อ้าวคุณไออุ่น…” เสียงหวานของหญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มสดใสเรียกความสนใจจากไออุ่นให้ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปมามองเธอ

“คุณน้ำตาลเองเหรอครับ” ไออุ่นยิ้มตอบพร้อมกับขยับเรียวขาออกจากกันเล็กน้อย “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ” รอยยิ้มและแววตาที่เขามองทำให้น้ำตาลรู้ความต้องการของอีกฝ่ายทันที เธอเดินเข้าไปนั่งลงบนหน้าตักชายหนุ่มทำให้ชายกระโปรงร่นขึ้นมาอยู่หน้าขาขาวเนียน

“คิดถึงเหรอคะ…” น้ำเสียงแหบพร่าเบาบางแทบไม่ได้ยิน ทว่าสัมผัสจากริมฝีปากนุ่มหยุ่นกลับแนบลงที่ขมับไออุ่นเบาๆ “ตรงนี้ไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวปัดมือหนาออกจากหน้าขาพร้อมทั้งผละตัวออกมามองอีกฝ่าย

“ก็คนมันเคยๆ กันอยู่…”

“ก็รู้ว่าเคยๆ แต่ไม่ได้ง่ายให้เอาได้ทุกที่นี่คะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหญิงสาวทำไออุ่นหมดอารมณ์ เขาผลักตัวน้ำตาลออกจากหน้าตักอย่างไม่ใยดี “ทำไมเหรอ”

“พี่ก็รู้นี่ ผมไม่ชอบคนตอแหล”

“ไออุ่น” น้ำตาลกดเสียงต่ำเป็นการเตือนอีกฝ่ายว่าเธอไม่พอใจกับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้ “พี่ว่าเราควรคุยกันด้วยคำพูดสุภาพจะดีกว่านะ”

“สุภาพ?”

ก๊อก ก๊อก

“คุณไออุ่นคะเชิญทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะน้ำตาลที่กำลังจะตอบกลับชายหนุ่ม เธอชะงักเล็กน้อยแล้วจึดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“เจอกันรอบหน้าพี่หวังว่าเราคงจะพูดกันด้วยคำพูดที่ดีกว่านี้นะคะ”

“รอบหน้า? หึ!” ไออุ่นแสยะยิ้มแล้วเดินออกมาจากห้องรับรองตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน สายตาปะทะกับร่างเล็กที่นั่งคู้ไหล่อยู่บนเตียงผู้ป่วยขณะที่พยาบาลกำลังเตรียมอุปกรณ์ทำแผล

“คุณเขาเรียกหาคุณไออุ่นน่ะค่ะ”

“…” ไออุ่นเลิกคิ้วถามเลิฟยูแต่เธอไม่ตอบอะไร แววตาสั่นระริกเคลือบด้วยม่านน้ำตาบางๆ เขาจึงเดินไปหา ทันทีที่ก้าวเท้ามายืนชิดเตียงก็ถูกเลิฟยูตวัดแขนโอบเอวสอบไว้ “ทำอะไรของเธอ”

“หนูกลัวเข็ม”

“หึ! โตขนาดนี้แล้วยังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง” สายตาตำหนิจ้องศีรษะทุยเล็กที่แนบลงกับหน้าอกแกร่ง

“คนเราเลือกไม่กลัวได้ด้วยเหรอคะ”

“หรือเธอกลัวทุกสิ่งบนโลก?” เลิฟยูแหงนหน้ามองเจ้าของคำพูดน่าหมั่นไส้ตาปริบๆ เธอเกยคางกับหน้าอกเขาราวกับว่าสนิทสนมกันมานมนาน ครู่หนึ่งพยาบาลก็เดินเข้ามาบอกว่าพร้อมเย็บแผลที่ข้อศอกแล้วทำให้เลิฟยูกอดไออุ่นไว้แน่น เธอซบใบหน้าลงกับอกเขาพลางหลับตาปี๋

“ยะ…ยาชาไม่มีเหรอคะอื้อ!!”

“อ๊ะ! เธอ!!” ไออุ่นสะดุ้งโหยงเมื่อถูกคมเขี้ยวของคนตัวเล็กขบกัดที่อก “เป็นหมาหรือไง”

“อื้อ!” เลิฟยูส่ายหน้าไปมาเบาๆ ทั้งยังกัดหน้าอกเขาแรงขึ้นอีกเมื่อพยาบาลเย็บแผลให้ แรงกัดรุนแรงขึ้นทุกครั้งที่พยาบาลเย็บแผลจนในที่สุดก็เสร็จสิ้น เย็บไปทั้งหมดสี่เข็มด้วยกัน “ฟู่…” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คราวนี้ก็เหลือแค่แผลถลอกที่หัวเข่าซึ่งพี่พยาบาลกำลังทำแผลให้อยู่เหมือนกัน

“…” ไออุ่นมองใบหน้าซีดเซียวผ่านแววตานิ่งสนิท ก่อนจะเผลอยิ้มเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าเหยเกราวกับว่าเจ็บปวดนักหนา

“หัวเราะทำไมคะ” เลิฟยูถามหน้ามุ่ย เธอเจ็บตัวเพราะเขาแท้ๆ แต่เขากลับยิ้มหัวเราะเนี่ยนะโคตรไม่แฟร์เลย

“โตขนาดนี้ยังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง”

“ก็หนูกลัว”

“เก็บความกลัวไว้ไปกลัวอย่างอื่นดีกว่าไหม”

“กลัวอย่างอื่น?”

“เช่นฉัน”

“…”!