โชคชะตา

วันต่อมา

ฉันและนุ่นได้มาเช็คสต๊อกสินค้าที่โกดัง โดยมีพนักงานเป็นคนเช็คส่วนเราทั้งสองก็ถือใบคุมสต๊อก เมื่อก่อนน้าอรจะขายแค่เครื่องสำอาง มีหน้าร้านขายทั้งปลีกและส่ง ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาช่วย น้าก็เริ่มขยายแนวทางการขาย จนตอนนี้กลายเป็นว่าขายทุกอย่าง โดยสินค้าส่วนหนึ่งนำเข้าจากจีน ส่วนเครื่องสำอางบางตัว เป็นสินค้าแบรนด์ของตัวเองที่ฉันกับน้าอรร่วมกันทำ จนทำให้ฉันในตอนนี้ มีกินมีใช้ อีกอย่างคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันตัดสินใจลำบากในการย้ายออก เพราะผู้มีพระคุณของฉันนั้นไม่อยากให้ไปไหน เพราะเป็นห่วง

"รสา ครีมบำรุงตัวใหม่มันเหลือไม่เยอะ จะสั่งผลิตเพิ่มไหม" นุ่นถือใบสินค้าที่พนักเช็คเรียบร้อยแล้วเดินมาถามฉัน

"เพิ่มสิ ขาดไม่ได้เลยตัวนี้ขายดี อีกสองวันฉันจะเข้าโรงงาน ไปดู ส่วนจำนวนต้องรอถามน้าอรด้วย" ฉันและนุ่นทำหน้าที่กันอยู่ก็มีรถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาแล้วจอดรถหน้าโกดัง ชายหนุ่มร่างท่วมใหญ่ ลงจากรถ พร้อมรอยยิ้มที่มี เช่นเคย

" รสา นุ่น ขยันกันจริงๆสองสาว เฮียจะพาไปทานข้าว" เฮียชัยวัย35 ที่เป็นคนนำเข้าสินค้ามา พวกเรารู้จักกันตั้งแต่เริ่มนำเข้าสินค้ามาขาย โดยเฮียชัยนั้นเป็นที่ปรึกษาที่ดี เฮียชัยเป็นผู้ใหญ่ใจดี อีกอย่างแกยังคอยช่วยแนะนำพวกเราอีกด้วย ที่สำคัญเฮียแกโสด ถึงแม้เฮียจะไม่ได้หุ่นนายแบบ หล่อมัดใจสาว แต่เฮียก็ดูดี ดูภูมิฐาน และยังใจดีอีกด้วย

"โอ้ เฮียมาได้เวลาพอดี รสา กับนุ่นกำลังหิว เช็คจนตาลายหมดแล้ว"ฉันพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มจะว่าไป ฉันก็สนิทกับเฮียระดับนึง ในฐานะแม่ค้า ฉันก็พูดจาหยอกล้อเฮียบ่อยๆ ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ มาทุกครั้ง ความสนิทและความที่เราทำงานสายเดียวกัน มันก็ต้องพูดคุยทำความรู้จักกันอยู่แล้ว

"อยากกินอะไรละ วันนี้เฮียเลี้ยงเอง" เฮียพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ฉันกับนุ่นหันมาสบตากันก่อนจะบอกเฮียว่า อยากทานอาหารญี่ปุ่น เฮียชัยไม่ปฏิเสธ แต่เราทั้งสองเชิญเฮียชัยเข้าไปนั่งรอขอเช็คตรงนี้ให้เรียบร้อยก่อน ไม่นานเท่าไหร่เอกสารตรวจเช็คนั้นก็เสร็จลง เฮียชัย ฉัน นุ่น นั่งรถมายังห้างสรรพสินค้าแถวนั้น เพราะมีร้านอาหารที่อยากทาน มาเปิดสาขาที่นี่ เมื่อเราทั้งสามมาถึงก็พากันจับจองที่นั่ง เฮียชัยเจ้ามือ ปล่อยให้เราทั้งสองเป็นคนสั่งอาหาร ฉันกับนุ่นจัดเต็มทุกเมนูที่อยากทาน ในเมื่อเฮียเลี้ยง เราก็ไม่ปฏิเสธ ไม่นานอาหารที่ฉันกับนุ่นสั่งก็มาวางตรงหน้า

"ว๊าว...น่าทานทั้งนั้นเลย" ฉันกับนุ่นตาโตกับอาหารตรงหน้า สาขานี่ขึ้นชื่อเรื่องความสด ดังนั้น ของที่สั่งมา ราคาอาจจะแพงนิดนึง

"ทานเยอะๆ รสายิ่งผอมช่วงนี้ ทำงานหนัก นอนดึกอีก" เฮียชัยพูดกับฉัน แต่นุ่น ก็พูดแซวต่อ

" แหม เฮีย ผู้หญิงเขาก็หุ่นแบบนี้แหละอ้วนเหมือนหนูใครเขาจะเอา ดูสิ รสา มีแต่หนุ่มๆมาขายขนมจีบ หรือเฮียว่าไม่จริง" เฮียชัยปลายสายตามามองฉันพร้อมกับอมยิ้ม ส่วนฉันก็มองหน้าเฮียแล้วพูดบ้าง

"มาจีบแล้วไง ไม่มีใครจริงใจสักราย อยู่เป็นโสดละดีแล้ว"

"คนจริงใจก็มีอยู่นะ รสา มองข้ามหรือเปล่า" ฉันที่กำลังจะก้มทานต้องเงยหน้าขึ้นมองประโยคของเฮีย ส่วนเฮียชัยที่พูดแล้วก็ก้มหน้าทาน

"เฮีย พูดตรงๆไปเลย รสา มันอาจไม่เข้าใจก็ได้นะ" คราวนี้นุ่นเงยหน้าขึ้นมามองเราทั้งสองสลับกันไปมา พร้อมกับยิ้มให้ ส่วนเฮียชัยก็ดูเขินฉันพอมองออก เฮียแกเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง ฉันก็พอรู้ ส่วนมากก็มีแต่ฉันที่พูดเล่นกับเฮีย แต่วันนี้คงต้องพักก่อน ฉันหันไปบอกเพื่อน

"แก พอได้แล้ว เฮียทานไม่ลงแล้ว"

"เฮียทานเถอะค่ะ อย่าไปสนใจ นุ่นมันพูดมาก พูดไปเรื่อยนั้นแหละ" เฮียชัยเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ส่วนฉันก็สะกิดเพื่อนให้หยุดชง แต่รู้สึกว่าเฮียนั้นอยากจะไปต่อ

"พูดไปเรื่อย แต่ถ้าอีกคนมองเห็นก็น่าพูดนะ"

"ฮันแน เฮีย ช่วงนี้ขยันชงบ่อยนะ ไม่แผ่วๆ" ฉันเอื้อมมือลงไปใต้โต๊ะ สะกิดให้เพื่อนหยุด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเฮีย แล้วยิ้มให้ เราสามคนนั่งทานไปคุยไปตามประสาคนคุ้นเคย แต่ไม่รู้ว่าเรื่องบังเอิญ หรือโชคชะตากำหนด

พรึบ

"อ้าว พี่จอมทัพ มาไง"นุ่นเอ่ยทักพี่ชาย ส่วนฉันตกใจ ที่ร่างสูงเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆเฮีย พี่จอมทัพเองก็พอรู้จักเฮียชัยเพราะช่วงแรกๆที่เราเริ่มศึกษาสินค้า น้าอรก็ให้พี่จอมทัพช่วยขับรถไปดูสินค้าที่เฮียนำเข้าอยู่บ่อยครั้ง นอกจากว่า พี่เขาจะออกต่างจังหวัด ฉัน น้าอร นุ่น ต้องไปเอง 

"เฮียสวัสดีครับ" พี่จอมทัพอายุน้อยกว่าเฮียชัย8ปี ทั้งสองเอ่ยทักทาย ก่อนที่เฮียจะถามขึ้น

"ไม่เจอกันตั้งนาน เดี๋ยวนี้ไปไซร์งานที่ไหน"

"ตอนนี้ย้ายเข้าเขตกรุงเทพแล้วครับ" ฉันที่นั่งตรงข้ามกับเฮีย ก็เอาแต่ก้มหน้าทาน ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา แต่

"ทานอะไรหรือยังละ ทานด้วยกันสิ วันนี้เฮียเลี้ยงน้องๆ เห็นช่วงนี้สองสาวทำงานหนัก รสาก็ดูผอมลงเยอะ ถือโอกาสเลยชวนมาทานข้าว"ประโยคของเฮียทำให้ฉันอึดอัด ห้างสรรพสินค้าก็มีตั้งเยอะ ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วย

"จะดีหรือครับ ผมกลัวว่า..รสา จะไม่อิ่มนะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมอง แต่แววตา และสีหน้าเขามันดูมีอะไรแฝง ยิ่งเขายกยิ้มขึ้น ยิ่งทำให้ฉันหวั่นใจ

"รสา มันกินไม่เยอะหรอก พี่ก็พูดเหมือนมันทานเยอะ" นุ่นพูดกับพี่ชาย ฉันก็หันไปมองหน้าเพื่อน แต่ทว่า

"เปล่าหรอก แค่กลัวว่าต่อหน้าไม่กล้ากิน แล้วแอบไปขโมยกินทีหลัง แล้ว..." ฉันไม่รอให้พี่จอมทัพพูดจบ ฉันก็พูดขึ้นบ้าง

"ทำไมจะไม่กล้ากินค่ะ ก็แค่มีพี่มาร่วมแจมอีกคนไม่เห็นเป็นไร เพราะยังไงมื้อนี้เฮียก็เป็นเจ้ามือ อีกอย่างเฮียตั้งใจจะเลี้ยง รสา! กับนุ่นอยู่แล้ว ถึงมีพี่หรือไม่มีรสาก็กินอิ่มค่ะ" ฉันพูดแล้วก็หันไปยิ้มให้เฮีย แต่สีหน้าของเขาดูจะไม่พอใจ เขาจ้องหน้าฉัน แต่ เฮีย กับ นุ่น แน่นอนว่าไม่รู้เรื่องของฉันกับพี่จอมทัพ ..

"ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมมากับเพื่อนไม่อยากรบกวน เชิญเฮียตามสบาย" พี่จอมทัพหันไปบอกเฮียชัย ฉันก็ช้อนสายตาขึ้นมอง ไม่นานเขาก็ลุกจากโต๊ะ แต่เพื่อนที่บอก ก็เดินมาหน้าร้าน ฉันมองผ่านกระจกใสของร้าน เห็นผู้หญิงคนนึงกับผู้ชายอีกสองคน แล้วพี่จอมทัพก็ชี้มือไปอีกร้านแต่..ผู้หญิงที่มาด้วยดันเกาะแขนเขา 

"แหม!! มากับเพื่อนหรือแฟนกันแน่"นุ่นมองตามและพูดขึ้น ส่วนฉันก็ก้มหน้าทานเงียบๆ อุตส่าห์จะดีแล้วเชียวทำไมโชคชะตาเหมือนแกล้งให้ใจฉันเจ็บด้วย