จากนี้จะอยู่ยังไง

ร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มหนา ตอนนี้เป็นเวลารุ่งเช้า ปกติแล้วรสาจะตื่นแต่เช้าเพื่อจัดเตรียมทุกอย่าง พอช่วงสายก็จะไปเตรียมไลฟ์สดที่โกดังแทน แต่วันนี้รสาตื่นสาย เนื่องจากพึ่งมาหลับเอาตอนฟ้าสาง

ก๊อกๆๆ

"รสา แกตื่นหรือยังเนี้ย จะ9โมงแล้วนะ"

เสียงร้องเรียกจากนอกห้องทำให้สาวร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้น แสงที่สอดส่องลอดผ้าม่านหน้าต่างมามันก็พอบ่งบอกได้ว่านี้สายมากแล้ว รสาเอื่อมมือไปหยิบมือถือที่หัวเตียงเพื่อดูเวลา

"9โมงหรอ ตายแล้ว!"

เสียงใสโพล่งขึ้นด้วยความตรงใจ ถึงแม้เมื่อคืนเธอจะโดนกระทำราวกับเป็นฟันร้ายแต่สิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบก็มีตรงหน้า รสารีบลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเปิดประตูลงมายังชั้นล่างของบ้าน

"ทำไมวันนี้ตื่นสายจังละ"

น้าอรเจ้าของบ้านถามขึ้น พร้อมมองใบหน้าของเด็กสาวที่ไร้เครื่องสำอางแต้มแต่ง

"เมื่อคืนนอนไม่หลับคะ"

"แล้วจะไหวไหม"

น้าอรเจ้าของบ้านหรูถามขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ร่างกายและจิตใจจะไม่ไหวแต่งานที่ต้องทำและพนักในความดูแลก็สำคัญเช่นกัน เช้านี้คนก่อเหตุออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ ทำให้รสาไม่ได้เจอหน้าเขา และไม่รู้ว่าเขาจะอยากเจอเธอหรือเปล่า เรื่องของเมื่อคืนมันยังคงอยู่ในความทรงจำอันปวดร้าว

"กินอะไรรองท้องก่อนเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งมาจะยุ่ง"

เสียงสั่งของหญิงวัยกลางคนเจ้าของบ้านทำให้รสาต้องมาหย่อนสะโพกลงที่เก้าอี้ก่อนน้าอร จะทำอาหารเช้ามาให้ ซึ่งก็คือข้าวต้มหมูสับ รสามองดูชามอาหารตรงหน้าแต่ก็ไม่อยากจะตักเข้าปากสักนิด ความรู้สึกมันจุกแน่นกลางอก เพราะความรู้สึกเสียใจไว้ใจแต่ต้องโดนทำร้าย 

"แกไม่กินหรือไง" เสียงของนุ่นเอ่ยถามขึ้น รสาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ก่อนจะตอบไป

"มันไม่หิว"ปากจะบอกเพื่อนว่าไม่หิว แต่มือยังเขี่ยข้าวต้มในจาน ไปมา 

"ไม่หิวก็กินสักหน่อย รองท้องเป็นลมกลางไลฟ์ข่าวดังนะเว้ย" เมื่อนุ่นพูดแบบนั้นรสาก็จำใจตักเข้าปาก แต่ใบหน้าก็ดูมีกงวลไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่ยังไงให้สบายใจเหมือนเมื่อก่อน

หลายชั่วโมงผ่านไป ทุกคนพร้อมหน้ากันที่โกดัง  พนักงานจัดเตรียมสิ่งของทุกอย่าง ที่นี่ไลฟ์ขายทุกอย่าง ร่วมทั้งสินค้านำเข้า และสิ้นค้าจากแบลนด์ตัวเอง เมื่อมาถึง รสาก็สาววิญญาณแม่ค้าทันที

ติ๋ง ติ๋ง

"ลูกค้าขา วันนี้ใครเอฟทัน บอกเลยว่าไม่ผิดหวัง สินค้าลดราคาจากโกดังของเรา วันนี้นะค่ะ รสาจะเซล..เครื่องครัวทุกชนิด" ติ๋ง ติ๋ง..

สาวน้อยร่างเล็กพูดจาคล่องแคล้ว สำเนียงชัดแจ๋ว หน้ากล้องเธอคือแม่ค้าตัวน้อยที่ สวย และเก่ง เธอขายของมาตั้งแต่สมัยเรียน ตั้งแต่เปิดพรีออเดอร์ จนกลายเป็นเจ้าของแบลนด์ แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องลึกในใจของเธอจะบอบช้ำแค่ไหน แม้จะฝืนยืนยิ้มพูดจาล้อเล่นกับลูกค้าอยู่บ่อยครั้ง แต่ในตาของเธอวันนี้ก็ดูเศร้าไม่น้อย เวลาผ่านไป3ชั่วโมงกับการจบไลฟ์ เธอเดินมานั่งพักที่ห้องในโกดัง พร้อมถอนหายใจยาวๆ

"ทำไมวันนี้แกดูเครียดวะ ฉันดูสายตาแกออก" นุ่นเดินตามเพื่อนมานั่งแล้วเอ่ยประโยคคำถาม

"เหนื่อยมั่ง" พูดแล้วก็เอนหลังพิงกับโซฟา 

"งั้นแกก็หาเวลาพักผ่อนบ้างสิ อย่างว่าแหละเมื่อคืนเราไปงานมาก็เหนื่อยละ ยังจะมาทำงานอีก" รสาหันมามองหน้าเพื่อน พร้อมกับคำถาม

"แก่ว่าฟ้ามันจะไปฮันนีมูนไหม" 

"ก็ต้องไปอยู่แล้วป่ะ อีกอย่างคุณกวินรวยป่านนั้นคงพามันไปเมืองนอกแหละ พูดแล้วอิจฉาหน้าจะมีผัวรวยๆสักคน" เมื่อเพื่อนพูดแบบนั้นรสาก็หน้าสลดลง นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา 

เวลาผ่านไป จนตอนนี้จะทุ่มหนึ่งแล้ว ทุกคนเข้าบ้านหลังจากที่เตรียมออเดอร์จัดส่งในโกดังขนาดใหญ่ หน้าอรกลับมาก่อนเพราะต้องสั่งแม่บ้านเตรียมอาหาร นุ่นกับรสาก็นั่งพักที่โซฟาตัวใหญ่ตามเดิม

"เด็กๆ หิวกันหรือยัง อาหารเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวให้แม่ครัวตั้งโต๊ะ" น้าอรเดินออกมาจากในครัวแล้วถามขึ้น

"หิวแล้ว น้ามีอะไรกินบ้าง หนูจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว" เสียงของนุ่นที่เอ่ยพูดกับคนเป็นน้า จนหน้าอรนั้นต้องตอบกลับ

"ให้น้อยหน่อยเถอะ แกกินจนจะไม่มีรูปร่างแล้ว เห็นรสาไหมเขาหุ่นดีขนาดไหน แกรู้จักไว้หุ่นบ้างเดี๋ยวไม่มีคนเอา น้าขี้เกียจเลี้ยง เดี๋ยวแม่แกก็หาว่าน้าปล่อยหลานกินเยอะอีก" เมื่อบ่นนุ่นแล้วหน้าอรก็เดินออกไปที่โต๊ะสั่งแม่ครัวจัดโต๊ะ ฉันก็ได้แค่ยิ้ม แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามา

"อ้าว!! พี่จอมทัพมาได้เวลาพอดีเลย พวกเรากำลังจะทานข้าว" นุ่นพูดกับพี่ชายส่วนฉันไม่กล้ามองหน้าเขา จึงนั่งก้มหน้าจิกเล็บไปมาอยู่บ่อยครั้ง แต่ดูท่าเขาก็ไม่ได้สนใจฉัน เขาตอบนุ่น แล้วก็เดินขึ้นบ้าน

"พี่ยังไม่หิว ทานก่อนเลย" พูดเพียงเท่านั้นเขาก็เดินขึ้นห้องเขาไป ฉันเงยหน้ามองตามไหล่กว้างที่เดินลับตาออกไป เมื่ออาหารถูกวางบนโต๊ะ พวกเราก็มานั่งทาน น้าอรจึงพูดขึ้นต่อ

"จอมทัพไม่ลงมาทานข้าวหรอ"

"พี่จอมทัพบอกยังไม่หิว" สองน้าหลานคุยกันส่วนฉันก็นั่งฟัง

"ได้ยินว่าย้ายมาอยู่แถวใกล้ๆ คงกลับบ้านทุกวันละนะ"

"น้า จะใกล้จะไกล ถ้าไม่อยากกลับก็ไม่กลับหรอกดีไม่ดีนอนคอนโดด้วยซ้ำ คนไม่สนโลกเอาแน่เอานอนได้ที่ไหน"นุ่นพูดมาก็ถูก ฉันได้แต่นั่งฟังขนาดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่หางตาเขายังไม่มองฉันด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอ แต่เวลากลับบ้านก็ยังมีถามกันบ้าง แล้วเกิดเรื่องแบบนี้ ฉันจะสู้หน้าเขายังไง แล้วจะอยู่ยังไงถ้าหากเขากลับมาบ้านบ่อยๆ