BAD NIGHT 3

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังออกมาจากกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมใบหรูของเพตราใขณะที่เธอกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาล้างมือบริเวณอ่างล้างหน้า

“โทรมาทำไมนักหนาเนี่ย” เพตราพึมพำออกมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและพบว่าเป็นเบอร์ของผู้เป็นพ่อ มือเล็กกดตัดสายแล้วปิดเครื่องลงทันที เธอเหนื่อยที่จะต้องต่อล้อต่อเถียงกับพ่อตัวเองแล้วพาลให้งุ่นง่านหัวใจ

ร่างเล็กยืนมองใบหน้าแดงซ่านของตัวเองผ่านกระจกตรงหน้า ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มปริศนายืนอยู่ด้านหลังของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“นี่ห้องน้ำผู้หญิงนะคะ”

“ครับ” แดร็กพยักหน้าพร้อมกับขานตอบอย่างสุภาพ

“ทำไมยังไม่ออกไปอีกละคะ” เพตราเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ายังไม่ออกไปเสียที

“มีคนต้องการพบคุณครับ”

“ใครคะ?”

“เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง”

“แต่ฉันไม่อยากรู้ค่ะ ช่วยหลีกทางด้วย” ขาเรียวก้าวขาหมายจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมหลบทางให้เธอ

“ช่วยไปกับผมดีๆ ด้วยครับ”

“คำพูดกับท่าทางคุกคามของคุณมันกำลังสวนทางกันนะคะ…รบกวนหลีกทางให้ฉันด้วยค่ะ” เพตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิมเพื่อบอกเขาว่าเธอกำลังไม่พอใจ

“…”

“นี่คะ…คุ๊ณ!!” หญิงสาวโพล่งออกมาเสียงหลงแล้วก้าวขาถอยหนีโดยอัตโนมัติ เมื่ออีกฝ่ายก้าวเดินเข้ามาหาเธอแต่ยังช้ากว่าแดร็กที่คว้าเพตราไว้แล้วพยายามลากออกมาจากห้องน้ำ

“ปล่อย! ปล่อยฉันนะเว้ย!” เจ้าของร่างเล็กพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่แรงของเธอก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว ดวงตาเล็กมองหาเพื่อนสนิททั้งสองคนแล้วพยายามจะตะโกนเรียก เพตราเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่ในลำคอก่อนจะถูกแดร็กใช้ฝ่ามือหนาปิดปากเธอจนปิดสนิท

“อื้ออออออ!! อ่อยอันนะ…ไอ้อ้าอ่อยฉัน!” ร่างเล็กดิ้นจนแทบจะหมดแรง เธอมองบรรดาการ์ดที่รักษาความปลอดภัยภายในคลับด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครเลยที่จะกล้าเข้ามาช่วยเธอในตอนนี้

“ยิ่งคุณดิ้นก็ยิ่งเจ็บตัวเปล่า ผมเตือนด้วยความหวังดี” มือขวาหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาใช้แรงเพียงแค่เล็กน้อยเพื่อล็อกมือทั้งสองข้างแล้วพาหญิงสาวออกมาด้านนอก

พรึ่บ! พลั่ก! ประตูรถถูกเปิดออกก่อนที่เพตราจะถูกผลักเข้าไปอย่างไม่ได้แรงมากนัก แต่ก็ทำให้ร่างของเธอกระเด็นเข้ามากระแทกกับคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” เพตราสบถด่าเจ้าของการกระทำเมื่อสักครู่นี้ ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไง!” เสียงทักทายของมาเฟียหนุ่มทำให้เพตรารีบเขยิบตัวจนแทบจะติดกับประตูอีกฝั่ง มือเล็กชี้หน้าของอีกฝ่ายด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของเขา

“คุณ!!!”

“ฉันไม่ชอบให้ใครชี้หน้า…” น้ำเสียงเยือกเย็นของโชแปงส่งผลให้เพตรารีบลดมือลงอย่างรวดเร็วแล้วหันไปเปิดประตูลงจากรถ

“…แล้วก็ไม่ชอบให้ใครขัดใจฉันนะ”

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ เราไม่เคยรู้จักกันสักหน่อย” เพตราหันมาถามด้วยความไม่เข้าใจเพราะอะไรโชแปงถึงต้องให้ลูกน้องฉุดเธอมาที่นี่ด้วย

“ไม่คิดว่าฉันอยากรู้จักเธอเหรอ”

“คนใหญ่คนโตอย่างคุณจะอยากรู้จักฉันทำไมกันคะ”

“ดูเหมือนเธอจะรู้จักฉันแล้วนะ แต่ฉันยังไม่ได้รู้จักเธอเลย”

“ฉันไม่ได้อยากรู้จักคุณสักหน่อย” เพตราพึมพำออกมาเบาๆ พยายามประชิดติดประตูเมื่ออีกฝ่ายกำลังโน้มตัวเข้ามาหาตัวเอง ไร้ซึ่งทางรอดเมื่อมือหนาคว้าเข้าที่ลำคอเล็กแล้วดึงเข้าเธอเข้าไปหาเขาอย่างแรง ส่งผลให้เธอขึ้นไปนั่งเกยอยู่บนตักของโชแปงอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ไม่อยากทำความรู้จักกับฉันหน่อยเหรอ”

“มะ…ไม่” ริมฝีปากบางสั่นระริกตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาคมกริบสีดำอยู่ใกล้กับเธอเพียงแค่ปลายจมูกชนกัน

“หรือว่าต้องเป็นคนที่พร้อมจะซื้อตัวเธอเท่านั้นถึงจะยอมทำความรู้จักด้วย”

“…” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธเคือง เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาสักวันหากต้องเจอกัน

“หรือว่าตอนนี้มีไอ้หน้าโง่คนไหนที่ยอมซื้อตัวเธอเพื่อแลกกับเศษเงินแล้วงั้นเหรอ”

“ฉันจะขายให้ใครมันก็เรื่องของฉัน อย่างน้อยฉันก็เลือกให้ตายยังไงก็ไม่มีวันขายให้คนอย่างคุณหรอก!”