6หมาหยอกไก่

แสงไฟในเวลาค่ำทอแสงลงบนถนนลาดยาวไปไกลสุดตา รถลาที่สัญจรไปมาเริ่มแน่นขึ้นทุกขณะ ขุนพลเปิดเพลงฟังในรถจนเคลิบเคลิ้ม ใบหน้าหล่อผิวปากฮำเพลงไปกับดนตรี ไม่กี่นาทีรถยนต์คู่ใจก็วิ่งมาถึงคอนโดแหล่งที่พักของเขา ขุนพลเลี้ยวรถลงจอดที่ประจำของตัวเองก่อนจะ เปิดประตูลงไปแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กลงไปด้วย

ร่างสูงก้าวขาขึ้นบันไดฉับๆ อย่างเร่งรีบเมื่อถึงห้องก็ไม่รอช้า หยิบผ้าขนหนูมาพาดไหล่ซ้ายก่อนจะเข้าห้องน้ำไป มือหนากดบีบสบู่เหลวให้ไหลออกจากขวดลูบไล้ไปตามร่างกำยำก่อนจะล้างเจ้าหนอนที่มันหลับสนิทเหมือนมันพึ่งจะเหน็ดเหนื่อยกับการงานมา

ขุนพลใส่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินมาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก แล้วเลื่อนดูเฟสบุ๊คของน้องปีหนึ่ง เขาส่องความเคลื่อนไหวภายในสตอรี่ หรือแม้กระทั่งเรื่องราวเกี่ยวกับเธอที่ลงเอาไว้ ก่อนที่จะยิ้มร้ายด้วยความพอใจ แล้วกดแอดเฟสอย่างไม่ลังเล

ตอนเช้าที่หน้ามหาลัย สาวๆ กลุ่มของมินตรายืนซื้อเครื่องดื่มอยู่ "มินกินกาแฟไหม" แน็กกี้เพื่อนชายในกลุ่มถามขึ้นก่อนจะสั่งเครื่องดื่มไป

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวนอนไม่หลับขอเป็นชาเขียวละกัน"

ปกติแล้วมินตราจะไม่ดื่มกาแฟเพราะเธอเป็นคนรักสุขภาพมาก และอีกอย่างเวลากินแล้วตาแข็งนอนไม่หลับ

"กูอยากให้ถึงชั่วโมงทำโมบายเร็วๆ จัง" อยู่ๆ กุ้งนางก็พูดขึ้น ท่าทางของนางกระบิดกระเบียนบอกไม่ถูกพร้อมยิ้มกว้างกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ขุนพลและแก๊งเพื่อนของเขา ความหล่อออร่าพุ่งมาแต่ไกลฉีกยิ้มให้สาวไปทั่ว มินตรามองตามสายตาเพื่อนที่มองไป เธอไม่ดีใจหรือตื่นเต้นสักนิดก็แค่คนหล่อทำไมต้องตื่นเต้น

ขุนพลเดินมาที่ร้านน้ำที่เดียวกับมินตราและเพื่อนก่อนจะหันมามองกลุ่มของมินตราก่อนที่แก๊ปเปอร์จะถามขึ้น

"อ้าวน้องๆ ที่เข้าเรียนเมื่อวานใช่ป่ะ พี่จำน้องคนสวยได้"

มินตรายิ้มหวานก่อนจะตอบ "ค่ะ" เธอไม่ได้พูดอะไรต่อแต่กับหันไปคุยกับเพื่อนตามเดิม ส่วนคนที่แอบมองก็คือขุนพล เขาที่เห็นว่าน้องปีหนึ่งคนนี้ท่าทางหยิ่งใช้ได้ ขนาดแอดเฟสไปยังไม่ตอบกลับ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นปานนี้คงได้คุยกันแล้ว

"แหม..จำได้แต่คนสวยๆ นะคะ แล้วพวกหนูจำไม่ได้เหรอ" จ๊ะจ๋าแซวในความจำของแก๊ปเปอร์ทำให้รุ่นพี่อย่างเขาถึงกับหัวเราะ "จำได้" แก๊ปเปอร์ตอบพลางยิ้มส่งให้

"ขุน แดรกอะไรจะได้สั่ง" เสียงเข้มของแม็กส์ถามคนหล่อในกลุ่มก่อนที่ขุนพลจะตอบกลับไป "เหมือนเดิม" เหมือนเดิมของเขาในที่นี้คือกาแฟเย็นไม่ใส่น้ำตาล เพราะขุนพลไม่ชอบกินหวาน

มินตราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะรอเครื่องดื่มเธอไม่ได้หันมามองกลุ่มของรุ่นพี่แต่เธอรู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่กล้าจะหันมามอง

"ป๋าขุนพลเลี้ยงน้ำน้องหน่อยสิวะ..." แก๊ปเปอร์ผู้ชงเก่งพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องๆ ยังไม่จ่ายเงินแน่ ทำเอาสาวๆ ที่นั่งรอต้องหันมามอง ไม่เว้นแม้กระทั่งมินตรา ขุนพลยิ้มแล้วพูดขึ้น

"คิดรวมเลยนะครับของน้องด้วย"

เท่านั้นแหละเพื่อนอย่างแก๊ปเปอร์ถึงกับปรบมือรัวให้ความป๋าของเพื่อน

"ขอบคุณนะคะ หล่อใจดีอีก" จ๊ะจ๋า เอ่ยชมน้ำเสียงเต็มไปด้วยความปลื้มปลิ่ม เมื่อได้เครื่องดื่มครบทุกแก้วกลุ่มของมินตราลุกขึ้นจากโต๊ะ จ๊ะจ๋าเดินนำหน้าเพื่อนไป ส่วนคนเดินท้ายสุดไม่ลืมที่จะขอบคุณเจ้ามือ

"ขอบคุณนะคะ" ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทำเอาขุนพลยิ่งอยากจะรู้จักเธอให้มาก ก่อนที่หนุ่มร่างสูงจะตอบกลับอย่างอ่อนโยน

"ครับ"

ขุนพลส่งสายตาหวานให้มินตรา แต่สายตาแบบนั้นมันไม่ได้ทำให้มินตราลุ่มหลงแต่อย่างใด เธอเดินจากไปก็ไม่ได้หันมามองรุ่นพี่อีกจนขุนพลต้องสบถคำหยาบขึ้นทันที

"เชี้ย!!!หยิ่งแบบนี้ละกูชอบ" ความหมาหยอกไก่ของเขากำลังเริ่มต้น สายตาคมจ้องมองเรือนร่างผู้เดินจากไปอย่างไม่ละ

"มึงนั้นสิเหี้ยย!!!ปล่อยให้กูสักคนหน่อยก็ไม่ได้" แก๊ปเปอร์พูดแล้วลุกเดินจากไป พร้อมแก้วกาแฟที่พึ่งสั่งมาหมาดๆ

เมื่อถึงชั่วโมงที่ต้องเรียนถึงแม้ว่าความขี้เกียจในตัวจะมากเท่าไหร่ แต่ความรับผิดชอบในหน้าที่มันก็มากพอกัน ขุนพลก้มหน้าทำรายงานที่อาจารย์สั่งอย่างตั้งใจ จะว่าไปเขาก็เก่งในทุกเรื่องจริงๆ หนุ่มเซอร์คนนี้มีดีอยู่หลายเรื่อง แต่อย่างว่าดีกับเลวมันมักจะคู่กันเสมอ

"มินวันนี้ไปหาซื้ออุปกรณ์ทำชิ้นงานไหม" จ๊ะจ๋าชวนเพื่อนสาว มินตราไม่ลังเลเธอพยักหน้าแทนคำตอบทันที เย็นของวันนั้นมินตราและจ๊ะจ๋าพากันเลือกซื้ออุปกรณ์จากร้าน พอได้สิ่งที่ต้องการครบแล้ว สองสาวขอเดินห้างสรรพสินค้าต่อ จ๊ะจ๋าขอเดินดูเสื้อผ้า ส่วนมินตราเธอเดินมองไปเรื่อย เสื้อผ้าของใช้เธอไม่ค่อยช๊อปบ่อยนัก

"มินอันนี้สวยไหม" จ๋าเรียกมินตราให้ช่วยดูเสื้อผ้าที่ตนเองเลือก แต่อย่างว่ามินตราเธอเป็นคนไม่ค่อยเรื่องมาก เธอตอบเพื่อนไปได้คำเดียว "สวย" ก่อนจะเดินมาหยุดที่ร้านหนังสือซึ่งมันไม่ไกลจากร้านเสื้อผ้านัก

มินตราเดินวนอยู่ในร้านหนังสือปล่อยให้จ๊ะจ๋าเลือกเสื้อผ้าตามที่ต้องการ ก่อนจะมีเสียงเข้มถามขึ้น

"ชอบอ่านหนังสือเหรอ"

มินตราชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันตามเสียงถึงได้รู้ว่าคนที่ถามไม่ใช่ใครที่ไหนรุ่นพี่ปีสาม ขุนพล

"ออ...ค่ะ" มินตราตอบขุนพลเพียงสั้นๆ เธอไม่ได้ถามหรืออะไรเขามากนัก แต่เห็นว่ารุ่นพี่ยืนเลือกหนังสืออยู่ข้างๆ ไม่ยอมไปไหน มินตราเลยถามขึ้น

"พี่ขุนพลชอบอ่านหนังสือเหมือนกันเหรอคะ"

มินตราถามชายร่างสูงต่อหน้า ขุนพลยิ้มกว้างก่อนจะตอบ "พี่มาหาหนังสือไปทำรายงานส่ง" มินตราพยักหน้ารับรู้ในคำตอบของเขา มินตราดูหนังสือไปเรื่อยก่อนจะสะดุดกับเล่มที่เธอต้องการ แต่ทว่า มันอยู่สูงเกินเอื้อม มินตราเขย่งเท้าสองสามครั้งแต่ก็ไม่ถึงจนคนที่สูงกว่าต้องหยิบให้ แทนที่เขาจะยื่นมือหยิบแบบปกติทั่วไป แต่กับยืนคร่อมร่างเล็กไว้ มินตรานิ่งไม่กล้าขยับพอขุนพลหยิบหนังสือมาให้เธอ เธอรีบขอบคุณเขาก่อนจะเดินหนีอย่างไว แต่คนที่ยิ้มได้ใจคงเป็นขุนพล

**น่านนน ไอ้ขุนเริ่มออกลาย