BAD MAFIA EP.6 บทลงโทษที่ 1

EP.6

เนื้อหาในตอนมีความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

มันเดย์ปล่อยมือออกจากไหล่เธอทั้งสองข้าง ก่อนจะถอยหลังก้าวเพียงไม่กี่ก้าว แล้วปลดหัวเข็มขัดพร้อมกับรูดสายเข็มขัดเส้นสีดำออกมาฟาดลงไปบนโต๊ะทำงาน

เพี๊ย~

มือหนาม้วนเข็มขัดเก็บสายขึ้นเพียงเล็กน้อย เขาเดินก้าวเข้าไปหาเธอที่นั่งออกอาการตัวสั่น ใบหน้าซีดเผือก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มกรอบหน้าสวย แต่ยังแสร้งทำเป็นนิ่งและใจแข็งมองมาเฟียหนุ่มสุดโหดที่ทำตัวอย่างคนโรคจิต

"อยากดูงูของฉันหรือยัง เลี้ยงมากับมือตั้งแต่เล็กจนโต" มาเฟียหนุ่มถามสาวสวยด้วยน้ำเสียงเย็นพูดชัดถ้อยชัดคำ แต่ทว่าคนถูกถามกลับส่ายหน้าช้า ๆ พลันนึกโกรธนาราเพื่อนไม่สนิทที่ชักชวนเธอมาทำงานและต้องมาเจอกับผู้ชายโรคจิตคนนี้ และก็โกรธตัวเองเหมือนกันที่คิดผิด เลือกทำงานที่ต้องใช้ตัวเข้าแลกกับเงินในจำนวนที่นาราเสนอ

เธอกลัวเขามาก ใจอยากจะตะโกนร้องให้คนช่วย แต่ก็กลัวว่าเขาจะทำร้าย เพราะที่นี่เป็นถิ่นของเขา

คิ้วเรียวหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน มองใบหน้าสาวสวยด้วยความรู้สึกเคียดแค้น "เธอต้องดู นี่เป็นคำสั่ง ฉันเป็นเจ้านายเธอห้ามขัดเข้าใจไหม" เสียงทุ้มตวาดลั่นห้องทำงาน ทำเอาสาวสวยถึงกับสะดุ้งโหยงกับเสียงตะคอก

แก้มขาวใสถูกมือหนาบีบที่สองข้างแก้มอีกครั้ง "ฉันเจ็บ" เธอครางเสียงสั่น ดวงตาสวยเฉี่ยวสั่นระริกในดวงตาด้วยความกลัวสุดขีดแต่ยังคงทำใจแข็งสู้

"ฉันอยากเห็นเธอเจ็บ เห็นเธอทรมาน~" ปากหนากัดฟันกรอดจนเส้นเลือดปูดขึ้นตรงสันกราม มองใบหน้าหญิงสาวที่เหมือนผู้เป็นพ่อราวกับแกะ มันทำให้เขานึกถึงเรื่องอดีตในคืนนั้น ครอบครัวเขาต้องพังลงไม่เป็นท่าก็เพราะพ่อของเธอ และพ่อของเขา

"ฉันไปทำอะไรให้คุณ"

"เธอไม่ได้ทำ แต่พ่อเธอทำ"

"พ่อฉัน? คุณรู้จักพ่อฉันด้วยเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เธอถามอย่างสงสัย มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มใส่กับคำถามของเธอแล้วบีบหน้าแก้มสองข้างเธอแรงขึ้น

"โอ๊ย~ ฉันเจ็บ~" มือหนาปล่อยมือลงจากแก้มพวงใสเปลี่ยนเป็นกระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นเดินตาม

ร่างสูงพาเธอออกจากห้องทำงานแล้วเดินเลี้ยวขวาไปตามทางที่มีแสงไฟสลัวก่อนจะเปิดประตูห้องที่อยู่ทางด้านซ้าย

บอดี้การ์ดทั้งสามที่ยืนเฝ้าหน้าห้องทำงานของเจ้านาย หันมองหน้ากันรวมไปถึงบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ต่างก็แอบซุบซิบถึงเจ้านายและผู้หญิงชุดเดรสสั้นสีแดงที่มันเดย์หนุ่มลากเธอไปยังอีกห้อง

"ผู้หญิงคนนั้นใคร" บอดี้การ์ดที่ชื่อบานถามขึ้น

"ก็เห็นพร้อม ๆ กัน น่าจะเด็กใหม่ แต่โคตรสวยเลยว่ะ" หาญเอ่ยพร้อมซี๊ดปากนึกถึงหุ่นเซี๊ยะของผู้หญิงร่างบางที่เพิ่งมาใหม่

"แต่ห้องนั้นถูกปิดมานานแล้วนะเว้ย ตั้งแต่เลซี่..." บานยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็โดนเพื่อนบอดี้การ์ดที่ชื่อต้ารีบพูดแทรก

"ไอ้บานมึงจะพูดทำไมวะ เดี๋ยวนายก็ได้ยิน"

"นายไม่ได้ยินหรอก เข้าห้องปิดประตูสนิทไปแล้วนู่น" บานเถียง

"ตกลงคืนนี้นายจะไปบ่อนอยู่ไหมวะ" บานถามอย่างสงสัยก็เจ้านายตะโกนบอกเมื่อไม่นานว่าคืนนี้จะไปบ่อน แล้วจู่ ๆ ก็มาลากสาวเข้าห้องนั้นไป

"หึ ห่วงตัวเองกันก่อนเถอะ นายจัดหนักแบบนั้น มีหวังวิ่งกันเข้าห้องน้ำคนละหลายรอบแน่" ต้าบอกกับเพื่อนบอกดี้การ์ด เพราะคืนนี้คงจะได้ยินเสียงร้องครวญครางแบบซี๊ดซ๊าดถึงใจอีกแน่นอน ไม่พ้นที่พวกเขาทั้งสามจะได้ปล่อยของกันอีกหลาย ๆ รอบเป็นแน่

"คุณพาฉันมาที่ห้องนี้ทำไม" เธอถามแล้วมองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัวมากที่สุด ตั้งแต่ได้เข้ามาสถานที่แห่งนี้ หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก แสงไฟสีแดง กรงขังใหญ่ตั้งตระหง่าอยู่กลางห้อง ทางด้านขวาที่แขวนติดบนผนังมีอุปกรณ์จำพวกกุญแจมือ โซ่ แส้ และบนโต๊ะสีขาวที่วางชิดติดผนังมีอุปกรณ์ของเล่นผู้ใหญ่วางเรียงรายพร้อมหยิบนำมาใช้

มือใหญ่ปลดกลอนประตูกรงขัง แล้วเหวี่ยงตัวเธอเข้าไปอยู่ด้านในก่อนที่มาเฟียหนุ่มสุดโหดจะเดินตามเข้ามา

"คะ คุณเอาฉันเข้ามาในนี้ทำไม" ปากเล็กถามเสียงสั่นหันมองซ้ายขวาแล้วค่อย ๆ เดินก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนแผ่นหลังติดกับกรงขังที่กั้นเป็นซี่ ๆ

ร่างบางหุ่นผอมเพรียวราวกับนางแบบในชุดเดรสสั้นสีแดง ถูกสายตาคมคู่ของมาเฟียหนุ่มใช้สายตาไล่แทะโลมในทุกสัดส่วน

"โคตรน่าเอา"

ร่างหนารีบเดินพุ่งเข้าใส่ตัวเธอ จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างชูขึ้น "คุณ ฉันกลัว" ปากเล็กเอ่ยออกมาเสียงสั่นแล้วหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตากับดวงตาคมดุร้ายราวกับปีศาจ

ในใจเกิดคำถามขึ้นมากมายกับสิ่งที่เขาพูด ผู้ชายคนนี้รู้จักพ่อเธอได้ยังไงกัน แล้วพ่อของเธอไปทำอะไรให้กับเขาถึงได้ทำท่าโกรธแค้นกันขนาดนี้ และเธอเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยถึงได้กระทำเธอพูดจาหยาบใส่เธอทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

และยังพลันคิดไปอีกว่าสาเหตุที่นาราทักข้อความมาหา และชวนเธอมาทำงานที่นี่จะเป็นเพราะผู้ชายโรคจิตคนนี้ที่เป็นคนสั่งเธอใช่หรือไม่

"หุ่นเธอโคตรยั่วฉันเลย" ใบหน้าหล่อร้ายเคลื่อนเข้ามากระซิบข้างหูเล็ก แล้วใช้ฟันกัดเข้าที่บริเวณติ่งหูของเธอ

"อื้อ~ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง" ปากเล็กเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกกลัว แต่ทว่ามาเฟียหนุ่มก็ไม่คิดสนใจในเสียงร้องของเธอสักนิด

มือหนาเอื้อมไปหยิบกุญแจมือที่ล็อคติดอยู่กับซี่ของกรงที่อยู่เหนือศรีษะทั้งสองฝั่ง แล้วสวมกุญแจมือล็อคเข้าที่ข้อมือเล็กของเธอทั้งสองข้าง

"มะ ไม่ ไม่ คุณ อย่าทำแบบนี้ ฉันขอลาออก ฉันไม่เอาแล้ว ไม่ทำแล้ว" ปากเล็กพลั่นออกมาอย่างคนแทบเสียสติ ร้องขอเขาทุกอย่างเพื่อให้มาเฟียโรคจิตปล่อยเธอไป

"เธอยังไม่ทันได้เริ่มงานก็คิดจะลาออกซะแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงทุ้มใหญ่หัวเราะออกมา เขาไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่ ความทรมานของเธอมันเพิ่งจะเริ่มต้น

ร่างกำยำเดินออกจากกรง เพื่อไปหยิบของบางอย่างที่แขวนติดอยู่บนผนัง

"คุณ คุณ จะไปไหน ปล่อยฉันก่อนสิ" เสียงใสตะโกนถาม เมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มเดินออกจากกรงขัง

มันเดย์เดินกลับมาเข้ามา พร้อมกับแส้ลักษณะปลายถักเป็นเชือก ยาวเหมือนไม้เรียว

"กลัวเหรอ" ดวงตาคมพรางจ้องลึกไปในดวงตาสวยเฉี่ยวสั่นระริกด้วยความกลัว

"ฮึก คุณทำกับฉันแบบนี้ทำไม เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" เสียงสะอื้นตวาดขึ้นเสียงสั่งมาเฟียหนุ่มหล่อร้ายตรงหน้า มันทั้งกลัว ทั้งโกรธ เธอหมดความอดทนแล้ว

"กรี๊ด~" เสียงใสกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บ

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

ร่างบางถูกแส้ฟาดลงไปที่ต้นขาเรียวยาวสวยจนถลอกและมีเลือดซึม

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"กรี๊ด~ ฉันเจ็บ หยุด หยุดได้แล้ว" เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บดังไม่ถึงหูของเขาสักนิด มือหนายังคงใช้แส้ฟาดที่ไปต้นขา หญิงสาวร้องทุรนทุราย

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

เขาอยากเห็นเธอเจ็บ เธอที่เป็นสายเลือดของผู้ชายที่เขาเกลียด เธอต้องได้รับความเจ็บยิ่งกว่าเขาหลายร้อยเท่า พันเท่า

"ฮึก พะ...พอแล้ว ปล่อยฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้ กรี๊ด~"

ฟุบ~

มาเฟียหนุ่มทิ้งแส้ลงพื้นถอยหลังออกมาเล็กน้อย ยืนมองหญิงสาวที่จู่ ๆ ก็คอพับเหมือนคนหมดสติ

"อย่ามาแสดงละครกับฉัน มึงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้" ร่างสูงเดินเข้าไปเขย่าตัวเธอแรง ๆ

"..."

"ฉันบอกให้ตื่นไง" เสียงทุ้มตวาดลั่น

"ไอ้เหี้ยเอ้ย ปึก~ ปึก~ ปึก~" กำปั้นจากมือหนาต่อยเข้าที่ซี่กรงแรงๆเพื่อระบายความโกรธ

เขาเดินกลับเข้ามาตะปบเข้าที่แก้มใสของเธอที่ยังคงหลับตานิ่ง

"ตื่นสิวะ ถ้ามึงไม่ตื่นกูฆ่ามึงแน่ ตื่น กูบอกให้ตื่น"