บทที่ 1

“ไอ้เหี้ย” โฮปพ่นคำหยาบเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีมาหาในสภาพลูกหมาตกน้ำ แถมยังสะบัดน้ำกระเซ็นถูกหน้าเขาอีก “เต้าหู้มันยังรู้จักเดินเข้าร่มนะ เวลาฝนตกอะ"

“มึงก็แรงเกิน กูไม่มีร่มนี่หว่า"

“ขับรถคันไหนมา” โฮปกอดอกและพิงขอบโต๊ะทำงาน ถามวอร์ที่เร่งเช็ดผมให้แห้งอยู่หน้าเครื่องทำความร้อนตรงมุมห้องทำงานเขา

“น้องม้า 812 GTS”

“นี่ไง กูจำได้ว่ามึงพกร่มไว้ในรถคันนี้ตลอดเพราะกลัวเบาะรถเปียกเวลาเปิดประตูลงจากรถ”

“เออ กูให้เด็กไป"

“เด็ก?"

“ก็เด็ก เด็กนักเรียนเดินตากฝน"

“อ๋อ ก็นึกว่าพาเด็กไปซิ่งรถเล่นมาซะอีก"

“เปล่า เห็นเด็กมันเดินตากฝนอยู่ก็เลยให้ไป"

“ดูใจดีนะครับ”

“หึ อย่ามากระแนะกระแหนกูดีกว่า แล้วมึงอะเตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม”

“ยัง รอเมียเลิกเรียนก่อน"

“อืม นี่ก็ต้องรอไออุ่นพาเลิฟยูไปทำฟันเหมือนกัน เดี๋ยวก็คงมาถึง”

“กูละขำแม่ง แต่ละคน” โฮปขำออกมาอย่างจริงจัง ภาพอนาคตแก๊งเพื่อนไม่เคยปรากฏในหัวเขาเลย แต่มาวันนี้ทุกอย่างกลับชัดเจนจนอดที่จะขำไม่ได้ “เพราะบารมีเมียจริงๆ ที่ทำให้เป็นผู้เป็นคนได้"

“อืม เพราะกลัวเมียมากกว่า อย่าทำเป็นใช้คำให้มันดูดี"

“ครับ พ่อคนโสด ไม่เคยผ่านการถูกรักโดยเมียที่แท้จริง เพราะส่วนมากผ่านแต่เด็กขี้เงี่ยน”

“หึหึ” วอร์หัวเราะขบขันแล้วเดินไปนั่งบนโซฟา “ขอชาร้อนแก้มดิ”

“อืม” โฮปโทร. ให้คนนำชาร้อนกับขนมเข้ามาให้วอร์

“ไอ้อาร์ตมันหายหัวไปไหนของมัน” วอร์ถามโฮป

“ไม่รู้เหมือนกัน นี่บอกกูจะกลับต่างประเทศตั้งแต่กูคบกับมีเทอแรก ๆ ถึงตอนนี้กูก็ยังเห็นมันลอยไปลอยมาอยู่ที่ประเทศไทยอยู่เลย”

“ธรรมดา ที่ประเทศไทยของอร่อยเยอะ” โฮปหัวเราะเพราะเขาเข้าใจที่วอร์สื่อน่ะสิ “ป่านนี้ฝนยังไม่หยุดตกเลย เสียบรรยากาศหมด” วอร์มองไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ ด้านนอกสายฝนยังโปรยปรายลงมาไม่มีแววซาลงเลย พานทำให้เขาหงุดหงิดไปด้วยเพราะโดยส่วนตัวไม่ชอบหน้าฝน มันทั้งเฉอะแฉะและยังเปียกชื้น

“หมูกระทะซะมั้งกูว่า” โฮปเลิกคิ้วชวน

“ขอบาย ช่วงนี้ก็งดของมัน”

“แต่อีหนูที่มึงเอาทุกคนก็มัน ๆ ทั้งนั้นนะ”

“หึ…ธรรมดาแหละ ไม่มันก็เอาไม่สุด”

“ไอ้หื่น”

“คนไม่หื่นเอาเมียจนขาเตียงหัก ไม่หื่นเลย ไม่เลยจริง ๆ” วอร์ได้ทีแซวคนหน้านิ่ง

“พอเลยมึง”

“แฟร์ ๆ” วอร์เอนหลังพิงพนักโซฟา มุมปากยกยิ้มผิวเผินมองท่าทีลุกลี้ลุกลนโฮป

“ร้าย” โฮปหมุนตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน “วันนี้งดเรียกเด็กมาบริการนะ”

“กลัวเมียตบกระบาลเหรอ”

“เออ” โฮปยอมรับตรงๆ “เอาไว้มึงมีเป็นของตัวเองก่อนนะ จะเข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้เลยล่ะ” วอร์หัวเราะขบขัน ก่อนจะตวัดสายตามองหน้าโฮปอย่างดุดัน

“ไม่มีวัน"

“อย่าหมาแล้วกัน"

“…” ชายหนุ่มไหวไหล่ใส่กับคำคาดโทษเพื่อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

วอร์ยืนพิงรถหรูพลางพ่นควันสีขาวออกจากริมฝีปากหยัก ควันสีขาวคละคลุ้งจนเห็นใบหน้าของคู่สนทนาเลือนลาง

“รีบก็เข้าไปก่อนสิ กูขอสูบบุหรี่ก่อน”

“เออๆ งั้นรีบตามเข้าไป”

“อืม” ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาไล่หลังไออุ่นที่รีบเดินเข้าไปในไนต์คลับ วอร์สูบควันสีขาวเข้าปอดอีกเฮือกหนึ่งก่อนจะบี้ก้นบุหรี่ลงกับกรวยกั้นที่จอดรถข้างตัว

พอเข้ามาด้านในก็ถูกมือเล็กของใครสักคนดึงตัวเขาเดินไปอีกทางหนึ่งทำเอาคนที่เพ่งมองการมาของเขาอยู่ถึงกับส่ายหน้าพรืด

“ไอ้วอร์ถูกลากไปแล้ว” โฮปส่ายหน้าอย่างเอือมระอาใจ

“มาแล้วเหรอ” ไออุ่นชะเง้อมองตามสายตาโฮป “เดี๋ยวก็มาแหละมั้ง” พอเห็นว่าเพื่อนถูกผู้หญิงจูงมือเดินไปเขาจึงละสายตากลับมามองแก้วเหล้า

“มั้งนะ” ทั้งโฮปและไออุ่นต่างสั่งเครื่องดื่มมาจิบเบา ๆ รอเพื่อนในขณะที่เมียตัวน้อยของพวกเขากำลังสนุกกับเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ที่คนรักสั่งมาให้

วอร์ถูกลากมาจนถึงโต๊ะด้านในสุดซึ่งอยู่ข้างกับบาร์เหล้า

“มานั่งด้วยกันก่อนสิคะพี่วอร์"

“ตาไวเหมือนกันนะเรา”

“แหม ก็ออร่าความหล่อพี่วอร์มันพุ่งมาเข้าตาพู่นี่คะ"

“แต่วันนี้พี่มีนัดแล้ว เอาไว้จะโทร. นัดเราอีกทีแล้วกัน” ก่อนจะหันหลังเดินออกมาเอวสอบก็ถูกอีกฝ่ายสวมกอดไว้แน่น หล่อนแนบพวงแก้มลงกับสีข้างด้วยแววตาออดอ้อน หากแต่ไม่ได้เป็นที่สนใจของชายหนุ่ม เขามองอย่างผิวเผินแล้วแกะเรียวแขนหล่อนออก เดินออกมาด้วยท่าทางเย็นชา “วิสกี้แก้วหนึ่ง”

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับพี่วอร์”

“หึ…” คนถูกถามเพียงแค่นหัวเราะหึตอบกลับเท่านั้น พอได้เครื่องดื่มที่สั่งไปแล้วเขาจึงหันไปมองชั้นสองโซนวีไอพีของไนต์คลับพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นทักทายเพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังมองมา

หากไม่มีสิ่งที่น่าสนใจกว่าการชนแก้วทางไกลเขาคงไม่ละสายตาไปมอง

ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวเดินตรงมานั่งเก้าอี้หน้าบาร์ เธอมีใบหน้ารูปไข่และรูปร่างผอมเพรียวเรียกได้ว่าสเปกเขาเลยก็ว่าได้ วอร์ไม่พลาดที่จะเอ่ยทักทาย

“มาดื่มคนเดียวเหรอครับ”

“…”

คำทักทายไม่ได้รับการตอบกลับจากหญิงสาว เธอเหลือบตามองเขาเพียงนิดเท่านั้น

“หึหึ…ดื่มอะไรดี เดี๋ยวเลี้ยงเอง”

“อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ”

“ถามหาความเงียบในสถานที่แบบนี้ เธอคงไม่อยากนั่งคนเดียวหรอก จริงไหม?” ครู่หนึ่งเขาเหมือนเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจ “ขออะไรหวาน ๆ ให้คุณผู้หญิงคนนี้ด้วยนะน้อง” วอร์กระดกวิสกี้ที่ตนสั่งจนหมดแก้วแล้วเดินออกไปจากหน้าบาร์

“นี่ครับคุณผู้หญิง” บาร์เทนเดอร์หนุ่มวางแก้วคอกเทลผสมวิสกี้ลงตรงหน้าหญิงสาว ดวงตากลมโตเคลือบด้วยความหงุดหงิดจาง ๆ จากการถูกกวนใจจดจ้องแก้วน้ำสีฟ้าโดยไม่คิดจะหยิบขึ้นมาจิบหรือทำใดๆ กับมัน

“ได้เบอร์โทร. หรือเบอร์ห้องมาล่ะพ่อเสือ” ไออุ่นเอ่ยถามทันทีที่เพื่อนนั่งลงข้าง ๆ ตัวเอง คำถามที่ส่งไปทำเอาโฮปแสยะยิ้มตามและจ้องหน้าวอร์เพื่อรอฟังคำตอบ

“หึ เบอร์เหี้ยไร”

“ก็เห็นคุยกันนานขนาดนั้น"

“คุย? กูซะมากกว่ามั้งที่คุย"

“หึหึ” โฮปที่ตั้งใจฟังมาครู่หนึ่งแล้วหลุดขำในลำคอ “ดูนิ่ง ๆ เย็นชาหน่อย ๆ ไม่ตรงสเปกมึงหรอกใช่ไหม” โฮปวิเคราะห์จากสถานการณ์ก่อนหน้านี้

“หึ...ความเย็นชาของเธอเป็นเสน่ห์ที่น่าเข้าหา” ขณะที่วอร์เอ่ย สายตาเขาก็จดจ้องร่างบางที่นั่งดื่มอยู่หน้าบาร์ไปด้วย ผู้หญิงที่เข้าหาเขาส่วนมากมีปากพูดเจ๊าะแจ๊ะน่ารำคาญ แต่เธอคนนี้มีบางอย่างที่เรียกความสนใจจากเขา

“…”/“…” ทั้งไออุ่นและโฮปต่างมองตามสายตาเพื่อนไปที่ผู้หญิงใส่เดรสสีดำนั่งอยู่หน้าบาร์คนเดียว

“กูชักจะสนใจแล้วสิ”