ตอนที่2(BADBOY สอนรัก)

“แต่”ฉันกำลังจะแย้งพี่เคแต่ก็โดนพี่เคยกมือขึ้นห้ามฉันพูดไว้ซะก่อน ฉันจึงต้องเม้มปากเป็นเส้นตรงแน่นและหยุดพูดลงทันที

“ลุกขึ้นยืน!!”

“เตรียม!!”พี่เคตะโกนเสียงดังสั่งปีหนึ่งทั้งหมด ทุกคนก็รีบลุกขึ้นยืนตรงจัดแถวอย่างเป็นระเบียบอย่างรวดเร็ว

“ถอยหลังไป!!”พี่เคตะโกนและเดินเข้าไปหาปีหนึ่งแถวหน้าและเดินเข้าไปเรื่อยๆจนปีหนึ่งด้านหลังสุดต้องค่อยๆถอยหลังไปตามคนด้านหน้าที่ถอยหลังไปเรื่อยๆจนออกไปจากลานเกียร์แห่งนี้

“อย่าร้อง”เสียงพึงพำเอ่ยออกมาจากพี่ชายสุดที่รักของฉันที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ พี่ปอนกำลังบอกให้ฉันอย่าร้อง ฉันจึงพยักหน้ารับคำพี่ปอนและสูดน้ำตาน้ำมูกให้ไหลกลับเข้าไปด้านใน

“อีก!!”เสียงพี่เคตะโกนดังจนฉันรู้สึกว่าแก้วคอเขาจะแตกไหมแต่ฉันจะห่วงเขาทำไมในเมื่อเขาเองก็ทำเหมือนไม่รู้จักฉันทั้งๆที่ตอนกลางคืนเรานอนด้วยกันแทบทุกคืน

“นั่งลง!!!”สิ้นเสียงของพี่เค เพื่อนๆทั้งหมดก็ต่างพากันหันมองหน้ากันและกันก่อนจะต้องจำใจนั่งลงบนพื้นดินกลางสนามของคณะวิศวะที่ไม่ได้อยู่ในลานเกียร์ที่มีร่มไม้ของต้นไม้ใหญ่ให้พวกเราได้หลบร่มแล้วที่บนลานเกียร์จะถูปูด้วยพื้นปูนซีเมนต์อย่างดี และตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมง แดดบ่ายสองโมงมันกำลังร้อนแค่ไหน

“นั่งตรงนี้….20นาที!!”พี่เคเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังเดินกลับมาหาฉัน

“ส่วนคุณ!!”

“ป้ายชื่อหายหรือลืมไว้ที่ไหน?”เขาถามฉัน ฉันก็อ้ำๆอึ้งๆเพราะจำไม่ได้ว่าฉันไปลืมไว้ที่ไหนหรือที่ฉันอาจจะทำหายไปเมื่อวานตอนเย็นหลังเลิกประชุมเชียร์ฝนตกหนักมากและฉันก็วิ่งหลบฝนเหมือนคนอื่นๆแต่แปลกตรงที่พอรู้ตัวอีกทีป้ายชื่อของฉันก็หายไปแล้ว

“ไปวิ่งรอบสนามยี่สิบรอบ!”พี่เคตะโกนสั่งฉันทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาทั้งน้ำตาแล้วทีนี้ เขาก็มองหน้าฉันกลับแววตาเรียบเฉยไม่ได้ปรากฏความรู้สึกอะไรออกมา ฉันจึงต้องจำใจกัดฟันและกลั้นน้ำตาที่เหลือไว้ไม่ให้มันไหลออกมาอีก

“ค่ะ!”ฉันตะโกนตอบรับพี่เคไปและจัดการหันหลังออกมาและวิ่งลงไปยังสนามของมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งนี้ทันทีที่มีเนื้อที่กว่าสิบไร่ฉันวิ่งไปตามลู่วิ่งลานกรีฑาที่พื้นลู่วิ่งทำจากยางสังเคราะห์ ตรงใจกลางของสนามแห่งนี้เป็นสนามหญ้ารอบๆมีลู่วิ่งมีอัฒจรรย์ให้นักศึกษาได้นั่งมีร่มให้ได้หลบทั้งสี่ทิศและแดดตอนนี้ช่างร้อนเสียจริง…

……………………………………………………

เค ไตรนภพ……

“ที่ผมสั่งทำโทษพวกคุณ!!”

“รู้ไหมว่าเพราะอะไร!!”ผมตะโกนเสียงดังถามรุ่นน้องปีหนึ่งไป ทุกคนก็ต่างก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม

“เพราะพวกคุณ….ขาดความสามัคคี!”

“คิดจะเอาตัวเองรอดเพียงอย่างเดียว!!”

“แล้วอย่างนี้….จะให้ผมว่ายังไง!!”

“SOTUS!!”

“พวกคุณรู้ความหมายของคำคำนี้ไหม!!”

“ถ้าไม่รู้!!”

“ลุกขึ้น!!”ผมตะโกนเสร็จปีหนึ่งเกือบสามร้อยคนก็ลุกขึ้นยืนตรงอย่างรวดเร็วใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำไป

“จัดแถว!!”ผมสั่งเสียงดังหน้าตาเข้มขรึมจนน่ากลัว

“จัดแถว!”ปีหนึ่งก็รับคำผมและจัดการจัดเรียงแถวตัวเองให้เป็นระเบียบ

พรึบๆๆๆๆ

“บูม!!!”ผมเอ่ยสั่งคำลงโทษให้พวกปีหนึ่งไป

“บูม!”ปีหนึ่งก็รับคำผมและจัดการเอามือไขว้หลังของคนที่อยู่ข้างๆของตัวเองทันทีและทุกคนก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะบูม

“บูมโซตัส!!”ผมสั่งให้น้องๆบูมโซตัสความหมายของ SOTUS

“บูมโซตัส!!”ปีหนึ่งทุกคนก็ตะโกนออกมาเสียงดังอย่างพร้อมเพรียงกัน

“สาม…สอง!!”สิ้นเสียงผมปีหนึ่งทุกคนก็เริ่มบูมโซตัสตามที่ผมสั่ง โดยมีผมยืนเอามือไขว้หลังมองการกระทำของน้องๆที่ยังคงขาดความสามัคคีและความพร้อมเพรียงแต่ถือว่ามันดีกว่าตอนแรกๆมากแล้ว

“ดังกว่านี้อีก!!”

“เข้มแข็งกว่านี้อีก!!!”ผมตะโกนเสียงดังเพื่อให้ปีหนึ่งบูมให้แข็งแกร่งกว่านี้อีกและสายตาของผมก็มองไปเห็นผู้หญิงในชุดนิสิตนักศึกษาที่เอามือหนึ่งไขว้หลังและอีกมือกอดคอกับเพื่อนคนข้างๆของเธอและตะโกนเสียงดังออกมาตามที่เพื่อนๆของเธอร้องตะโกน ทำให้ผมเผลอยิ้มและส่ายศีรษะออกมาใยไหม….วิศวะปีหนึ่ง…

พรึบ

“ไอ้เค!”

“ว่า?”ผมหันไปมองยังเสียงที่เรียกผมพร้อมแรงสะกิดไหล่ผม มันคือไอ้ปอนเพื่อนผมเอง

“มึงบ้าป่ะเนี่ย!”ไอ้ปอนเอ่ยถามผมมาพลางทำสีหน้าไม่พอใจใส่ผมที่สั่งให้น้องมันไปวิ่งรอบสนามกีฬาแบบนั้น ผมก็หันไปมองยังคนร่างเล็กที่แสนคุ้นตาผมที่กำลังวิ่งอยู่ในลู่วิ่งของสนามเวลาเธอไปอยู่ที่ใหญ่ๆกว้างๆแบบนั้นมองแล้วเธอตัวเล็กนิดเดียวเองนะ

“ก็น้องมึงทำผิด…”ผมพูดเสียงเรียบ

“ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร….ถ้าทำผิดก็ต้องโดนลงโทษทั้งนั้น…”ผมตอบไอ้ปอนไปและละสายตาจากมันหันกลับไปมองน้องๆพี่หนึ่งบูมโซตัสกันอย่างขมักเขม่น

“พอ!!”ผมตะโกนสั่งทำให้น้องๆต่างพากันหยุดและยืนตรงจัดแถวเป็นระเบียบเพราะถ้าไม่เป็นระเบียบก็จะต้องโดนบูมต่อ

“นั่งลงตรงนี้….ยี่สิบนาที!!”ผมเอ่ยสั่งน้องปีหนึ่งไป

พรึบๆๆๆ

เมื่อน้องๆปีหนึ่งนั่งลงบนพื้นดินตรงกลางแสงแดดจ้าๆยามบ่ายแบบนี้แล้วผมก็หันหลังเดินกลับไปยืนในร่มไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่รอบๆลานเกียร์คณะของผมอย่างสบายใจ

“ไอ้ปอน!”เสียงเรียกของไอ้เทลหนึ่งในพี่ว๊ากเอ่ยเรียกไอ้ปอนที่ยืนอยู่ด้านหลังผม ผมก็หันไปมองไอ้เทลกับไอ้ปอน

“นั่นเดือนมหาลัยที่ตามจีบน้องมึงอยู่ใช่เปล่าว่ะ?”ไอ้เทลว่าพลางชี้นิ้วไปที่สนามกีฬาของมหาลัย ผมก็มองตามไปด้วยก็เห็นว่ามีนักศึกษาปีหนึ่งผูกไทวิ่งอยู่บนลู่วิ่งข้างๆยี่หวาน้องสาวไอ้ปอน

“ตามจีบห่าไรล่ะ!”ไอ้ปอนว่าอย่างหงุดหงิดพลางจ้องมองน้องมันกับเด็กปีหนึ่งคนนั่นที่หน้าตาก็ไม่ได้หล่ออะไรเป็นเดือนมหาลัยได้ไงวะ

“ทำไมวะ?”ไอ้เทลเอ่ยถามไอ้ปอนอย่างสงสัย

“ยัยยี่หวาตกลงคบกับมันแล้ว”ไอ้ปอนตอบไอ้เทลไป ทำให้ผมมองไอ้เด็กปีหนึ่งอย่างไม่ชอบขี้หน้ามันและรู้สึกหมั่นไส้มัน หมั่นไส้ทั้งสองคนแหละ!!

“ห๊ะ!”ไอ้เทลร้องเสียงหลงอย่างตกใจ

“เออ!”

“ร้อยวันพันปี…มีผู้ชายมากมายมาขายขนมจีบน้องมึงไม่เห็นเธอสนใจทำไมกับไอ้หนุ่มนี้ถึงได้….?”

“กูไม่รู้!”

“กูรู้แค่ว่า….”ไอ้ปอนหยุดพูดและหันมามองหน้าผม

“ไอ้เคมันลงโทษน้องกูแรงไป”ไอ้ปอนจ้องหน้าผม ผมก็หันหน้าหนีมันและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินกลับไปยังที่สนามหญ้าหน้าลานเกียร์ที่น้องปีหนึ่งนั่งอยู่ด้วยเม็ดเหงื่อโทรมกาย

“วันนี้ผมจะเลิกเชียร์!”

“และในวันพรุ่งนี้….ผมจะนัดเชียร์อีก…”

“เวลาห้าโมงเย็น!!”

“เลิก!!”สิ้นเสียงผมปีหนึ่งทั้งหมดก็ต่างเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ผมก็เดินออกมาและมอบหมายให้ปีสองทำหน้าที่ต่อจากนี้แทนผมที่หมดเวลาของผมแล้ว

“ประธานรุ่นมารับใบขออนุญาตด้วยค่ะ”ปีสองเอ่ยขึ้น ผมก็เดินห่างมาจากพวกนั้นแล้ว ระยะทางที่ผมเดินผ่านผมก็มองไปยังสนามกีฬาก็ยังเห็นว่ายี่หวายังคงตั้งอกตั้งใจวิ่งอยู่โดยข้างๆเธอมีไอ้หนุ่มปีหนึ่งวิ่งขนาบข้างมาติดๆ

“ไปบอกน้องมึง….”

“พอได้แล้ว”ผมเอ่ยบอกไอ้ปอนที่เดินอยู่ด้านหลังผม มันก็มองหน้าผม แต่ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามันกลับเดินเอามือล้วงกระเป๋าและเดินออกมาจากพวกมันเลย…