คนไร้หัวใจ

หลังจากที่นั่งทานอาหารฉันและน้าอร นุ่น มานั่งย่อยที่โซฟาพร้อมกับคุยเรื่องสินค้าที่จะนำมาไลฟ์รอบใหม่ ทุกอย่างถูกวางไว้เป็นอย่างดี ส่วนฉันก็เสนอแนวทางต่างๆโปรโมชั้นในการขาย คุยกันได้สักพักเขาคนนั้นก็เดินลงมา

"อ้าว จอมทัพหิวหรือเปล่าลูกให้แม่ครัวตั้งโต๊ะให้ไหม" น้าอรเอ่ยถามลูกชายตัวสูงที่เดินมาแล้วหย่อนสะโพกนั่ง แต่ฉันกลับรู้สึกอึดอัด ความรู้สึกที่เคยนับถือเขาเหมือนพี่ชายมันถูกทำลายลง เมื่อสถานการณ์ในห้องมันอึดอัดมากฉันเลยขอตัวขึ้นห้อง

"งั้น เอาตามนี้นะคะ เดี๋ยวรสาขอตัวขึ้นไปพักก่อน"

"ไปเถอะจ๊ะเหนื่อยมาทั้งวัน พรุ่งนี้เราต้องเช็กสต๊อกของอีก" น้าอรเอ่ยปากบอก ส่วนตัวฉันก็ลุกขึ้น แอบมองไปที่เขา แต่เขานั้นก็ก้มหน้าก้มตาเขี่ยมือถือ ฉันถอนหายใจเมื่อเดินออกมาแล้ว พร้อมความคิด ที่มีในหัว ตั้งแต่เมื่อคืน คำพูดขอโทษ หรืออะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาให้ค่าในตัวฉัน ไม่มีสักอย่าง หรือเรื่องเมื่อคืนนี้ เขาจำไม่ได้เพราะเมา เมื่อเดินขึ้นมาแล้ว ฉันก็เอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง แต่...

หมับ!!

ฉันสะดุ้งตกใจ ก่อนจะหันไปแล้วเจอเขายืนจ้องหน้า ฉันไม่รู้ว่าเขาตามขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน

"อย่าทำให้โลกใบนี้มันน่าเบื่อได้ไหม สีหน้าเธอมันฟ้อง" ฉันทำหน้างงกับประโยคของเขา โลกใบนี้มันน่าเบื่อ เพราะฉันหรอ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไร ที่จริงเขาน่าจะคุยเรื่องเมื่อคืน

"โลกใบนี้มันน่าเบื่อเพราะรสาหรอ ไม่ใช่เพราะพี่หรือไงที่ทำให้ รสาเป็นแบบนี้" พี่จอมทัพขมวดคิ้วเพราะคำพูดของฉัน แต่ประโยคของเขามันทำให้ฉันยิ่งจุก

"ก็แค่เรื่องเอากัน มันเป็นเรื่องปกติ ทำไมเธอต้องแคร์ คนอื่นๆเขาก็ทำกันเยอะแยะ แต่ไม่เหมือนเธอสักคน ทำเหมือนเป็นวันสิ้นโลกไปได้" ฉันยอมรับฉันเหวอ กับคำพูดของเขา ทำไม เขาถึงเป็นคนแบบนี้ นี่ฉันมองคนผิดไปหรือไง ฉันนึกว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้ซะอีก แต่นี้....

"พี่จะมาพูดแค่นี้ใช่ไหม ปล่อยค่ะ รสาเหนื่อยจะเข้าไปพัก" ฉันสะบัดมือเขาออก แต่ดูท่าแล้วเขาเองก็เหมือนจะไม่ยอม แต่เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น

ครืดด

"เอ่อ ว่าไง"

พี่จอมทัพหยิบมือถือขึ้นมากดรับ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากแขนฉัน ฉันไม่รู้ว่าใครโทรเข้ามาแต่เขาก็พูดต่อ

"อืม...เดี๋ยวออกไป!" สิ้นคำพูดเขาก็ปล่อยมือฉันแล้วเดินหันหลังไป โดยไม่ได้พูดหรือบอกอะไรสักอย่าง ฉันได้แต่มองตามหลัง เมื่อเขาลับตาไปแล้วฉันจึงเดินเข้าห้อง แล้วเดินไปนั่งกับที่นอนนุ่ม ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดไลน์หาเพื่อน

Line

รสา: ฟ้า..คิดถึงแกวะไปฮันนีมูนที่ไหน

ปลายฟ้า:คุณกวินจะพาไปญี่ปุ่นมั้ง

รสา:อิจฉา 

ปลายฟ้า:ก็รีบๆมีแฟนสิ แกจะได้ไปบ้าง

รสา: ส่งสติ๊กเกอร์

ฉันลดมือถือลงจากตรงหน้า ถึงจะคุยกับเพื่อนแต่ก็ยังคิดถึงหน้าเขา คำพูดนั้น มันเรื่องปกติ  ก็คงปกติสำหรับตัวเขานั้นแหละคงจะเคยทำกับคนอื่นบ่อยสิท่า ถึงคิดว่าผู้หญิงเหมือนกันหมด ถ้าไม่รักไม่ชอบกัน ฉันก็ไม่ได้ง่ายที่จะนอนกับคนอื่นมั่วไปหมดหรอกนะ ทำไมนิสัยต่างจากแม่ขนาดนี้ น้าอร ออกจากใจดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แต่ดูลูกชายสิ ไร้มนุษยธรรม มิหนำซ้ำไร้หัวใจอีก ได้แล้วก็เฉยชาใส่ ไม่แม้แต่จะขอโทษสักคำ 

เช้า

ฉันเดินลงมาจากบนบ้าน วันนี้ไม่ได้ไลฟ์สดแต่ต้องเช็คสินค้าในโกดัง ขาดเหลือเท่าไหร่ พอส่งลูกค้าหรือเปล่า แต่เชื่อสิ ฉันเดินลงมา แต่สิ่งที่เห็นคือ เขา..พี่จอมทัพพึ่งเดินเข้าบ้าน สภาพเหมือนไม่ได้นอน ผมเผ้ารุงรัง ถ้าจะให้ฉันคิดคงค้างที่อื่นแต่ฉันไม่รู้ว่าที่ไหนหรอกนะ ฉันเดินลงมา เขาก็สวนขึ้นไป ไม่มองหรือชายสายตามาสักนิด ฉันรู้สึกว่าตัวเองดูไร้ค่ามากทั้งๆที่เสียตัวให้เขาไปแล้ว ไม่นานนุ่นก็ตามลงมาติดๆ

"พี่จอมทัพพึ่งกลับ ค้างที่ไหนอีกละ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุรี่ โรคตับกับโรคปอดคงถามหา" นุ่นบ่นพี่ชาย แต่ฉันก็ไม่พูดต่อ ได้แต่มองเขา 

"ฉันจะบอกอะไรให้ นี่ไม่เคยพูดที่ไหนนะ"

"อะไรของแก" ฉันเอ่ยถามนุ่น เพราะไม่รู้สิ่งที่เพื่อนจะพูด มันคือเรื่องอะไรกันแน่

"ช่วงที่แกมาอยู่ใหม่ๆ ฉันแอบเห็นพี่จอมทัพมองแกบ่อยๆ หลังๆก็กลับบ้านบ่อยอีก ฉันคิดว่าคงชอบแกแน่ แต่...ตอนนี้ดูเหมือนมีที่หมายใหม่วะ ดูทรงแล้ว" แค่พูดเพียงเท่านั้นหัวใจฉันมันก็หวิวๆแล้ว ถ้าไม่ได้รักหรือชอบฉัน เขาทำแบบนั้นทำไมกัน มายุ่งกับฉันทำไม หรือที่บอกว่า ตอบแทนที่ฉันมาอยู่ที่นี้ อาจจะเป็นเรื่องจริง คงใช่มั้งก็แม่เขาส่งเสียฉันนี่ แต่ฉันก็ทำงานนะแม้จะได้เงินไม่เยอะ ก็เถือว่าฉันไม่ได้อยู่เฉยๆ แม่เขาเป็นคนเสนอให้ฉันมาอยู่เอง และอีกอย่างฉันมาทำงานนะ ไม่ได้มาขายตัว ฉันถอนหายใจกับความคิดตัวเองจนนุ่น ต้องถามขึ้น

"เป็นอะไรวะ"

"แกว่า..มันถึงเวลาที่ฉันต้องย้ายออกไปอยู่ข้างนอกไหม อีกอย่างฉันก็สมควรมีบ้านแล้ว การเงินฉันก็ไม่ได้ขัดสนอะไร"

"แก คิดดีแล้วหรอ แล้วปรึกษาน้าอรหรือยัง" ฉันที่ได้ยินเพื่อนถามถึงกับส่ายหัว ฉันรู้ว่าน้าอรเอ็นดูฉันถ้าไปอยู่คนเดียวน้าคงเป็นห่วง น้าอรเคยบอกว่าถ้าฉันมีแฟนเมื่อไหร่ค่อยย้ายออก แต่จะให้อยู่ยังไง ฉันทนเห็นหน้าพี่จอมทัพ คนไร้หัวใจไม่ได้จริงๆ